Zorluklar karşısında inanmış insan!
Hayat boyu şuna çok inandım. –Eğer inandığınız gerçeklerin bu dünyada tesirini hissetmiyorsanız ahirette de faydasını göremeyeceksiniz. Bunu böyle bilin!
Evet, ben buna çok inandım, hayat boyu da bu inancımda yanılmadığımı gördüm.
İnanan insana inancı destek olacak, köstek değil.
Bu inancın sayesinde zorluktan yılmayacak, darlıktan ümitsizliğe düşmeyecek, maruz kaldığı musibet ve engelleri imtihan olarak görüp azmini, sebat ve sadakatini sürdürecek, yitirmeyecektir.
İşte buna ben, inancın dünyada faydası, desteği, diyorum. Böyle düşünen insan, âhirette de benzeri ümit ve şevk içinde olacak, asla pişmanlık hissetmeyecek, azaba maruz kalmayacaktır. Çünkü, inancının icabını yaşamış, lafta bırakmamıştır.
Bundan dolayı Rabb’imiz ikâz ediyor inanmış insanları:
–İnanıyorsanız üstünsünüz; üzülmeyin, hüzünlenmeyin!..
Bu inancınız size dayanma ve çalışma azmi veriyor, geriye çekilme, ümitsizliğe düşme yanlışına itmiyorsa. Yani, imanı doğru anlıyor, doğru hissediyorsanız!
Doğru imana sahip olan, her şeyden önce kendi vazifesini düşünür, kendine düşeni ön plana alır.
Kendine düşen ise, yine inandığı ayette nazara verilmiştir:
–İnsan için çalışmasından başka bir karşılık yoktur!
Evet, bu, tartışılmaz bir gerçektir.
–İnsan için çalışmasından başka bir karşılık yoktur!
Ne görüyorsa, yahut da görecekse çalışma ve azminin karşılığıdır. Rastgele başarı ve muvaffakiyet yoktur. Bir eli yağda bir eli balda bir hayat başlangıcı söz konusu değildir.
Eğer hayat, öyle olsaydı, Allah’ın Resulü çile çekmeyecek, ıstırap duymayacak, zorluklarla göz göze, yüz yüze gelmeyecek, hatta doğup büyüdüğü evini barkını, malını mülkünü, memleketini bırakıp da hicrete zorlanmayacaktı. Hicret ettiği yerdeki normal hayatında da bazı sabahları Âişe validemizin, kahvaltılık bir şey henüz yoktur deyince öyle ise ben de bugün oruca niyet ediyorum, diyecek kadar da örnek hayat sergilemeyecekti.
Bunlar inanmış insanlar için mesaj yüklü hadiseler, ibret alıp ikaz olacak olaylardır.
Zorluk karşısında sinen, sebat ve sadakatini azaltan, hatta ümidini yitiren insanlar, inançlarını kontrol etsinler, kendilerine burada destek vermeyen bir inancın, âhirette de destek vermeyeceğini hatırlasınlar. İnançlarından ümit ve destek alsınlar.
Bundan dolayı Rabb’imiz inanmış insanları ikaz ediyor âyetinde:
–Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyiniz. Karşılaştığınız zorluklar, musibetler ve günahlar yüzünden... Evet, inanmış insan eninde sonunda şu noktada düğümlemelidir kendini ve hayat anlayışını. Demeli ki:
–Ben üzerime düşeni yapıyor, beklenen fedakârlık ve sebatı gösteriyor, çalışıp çabalıyor muyum? Bu uğurda benden beklenen tamam mı?
Görevini yapmışsa gerisine karışmaz. Bundan sonrası İlahî takdire bağlıdır. Netice başarı da olsa, mağlubiyet de görünse gam çekmez, üzüntü duymaz. Çünkü gerisi İlahî takdirin icabıdır. Hayırlı olan böyleymiş ki, böyle tecelli etmektedir, der, şevkini muhafaza eder.
Çünkü vazifesini yapmış, vazife–i İlâhi’ye karışmamıştır.
İşte hayatı böyle algılayan, kendini böyle programlayan inanmış insan, karşılaştığı hiçbir zorluktan yılgınlığa düşüp de geriye çekilmez, ümitsizliğe kapılmaz. Hep vazifesini yapıp vazife–i İlâhi’ye karışmama aşk ve şevkinde tutar kendini. Bilir ki hamur yumruklandıkça kuvvet bulur, hayat zorluklarla, sıkıntılarla tasaffi eder, kemal bulur. Bir eli yağda bir eli balda gibi, istirahat döşeğinde geçen bir hayat, hayrı mahz olan vücuttan ziyade, şerri mahz olan ademe yakındır...
