AZİZ
Kendisini Sana nisbet ederek kul olma izzetini üzerinde taşıyan kulunun izzetini, kulu işitmiyor diye, kulu bilmiyor diye, kulu ortalıkta görünmüyor diye kırabiliyorsam, Senin kuluna bahşettiğin izzeti de, Senin izzetini de hafife alıyor olmalıyım.
Seni bir bilerek/birleyerek, yalnız Seninle yaşadığını, sadece Sana kul olduğunu, ancak Senden yardım dilediğini söyleyen kulun işitmiyorsa da Sen işitiyorsun, kulun bilmiyorsa da Sen biliyorsun, kulun ortalıkta yoksa da Sen hep yanımızdasın... Kulunun izzetini incitmek, Senin izzetini incitmeye kalkmak demektir. Öyleyse kardeşimin yokluğunda, kardeşimin ve benim Rabbimden çekinerek susmalıydım! Öyleyse, kardeşimin duymadığı yerde, kardeşimin ve benim Rabbimin duymasından korkarak susmalıydım!
Hem sonra, Rabbimden çekinmezken, aciz kulundan çekinmem beni zelil etmez mi?
Hem sonra , Senden korkmayı bilmezken, çaresiz kulundan korkuyor olmam beni ödlek ve onursuz biri yapmaz mı? Şu halde, ben de Senin izzet bahşettiğin bir kulun olarak kendi izzetimi kırma hakkına sahip değilim.
Biliyorum; aslandan korkmak ceylan huyluların harcıdır, fare huylular aslandan korkmayı bilmez., onlar ancak kediden korkar. Ben senden korkacağıma kulundan korkarak, Senden çakineceğime yarattığından çekinerek, kendimi nasılda aşağılamışım! Ceylan huylu olsaydım 'aslan'dan korkardım, fare huyluyum ki kediden korkuyorum.
Şimdi anladım ki, başka kullarını tahkir etmeme de, kendimi başka kulları tahkir ederek aşağılamama da Senin izzetin izin vermez. Çünki "İzzet, Allah'a elçisine ve müminlere aittir." [Bk. Münafikun Suresi] Senin bana verdiğin, kardeşlerime verdiğin o izzeti yok saymaya hakkım yok; kabul ediyorum.
Beni gıybet etmeyen, kendisiyle gıybet edilmeyen izzetli kulların arasında kabul eyle ey Aziz.
