Blue
Red
Green
Orange
Voilet
Slate
Dark
SOKAKTAN MEKTUP VAR (2 Kullanıcı)
- Konuyu başlatan Aşkâ Mecnun
- Başlangıç tarihi
s a kardeşim allah razı olsun çok duygulandım bilmiyorum neden acaba sanki içimde kileri okurcasına benim dile getiremediğim kelimeleri sanki benim dilimden yazarcasına yani bu kadarmı olur dedirtircesine allah razı olsun kardeşim sanki beni huzursuz eden düşüncelerimde beni uyardığın için tekrardan allah razı olsun .şimdi anlıyorum benimde bir canım vardı onun neler çektiğini inşallah tekrardan ondan özür dilemek ve gönlünü almak için bir fırsat çıkarır yarabbim ..selametle....
selamünaleyküm kardeşim RABBİM hakkınızda hayırlısını versin İNŞALLAH...inanın dualarımdasınız (sizler) selametle...
(okuduğum bu yazı aklıma geldi ekledim ...)
(okuduğum bu yazı aklıma geldi ekledim ...)
Bir çığlıktı yalnızlığım...
Konuşmak gerekir bazen,susmak artık çare değilse…
Anlatmaya başlamalı bi yerden,en başta kendinden,
Başlıyorum öyleyse dur ve dinle;
Ardından değişti hayatım,bütün değişime mahkum hayatlar gibi,geceler değişti kara kuru oldu biraz daha çok acı verir oldu…mevsimim yıllardır sonbahar rengi soluk,yüreğim yorgun ayazda kalmış bi-çare donuk.
Aynı şarkılar farklı anlamlar kazandı,oysa şarkılar bu kadar içimi acıtmazdı,güneşi seven ben,ay ışığında aydınlatmaya çalıştım dünyamı ve yıldızlar başka türlü parladı gökyüzünde…yalnızlığımı anlatmak istercesine..
Ağır ağır çektim perdeleri Çekmeceye gizledim çocuksu sevinçleriBüyüdüm sanki harcadım yılları Umduğumdan olgun yaşadım ayrılığı Beyaz örtüler örttüm eşyaların üstüne Kapadım kapıları topladım anıları Döktüm denizlere
Ve sen hala varsın,gidip gelirsin içim de bir yerde ama hep aynı yerde…
Payını almış olmalısın değişimden,
İlgili sen olmak üzere bir sözleşme hazırladım içimde,Sen aklıma gelecektin sadece,yüreğime uğramayacaktın,Düşünecektim ama dokunamayacaktım,Üzülecektim belki ama ağlamayacaktım…Öyle yaptım ve altına imzamı attım…
Ve sen tüm kuralları ihlal ettin,infaz ettin yüreğimi,sana gel dedim gelmedin…rahat bırak gecelerimi uykularımı böyle kabus olma,hala içimdesin gitmiyorsun,bit…bit lütfen…
Yar! Terk-i Diyar yollarında şimdi kalbim Tuzla buz oldum,incindim örselendim Elimde tek kalan darmadağın ümitlerim Başardın en sonunda Oldu bak istediğin Yaralı Hayallerim
Hep aynı olmak zorunda mı ayrılıklar,yalnızlığımın sesini kimse dinlemedi…
Ben yalnızlığımı haykırdım ama kimse duymak istemedi…
Alıntı...
Konuşmak gerekir bazen,susmak artık çare değilse…
Anlatmaya başlamalı bi yerden,en başta kendinden,
Başlıyorum öyleyse dur ve dinle;
Ardından değişti hayatım,bütün değişime mahkum hayatlar gibi,geceler değişti kara kuru oldu biraz daha çok acı verir oldu…mevsimim yıllardır sonbahar rengi soluk,yüreğim yorgun ayazda kalmış bi-çare donuk.
Aynı şarkılar farklı anlamlar kazandı,oysa şarkılar bu kadar içimi acıtmazdı,güneşi seven ben,ay ışığında aydınlatmaya çalıştım dünyamı ve yıldızlar başka türlü parladı gökyüzünde…yalnızlığımı anlatmak istercesine..
