Amin amin amin. Allah razı olsun kardeşim. Selametle...
Blue
Red
Green
Orange
Voilet
Slate
Dark
"Peygamber Duaları" (1 Kullanıcı)
- Konuyu başlatan dost_37
- Başlangıç tarihi
Amin amin amin. Allah razı olsun kardeşim. Selametle...
Amin kardeşim, selametle...
Rabbim kabul etsin kardeşim, selametle..
**Uyuyamayan Kimsenin Okuyacağı Dua
**Uyuyamayan Kimsenin Okuyacağı Dua
"Allahumme ğarati'n-nücûmü ve hedeetil uyûnu, ve ente Hayyün Kayyûmün lâ-te'hüzüke sinetün ve lâ nevmün, yâ Hayyü yâ Kayyûmü ehdi leyli ve enim ayni." (11)
(Allah'ım, yıldızlar söndü, gözler kapandı. Sen ise hayat sahibi, daima duran ve tutansın. Seni ne bir uyuklama tutabilir, ne de bir uyku. Ey Hay olan Allah'ım, Kayyûm olan Allah'ım, gecemi rahat kıl gözlerimi kapatıver.)
**Uyuyamayan Kimsenin Okuyacağı Dua
"Allahumme ğarati'n-nücûmü ve hedeetil uyûnu, ve ente Hayyün Kayyûmün lâ-te'hüzüke sinetün ve lâ nevmün, yâ Hayyü yâ Kayyûmü ehdi leyli ve enim ayni." (11)
(Allah'ım, yıldızlar söndü, gözler kapandı. Sen ise hayat sahibi, daima duran ve tutansın. Seni ne bir uyuklama tutabilir, ne de bir uyku. Ey Hay olan Allah'ım, Kayyûm olan Allah'ım, gecemi rahat kıl gözlerimi kapatıver.)
Allah sizden de razı olsun kardeşim..
Teşekkür ederim..B)
Selam ve Dua ile kalın inşallah.
Teşekkür ederim..B)
Selam ve Dua ile kalın inşallah.
Kendine Güven ve Kibir
Kendine güveni az olan, olmadığı mânânın mâliki görünür; kendine güvensizliğini kapatmak için tabiî olmayan bir haldedir. “Dostlar alışverişte görsün” tavrına itibar eder. Kendine duvarlar örer, sahte bir gurur ve eda ile vaziyeti idare etmeye bakar. Dik durur ama dik durmak için durur yani dik duruşu bünyeleştirmemiştir, görüntü olarak yapar. Çünkü şahsiyeti yapmacıktır. Kendini eksik gördüğü için bunu sunî bir görünümle kapatmaya bakar. Böylelerinde sosyal kaygı da fazladır. Çevrenin ne diyeceği, nasıl göreceği şahsiyetinden önce gelir. Halbuki kendi vicdanımızın sesi her şeyden önce gelir, çevrenin ne dediği değil. Bunun, kuyruğu dik tutmayla “dik duruş aynı şeyler değil…”
İnsan kusurlarıyla beraber dik durabilir. Çünkü tabiîlik önemlidir, şahsiyetin temeli budur. Yoksa kusursuzluk değil. Hatasız kul olmaz. Hatalarını kabul edebilmek, insanın kendine güvenindendir ve erdemidir, mühim olan budur. Kendine güvenmekle aklına, malına güvenmek ve gururlanmak başka şeyler. İnsan yalnızken bile kendine güvenmeli.
Kendine güveni az olan, olmadığı mânânın mâliki görünür; kendine güvensizliğini kapatmak için tabiî olmayan bir haldedir. “Dostlar alışverişte görsün” tavrına itibar eder. Kendine duvarlar örer, sahte bir gurur ve eda ile vaziyeti idare etmeye bakar. Dik durur ama dik durmak için durur yani dik duruşu bünyeleştirmemiştir, görüntü olarak yapar. Çünkü şahsiyeti yapmacıktır. Kendini eksik gördüğü için bunu sunî bir görünümle kapatmaya bakar. Böylelerinde sosyal kaygı da fazladır. Çevrenin ne diyeceği, nasıl göreceği şahsiyetinden önce gelir. Halbuki kendi vicdanımızın sesi her şeyden önce gelir, çevrenin ne dediği değil. Bunun, kuyruğu dik tutmayla “dik duruş aynı şeyler değil…”
İnsan kusurlarıyla beraber dik durabilir. Çünkü tabiîlik önemlidir, şahsiyetin temeli budur. Yoksa kusursuzluk değil. Hatasız kul olmaz. Hatalarını kabul edebilmek, insanın kendine güvenindendir ve erdemidir, mühim olan budur. Kendine güvenmekle aklına, malına güvenmek ve gururlanmak başka şeyler. İnsan yalnızken bile kendine güvenmeli.
