...Selamünaleykum...
...Selamünaleykum...
Mutluluk kapılarımız açık olsun...:a12:
...Selamünaleykum...
Mutluluk kapılarımız açık olsun...:a12:
Blue
Red
Green
Orange
Voilet
Slate
Dark
SOKAKTAN MEKTUP VAR (1 Kullanıcı)
- Konuyu başlatan Aşkâ Mecnun
- Başlangıç tarihi
selamün aleyküm kardeş gerçekten bir kapı kapanırken başka bir kapı mutlaka açılır hayırlısını istemek ve açılan kapıyı güzel gözlerle görmek insanın hayatında büyük deyişiklikler yapıyor ALLAHA CC emanet olun
Ve Aleykumselam...
Ve Aleykumselam...
Allah CC. razı olsun...
Selam ve dUA ile...:a15:
Ve Aleykumselam...
Allah CC. razı olsun...
Selam ve dUA ile...:a15:
K
çok seviyorum ben bunu yaaa her dinlediğimde hüzünleniyorum uğur aslan çok güzel seslendiriyo bu şiiri herkese tavsiye ederim selametle allah razi olsun....
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte
Geceye medhiye
Geceler pek sevilmez insanlar tarafından. Asırlarca şâirler, yazarlar ve bilûmum romantik karakterler hep ürkmüştür geceden. Oysa iyi tarafları da var gecenin. Ortalık tenhalaşıp da sessizliğin saltanatı başladı mı alaca karanlıkta, insan için tarifi imkânsız iç hesaplaşmalar başlar meselâ. O an eğrisi ve doğrusuyla teraziye koyduğumuz yaşantımız, gecenin kucağında ayarını bulma eğiliminde olur. Gündüzün hengâmesi içinde çoğu zaman gözden ve gönülden uzak kalan gerçekler, artık gecenin aydınlığında önümüze düşüverir dökülen saç misali. İşte bu vaziyet ve duygu hâli, gecenin bir hâkem rolü üstlendiğinin göstergesidir. Ve dikkat edilirse, insanoğlu asırlar boyu kendini çoğunlukla gecenin hakemliği ve örtüsü altında en güzel ifade etmiştir.
Bence insan görebilir ve bakış açısını netleştirebilirse, gecede çok olumlu taraflar bulabilir. Meselâ parlak bir dolunayın aydınlığında gündüz pek de kuramadığımız, şuura yakınlaştıramadığımız hayallerimiz ortalığa dökülüverir birden. Artık gecenin bağrından çıkan masmavi masallarla, Kafdağı’nın ardına yürüme azmini gösterme zamanıdır. Gündüzün çarklarında gerçekleşmeyi arzulayan nice hayalimiz, mehtap şarkılarıyla dansa kalkar ve o nazenin mutluluğu tattıracağının müjdesini kulağımıza fısıldayıverir. Yıldızlar gökkubbede asılı duran bin bir emelimizdir artık. Dolunay, mükemmelliğin timsali oluverip çıkmıştır.
Gece deyip geçmemek lâzım. Çünkü o zifiri karanlık, bir an olsun temkini elden bırakmamayı hatırlatmasını da bilir. Gündüz pek de fark edemediğimiz, içinde yuvarlandığımız aceleciliğimizin ne denli tehlikeli olduğunu yalnızlığın şarkısıyla öyle bir anlatır ki bize, o an bütün benliğimizle bunun aczini ve fakrını yaşarken, şefkatin doyumsuz tadını tefekkür makamında idrak ederiz. Düşünün bir kere… Uzayın boşluklarında yüzen bir tiyatro sahnesindesiniz... Perdeler açılıyor yavaştan. “Kaçıncı perde bu açılan? Kaçıncı merdiven bu, sahneye dayanan? Şu ortalığa düşmüş, dört elle dünyaya sarılarak insanları canından bezdirme pahasına, ihtirasına yenilenler hangi rolün suflörlüğüne soyunuyor?” gibi soruların cevaplarını geceden başka hangi aydınlık verebilir?