Ağır ağır çektim perdeleri Çekmeceye gizledim çocuksu sevinçleriBüyüdüm sanki harcadım yılları Umduğumdan olgun yaşadım ayrılığı Beyaz örtüler örttüm eşyaların üstüne Kapadım kapıları topladım anıları Döktüm denizlere
Ve sen hala varsın,gidip gelirsin içim de bir yerde ama hep aynı yerde…
Payını almış olmalısın değişimden,
İlgili sen olmak üzere bir sözleşme hazırladım içimde,Sen aklıma gelecektin sadece,yüreğime uğramayacaktın,Düşünecektim ama dokunamayacaktım,Üzülecektim belki ama ağlamayacaktım…Öyle yaptım ve altına imzamı attım…
Ve sen tüm kuralları ihlal ettin,infaz ettin yüreğimi,sana gel dedim gelmedin…rahat bırak gecelerimi uykularımı böyle kabus olma,hala içimdesin gitmiyorsun,bit…bit lütfen…
Yar! Terk-i Diyar yollarında şimdi kalbim Tuzla buz oldum,incindim örselendim Elimde tek kalan darmadağın ümitlerim Başardın en sonunda Oldu bak istediğin Yaralı Hayallerim
Hep aynı olmak zorunda mı ayrılıklar,yalnızlığımın sesini kimse dinlemedi…
Ben yalnızlığımı haykırdım ama kimse duymak istemedi…
Alıntı...
Kalemi Kalbe Dokundurmak!
Kalemi Kalbe Dokundurmak!
Kalemi Kalbe Dokundurmak!
KALEMİ KALBE DOKUNDURMAK!
Kâğıdı ve kalemi, en iyi iki dostu başıma dayıyorum. Doğrusu, başımı onlara dayıyorum. Çünkü şu aralar başımın ağırlığını ancak onlar taşıyabiliyorlar. Sıkıldıkça, yenildikçe, üzüldükçe onlara koşuyorum. Bir onlar anlıyorlar beni, bir onlar. Kâğıt ve kalemde soluklanıyorum desem yeridir.
Düşünüyorum da; mezun olmak, diploma almak, kariyer yapmak, evlenmek, ayrılmak, çocuk sahibi olmak, kaybetmek, kazanmak ve sayamadığımız nice şey! Hayatın her durağında, her kavşağında, her yol ayrımında, hayatımıza, bunlardan biri girip, biri çıkıyor.
Ve insanlar..
Bazen hiç planlamadığımız bir yerde, hiç ummadığımız insanlarla ve hiç ummadığımız şeylerle karşılaşıyoruz. Oyalanıyoruz kısaca. Bunlar bizi oyalıyor, hem de fena halde. Bir şeyleri hem de, çok önemli bir şeyleri kaçırıyoruz, ama neyi? Erteliyoruz ve erteleniyoruz hayattan, yarım kalıyor bir yanlarımız. Hangisidir diye, ayırt edemiyoruz. Bunları sonraları fark ediyoruz ve yazıyoruz. Belki bize yazı malzemesi oluyor ama yazarken de yine bir şeyleri kaçırdığımız muhakkak. Zaten insan, ne yazacağını bilseydi, hiç bir şey yazılamazdı bugüne kadar. Neyse yine de iyi ki kâğıt- kalem var. İyi ki yazmayı öğrenmişiz. Ve iyi ki bizi en iyi o dinliyor ve anlıyor. Ne güzel!
Planlamaktan söz edince aklıma geldi. Bütün bunlar gösteriyor ki hayat planlanarak yaşanmıyor. Çünkü öyle olaylar, öyle sınavlar karşınıza çıkıyor ki hayatınız bir anda alt-üst oluyor. Oysa siz öyle hesaplamamıştınız, öyle ummamıştınız. İşte böylesi anlarda, vazgeçemem dediklerinizden vazgeçersiniz, nasıl olduğunu anlamadan ve dahi bazen hatırlamadan. Mühim olan karşılaştığımız her sınavdan, mümin onuruna yakışır bir şekilde çıkabilmek, yara almış olsak ta! Yara almamasına özen göstermemiz gereken imanımız, değerlerimiz, ümitlerimiz olmalı. Yaşadığı sınav sonrası insanlarda en çok gördüğümüz, ümidin yara almış olmasıdır. Oysa en çok onu diri tutmalı. Ben, dualarımda en fazla buna yer vermeye çalışıyorum. Diyorum ki;”Allah’ım, dünyanın neresinde olursam olayım, zaman ve yaşadığım imtihan ne kadar zor olursa da sen bana yetersin. Aklım, kalbim, bedenim sana dönük olsun. İmanımın, ümidimin yara almasına izin verme.”
