cemil cemil yazdı:
Sabah-Akşam Ona Yalvaranlarla Bir Arada Olmaya Kendini Zorla
Sırf Rab'lerinin rızasını dileyerek sabah-akşam ona yalvaranlarla bir arada olmaya kendini zorla. Dünya hayatının çekiciliğini isteyerek böyle kimseleri göz ardı etme. Adımızı anmayı kalbine unutturduğumuz ve ihtiraslarına tutsak olarak kendini akıntıya kaptırmış kimselerin arzularına uyma .
(KEHF 28)
Rivayete göre bu ayette; “Şayet Kureyş kabilesinin önde gelenlerinin iman etmesini istiyorsa. Bilal, Suheyb, Ammar, Habbab ve Abdullah b. Mesud gibi yoksul müminleri yanında uzaklaştırmasını yahut bu yoksulların üzerinde hırkalardan ter kokuları geldiğini ve bu da önde gelen Kureyşli efendileri rahatsız ettiği için bu kişilerin toplantılarında ayrı bir toplantı düzenlemesini Peygamber efendimize -salât ve selam üzerine olsun- öneren Kureyş kabilesinin önde gelen liderleri hakkında indirmiştir.
Yine rivayete göre Peygamber efendimiz (s.a.v) onların inanmalarını istemiş bu yüzden önerilerine olumlu yaklaşım göstermiştir. Bu yüzden yüce Allah şu ayeti indirmiştir.
“ Sırf Rablerinin rızasını dileyerek sabah-akşam O'na yalvaranlarla bir arada olmaya kendini zorla .”
Yüce Allah bu ayeti, gerçek değerleri açıkça duyurmak ve yanılmaz teraziyi yerleştirmek için indirmiştir. Bundan sonra isteyen inansın isteyen inkâr etsin.” İslam kimseye yaltaklanmaz. İnsanları, ne ilkel cahiliye ölçüleriyle ne de kendisinin koyduğu ölçüler dışında insanların hayatı için ölçüler koyan herhangi bir cahiliye sisteminin ölçüleriyle değerlendirilmez.
“ Dünya hayatının çekiciliğini isteyerek böyle kimseleri göz ardı etme.”
Dünya hayatının güzelliklerine eğilim göstererek onlardan ilgini kesme. Çünkü onun çekiciliği Rabbin rızasını dileyenlerin yükseldikleri ufkun düzeyine çıkamaz.
“Adımız anmayı kalbine unutturduğumuz ve ihtiraslarına tutsak olarak kendini akıntıya kaptırmış kimselerin arzularına uyma.”
Fakirlere karşı kendilerine ayrıcalık tanınmasına ilişkin isteklerine uyma. Eğer Allah'ı anmış olsalardı büyüklük taslamaktan vazgeçerlerdi.
Kendi şahsına, malına, evladına, çıkarına, zevkine, sefasına ve ihtiraslarına yönelik kalbinde Allah'a yer kalmadığı için Allah'ı anmayı kalbine unutturduk. Böyle şeylerle uğraşan bir kalp, bunları hayatının gayesi haline getiren bir kalp kesinlikle Allah'ı anmayı unutur.
Evet, tefsirde ayetler böyle açıklanmaktadır. Allah'ın kullarına bildirdiği değer ölçüleri bunlardır. İnananlar arasında zengin, fakir, soylu ya da başka sebeplere dayanan değerlendirmeler yapılamaz. Allah'ı en çok anan ona en çok yalvaran, onun rızasına uygun yaşamaya çaba sarf edenler O'nun ayetinde bir arada olmayı tavsiye ettiği ve övüp değer verdiği kullardır.
Peki, bizler bir araya geldiğimiz insanları buna göre seçebiliyor muyuz? Neye göre ayırım yapıyor ve insanlara değer veriyoruz.
“ Sırf Rablerinin rızasını dileyerek sabah-akşam O'na yalvaranlarla bir arada olmaya kendini zorla.”
Çünkü bu din tek başına yaşanamaz, bu din yalnızlık dini değildir. Bizim bir araya gelmeye, dersler, toplantılar, eğitim faaliyetleri ve Allah adına sohbetler yapmaya birbirimizle paylaşıma ihtiyacımız vardır. Bizler aciz insanlarız yalnız kaldığımız zaman şeytan ve nefis hemen bizi kuşatmaya geçiyor. Onlarla mücadele etmek ve İslam'ı Allah'ın rızasına uygun yaşayabilmek için birbirimizin desteğine ihtiyacımız var.
Her insanla bir araya gelme anlamında değil, inanan insanlarla (sosyal durumu ne olursa olsun) bir araya gelmeye ihtiyacımız var.
Kendimizi yetiştirmek, çevremize faydalı olabilmek için.
Bir araya geldiğimizde Allah'ın rızasına uygun yaşamaya çalışan oturması, kalkması, konuşması, her şeyiyle Allah'ı hatırlatan, sana bu dini yaşamakta istek aşılayan insanlarla bir arada olmak, bir araya gelmek ne kadar güzeldir.
Böyle bir ailenin evine gittiğiniz zaman (hele bir de yalnız yaşamaya çalışıyorsanız) kapıdan içeriye girdiğinizde sizi manevi bir hava kaplar, bambaşka duygular içerisinde olursunuz.