Gece bu! Karanlığın kucağında uzayıp giden yollarda bulursunuz kendinizi bir ara. Önce rüzgâr eser, insanı sersemleten mayhoş kokular etrafa yayılır. Gönül açar ellerini ve kucaklar, hasret yüklü hatıralardan arta kalan pişmanlıkları. Ve ebedî saadete susamış bir ruhla, tozlu yollarda çamur kokan ayaklardan sıyrılıp huzur sesini duyarak ilerler. Meydanın dâim misafiri güvercinler ve kıyılarda söyleşen, bin bir umutla sabahı bekleyen martılarla tanışır. Denizin ortasına düşecek şükür çığlıklarını bir şarkı tadında dinlemenin hazzıyla, zamanı damla damla içinde yaşar. “Daha dün” söyleminin kekremsi tadını geride bırakarak, “Haydi Abbas, vakit tamam” edasını takınıp naif bir hasret bırakır süveydasına…
Gecede inleyen bir nağmedir artık mazi. Bir yerde kalıp daha öncekiler gibi, sadece huzurla el sallamayı bilmektir aslolan. Yarınlarda tekrar avuçlanabilme ümidiyle, her çağrıldığında hayalleri süslemektir görevi gecenin. İstikbal yollarında gönül bağından kopan çil çil umut taneleri, toprağında sümbüllenir gecenin. Her hareket, her bakış ve her düşünce bir iç cümbüşü getirir beraberinde. Öyle bir cümbüş ki, ezelden takdir edilip ebede doğru giden “gelgit” demdemeleridir. Ve bütün bu gelgitler, yollara toprak olan gönül yolculuğunun dünya serencamıdır.
Gönül hayret vadisinde… Gönül, heybesi sırtında bir abdal; gecenin koynunda, rüzgârın kanatlarında, bir ney tadında akreple yelkovanın peşi sıra sonu vuslat bir hicrana yürür… Zira her ayrılık, bir vuslat içindir.
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte…
Habib FİDAN
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte
Geceye medhiye
Geceler pek sevilmez insanlar tarafından. Asırlarca şâirler, yazarlar ve bilûmum romantik karakterler hep ürkmüştür geceden. Oysa iyi tarafları da var gecenin. Ortalık tenhalaşıp da sessizliğin saltanatı başladı mı alaca karanlıkta, insan için tarifi imkânsız iç hesaplaşmalar başlar meselâ. O an eğrisi ve doğrusuyla teraziye koyduğumuz yaşantımız, gecenin kucağında ayarını bulma eğiliminde olur. Gündüzün hengâmesi içinde çoğu zaman gözden ve gönülden uzak kalan gerçekler, artık gecenin aydınlığında önümüze düşüverir dökülen saç misali. İşte bu vaziyet ve duygu hâli, gecenin bir hâkem rolü üstlendiğinin göstergesidir. Ve dikkat edilirse, insanoğlu asırlar boyu kendini çoğunlukla gecenin hakemliği ve örtüsü altında en güzel ifade etmiştir.
Bence insan görebilir ve bakış açısını netleştirebilirse, gecede çok olumlu taraflar bulabilir. Meselâ parlak bir dolunayın aydınlığında gündüz pek de kuramadığımız, şuura yakınlaştıramadığımız hayallerimiz ortalığa dökülüverir birden. Artık gecenin bağrından çıkan masmavi masallarla, Kafdağı’nın ardına yürüme azmini gösterme zamanıdır. Gündüzün çarklarında gerçekleşmeyi arzulayan nice hayalimiz, mehtap şarkılarıyla dansa kalkar ve o nazenin mutluluğu tattıracağının müjdesini kulağımıza fısıldayıverir. Yıldızlar gökkubbede asılı duran bin bir emelimizdir artık. Dolunay, mükemmelliğin timsali oluverip çıkmıştır.