Hayat boyu şuna çok inandım. –Eğer inandığınız gerçeklerin bu dünyada tesirini hissetmiyorsanız ahirette de faydasını göremeyeceksiniz. Bunu böyle bilin!
Evet, ben buna çok inandım, hayat boyu da bu inancımda yanılmadığımı gördüm.
İnanan insana inancı destek olacak, köstek değil.
Bu inancın sayesinde zorluktan yılmayacak, darlıktan ümitsizliğe düşmeyecek, maruz kaldığı musibet ve engelleri imtihan olarak görüp azmini, sebat ve sadakatini sürdürecek, yitirmeyecektir.
İşte buna ben, inancın dünyada faydası, desteği, diyorum. Böyle düşünen insan, âhirette de benzeri ümit ve şevk içinde olacak, asla pişmanlık hissetmeyecek, azaba maruz kalmayacaktır. Çünkü, inancının icabını yaşamış, lafta bırakmamıştır.
Bundan dolayı Rabb’imiz ikâz ediyor inanmış insanları:
–İnanıyorsanız üstünsünüz; üzülmeyin, hüzünlenmeyin!..
Bu inancınız size dayanma ve çalışma azmi veriyor, geriye çekilme, ümitsizliğe düşme yanlışına itmiyorsa. Yani, imanı doğru anlıyor, doğru hissediyorsanız!
Doğru imana sahip olan, her şeyden önce kendi vazifesini düşünür, kendine düşeni ön plana alır.
Kendine düşen ise, yine inandığı ayette nazara verilmiştir:
–İnsan için çalışmasından başka bir karşılık yoktur!
Evet, bu, tartışılmaz bir gerçektir.
–İnsan için çalışmasından başka bir karşılık yoktur!
Ne görüyorsa, yahut da görecekse çalışma ve azminin karşılığıdır. Rastgele başarı ve muvaffakiyet yoktur. Bir eli yağda bir eli balda bir hayat başlangıcı söz konusu değildir.
Eğer hayat, öyle olsaydı, Allah’ın Resulü çile çekmeyecek, ıstırap duymayacak, zorluklarla göz göze, yüz yüze gelmeyecek, hatta doğup büyüdüğü evini barkını, malını mülkünü, memleketini bırakıp da hicrete zorlanmayacaktı. Hicret ettiği yerdeki normal hayatında da bazı sabahları Âişe validemizin, kahvaltılık bir şey henüz yoktur deyince öyle ise ben de bugün oruca niyet ediyorum, diyecek kadar da örnek hayat sergilemeyecekti.
Bunlar inanmış insanlar için mesaj yüklü hadiseler, ibret alıp ikaz olacak olaylardır.
Zorluk karşısında sinen, sebat ve sadakatini azaltan, hatta ümidini yitiren insanlar, inançlarını kontrol etsinler, kendilerine burada destek vermeyen bir inancın, âhirette de destek vermeyeceğini hatırlasınlar. İnançlarından ümit ve destek alsınlar.
Bundan dolayı Rabb’imiz inanmış insanları ikaz ediyor âyetinde:
–Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyiniz. Karşılaştığınız zorluklar, musibetler ve günahlar yüzünden... Evet, inanmış insan eninde sonunda şu noktada düğümlemelidir kendini ve hayat anlayışını. Demeli ki:
–Ben üzerime düşeni yapıyor, beklenen fedakârlık ve sebatı gösteriyor, çalışıp çabalıyor muyum? Bu uğurda benden beklenen tamam mı?
Görevini yapmışsa gerisine karışmaz. Bundan sonrası İlahî takdire bağlıdır. Netice başarı da olsa, mağlubiyet de görünse gam çekmez, üzüntü duymaz. Çünkü gerisi İlahî takdirin icabıdır. Hayırlı olan böyleymiş ki, böyle tecelli etmektedir, der, şevkini muhafaza eder.
Çünkü vazifesini yapmış, vazife–i İlâhi’ye karışmamıştır.
İşte hayatı böyle algılayan, kendini böyle programlayan inanmış insan, karşılaştığı hiçbir zorluktan yılgınlığa düşüp de geriye çekilmez, ümitsizliğe kapılmaz. Hep vazifesini yapıp vazife–i İlâhi’ye karışmama aşk ve şevkinde tutar kendini. Bilir ki hamur yumruklandıkça kuvvet bulur, hayat zorluklarla, sıkıntılarla tasaffi eder, kemal bulur. Bir eli yağda bir eli balda gibi, istirahat döşeğinde geçen bir hayat, hayrı mahz olan vücuttan ziyade, şerri mahz olan ademe yakındır...