Hayatta başarmayı istediğim en önemli arzu budur. Yılların ardından baktığımda, bugünlerden yarınlara, yaratanın razılığının her dem arttığı, o kulun taşındığını görebilmek!
Hayatın en zoru; imtihanın büyük olması değil, insanın kendi karanlığının büyük olması o karanlığa gömülmesidir ve o sokaklarda yolunu bulamaması, kaybolmasıdır. Ve tutunacak bir dal ararken, hep ümitlenip durduklarının artık anlamsızlaşmasıdır.
Biz hayat içinde bunca şeyle boğuşurken şunu unutuyoruz, nasıl göründüğümüzü. Sözünü etmeye çalıştığım kime nasıl göründüğümüz değil, yaratana nasıl göründüğümüz? En zoru bunu bilememek. Daha önceleri hiç bunu düşünmemiştim ama şimdiyse beni şaşırtacak derecede düşündüren bir şey. Oysa her halimiz yaratana ayan değil mi? Ondan hiçbir şeyi saklayamıyoruz. Ve yine ondan kaşımız, gözümüz nedeniylede utanmıyoruz. Uykulu, çirkin, güzel diye de saklanmıyoruz. O, bizim her halimizi her an gören, bilen. Ama günah işlediğimde veya o duyguya kapıldığımda, keşke rabbim o halimi görmeseydi diyorum. Ve o halimden ötürü özür dilediğim zaman utanıyorum. Ve merak ediyorum. Acaba nasıl görünüyorum Allah’a?
Yanlış, eksik, hatalı, zayıf, mahcup, yaralı, zavallı, aciz, ne olduğunu bilemeyen, kendini kaybetmiş bulamayan.. Hangisi?” Hangisini sevmiyorsan değiştirme gücü ver. Biz nasılken bize yardım eder ve seversen o hali bizde devamlı kıl.”
Ne zaman kendimi kaybetmiş duygusuna kapılsam, yunus gibi bir balığın karnında hissediyorum kendimi. Bende dünyanın karnındayım, karanlığında. İstiyorum ki dünya beni sekinet, selamet, huzur, güven, emniyet ağacının gölgelendirdiği bir yere kussun.
Mümin olmak emin olmaktır, oysa şimdi eminliği kaybettik. Bizi en çok biz yanıltıyoruz, şaşırtıyoruz. Yine en çok kendimizden korkuyoruz,’ ne yapıyorum ben?’diye soruyoruz ya, işte o, korkunun sorusu.
Önce ümidi artırmalı, çünkü en çok ona ihtiyacımız var. Sabrı artırmalı, ayakta kalıp direnmenin ona ihtiyacı var. Emin olup güveni artırmalı yaşamanın, adım atmanın da ona ihtiyacı var.
Dünyanın en acı çeken insanıymışız gibi davranmamalı, bir sıkıntıyla denenirken. Sanki ondan başka bir sıkıntı, yokmuş gibi yeryüzünde. Bu, dünyayı kendi etrafımızdan ibaret görmekle ve kendimize çok takılıp kalmakla ilgili bir durum. Bizi dünyaya karışıp savrulmak korkutmalı, hayatın dışına itilmek, düzene kapılıp kaybolmak korkutmalı. İşte bu nedenle, en çok insanlara ve zamanın tuzaklarına karşı uyanık olmalı. Ama itaatimiz imanımız ölçüsünde olmadığından acı çekiyoruz ve bu yoruyor bizi. Aklı ve kalbi gölgeleyen kibri ve hırsı hayatımızdan azade kılmalı. Şimdi ve hemen sahip olma duygusunu terk etmeli. Evet, insanız tevekkülümüz kusurlu olabilir, bu gel-git’leri yaşayabiliriz. Ama çare, hep dönüp sığınan, yine Allah’a koşup sığınan ve başka yola bakmayan, bakmaktan korkan, o huzur dolu tevekküldedir. Yani o, gözünü yalnızca Allah’a diken kimsedir.