Gece deyip geçmemek lâzım. Çünkü o zifiri karanlık, bir an olsun temkini elden bırakmamayı hatırlatmasını da bilir. Gündüz pek de fark edemediğimiz, içinde yuvarlandığımız aceleciliğimizin ne denli tehlikeli olduğunu yalnızlığın şarkısıyla öyle bir anlatır ki bize, o an bütün benliğimizle bunun aczini ve fakrını yaşarken, şefkatin doyumsuz tadını tefekkür makamında idrak ederiz. Düşünün bir kere… Uzayın boşluklarında yüzen bir tiyatro sahnesindesiniz... Perdeler açılıyor yavaştan. “Kaçıncı perde bu açılan? Kaçıncı merdiven bu, sahneye dayanan? Şu ortalığa düşmüş, dört elle dünyaya sarılarak insanları canından bezdirme pahasına, ihtirasına yenilenler hangi rolün suflörlüğüne soyunuyor?” gibi soruların cevaplarını geceden başka hangi aydınlık verebilir?
Gece bu! Karanlığın kucağında uzayıp giden yollarda bulursunuz kendinizi bir ara. Önce rüzgâr eser, insanı sersemleten mayhoş kokular etrafa yayılır. Gönül açar ellerini ve kucaklar, hasret yüklü hatıralardan arta kalan pişmanlıkları. Ve ebedî saadete susamış bir ruhla, tozlu yollarda çamur kokan ayaklardan sıyrılıp huzur sesini duyarak ilerler. Meydanın dâim misafiri güvercinler ve kıyılarda söyleşen, bin bir umutla sabahı bekleyen martılarla tanışır. Denizin ortasına düşecek şükür çığlıklarını bir şarkı tadında dinlemenin hazzıyla, zamanı damla damla içinde yaşar. “Daha dün” söyleminin kekremsi tadını geride bırakarak, “Haydi Abbas, vakit tamam” edasını takınıp naif bir hasret bırakır süveydasına…
Gecede inleyen bir nağmedir artık mazi. Bir yerde kalıp daha öncekiler gibi, sadece huzurla el sallamayı bilmektir aslolan. Yarınlarda tekrar avuçlanabilme ümidiyle, her çağrıldığında hayalleri süslemektir görevi gecenin. İstikbal yollarında gönül bağından kopan çil çil umut taneleri, toprağında sümbüllenir gecenin. Her hareket, her bakış ve her düşünce bir iç cümbüşü getirir beraberinde. Öyle bir cümbüş ki, ezelden takdir edilip ebede doğru giden “gelgit” demdemeleridir. Ve bütün bu gelgitler, yollara toprak olan gönül yolculuğunun dünya serencamıdır.
Gönül hayret vadisinde… Gönül, heybesi sırtında bir abdal; gecenin koynunda, rüzgârın kanatlarında, bir ney tadında akreple yelkovanın peşi sıra sonu vuslat bir hicrana yürür… Zira her ayrılık, bir vuslat içindir.
Evet, gece güzeldir. Maharet görebilmekte…
Habib FİDAN
Sustukça "SeN" OLdum..
Sustukça "SeN" OLdum..
Sustukça "SeN" OLdum..
Sustukça "SeN" OLdum..
Sustukça sen oldum,sen oldukça kendime kaldım,seni buldum.
Cezasının ne zaman biteceğini bir hükümlüydüm sende..
Aşkı taşımak tek özgürlüğüm oldu anlamalısın.
Bende kendini üretirken yokluğunu aynı boyuta taşımasaydın keşke..
Sen yoksan olmayacaksan ben hangi kimlikle kalkarım ayağa hiç düşündün mü?
Yığılıp kaldığım her yerde yokluğun çöküyor gözlerime..
Hayalinle kalmak seni yaşamak,bundandır,yalnızlığı hiç kimse benim kadar sevemez..
Tuhaf bir teslimiyette,yokluğunu yaşıyorum hepsi bu!Yokluğunda seni buldukça yeryüzündeki hiç kimsenin anlayamayacağı bir şölen oluyorsun içimde..
Eridikçe sana karışıyorum,seni sevmek,yaşama ve belki en çok sana direndikçe anlam kazanıyor..
Sen ve sen..Yalnızlık..Hayır!Sen ve ben.İçimde üretiyorum seni.Birlikte çoğalıyoruz,kimseye hesap vermeden.
