"Rabbinize yalvara yakara gizlice dua edin. Şu bir hakikattir ki, Allah haddi aşanları sevmez" (Sûre-i Ârâf 55).
Dua, Cenab-ı Hakk'ın rububiyyetine iman etmiş bir kulun, kendi acizliğini idrâk etmesi ve Yüce Rabbimize yalvarıp yardımını istemesidir. Bu inanç ve anlayışla bir mü'min, ellerini duanın kıblesi olan semâya doğru kaldırdığı zaman Allah Teâlâ'ya ibadetin en değerlisini yapmış olur. Duâ hem müstakil bir ibadettir ve hem de yapılan ibadetlerin, verilen sadakaların ve işlenen hayırların kabulüne vesîledir. Bedenî ve mâli ibadetleri ifadan sonra, "Yâ Rabbi, yaptığım ibadeti, işlediğim hayrı lütfen ve keremen kabul ediver demesi, yaptıklarının kabulüne vesile teşkil eder. Bu hususu açıklayan hadîs-i şeriflerde şöyle buyurulmaktadır:
"Duâ, ibadetin özüdür" (Tuhfet'ül-Ahvezî C. 9,8.311).
"Duâ, ibadetin ta kendisidir" (Ebû Dâvûd C. 2, S. 77).
Üzerinde yaşadığımız dünya, sebepler âlemi olduğu için, her şey bir sebebe bağlanmıştır. İhsanına sınır çekilmesi mümkün olmayan Rabbimiz, zât-ı ilâhisine ihtiyaçlarımızı arzedebilmemiz için, duâ kapısını açmış ve "Rabbiniz şöyle buyurdu: Bana duâ edin, size icabet ve duanızı kabul) edeyim" buyurmuştur (Sûre-i Mü'min 60).
Allah'a duâ etmemek, gafletten ileri geliyorsa kalbi karartır. Cenab-ı Hakk'a ihtiyaç duymamaktan kaynaklanıyorsa, gadabı ilâhiye sebep olur. Bu hususu açıklayan bir hadîs-i şerifte şöyle buyurulmaktadır:
"Kim noksanlıktan münezzeh bulunan Allah'a duâ etmez ise Allah ona gadap eder" (İbni mâce c. 2, s. 1258).
Yücelerden yüce olan Rabbimiz, sınırsız bir keremin sahibidir. Kullarının istekte bulunmasından hoşnut olur. Kulun ellerini bârigahı ehadiyyete kaldırıp "Yâ Rabbi, Yâ Rabbi" diye yalvarması, Allah Teâlâ'nın rızasına muvafık bir harekettir. Bu ciheti tescil eden bir hadîsi nebevide şöyle buyrulmaktadır:
"Allah'ın fazl-u kereminden isteyin. Aziz ve Celil olan Allah, (bir şeyin kendisinden) istenilmesini muhakkak sever. İbâdetin faziletçe en üstünü, dertten kurtulmayı gözetmektir" (Feyz'ül-kadir c. 4, s. 108).
Mü'minin yalvarması Rabbimizin hoşuna gider. Bu sebeple kulun daha yalvarması için isteği biraz geç olarak verilir. İnkâr ehlinin küfürle mülevves hâle gelmiş ağzından çıkan duâ, Allah'ın rızasına muvafık olmadığından, Onun ağzı bir an önce kapansın diye dileği çabuk verilir. Akılların muallimi ve vicdanların mürebbisi bulunan Resûlullah (s.a.v.), âlemlerin Rabbine yalvarmaya devam etmemiz için şu müjdeyi vermektedir:
"Kul, Yâ Rabbi, Yâ Rabbi, Yâ Rabbi dediği zaman, Allah (c.c.): Kulum ne diliyorsan iste! (Dileğin) verilecektir" buyurur (et-Tergib ve't-Terhib c. 2, s. 488).