Kâğıt ve kalemden başladık nereler geldik! Ne alakası var demeyin. Okuduklarımız, yazdıklarımız kulağımızda bir şeyler bırakıyor. Neyi, ne kadar bıraktığını ve nasıl bıraktığını ancak konuşulunca, konuşunca fark ediyoruz. Okuyup yazmak için kâğıda ve kaleme gerek yok, okuma yazma bilmeyende okuyup yazıyor. Kimi aklına, kimi kalbine, kimi kulağına, kimi gözüne yazıyor. Ama akla ve kalbe yazılan unutulmuyor. Hele de akıl ve kalp aynı şeyi okuyup yazdıysa mümkün değil unutmak.
Mühim olan hayatı, imtihanı, kendini, bugünü, yarını, olayları, insanları iyi okumak. O ilk emri hayatın bütününe yaymak. İşte bunun içinde kâğıdı ve kalemi elden bırakmamak. Çünkü bizim ellerimizde yetişecek olan nesil, bunun ne kadar önemli olduğunu bizim sebebimizle anlayacak. Öyleyse hadi bakalım, uzansın eller kâğıt-kaleme. Çoğumuzun yazacağı pek çok şey olmalı öyle değil mi? Her türlü yazıp, okuyan herkese iyi okuyup yazmalar. Umarım kalemlerimiz kalbinize dokunabiliyordur.
Halise EKEMEN
alıntı
Kâğıdı ve kalemi, en iyi iki dostu başıma dayıyorum. Doğrusu, başımı onlara dayıyorum. Çünkü şu aralar başımın ağırlığını ancak onlar taşıyabiliyorlar. Sıkıldıkça, yenildikçe, üzüldükçe onlara koşuyorum. Bir onlar anlıyorlar beni, bir onlar. Kâğıt ve kalemde soluklanıyorum desem yeridir.
Düşünüyorum da; mezun olmak, diploma almak, kariyer yapmak, evlenmek, ayrılmak, çocuk sahibi olmak, kaybetmek, kazanmak ve sayamadığımız nice şey! Hayatın her durağında, her kavşağında, her yol ayrımında, hayatımıza, bunlardan biri girip, biri çıkıyor.
Ve insanlar..
Bazen hiç planlamadığımız bir yerde, hiç ummadığımız insanlarla ve hiç ummadığımız şeylerle karşılaşıyoruz. Oyalanıyoruz kısaca. Bunlar bizi oyalıyor, hem de fena halde. Bir şeyleri hem de, çok önemli bir şeyleri kaçırıyoruz, ama neyi? Erteliyoruz ve erteleniyoruz hayattan, yarım kalıyor bir yanlarımız. Hangisidir diye, ayırt edemiyoruz. Bunları sonraları fark ediyoruz ve yazıyoruz. Belki bize yazı malzemesi oluyor ama yazarken de yine bir şeyleri kaçırdığımız muhakkak. Zaten insan, ne yazacağını bilseydi, hiç bir şey yazılamazdı bugüne kadar. Neyse yine de iyi ki kâğıt- kalem var. İyi ki yazmayı öğrenmişiz. Ve iyi ki bizi en iyi o dinliyor ve anlıyor. Ne güzel!
Planlamaktan söz edince aklıma geldi. Bütün bunlar gösteriyor ki hayat planlanarak yaşanmıyor. Çünkü öyle olaylar, öyle sınavlar karşınıza çıkıyor ki hayatınız bir anda alt-üst oluyor. Oysa siz öyle hesaplamamıştınız, öyle ummamıştınız. İşte böylesi anlarda, vazgeçemem dediklerinizden vazgeçersiniz, nasıl olduğunu anlamadan ve dahi bazen hatırlamadan. Mühim olan karşılaştığımız her sınavdan, mümin onuruna yakışır bir şekilde çıkabilmek, yara almış olsak ta! Yara almamasına özen göstermemiz gereken imanımız, değerlerimiz, ümitlerimiz olmalı. Yaşadığı sınav sonrası insanlarda en çok gördüğümüz, ümidin yara almış olmasıdır. Oysa en çok onu diri tutmalı. Ben, dualarımda en fazla buna yer vermeye çalışıyorum. Diyorum ki;”Allah’ım, dünyanın neresinde olursam olayım, zaman ve yaşadığım imtihan ne kadar zor olursa da sen bana yetersin. Aklım, kalbim, bedenim sana dönük olsun. İmanımın, ümidimin yara almasına izin verme.”
Hayatta başarmayı istediğim en önemli arzu budur. Yılların ardından baktığımda, bugünlerden yarınlara, yaratanın razılığının her dem arttığı, o kulun taşındığını görebilmek!