Susmuyorum..Çünkü seni seviyorum…
Gözlerimi karanlığa sımsıkı yumuyorum.
Sen olmak üzere başkalaşıyorum bir kez daha ve sonsuza kadar sen oluyorum..
Aşk,yaşamın belirlediği rastlantıların sunduğu yöneliştir,söylemiştim sana.
Bu zorlu yürüyüşte kimseye tercih şansı tanınmadı elbette bilirdim bunu.
O kadar anlamlıydın ki özeldinki tercih şansı tanınsaydı da bile bile ben yine seçerdim..
Ödediğim ve ödeyeceğim bedeller ne kadar ağır olsa da..
Sana seni anlatmakta bu kadar yetersiz kalmasaydım keşke..
Seni şu an yaşamaya ne kadar muhtacım..Tek gerçeğim sensin ve hepte öyle kalacaksın..
Yaşamın kırılma noktalarında beni birden bire tek başıma bırakınca sustuysam ve şu an hala susuyorsam onurumdandır..
Ben kimi sevdimde sen oldum?Kaç sen vardın,son sahnede nasıl bir kimlik taşıyordun,söyle bana?Beni herkesten çok sevdiğini söylerken yüreğine inancımı bir an olsun yitirmedim yemin olsun!
Böyle zamanlarımda hep sustuysam doğru yorumla beni,beni anlamayışlarının çaresizliğindendir…
Ne yapmalıyım?Kadehler dolusu içerek beynimi uyuştursam unuturmuyum bu acıyı?Ama ben böyle bir iflası onaylayamam ki..Unutmaya çalışmak bireyci bi kaçış değilmidir?Ben yokluğundan en çok bunaldığım anlarımda böylesine kaçışlara yenilmeyecek kadar doğru sevdim seni.
Yüreğimi çatışmaların tam ortasına sürerken hiçbir ödül beklemiyordum,bilesin..
Yoruldum bebeğim,sürekli ertelediğim bir finale doğru sürekli aynı startlarla başlamaktan bitirmekten yoruldum..
Yine gece..Yine yoksun..Uğultu ve yalnızlık…
Ben herkesten başkaydım değil mi?Herşeyindim senin..Öyleyse neden yoksun balım..Bundaki çelişkiyi hangi sözünle anlatır da ikna edebilirsin beni yokluğuna.?..
İçimde o kadar masumsun ki..seni yaşatmak adına nasıl bir direnişi üstlendiğimi kimse anlamasa da aldırmıyorum artık..
Yaşamak sana sığınmaktır,seni sende sevmektir..
Böyle anlarda yokluğun yüzümü kanatan bir ömür çizgisinin adıdır..
Sevdim seni hiçbir ödül beklemeden…Gözlerimi kapatıyorum artık susma vaktidir..
Bir varsın bir yoksun..Çocukluğumda anlatılan masallar gibi..Ama en çok yoksun..Başım dönüyor..Aşkım ey ömrümün varı!Ey VARLIĞIM!
Seni seviyorum…
Her aşk bir yakalanmadır yaşama söyledim sana,
Bilinmedik yenilgiler taşıdım sesimde
Aldanmalara yüzüm yoktu sabıkalıydım
En çok sana geldim durduk yerde
Yasaktı yollarım , aşk bir gidilmez ülkeydi
En çok kendi tarihimin kahramanı bile değildim sensiz
Ne kadar dirensem o kadar hükümlüydüm sende
VE ben hep sana yürüdüm..yürüdüm..
Adımı unuttuğum her yerde seni bulmalarımdı beni yaşatan..
Zamansızdım,kimliksizdim,sen yoktun kimsesizdim
Biriktirdiğim anlamlara seni katınca anlam buldum yeniden..
Aldanmalara yüzüm yoktu sabıkalıydım
Hayatımdan çok en çok seni sevdim…
Yokluğunda bile sensin,
Çoğalmalar yaşattın bana
Sonunda tanıdık bi finalde tekil kalmalarımdı
Kuşatmalardan çıkıp gelmeyen bakır tenli bir babaydın..