Zayıflığımızdaki Gücü Görmek
Haddini bilmek ve sınırlarını tanımak daha rahat ve emin hareket ettirir insanı. “Aczin idrakı”, insanı daha sağlam yere bastırır, aklın çelmelerinden korur, diyalektiklerin çelmesine takılmaktan kurtarır. Bu da kültürel bir çaba gerektirir, “iş içinde eğitim” gerektirir. “İman ve aksiyon” davası… Hayat dinamiktir. Bunun için bir yerde donup kalmamak ve her zorluğu sıçrama tahtası kılmak gerek, bu da “üst-dil üst diyalektik” ile mümkün. Alakasızlık değil alakalarda derinleşmek, tecrit tavrı söz konusu…
Kâinata atılmış insan, yapayalnız doğup, yapayalnız ölen insan. Aslında her ne kadar müşterekliklerimiz olsa da ferdî oluş ruhî hayatta ve herkes kendi hayatını yaşıyor, herkes kendi varoluşundan kendi mesul. Her koyun kendi bacağından asılır sözü burada doğru oluyor.
Kimsenin sinir sistemi kimse ile aynı hassasiyette değil ve kimse kimsenin gözbebeğinden bakıcı değil. Kalblerde dönenler herkesin kendine göre, “iman ve tefekkür” mevzuu…
Kendine güvenen insanlar yetiştirmek zorundayız.
Ezik, sümsük, horlanmış, aşağılık kompleksi olan nesiller değil, çamurda da olsa başı dik, gönlü zengin insanlar. Hiç cevher çamura düşse değerinden yitirirmi? İnsanî özümüzü ve halifelik misyonumuzu cevher olarak görmeli ve içimizde her zaman parıldatmalıyız. Bunu kuru kuru gururlanmak vesilesi değil, bizim hakikatimiz ve zenginliğimiz olarak görmeli, hatta hata ve eksikliklerimizde bile bu cevherin yitmeyeceğini ve içimizde küllenmiş olarak yaşayacağını ve onu parlatmanın elimizde olacağını unutmamalıyız. Bunu unutursak veya ümitsizliğe düşersek asıl en büyük kötülüğü kendimize yapmış oluruz.
Gandinin şu sözü, bizdeki bu cevhere işaret etmektedir:
“Kendi elimizle vermedikten sonra, kimse bizden özgüvenimizi alamaz.”
Her şeyden beter kendi kendimizi köleleştirmek halimiz, batı karşısında aciz ve pısırık tavrımız, kendimize güvensizliğimizin ve ezikliğimizin psikolojik hâlidir. Maddî zayıflığımız veya ekonomik güçsüzlüğümüz, teknolojide geri kalmamız falan değil, manevî olarak kendimize güvenimizi yitirmemiz bütün menfiliklerin kaynağıdır. Bunu da kendi ellerimizle yapmaktayız. Yoksa kimse bizden özgüvenimizi çalamaz. Biz moralmen çökmedikçe ve kendi rızamız olmadıktan sonra…
Kendine güvenmek, kusursuzluk mânâsına gelmiyor, bilakis kusurlarını da bilerek yeryüzüne sağlam basmak mânâsına geliyor.
Haddini bilmek ve sınırlarını tanımak daha rahat ve emin hareket ettirir insanı. “Aczin idrakı”, insanı daha sağlam yere bastırır, aklın çelmelerinden korur, diyalektiklerin çelmesine takılmaktan kurtarır. Bu da kültürel bir çaba gerektirir, “iş içinde eğitim” gerektirir. “İman ve aksiyon” davası… Hayat dinamiktir. Bunun için bir yerde donup kalmamak ve her zorluğu sıçrama tahtası kılmak gerek, bu da “üst-dil üst diyalektik” ile mümkün. Alakasızlık değil alakalarda derinleşmek, tecrit tavrı söz konusu…
Kâinata atılmış insan, yapayalnız doğup, yapayalnız ölen insan. Aslında her ne kadar müşterekliklerimiz olsa da ferdî oluş ruhî hayatta ve herkes kendi hayatını yaşıyor, herkes kendi varoluşundan kendi mesul. Her koyun kendi bacağından asılır sözü burada doğru oluyor.