Hayatın en zoru; imtihanın büyük olması değil, insanın kendi karanlığının büyük olması o karanlığa gömülmesidir ve o sokaklarda yolunu bulamaması, kaybolmasıdır. Ve tutunacak bir dal ararken, hep ümitlenip durduklarının artık anlamsızlaşmasıdır.
Biz hayat içinde bunca şeyle boğuşurken şunu unutuyoruz, nasıl göründüğümüzü. Sözünü etmeye çalıştığım kime nasıl göründüğümüz değil, yaratana nasıl göründüğümüz? En zoru bunu bilememek. Daha önceleri hiç bunu düşünmemiştim ama şimdiyse beni şaşırtacak derecede düşündüren bir şey. Oysa her halimiz yaratana ayan değil mi? Ondan hiçbir şeyi saklayamıyoruz. Ve yine ondan kaşımız, gözümüz nedeniylede utanmıyoruz. Uykulu, çirkin, güzel diye de saklanmıyoruz. O, bizim her halimizi her an gören, bilen. Ama günah işlediğimde veya o duyguya kapıldığımda, keşke rabbim o halimi görmeseydi diyorum. Ve o halimden ötürü özür dilediğim zaman utanıyorum. Ve merak ediyorum. Acaba nasıl görünüyorum Allah’a?
Yanlış, eksik, hatalı, zayıf, mahcup, yaralı, zavallı, aciz, ne olduğunu bilemeyen, kendini kaybetmiş bulamayan.. Hangisi?” Hangisini sevmiyorsan değiştirme gücü ver. Biz nasılken bize yardım eder ve seversen o hali bizde devamlı kıl.”
Ne zaman kendimi kaybetmiş duygusuna kapılsam, yunus gibi bir balığın karnında hissediyorum kendimi. Bende dünyanın karnındayım, karanlığında. İstiyorum ki dünya beni sekinet, selamet, huzur, güven, emniyet ağacının gölgelendirdiği bir yere kussun.
Mümin olmak emin olmaktır, oysa şimdi eminliği kaybettik. Bizi en çok biz yanıltıyoruz, şaşırtıyoruz. Yine en çok kendimizden korkuyoruz,’ ne yapıyorum ben?’diye soruyoruz ya, işte o, korkunun sorusu.
Önce ümidi artırmalı, çünkü en çok ona ihtiyacımız var. Sabrı artırmalı, ayakta kalıp direnmenin ona ihtiyacı var. Emin olup güveni artırmalı yaşamanın, adım atmanın da ona ihtiyacı var.
Dünyanın en acı çeken insanıymışız gibi davranmamalı, bir sıkıntıyla denenirken. Sanki ondan başka bir sıkıntı, yokmuş gibi yeryüzünde. Bu, dünyayı kendi etrafımızdan ibaret görmekle ve kendimize çok takılıp kalmakla ilgili bir durum. Bizi dünyaya karışıp savrulmak korkutmalı, hayatın dışına itilmek, düzene kapılıp kaybolmak korkutmalı. İşte bu nedenle, en çok insanlara ve zamanın tuzaklarına karşı uyanık olmalı. Ama itaatimiz imanımız ölçüsünde olmadığından acı çekiyoruz ve bu yoruyor bizi. Aklı ve kalbi gölgeleyen kibri ve hırsı hayatımızdan azade kılmalı. Şimdi ve hemen sahip olma duygusunu terk etmeli. Evet, insanız tevekkülümüz kusurlu olabilir, bu gel-git’leri yaşayabiliriz. Ama çare, hep dönüp sığınan, yine Allah’a koşup sığınan ve başka yola bakmayan, bakmaktan korkan, o huzur dolu tevekküldedir. Yani o, gözünü yalnızca Allah’a diken kimsedir.
Kâğıt ve kalemden başladık nereler geldik! Ne alakası var demeyin. Okuduklarımız, yazdıklarımız kulağımızda bir şeyler bırakıyor. Neyi, ne kadar bıraktığını ve nasıl bıraktığını ancak konuşulunca, konuşunca fark ediyoruz. Okuyup yazmak için kâğıda ve kaleme gerek yok, okuma yazma bilmeyende okuyup yazıyor. Kimi aklına, kimi kalbine, kimi kulağına, kimi gözüne yazıyor. Ama akla ve kalbe yazılan unutulmuyor. Hele de akıl ve kalp aynı şeyi okuyup yazdıysa mümkün değil unutmak.