Ne zaman uzansam uzaklıktın
Seni kuşandıkça sen oldum
Böylece sen oldukça varlığıma ilişkin her şeyi unuttum
Ama her şeyden çok en çok seni sevdim…
Herkesin ölümü kendi kıyametidir.Ben gözlerimde yokluğunu taşırken bir gün beklenmedik düşeceğim belki bağışla..Bilirim birgün gelir bütün yıldızlar düşer,kavuşma günü gelsin diye mahşeri bekler ölüler..Sen benim MAHŞERİMSİN…
Kırık ezgileri bir aşk senfonisi sandım
Değilmiş
Bildim
Yanılmadım
Yenildim
Bütün hayaller darmadağındır şimdi sustum…
Kimse sen değil
Sen herkes oldun,biraz…
Ben değil...
alinti...
(okuyunca değerli arkadaşım s.s.s. aklıma geldi paylaşmak istedim)
Sustukça sen oldum,sen oldukça kendime kaldım,seni buldum.
Cezasının ne zaman biteceğini bir hükümlüydüm sende..
Aşkı taşımak tek özgürlüğüm oldu anlamalısın.
Bende kendini üretirken yokluğunu aynı boyuta taşımasaydın keşke..
Sen yoksan olmayacaksan ben hangi kimlikle kalkarım ayağa hiç düşündün mü?
Yığılıp kaldığım her yerde yokluğun çöküyor gözlerime..
Hayalinle kalmak seni yaşamak,bundandır,yalnızlığı hiç kimse benim kadar sevemez..
Tuhaf bir teslimiyette,yokluğunu yaşıyorum hepsi bu!Yokluğunda seni buldukça yeryüzündeki hiç kimsenin anlayamayacağı bir şölen oluyorsun içimde..
Eridikçe sana karışıyorum,seni sevmek,yaşama ve belki en çok sana direndikçe anlam kazanıyor..
Sen ve sen..Yalnızlık..Hayır!Sen ve ben.İçimde üretiyorum seni.Birlikte çoğalıyoruz,kimseye hesap vermeden.
Susmuyorum..Çünkü seni seviyorum…
Gözlerimi karanlığa sımsıkı yumuyorum.
Sen olmak üzere başkalaşıyorum bir kez daha ve sonsuza kadar sen oluyorum..
Aşk,yaşamın belirlediği rastlantıların sunduğu yöneliştir,söylemiştim sana.
Bu zorlu yürüyüşte kimseye tercih şansı tanınmadı elbette bilirdim bunu.
O kadar anlamlıydın ki özeldinki tercih şansı tanınsaydı da bile bile ben yine seçerdim..
Ödediğim ve ödeyeceğim bedeller ne kadar ağır olsa da..
Sana seni anlatmakta bu kadar yetersiz kalmasaydım keşke..
Seni şu an yaşamaya ne kadar muhtacım..Tek gerçeğim sensin ve hepte öyle kalacaksın..
Yaşamın kırılma noktalarında beni birden bire tek başıma bırakınca sustuysam ve şu an hala susuyorsam onurumdandır..
Ben kimi sevdimde sen oldum?Kaç sen vardın,son sahnede nasıl bir kimlik taşıyordun,söyle bana?Beni herkesten çok sevdiğini söylerken yüreğine inancımı bir an olsun yitirmedim yemin olsun!
Böyle zamanlarımda hep sustuysam doğru yorumla beni,beni anlamayışlarının çaresizliğindendir…
Ne yapmalıyım?Kadehler dolusu içerek beynimi uyuştursam unuturmuyum bu acıyı?Ama ben böyle bir iflası onaylayamam ki..Unutmaya çalışmak bireyci bi kaçış değilmidir?Ben yokluğundan en çok bunaldığım anlarımda böylesine kaçışlara yenilmeyecek kadar doğru sevdim seni.
Yüreğimi çatışmaların tam ortasına sürerken hiçbir ödül beklemiyordum,bilesin..