Hadîs-i nebevinin metninde geçen "Lebbeyk abdî" ifâdesi, kul için ne büyük izzet ve şereftir. "Kulum! Dile benden! Ne istersen verilecektir" beyanına dayanarak namaz ve niyaz makamlarında istekte bulunmayı ihmal etmemelidir. Muhbiri sâdıkı-mız, Efendimiz (s.a.v.) şöyle bir açıklamada bulunmaktadır:
"Mübarek ve yüce olan Rabbiniz, haya ve kerem sahibidir. Kendisine el kaldırdığı zaman onları boş olarak çevirmeye kulundan haya (muamelesi) eder" (Ebû Dâvûd c. 2, s. 78).
Duâ, düşen yıldırımların zarar vermemesi için dikilen paratoner (siper-i sâika) gibidir. Müslüman bir kul, ihlâs ile ellerini açarak yüce Rabbimize yalvaracak olursa, bu yakarış sebebiyle gelecek felâket geri çevrilir. Bu hususa belge teşkil edecek bir hadîs-i şerifte şöyle buyrulmaktadır:
"Duâ, inen (felâket)lere de (henüz) inmemiş (musibetlere de fayda verir. Ey Allah'ın kulları! Size duâ(ya devam) gerekir" (Feyz'ül-kadir c. 3, s. 542).
Füzelerin ulaşamadığı yere duâ ulaşır, kurşunların delemediği hedefleri duâ delik deşik eder. Bu hikmete dayalı olarak Peygamberimiz (s.a.v.) şu beyanda bulunmaktadır:
"Duâ, mü'minin silâhı, dinin direği, göklerin ve yerin nurudur" (et-Tergib ve't-Terhib c. 2, s. 479).
Âlemlere rahmet olarak gönderilen Resûl-i Ekrem (s.a.v.), diğer bir hadîs-i nebevilerinde şöyle buyurmaktadır:
"Kazayı ancak duâ geri çevirir. Ömrü, iyilik yapmaktan başka uzatacak (bir vasıta) yoktur" (Feyz'ül-kadir c. 6, s. 449).
"Dualarının sonu da, HAMD OLSUN KÂİNATIN RABBİ OLAN ALLAH'a demek olacak)dır" (Sûre-i Yunus 10).
Dua, Cenab-ı Hakk'ın rububiyyetine iman etmiş bir kulun, kendi acizliğini idrâk etmesi ve Yüce Rabbimize yalvarıp yardımını istemesidir. Bu inanç ve anlayışla bir mü'min, ellerini duanın kıblesi olan semâya doğru kaldırdığı zaman Allah Teâlâ'ya ibadetin en değerlisini yapmış olur. Duâ hem müstakil bir ibadettir ve hem de yapılan ibadetlerin, verilen sadakaların ve işlenen hayırların kabulüne vesîledir. Bedenî ve mâli ibadetleri ifadan sonra, "Yâ Rabbi, yaptığım ibadeti, işlediğim hayrı lütfen ve keremen kabul ediver demesi, yaptıklarının kabulüne vesile teşkil eder. Bu hususu açıklayan hadîs-i şeriflerde şöyle buyurulmaktadır:
"Duâ, ibadetin özüdür" (Tuhfet'ül-Ahvezî C. 9,8.311).
"Duâ, ibadetin ta kendisidir" (Ebû Dâvûd C. 2, S. 77).
Üzerinde yaşadığımız dünya, sebepler âlemi olduğu için, her şey bir sebebe bağlanmıştır. İhsanına sınır çekilmesi mümkün olmayan Rabbimiz, zât-ı ilâhisine ihtiyaçlarımızı arzedebilmemiz için, duâ kapısını açmış ve "Rabbiniz şöyle buyurdu: Bana duâ edin, size icabet ve duanızı kabul) edeyim" buyurmuştur (Sûre-i Mü'min 60).
Allah'a duâ etmemek, gafletten ileri geliyorsa kalbi karartır. Cenab-ı Hakk'a ihtiyaç duymamaktan kaynaklanıyorsa, gadabı ilâhiye sebep olur. Bu hususu açıklayan bir hadîs-i şerifte şöyle buyurulmaktadır:
"Kim noksanlıktan münezzeh bulunan Allah'a duâ etmez ise Allah ona gadap eder" (İbni mâce c. 2, s. 1258).
