O kızı sakın üniversiteye sokmayın!!!
Elini başına götürsün. "Keşke götürmese" diye içinden geçsin duvarın. Kız duvarın içinden ne geçtiğini asla bilmesin. Bu duvar ve bu kız her sabah karşılaştığı halde tek bir kelime konuşmasın. Duvarın içinden merhamet geçsin, yük trenleri geçsin, altıkırkbeş vapuru geçsin, şehrin telaşlı yüzleri geçsin, kızın kendi başınayken katıla katıla ağlamaları geçsin.
Çok istiyorsa o kapıdan geçmeyi. O üniversiteye adımını atmayı istiyorsa elini güçlü ve kararlı bir şekilde başına uzatsın. İlk zamanlarda zalim bir titreme gelir yapışır kollarına ama aldırmasın. Gözlerini kapatsın. Duvar da tam bu esnada gözlerini kapatır ya!
Eliyle başörtüsünü çekip alıversin başından. Alelacele çantasına tıkıştırsın başörtüsünü. Kafasını hiç yerden kaldırmadan. Duvara bile bakmadan, hızlı adımlarla içeriye girsin. Saçlarını düzeltmeden, uçurum gibi genişleyen kapı aralığından kocaman adımlar atarak yuvarlanmamak için, içeri atıversin kendini.
Kendisi içeri girerken, kırık kalbi, İnşirah suresi, ninesinin maşallahları, annesinin nazar duaları, babasının maaştan arttırıp aldığı hediyeleri, ilk elifbası, başörtü iğnesi dışarıda kalsın.
Almayın ve anlasınlar böylece sizin cennetinize girebilmek için, sizinle aynı kanı taşımaları gerektiğini.