Bu ziyaret ne hasta, ne akraba, ne komşu ziyaretidir. Sıradan bir ziyaret değildir. Bu, aynı inancı paylaştığınız, bu dini yaşama konusunda, fikirlerinizi paylaştığınız, birbirinizden yardım aldığınız ve sizi mutlu eden huzurlu bir ortamdır.
Evinize döndüğünüzde sanki şarj olmuş gibi hissedersiniz. Dünyevi sıkıntılardan uzaklaştığınızı, daha ümitli, sevinçli ve hayata karşı sınavınızı verirken daha güçlü hissedersiniz kendinizi.
Ayet Peygamber Efendimize Kureyş kabilelerinin önde gelenleri hakkında iniyor. Ama biz kendi hayatımıza baktığımızda bu ayeti nasıl anlamamız, yüreğimize nasıl sindirmemiz lazım, hayatımızda neleri bu ayete göre yargılamalı ve değiştirmeliyiz.
Gerçekten Müslümanlarla bir araya gelmek için kendimizi ve şartlarımızı zorluyor muyuz?
Yoksa dünya hayatının çekiciliğine ve meşakkatlerine kapılıp birbirimizi ihmal mi ediyoruz?
Eşimiz, çocuğumuz, ekonomik şartlarımız ya da çevresel etkenler bizi bundan alıkoyuyor mu?
Bir Müslüman kardeşimize ihtiyaç duyduğumuz an kalkıp gidebiliyor muyuz?
Aramadan gidemem, müsait midir, misafir kabul eder mi, gittiğime memnun olur mu, çocuğum yaramazlık yaptığında huzursuz olur mu, bunu hissedersem gitmesem daha mı iyi olur, konuşup sıkıntılarımı paylaşsam beni anlar mı, bana yardımı dokunur mu?
Sorunlarıma, cahiliye ölçülerini biryana bırakıp İslam'ın ölçülerine göre yaklaşıp tavsiyelerde bulunabilir mi vesaire birçok soruya cevap aramak zorunda mı kalıyoruz?
Birbirimizle karşılaştığımızda aramızda şu konuşmalar geçiyor mu?
Nerelerdesin, uzun zamandır görüşemiyoruz, kaç kere çağırdın bir gelmedin, ben gelmek istiyorum da sorma evden hiç çıkamıyorum, işler bitmiyor, gelenim gidenim bitmiyor, çocuklardan fırsatım olmuyor, bu aralar çok yoğunum falan filan…
Ben düşüncemi söyleyeyim. Evet, aynen bu konuşmaların hepsi oluyor. Bizler bir araya gelmek için çaba sarf etmiyoruz. Akrabalarımızla, komşularımızla, çevremizdekilerle görüştüğümüz kadar birbirimizle görüşmüyoruz. Görüşmek için çaba sar fetmek, kendimizi zorlamak istemiyoruz.
Oysa hepimizin, yeter ki bir araya gelelim diyerek fedakârlık yapmaya, güzel dostluklar ve arkadaşlıklar kurmaya ihtiyacımız var. Paylaşılacak ne kadar çok şey var, bu paylaşım ortamını birbirimize hazırlamamız ve kucak açmamız lazım.
Allah ayetinde kendini zorla dediğine göre bizimde bazı şeyleri zorlamamız gerek.
Bizlere bu ayet indiği halde uzun bir yalnızlıktan sonra içine girdiğim, binbir sevinçle ve umutla içine girdiğim çevreme baktığımda, Müslümanlar arasında meydana gelen fitneleri düşündüm, küçük fındıkkabuğunu doldurmayacak sebeplerden dolayı birbirinden uzaklaşan Müslümanları, kapanan arkadaşlıkları, zarar gören aile, kardeş ve akrabalıkları düşündüm.
Bu ayet kalbine inmesi gerekirken bu emre muhatap olan Müslümanlar nasıl bunları yaşabilir diye üzüldüm.
Allah için görüştüğüm, dost olup dostluklar paylaştığım bir insandan, ayrı olmanın, ayrılıklar yaşamanın acısını duydum.
Birbirimizin değerini daha iyi anlamalı ve onlar hakkında düşünürken değer ölçülerimizin İslam'a uygun olmasına çok dikkat etmeli ve birbirimiz için zorluklara katlanabilmeliyiz.
Eğer bunları yapmazsak şu uyarıyı çok dikkate almalıyız, bizi bir tehlike bekliyor demektir.
Dünya hayatının çekiciliğini isteyerek böyle kimseleri göz ardı etme.
Adımızı anmayı kalbine unutturduğumuz ve ihtiraslarına tutsak olarak kendini akıntıya kaptırmış kimselerin arzularına uyma!
İşte bu uyarının muhatabı oluruz. Hep dünya için yaşayan insanlarla birlikte ola ola onların arzularına meyletmeye ve yavaş yavaş onlar gibi yaşamaya başlarız.
Allah'ı anmayı unutan bir insanın arzularına göre hareket etmek Allah korusun. Allah tarafından unutulmaya ve iki dünyamızın hüsran olmasına bizi götürür.
Bütün bunlardan sonra oturup bir düşünelim. Kimlerle neden, ne kadar, bir araya geliyoruz?
Komşu oturmalarından, akraba oturmalarından, altın günlerinden, ya da vesaire günlerde olduğu kadar Müslümanlarla bir araya gelebiliyor muyuz? Gelmek için ne yapmalıyız? Gerçekten bu oturmalardan da çok bizim bir araya gelmemiz ve şartları zorlamamız lazım diye düşünüyorum.
Siz ne dersiniz?!
