Ben kapanmaya 2 günde karar verdim, o 2 gün boyunca resmen hayattan kopmuştum. sürekli eşarplarımın renklerini hayal ediyodum, kimlerin ne tepkiler verebileceğini, kimin dalga geçip, kimin sevineceğini. eşimin annemin babamın kardeşimin teker teker neler diyeceğini. babamın mutluluktan ağlayacağını düşünüyodum mesela hiç kimsenin fikrini almadım, fikrimi hiç kimseyle paylaşmadım eşimle bile. sadece kapanırken yanımda kardeşim olsun istedim ve onu eşarpçının önüne çağırdım. o geldiğinde artık bende kapalı bi insandım. o anın güzelliğini anlatmaya kelimeler yetmez, sarılmalar ağlamalar, hayatımın en mutlu günüydü. eve geldiğimde kimse kapandığımı anlamadı çünkü namazlardan sonra saçımı açmaz uyuyana kadar öyle beklerdim babam hayal ettiğim gibi ağlamadı, sadece kuru bi hayırlı olsun inşALLAH daim olsun dedi, anladımki bana güvenmiyo sıkılıp bi süre sonra yeniden saçımı açarım diye düşünüyo. annemde babam gibi tepkisizdi. kendi evime geçtim aynı tepkisizlik eşimdede var, ooda hiç şaşırmadı yakışmış hayırlı olsun dedi sadece. itiraf etmek gerekirse hayal kırıklığı yaşıyodum. babamın en çok istediği şey kapanmamdı ama şimdi tepkisizdi. ama ben onlar için değil dinimin gereği olduğu için kapanmıştım. benim sorunum burdan sonra başladı. eskisi gibi pantolon giymemi istedi annem, pardesü giymeme karşı çıktı, yaşım gençmiş sonra pişman olurmuşum, çıkarmak istermişim ama gurur yaparmışım çıkarmazmışım mutsuz olurmuşum. tabiki annemi kırmadım ama dediğinide yapmadım. ilk başlarda biraz söylendi ama baktı ben kararlıyım ve böyle mutluyum sadece arada bir iğnelemekle yetindi, fazla zaman geçmeden onuda bıraktı, kendime aldığım tek eşarp, kapandığım ilk gün aldığım eşarptır, sonraki eşarplarımıda kıyafetlerimide hep annem aldı.
Bide rızık kaygısı yaşarız çocğumuz. Bu kaygıyı bende yaşadım. Kapandığım için işten kovulurum diiye düşünüyodum, ama ne olursa olsun zaten göze almıştım, o dönem çok fazla borcumuz vardı, o kadar borç içinde bide işsiz kalmak kötü olacaktı. ama ben kapanmayı çok istedim erteleyemezdim, mademki rızkı veren allahtı bizde nasibimiz kadar yerdik. işyeri sahibimiz inançsız bi insandı ve ona göre başörtüsü gereksizdi vs. düşünki o bile hiç sesini çıkarmadı hayırlı olsun dedi, ben kapandıktan sonra bana daha bi saygı duyar oldu, namaz vakitlerinde işimi bırakıp namaz kılmam için uyardı çok defa. hadi sen kıl yerine ben bakarım dedi. işte böyle
Eğer sen gerçekten istersen hiç bi engel karşında duramaz Rabbimin izniyle. benim yaptğım tek şey rabbime sığınıp bütün samimiyetimle istemek ve yalvarmak oldu. gerisi rabbimin kontrolündeydi. Dışardan ağır tepkiler aldığımda oldu, genç yaşımda pardesü giydiğim için dua eden tayzelerim, amcalarımda oldu. bunlar hiç önemli değil, önemli olan Allahın rızasını kazanmak.
Önemli olan yaratılmışların değil, Yaradanın rızasını gözetmek.
şükürler olsun Rabbim bana nasip etti, isteyen, istemeyen herkese bu duyguyu yaşamayı nasip etsin. Amin