Yoruldum bebeğim,sürekli ertelediğim bir finale doğru sürekli aynı startlarla başlamaktan bitirmekten yoruldum..
Yine gece..Yine yoksun..Uğultu ve yalnızlık…
Ben herkesten başkaydım değil mi?Herşeyindim senin..Öyleyse neden yoksun balım..Bundaki çelişkiyi hangi sözünle anlatır da ikna edebilirsin beni yokluğuna.?..
İçimde o kadar masumsun ki..seni yaşatmak adına nasıl bir direnişi üstlendiğimi kimse anlamasa da aldırmıyorum artık..
Yaşamak sana sığınmaktır,seni sende sevmektir..
Böyle anlarda yokluğun yüzümü kanatan bir ömür çizgisinin adıdır..
Sevdim seni hiçbir ödül beklemeden…Gözlerimi kapatıyorum artık susma vaktidir..
Bir varsın bir yoksun..Çocukluğumda anlatılan masallar gibi..Ama en çok yoksun..Başım dönüyor..Aşkım ey ömrümün varı!Ey VARLIĞIM!
Seni seviyorum…
Her aşk bir yakalanmadır yaşama söyledim sana,
Bilinmedik yenilgiler taşıdım sesimde
Aldanmalara yüzüm yoktu sabıkalıydım
En çok sana geldim durduk yerde
Yasaktı yollarım , aşk bir gidilmez ülkeydi
En çok kendi tarihimin kahramanı bile değildim sensiz
Ne kadar dirensem o kadar hükümlüydüm sende
VE ben hep sana yürüdüm..yürüdüm..
Adımı unuttuğum her yerde seni bulmalarımdı beni yaşatan..
Zamansızdım,kimliksizdim,sen yoktun kimsesizdim
Biriktirdiğim anlamlara seni katınca anlam buldum yeniden..
Aldanmalara yüzüm yoktu sabıkalıydım
Hayatımdan çok en çok seni sevdim…
Yokluğunda bile sensin,
Çoğalmalar yaşattın bana
Sonunda tanıdık bi finalde tekil kalmalarımdı
Kuşatmalardan çıkıp gelmeyen bakır tenli bir babaydın..
Ne zaman uzansam uzaklıktın
Seni kuşandıkça sen oldum
Böylece sen oldukça varlığıma ilişkin her şeyi unuttum
Ama her şeyden çok en çok seni sevdim…
Herkesin ölümü kendi kıyametidir.Ben gözlerimde yokluğunu taşırken bir gün beklenmedik düşeceğim belki bağışla..Bilirim birgün gelir bütün yıldızlar düşer,kavuşma günü gelsin diye mahşeri bekler ölüler..Sen benim MAHŞERİMSİN…
Kırık ezgileri bir aşk senfonisi sandım
Değilmiş
Bildim
Yanılmadım
Yenildim
Bütün hayaller darmadağındır şimdi sustum…
Kimse sen değil
Sen herkes oldun,biraz…
Ben değil...
alinti...
(okuyunca değerli arkadaşım s.s.s. aklıma geldi paylaşmak istedim)
Gece bu! Karanlığın kucağında uzayıp giden yollarda bulursunuz kendinizi bir ara. Önce rüzgâr eser, insanı sersemleten mayhoş kokular etrafa yayılır. Gönül açar ellerini ve kucaklar, hasret yüklü hatıralardan arta kalan pişmanlıkları. Ve ebedî saadete susamış bir ruhla, tozlu yollarda çamur kokan ayaklardan sıyrılıp huzur sesini duyarak ilerler. Meydanın dâim misafiri güvercinler ve kıyılarda söyleşen, bin bir umutla sabahı bekleyen martılarla tanışır. Denizin ortasına düşecek şükür çığlıklarını bir şarkı tadında dinlemenin hazzıyla, zamanı damla damla içinde yaşar. “Daha dün” söyleminin kekremsi tadını geride bırakarak, “Haydi Abbas, vakit tamam” edasını takınıp naif bir hasret bırakır süveydasına....
çok güzel bir paylaşım teşekkürler..