Kimsenin sinir sistemi kimse ile aynı hassasiyette değil ve kimse kimsenin gözbebeğinden bakıcı değil. Kalblerde dönenler herkesin kendine göre, “iman ve tefekkür” mevzuu…
Kendine güvenen insanlar yetiştirmek zorundayız.
Ezik, sümsük, horlanmış, aşağılık kompleksi olan nesiller değil, çamurda da olsa başı dik, gönlü zengin insanlar. Hiç cevher çamura düşse değerinden yitirirmi? İnsanî özümüzü ve halifelik misyonumuzu cevher olarak görmeli ve içimizde her zaman parıldatmalıyız. Bunu kuru kuru gururlanmak vesilesi değil, bizim hakikatimiz ve zenginliğimiz olarak görmeli, hatta hata ve eksikliklerimizde bile bu cevherin yitmeyeceğini ve içimizde küllenmiş olarak yaşayacağını ve onu parlatmanın elimizde olacağını unutmamalıyız. Bunu unutursak veya ümitsizliğe düşersek asıl en büyük kötülüğü kendimize yapmış oluruz.
Gandinin şu sözü, bizdeki bu cevhere işaret etmektedir:
“Kendi elimizle vermedikten sonra, kimse bizden özgüvenimizi alamaz.”
Her şeyden beter kendi kendimizi köleleştirmek halimiz, batı karşısında aciz ve pısırık tavrımız, kendimize güvensizliğimizin ve ezikliğimizin psikolojik hâlidir. Maddî zayıflığımız veya ekonomik güçsüzlüğümüz, teknolojide geri kalmamız falan değil, manevî olarak kendimize güvenimizi yitirmemiz bütün menfiliklerin kaynağıdır. Bunu da kendi ellerimizle yapmaktayız. Yoksa kimse bizden özgüvenimizi çalamaz. Biz moralmen çökmedikçe ve kendi rızamız olmadıktan sonra…
Kendine güvenmek, kusursuzluk mânâsına gelmiyor, bilakis kusurlarını da bilerek yeryüzüne sağlam basmak mânâsına geliyor.
Kendine Güven ve Ekonomik Bağımsızlık
İşsizlik kötü bir şey, insanı mânen daha çok yıpratıyor… Ekonomik kölelik de kötü bir şey, patronunun iki dudağı arasına bakıyorsun. Fakat yukarıda da söylediğimiz üzere insan, ekonomik sıkıntılar içinde de kendine güvenini koruyabilir. Zaten insanın moralini bozmasının ona pratik bir faydası yok, bilakis zararı var. Boynumuzdaki halkaya razı olmakla razı olmamak farkı! Ayakları üstüne basmak ve kendi kendine yetmek, yani bunun yolunu ve yordamını her daim aramak.
Kendine güven, aymazlık değil, işi derbederliğe vurup, ondan bundan dilenmek değil, çulsuzluktan ve ipsizlikten manevî bir tatmin (züğürt tesellisi) hiç değil. Bütün bunlar, miskinliktir, kendine güvensizliğin başka türlü tezahürüdür. Kendimize güvenip sıkıntıları göğüsleyeceğimizi yerine yakamıza yapışan bu nefs hilelerini, üzerimizdeki sümüğü attığımız gibi atmamız gerekir. Bu nefs hilelerini, aynen bir kazurat gibi hatta maddî pislikten daha önemli görmeliyiz.
İşsizlik kötü bir şey, insanı mânen daha çok yıpratıyor… Ekonomik kölelik de kötü bir şey, patronunun iki dudağı arasına bakıyorsun. Fakat yukarıda da söylediğimiz üzere insan, ekonomik sıkıntılar içinde de kendine güvenini koruyabilir. Zaten insanın moralini bozmasının ona pratik bir faydası yok, bilakis zararı var. Boynumuzdaki halkaya razı olmakla razı olmamak farkı! Ayakları üstüne basmak ve kendi kendine yetmek, yani bunun yolunu ve yordamını her daim aramak.
Kendine güven, aymazlık değil, işi derbederliğe vurup, ondan bundan dilenmek değil, çulsuzluktan ve ipsizlikten manevî bir tatmin (züğürt tesellisi) hiç değil. Bütün bunlar, miskinliktir, kendine güvensizliğin başka türlü tezahürüdür. Kendimize güvenip sıkıntıları göğüsleyeceğimizi yerine yakamıza yapışan bu nefs hilelerini, üzerimizdeki sümüğü attığımız gibi atmamız gerekir. Bu nefs hilelerini, aynen bir kazurat gibi hatta maddî pislikten daha önemli görmeliyiz.