Mühim olan hayatı, imtihanı, kendini, bugünü, yarını, olayları, insanları iyi okumak. O ilk emri hayatın bütününe yaymak. İşte bunun içinde kâğıdı ve kalemi elden bırakmamak. Çünkü bizim ellerimizde yetişecek olan nesil, bunun ne kadar önemli olduğunu bizim sebebimizle anlayacak. Öyleyse hadi bakalım, uzansın eller kâğıt-kaleme. Çoğumuzun yazacağı pek çok şey olmalı öyle değil mi? Her türlü yazıp, okuyan herkese iyi okuyup yazmalar. Umarım kalemlerimiz kalbinize dokunabiliyordur.
Halise EKEMEN
alıntı
~*~
Selamün Aleyküm Değerli Nihal AblamB)
Emeğinize, güzel gönlünüze sağlık olsun inşallah..Yine çok güzel bir paylaşımdı. Beğeniyle okudum. Dünya hayatıyla neredeyse eş anlamda kullanılan ''imtihan'' gerçeği ''kalem''e bu kadar güzel dökülebilirdi.. (Değerli Ablam, forumlardan anladığım kadarıyla sanırım sizi üzen bir şeyler var
Okuyunca üzüldüm. Sorun her neyse inşallah hayırlısıyla çözüme kavuşur ve hakkınızda hayırlısı olur değerli ablam, üzülmeyin inşallah..Sorunlardan büyük Rabbimiz c.c var..Allah c.c yar ve yardımcınız olsun inşallah..Dualarımdasınız)..Rabbimiz c.c razı ve memnun olsun sizden ebeden inşallah..En Emin'e emanetimsiniz. Hayırlı ve bereketli günler dilerim.B)
~*~
Selamün Aleyküm Değerli Nihal AblamB)
Emeğinize, güzel gönlünüze sağlık olsun inşallah..Yine çok güzel bir paylaşımdı. Beğeniyle okudum. Dünya hayatıyla neredeyse eş anlamda kullanılan ''imtihan'' gerçeği ''kalem''e bu kadar güzel dökülebilirdi.. (Değerli Ablam, forumlardan anladığım kadarıyla sanırım sizi üzen bir şeyler var
Okuyunca üzüldüm. Sorun her neyse inşallah hayırlısıyla çözüme kavuşur ve hakkınızda hayırlısı olur değerli ablam, üzülmeyin inşallah..Sorunlardan büyük Rabbimiz c.c var..Allah c.c yar ve yardımcınız olsun inşallah..Dualarımdasınız)..Rabbimiz c.c razı ve memnun olsun sizden ebeden inşallah..En Emin'e emanetimsiniz. Hayırlı ve bereketli günler dilerim.B)~*~
~*~
Selamün Aleyküm Değerli Nihal AblamB)
Emeğinize, güzel gönlünüze sağlık olsun inşallah..Yine çok güzel bir paylaşımdı. Beğeniyle okudum. Dünya hayatıyla neredeyse eş anlamda kullanılan ''imtihan'' gerçeği ''kalem''e bu kadar güzel dökülebilirdi.. (Değerli Ablam, forumlardan anladığım kadarıyla sanırım sizi üzen bir şeyler var
~*~
Aleykümselam...kalbi güzel kardeşim ALLAH c.c. razı olsun...İNŞALLAH...
emeğine , yüreğine sağlım çok güzel yorumlamışsın her zamanki gibi (MAŞALLAH)...konuyu özetler gibi...(AMİN...ALLAH c.c. razı olsun kardeşim evet sıkıntılarım var yazıdaki gibi imtihan sürecindeyiz İNŞALLAH sonu hayırlı olur değerli kardeşim ilginiz çok mutlu etti düşünceli kardeşim ...
ister istemez sıkılıyorum elimden sabır ve dua etmekten başka bir şey gelmiyor )kendimi buldum bu yazıda sizlerinde okumasını istedim...beğendiğin için teşekkür ederim...bu acizane ablana DUA 'larında yer verdiğin için RABBİM razı olsun...ALLAH c.c. emanet olun...selam ve dua ile...selametle İNŞALLAH...