Yücelerden yüce olan Rabbimiz, sınırsız bir keremin sahibidir. Kullarının istekte bulunmasından hoşnut olur. Kulun ellerini bârigahı ehadiyyete kaldırıp "Yâ Rabbi, Yâ Rabbi" diye yalvarması, Allah Teâlâ'nın rızasına muvafık bir harekettir. Bu ciheti tescil eden bir hadîsi nebevide şöyle buyrulmaktadır:
"Allah'ın fazl-u kereminden isteyin. Aziz ve Celil olan Allah, (bir şeyin kendisinden) istenilmesini muhakkak sever. İbâdetin faziletçe en üstünü, dertten kurtulmayı gözetmektir" (Feyz'ül-kadir c. 4, s. 108).
Mü'minin yalvarması Rabbimizin hoşuna gider. Bu sebeple kulun daha yalvarması için isteği biraz geç olarak verilir. İnkâr ehlinin küfürle mülevves hâle gelmiş ağzından çıkan duâ, Allah'ın rızasına muvafık olmadığından, Onun ağzı bir an önce kapansın diye dileği çabuk verilir. Akılların muallimi ve vicdanların mürebbisi bulunan Resûlullah (s.a.v.), âlemlerin Rabbine yalvarmaya devam etmemiz için şu müjdeyi vermektedir:
"Kul, Yâ Rabbi, Yâ Rabbi, Yâ Rabbi dediği zaman, Allah (c.c.): Kulum ne diliyorsan iste! (Dileğin) verilecektir" buyurur (et-Tergib ve't-Terhib c. 2, s. 488).
Hadîs-i nebevinin metninde geçen "Lebbeyk abdî" ifâdesi, kul için ne büyük izzet ve şereftir. "Kulum! Dile benden! Ne istersen verilecektir" beyanına dayanarak namaz ve niyaz makamlarında istekte bulunmayı ihmal etmemelidir. Muhbiri sâdıkı-mız, Efendimiz (s.a.v.) şöyle bir açıklamada bulunmaktadır:
"Mübarek ve yüce olan Rabbiniz, haya ve kerem sahibidir. Kendisine el kaldırdığı zaman onları boş olarak çevirmeye kulundan haya (muamelesi) eder" (Ebû Dâvûd c. 2, s. 78).
Duâ, düşen yıldırımların zarar vermemesi için dikilen paratoner (siper-i sâika) gibidir. Müslüman bir kul, ihlâs ile ellerini açarak yüce Rabbimize yalvaracak olursa, bu yakarış sebebiyle gelecek felâket geri çevrilir. Bu hususa belge teşkil edecek bir hadîs-i şerifte şöyle buyrulmaktadır:
"Duâ, inen (felâket)lere de (henüz) inmemiş (musibetlere de fayda verir. Ey Allah'ın kulları! Size duâ(ya devam) gerekir" (Feyz'ül-kadir c. 3, s. 542).
Füzelerin ulaşamadığı yere duâ ulaşır, kurşunların delemediği hedefleri duâ delik deşik eder. Bu hikmete dayalı olarak Peygamberimiz (s.a.v.) şu beyanda bulunmaktadır:
"Duâ, mü'minin silâhı, dinin direği, göklerin ve yerin nurudur" (et-Tergib ve't-Terhib c. 2, s. 479).
Âlemlere rahmet olarak gönderilen Resûl-i Ekrem (s.a.v.), diğer bir hadîs-i nebevilerinde şöyle buyurmaktadır:
"Kazayı ancak duâ geri çevirir. Ömrü, iyilik yapmaktan başka uzatacak (bir vasıta) yoktur" (Feyz'ül-kadir c. 6, s. 449).
"Dualarının sonu da, HAMD OLSUN KÂİNATIN RABBİ OLAN ALLAH'a demek olacak)dır" (Sûre-i Yunus 10).
