Bu Da Benim Hayatim
Bu Da Benim Hayatim
BU DA BENİM HAYATIM... Düzenle
İnsanın herşeyi içinde yaşaması öyle kötü ki... Bazı şeyler elinin altındayken ona dokunamamak öyle kötü ki...Bazı şeylerin özlemini çektiğin halde onu bir daha görememek, hissedememek, dokunamamak öyle kötü ki... ve bazı kişilerin özlemini çektiğin halde bir kerecik bile sarılamamak, öpememek öyle kötü ki...anlatamam.İşte ben bunların hepsini bir arada yaşıyorum ve duygularımı kimseye anlatamıyorum.Birde böyle bir zamanda "en yakın dostum" dediğin kişi(ler) sana sırt çevirmişse hiç anlatamıyorsun. Sadece sen yaşıyorsun ve en önemlisi tek yaşıyorsun, yanında kimse olmadan. Bende böyleyim işte. Şimdi hep gelecekle ilgili "ACABA", geçmişle ilgili de "KEŞKE"lerim var yanımda... "Acaba"larımın içime umut serptiği sırada "keşke"lerim kalleşçe sarıyor beynimi ve "keşke" diyorum "keşke.........." Bazen düşünüyorum da bu "acaba" ve "keşke" kim?? Önceden hep "acaba"yı arkadaşlarım, "keşke"yide ailem olarak görürdüm ama şimdi kim???
Hep aklıma gelir. Acaba hayatta değer verilmeyen tek kişi ben miyim? Neden hiç gerçek arkadaşım yok? İnsanlar neden bu kadar bencil? Neden kendisine yapılmasını istemediği birşeyi başkasına yapıyorlar?... ve daha bir sürü şey. Ama bunları düşünürken aklıma tek birşey geliyor. Bana değer veren biri var. Bu kişi bana çok yakın ama bir o kadar da uzak. Özlemini çekip de bir kerecik bile sarılıp, öpemediğim tek kişi. Bazen bunları düşünürken isyan noktasına geliyorum.Az mı düşündüm kendimi öldürmeyi ama yapmadım, yapamadım. Aklıma gelen tek kişi annemdi o yğzden yapamadım. Nasıl dayanırdı birde beni kaybetmeye? Biran kendimi öldürdüm, cenazemi kaldırdım ve herkesi tek tek mezarımın başındaki yerine oturttum. Önce annem; nasılda üzgündü, nasılda perişan.... ve ne kadar çaresiz. Sonra ablam; gözyaşlarını içine akıtıyordu. Daha güçlü olup anneme destek olmak istiyordu. Ardından abim; bir yandan bana kızıyor "naptın sen?" diye, bir yandan da annemin yanında olmaya gayret ediyordu. VE kardeşim; herşeyden habersizdi ve benim ölümümden dolayı en çok perişan olanda oydu. Bakıma muhtaçtı ama herkes benim derdime düştüğü için kimse onu görmüyordu bile. Ölüm benim için belki çareydi ama ailem için 5-6 kat daha acının artmasıydı. İşte bu yüzden yapamıyordum.
Neden bende diğer insanlar gibi mutlu olamıyorum? Ne zaman mutlu olsam mutlaka kötü birşey olup küçücük dünyamı alt üst ediyordu ve ben hep olayların içinde çaresiz ve yapayalnız kalıyordum.Neden benim hayatım hep böyle? Neden hep acı? Artık dayanacak gücüm kalmadı, sabredemiyorum.Herkesten, herşeyden nefret ediyorum. Sadece annem, ablam, abim, kardeşim ile bir hayat yaşamak istiyorum ve şimdi anlıyorum ki benim "acaba"larım ailem, "keşke"lerim ise arkadaşlarım ve etrafımda bana, aileme zarar vermek isteyen herkes. Artık sadece "acaba"larım ve bana değer veren tek kişiyle yaşamak istiyorum. Onun yanımızda olması imkansız belki ama biliyorum ki o her zaman bizim yanımızda ve bizi koruyor elinden geldiğince... Yolunu gözlediğim, sevdiğim ilk adam... Nasılsa bulacaktır seni diye her görüşümde aynı güçle seslendim... "UÇAK BABAMA SELAM SÖYLE......" Ve kendi yolumda yürürken hiç unutmadım o cümleyi "SELAMINI ALDIM BABACIĞIM.." Kin büyütmedim kalbimde. Küçük kızının gözleri hala senin izlerinde "UÇAK BABAMA SELAM SÖYLE......."
ŞEYMA...
B) 