Asıl hayalperestlik yaratılanların hepsinin bir yaratıcı olmadan tesadüfen oluştuğuna inanmaktır bence. Yani bir etrafımıza ve kendimize bakalım. Kendimizden başlayacak olursak (bilimin kendine seçtiği yoldan gidelim) milyarlarca hücrelerden oluşuyoruz. Bu hücrelerin yaptığı binlerce işlev var. Bütün bu olaylar biz yaşarken bizim haberimiz olmadan meydana geliyor. Sanki bedenimiz bizim değilmiş gibi (ki bizim dinimizde bedenimiz bize emanettir). Biz sadece bedenimizi kullanmak istediğimizde gereken isteği ve çabayı gösteriyoruz. Arka planda en basitinden parmaklarımızı oynatalım diye bir sürü olay gerçekleşiyor ve bizim bu olaylara en ufak bir katkımız yok. Bu hücrelere ne oluyor da bu kadar planlı ve koordineli çalışıyorlar. Yoksa oturup bir yerde düşünüyorlar da öyle mi hareket ediyorlar? Ya da en başında iki üç element düşündü de "hadi birleşe birleşe karmaşık bir yapı ortaya çıkaralım öyle bir yapı olsun ki işin madde boyutunu yani bizi aşsın metafizik boyutuna kadar varsın(ruha kadar)" mı dediler. Peki bu iki üç element yokken nasıl var oldular? Yokluk "benim canım çok sıkıldı ben beni ortadan kaldıracak olan varlığa yerimi teslim edecem" mi dedi? Ama yokluk böyle birşey derse var olmuş olmaz mı? Kendisiyle çelişmez mi?
Bugün birçok bilim insanı olayları neden sonuç ilişkisiyle açıkladıklarında sanki bunlar Allah' ın ilmiyle olmamış gibi bir görüş ortaya çıkarıyorlar. Halbuki yaptıklarının büyük bir kısmı Allah' ın yarattıklarını kendi terimleriyle açıklamaya çalışmaktan başka birşey değildir.
Ki bilim aynı yolda devam ettiği sürece hiçbir zaman varlığın ötesine geçemez. Yani sadece var olan şeyleri açıklayabilir. O da sadece 5 duyu organının işlevleriyle sınırlıdır.
Eğer bilimin varlığın kaynağını açıklayabileceğini düşünen biri varsa o boş ümitler içindedir. Çünkü bu yokluğun var olmasında kasıt aramak demektir. Ama yokluğun kastı varsa o zaman yok olmazdı zaten. Kasıt buldukları şeyler hep varlıklar olacaktır.
Sonuç olarak bilim Allah' ın dini ışığında yürümediği sürece kendini sapıklık içinde bulacaktır. Aslında bu bilim için değil yaratılanlar için söz konusudur. Çünkü yaratılanlar acizdir. Kendi kendilerine bir yere ulaşmaya çalıştıklarında sapıklaşmaları çok muhtemeldir.
Asıl olan mükemmel olanı bulmak ve kendini ona teslim etmektir. O mükemmel olan da Allah' tır. O' nda acizlikten eser yoktur.
Rabbimizin bizi yaratmasının sebebi de budur zaten. Biz O' na kul olalım diye bizi yaratmış Rabbimiz. Yaratmış ki biz O' nun ne kadar mükemmel olduğuna şahit olalım ve ona kulluk edelim. Rabbimiz böyle yaparak bize çok büyük bir lütufta bulunmuştur doğrusu.
