Yokluğun kor bana... Sensiz, bin ateş parçasına bölünür kalbim. Tenimde cehennem cehenneme düşer, bir daha yanar. Avucumda denizler kurur; çöller başlar.
Gözüme geceler üşüşür; sabahlar ürküp uzaklara kaçar. Sözlerimi hece hece alev sarar; dudağımda yangınlar başlar. Korkarım, bir kez ?su? dersem sular alev alır.
Susuşun zor bana. Sensiz, yokuşlar uzar, yollar uçurumlara uğrar. Yaraların kabuğu açılır; ırmakların yatağı daralır. Sele kapılır dağlar; köprüler geçilmez olur. Dünyanın bütün taşları kirpiklerime biner; güneşlerin hepsi çöle iner. Elimde kalır ağıtların hepsi; kimse duymaz, kimse ağlamaz, kimse anlamaz. Bir kuyuya iner gibi; tozlanır şiirler, güfteler silinir, şarkılar boğulur. Harfler harflere bitişmez olur. Sahipsiz kalır keman; telleri kopar bağlamaların... Ahenk bozulur; nefessiz kalır neyler. Bir ?Ah!? etsem, ?Ah!?ların hepsi ağlar.
Varlığın koca bir dağ bana. Şirin bu kadar uzak değildi Ferhat'e. Sadece dağlar ayırdı onları. Dağdan sonrası Şirin'di. Dağın berisi Ferhat'ti. Sen ise dağın kendisisin. Kazıp da yakın edeceğim bir yer yok ki Şirin'e Ferhat olayım. Aşıp da kavuşacağım bir yâr yok ki sana geleyim. Sanki bir yanım dağ, bir Ferhat'tir benim. Kimi kimden uzak bileyim? Su içecek dudaklar kurudu, kime sular getireyim? Sular serinliğini yitirdi; kime sâki olayım?
Yokluğunu sor bana. Mecnun'un gözünde Leylâ değilsin ki, sana gelmek için çölleri göze alayım. Çölleri hepten yaktım; kumlar dağıldı, tozlar uçuştu. Aşk kalplere küstü, kuyulara düştü. Koynuma gömdüm ayrılığını ve her bahar yokluğunu meyve verdim. Mecnun beni deli sandı. Leylâ gözlerime aldandı; gözlerini gözlerimde arady. Araya dağlary koydum; kimse aldyrmady. Nice deniz kyyysynda nice sevgili bekledim; hiçbirinden selam gelmedi. Şişelere byrakylmyş mektuplar gördüm; okuyan olmady. Ah, sevdiğim, sen yoksun buralarda, tadyn da tady kaçty, lezzetler hüzne bulandy. Şöyle incecikten bir kez ?aşk? desem, şiirler utanyr, şarkylar kör olur, türküler köyden kaçar. Yokluğunu bir sorsan bana, cevaplaryn cümlesi kylyç kuşanyr, sularyn hepsi köpürür, kuru dallar bin defa kyrylyr, kuşlar bin kez daha dağylyr.
Hasretin nâr bana. Kuraklyğyn dudağy çatlar adyny söyleyince. Pervane ateşi byrakyp yüzüme koşar; yanmaya gelir. Buzullar dudağyma koşar, erimeye özenir. Mumlaryn alevi parlar seni anynca. Gölgeler senin adynyn altynda serinler, dinlenir. Nicedir kirpiklerimde taşydyğym taşlar yoluma düşer; hüznüme yaslanyr, ağlar, ağlar, ağlar. Bütün yangynlaryn bütün külleri bana savrulur; anka kuşlarynyn hepsi gözlerimin içine bakar, bir kez daha uçmak için yalvaryr. Yangyny da yaktyğymdan, küllerin hepsi yine, yeni ve yeniden küllenir. Adyny ağzyma alsam, her yere her zaman yağmur yağar, denizler denizlere koşar, bütün dağlardan bütün dağlara kuşlar kanatlanyr.
Syzyn yâr bana. Seni yitirdiğimden beri, elimden ayrylyklar tutuyor; el ele dolaşyyoruz terk edilmiş sahilleri. Acylaryn cany yanyyor adyny anynca, susayym diye yalvaryyorlar. Yaralar senin susuşunla yaralanyyor; bir söz umuyorlar dudağyndan merhem olur diye. Bir bilsen, ne kadar zamandyr kapymda bekleşiyor unutuşlar, ?bir yol bizi de hatyrlasyn? diyorlar. Geceleri sokak lambalarynyn loşluğuna syğynyp birbirlerine sarylyyorlar ama yine de çok üşüyorlar. Bir sabah gelip yüzlerini tek tek öpüp okşarsyn diye umuyorlar. Bir de, evden kaçmyş mutluluklar var; hâlâ syğynacak bir köprü alty aryyorlar ama gözleri aydynlyk pencerelerin önünde, belki sen ekmek verirsin diye bekliyorlar. Umutlar var hemen aşağy mahallede, gecekondu yapmyşlar kendilerine, köylerini byrakmyşlar, kalplerden sürülmüşler. Gelirsin diye yolunu gözlüyorlar. Yollary sorma, onlar hepsinden perişan, sevgilinin köyüne dolanmak için can atyyorlar, kyvranyyorlar ama nafile... Sen olmayynca, yollar da yolda kalyyor, ayaklary taşa dolanyyor.
Neredesin ey sevdice?im? Sensiz ayrylyk bile ayryldy sevdi?inden. Sensiz hüzün de mahzun oldu. Sensiz şiirler yarym kaldy, duda?a de?medi; sadece bir fysyltyny bekliyorlar. Heceler senin elinden tutup ?arkylara sokulmak istiyorlar. Haberin var my sevdice?im, burada ku?lar yuvaya uçmuyor; gurbet bile gurbete dü?üyor. Duydun mu, burada bahar geldi?ine pi?man oluyor; güzün yapraklary kuruyor.
Belki okursun diye buraya yazyyorum, harfler seni hecelemek için sabyrsyzlanyyor. A olmayynca Ş duda?a yapy?yyor, sessiz kalyyor. K olmayynca, A ve Ş bo?lu?a dü?üyor, anlamsyz kalyyor. ?A?, ?Ş? ve ?K? senin adynyn kuca?ynda büyüyor, senin anlamynyn syca?ynda doyuyor.
İnan bana, sensiz ayrylyk bile ayrylyk olmuyor, kavu?mak bile tat vermiyor. Sensiz ne seven sevebiliyor, ne sevilen sevildi?ini biliyor. Sensiz sözler bo?lu?a dü?üyor, sensiz kalem kâ?yda dokunmuyor, sensiz dudak duda?a de?miyor. Sensiz ne sevda seviniyor ne veda üzülüyor. Sensiz hüzün bile yüze gelemiyor, acylar utanyp kuytulara saklanyyor.
Yoklu?un kor bana ey a?k.
Sende yak beni, ate?e at sözlerimi.
Suskunlu?un zor bana ey a?k.
Ben sustum, sen söyle iyili?imi