~*~
Selamün Aleyküm ablam..Güzel bir paylaşımdı..Beğeniyle okudum.. Allah c.c razı olsun, emeğinize sağlık..Cumanız mübarek olsun inşallah..Rabbimize emanet olunuz. Selam ve dua ile.
~*~
Selamün Aleyküm ablam..Güzel bir paylaşımdı..Beğeniyle okudum.. Allah c.c razı olsun, emeğinize sağlık..Cumanız mübarek olsun inşallah..Rabbimize emanet olunuz. Selam ve dua ile.
~*~
ve aleykümselam güzel kardeşim,ALLAH senden de razı olsun.
hayırlı cumalar.selametle...
fotoğraflardada gülümseriz... peki neden?
güzel bir anda flaş tam patlayacakken bilinçli olarak somurtan birini hiç gördünüzmü?
demekki geçmişe baktığımızda, kendimizi hatırda kalmasını istediğimiz anlardan biri ile hatırlamak istiyoruz...tebessümle... mutlulukla...
tabii herkes gibi...
SELAMUN ALEYKUM KARDEŞİM.bizi gülümsettin sağol
Emeğinize sağlık.Rabbime emanetsiniz.
aleykümselam...
tebessümünüze vesile olduysam ne mutlu bana...
yorumunuz için teşekkür ediyorum...
tebessümünüze vesile olduysam ne mutlu bana...
yorumunuz için teşekkür ediyorum...
ALLAHA EMANET OLUNUZ
tabiiki...
zaten hastalarada moralinin yüksek tutulması tavsiye edilmezmi....
pozitife dair en ufak bir reflex bile negatifi silebilecek güçtedir...
zaten hastalarada moralinin yüksek tutulması tavsiye edilmezmi....
pozitife dair en ufak bir reflex bile negatifi silebilecek güçtedir...
ALLAHA EMANET OLUNUZ
s a kardeşim allah razı olsun süperdi
Her gece çökerken yavaş yavaş yüreğine, yalnızlığa adım atarken; dertlerinle, aşklarınla, sevinçlerinle ve hü-zünlerinle baş başa kalmaya başlayınca, seni terk etme-yen tek dostun, tek yoldaşın gözyaşıdır. O her yerde her zaman seninledir. Yeter ki iste, yeter ki çağır. O hemen gelir.
Her gece çökerken yavaş yavaş yüreğine, yalnızlığa adım atarken; dertlerinle, aşklarınla, sevinçlerinle ve hü-zünlerinle baş başa kalmaya başlayınca, seni terk etme-yen tek dostun, tek yoldaşın gözyaşıdır. O her yerde her zaman seninledir. Yeter ki iste, yeter ki çağır. O hemen gelir.
_________aleyküm selam mevla sizdende razı olsun inşallah
rabbimize emanet olunuz
selam ve dua ile________
________teşekkür ederim zeynep kardeşim
rahman sizdende razı olsun
selam ve dua ile________
aminenenur kardeşim ALLAHrazı olsun .kadınları ne kadar güzel anlatmışsın.ama maalesef kadınlarımız aglıyor çünkü onlar çok duygusallar.onların kalbi çabuk kırılıyor.kadınlar aglamasın.kadınları aglatmayın.*bir kadını aglatırken çok dikkat edin.çünkü ALLAH gözyaşlarını sayar*.
Aleykümselam...teşekkür ederim... İNŞALLAH okuduklarımızın kalplerimize tesir etmesi duasıyla...ALLAH c.c. emanet olun...selam ve dua ile...
~*~
Selamün Aleyküm değerli Yasemin ablam.
Kaleminize, yüreğinize sağlık olsun..''Sonsuz Sonun başlangıcı''nı çok güzel bir şekilde aktarmışsınız..Bu güzel yazılarınızı okumak isteriz her daim inşallah..Allah c.c razı olsun paylaştığınız için. Rabbimize emanet olunuz inşallah..Selam ve baki dua ile.
~*~
Selamün Aleyküm değerli Yasemin ablam.
Kaleminize, yüreğinize sağlık olsun..''Sonsuz Sonun başlangıcı''nı çok güzel bir şekilde aktarmışsınız..Bu güzel yazılarınızı okumak isteriz her daim inşallah..Allah c.c razı olsun paylaştığınız için. Rabbimize emanet olunuz inşallah..Selam ve baki dua ile.
~*~