Vaktiyle bir müslüman, Resûlullah Efendimizi
“sallallahü aleyhi ve sellem” görmeyi
çok istiyordu rüyasında.
Ve gördü bir gece.
Ancak Efendimiz “aleyhisselâm”, kendisine
hiç iltifat etmeyip, mübarek yüzlerini
öbür tarafa çevirdiler.
Adam üzüntüyle sordu:
Ya Resûlallah, bana neden soğuksunuz?
Buyurdular ki:
Ben seni tanımıyorum.
Başladı ağlamaya:
Ve gözyaşları içinde arzetti:
Yâ Resûlallah! Ben senin ümmetinden bir zavallıyım.
Âlimlerden işittim. “Ben ümmetimi, babanın
oğlunu tanımasından daha iyi tanırım”
buyurmuşsunuz.
Buyurdular ki:
Evet, öyledir. Ama ben ümmetimi, bana
okudukları “Salevât” kadar tanırım.
Ter kan içinde uyandı.
Anlamıştı hatâsını.
O günden sonra her gün “Yüz salevât”
okumaya karar verdi.
Ve ömür boyu tatbik etti bunu.
Bir gece, yine rüyâsında gördü
Efendimiz aleyhisselâmı.
Bu sefer iltifat ettiler ve;
Seni şimdi tanıyorum. Âhirette
şefâat edeceğim,
buyurdular
alıntıdır