çok güzel bir paylaşım teşekkürler..
Aleykümselam güzel kardeşim ALLAH c.c. sizden de razı olsun
teşekkür ederim canım öyle olabiliyorsam ne mutlu bana
RABBİM yar ve yardımcın olsun...selam ve dua ile...
Aleykümselam canım arkadaşım teşekkür ederim o güzel düşünceleriniz için :a03::a03:
sizde benim için öylesiniz...şükürler olsun RABBİME iyiyim ...siz nasılsınız?....
sizde benim için öylesiniz...şükürler olsun RABBİME iyiyim ...siz nasılsınız?....
Bir durak tadında hayat
Bir durak tadında hayat
Bir durak tadında hayat
Bir durak tadında hayat
Bilmediğim kaç demdir üstümden geçen. Kaç yazı(sı) geçmiştir, yılların... Hâlâ üşüyorum. Isınmıyor dilimde sevgi.
Dün; tövbe, yarın; teslimiyet...
Bugünün adı kayıp, bugün; belki daha huzurlu...
Silinmiş camlarda yağmurlar kayıp. Aradığım nice anı yok, kayıp. Hafızamın körlüğü değil bu... Bu anlamadığım ve bile bile karşı koymadığım bir ayıp. Korku mudur, değil. Sade yorgunluk. Belki tuhaf bir olgunluk.
Yaprakların selamlarından mahrum kalmamak ne güzel... Ne güzel acı içinde, sıcacık bir yorgana sarılır gibi duasına sarılmak toprağın...
Ne istemeli hayattan, başka ne bulmalı şükür için?
Sus akıl sus...
Şımarık yüreğime aldanıp da sıralama takiyyeleri. Çok gördüm ben bu sahneleri, oyunları, emeksiz ekmekleri...
Tekneler kalkar gözlerimden. Kaç yolcu gider, kaçı döner... Ve hiç değişmez kalabalığım. Yollar eğrilir, silinir kimisi. Kimse değişmez, hiçbir söz hiçbir kulağa -aslında- ilişmez.
Bir durak tadında hayat. Fazlası için dar, azı için geniş.
Önümde kendi ayak izlerim. Ardımda onlarcası yol olmuş.
Gidiyorum. Gözlerim bu defa hiç şaşırmayacak, hiç korkmayacak.
Bir durak tadında hayat. Fazlası için dar, azı için geniş.
alıntı
__________________
Bilmediğim kaç demdir üstümden geçen. Kaç yazı(sı) geçmiştir, yılların... Hâlâ üşüyorum. Isınmıyor dilimde sevgi.
Dün; tövbe, yarın; teslimiyet...
Bugünün adı kayıp, bugün; belki daha huzurlu...
Silinmiş camlarda yağmurlar kayıp. Aradığım nice anı yok, kayıp. Hafızamın körlüğü değil bu... Bu anlamadığım ve bile bile karşı koymadığım bir ayıp. Korku mudur, değil. Sade yorgunluk. Belki tuhaf bir olgunluk.
Yaprakların selamlarından mahrum kalmamak ne güzel... Ne güzel acı içinde, sıcacık bir yorgana sarılır gibi duasına sarılmak toprağın...
Ne istemeli hayattan, başka ne bulmalı şükür için?
Sus akıl sus...
Şımarık yüreğime aldanıp da sıralama takiyyeleri. Çok gördüm ben bu sahneleri, oyunları, emeksiz ekmekleri...
Tekneler kalkar gözlerimden. Kaç yolcu gider, kaçı döner... Ve hiç değişmez kalabalığım. Yollar eğrilir, silinir kimisi. Kimse değişmez, hiçbir söz hiçbir kulağa -aslında- ilişmez.
Bir durak tadında hayat. Fazlası için dar, azı için geniş.
Önümde kendi ayak izlerim. Ardımda onlarcası yol olmuş.
Gidiyorum. Gözlerim bu defa hiç şaşırmayacak, hiç korkmayacak.
Bir durak tadında hayat. Fazlası için dar, azı için geniş.
alıntı
__________________