Sustum,
İçimde kopan kıyamete yenildim.
Ansızın yürüyen karanlığa kendi ellerimle ittim benliğimi.
Amaçsızca bekledim, bekledim elbet birisi tutar beni diye ama imkânsızdı istediğim.
Yol bitmişti ve kapılar kapanmıştı benim için. Ben birine değer verip, ilgilenmedim ki…
Onları dinleyip dertleşmedim ki, ben insan olamadım ki hücrelerime, bir beden olamadım ki ruhuma…
Bir aşk olamadım ki yüreğime
Kul olamadım ki Yaradanıma…
Komşu bile olamadım ki komşuma…
Sahip çıkamadım ki akrabalarıma, dostlarıma…
Hep kaçtım, uzaklaştım. En iyi arkadaşım yalnızlığım. Her şey böyle sessiz miydi önceden yoksa her şeyin, herkesin sesini kesen ben miydim? Bunun cevabını duymaktan bile korkarım. Kaldırabileceğim bir yük değil ki yaşadıklarım, yaşattıklarım. Hani imkânsızda değildi davranışlarım. Bir ömre sığan kırgınlıklarım, kırdıklarım. Bir hataya heba olan geçmişliklerim, bitmişliklerim…
Sere serpe uzanmış seneler önüme, bitiremiyorum içimdeki davayı, susturamıyorum şu kâh bağıran kâh isyan eden dilimi.
Çaresizliği hissediyorum, üşüyorum. Belki de bunalım geçiriyorum. Hâlâ anlayamıyorum beni.
Bir özre dileyemedim dileklerimi. Oysa sadece iki kelime. Ne kadarda zor geldi o iki kelimeyi haykırmak. Sonunda sen kazandın hayat.
Yapılanlar o kadar açık ve net ki,
Herşey o kadar belli ki…
Sessiz olup susmanın anlamıdır kaçmak…
Nereye bu kaçış?
Kimden?
İnsan kendinden kaçabilir mi?
Bir kuş kanatsız uçabilir mi?
Akıl insanı bırakmadıkça, yaşananlar bırakmaz. Hatıraların içine gömülüdür insan, iyide olsa kötüde olsa onlar.
Mesele insan olmakta, hakkıyla yaşayıp, güzel anılmakta.
Yoksa her lafa verilecek cevabımız da çoktur amma karşımızdakine bakmalıyız önce sonu nerde bitecek cümleniz, dizginlemeliyiz lafları…
Öyle bir üslup kullanmalıyız ki şaha kalkmalı kelimeler dudaklarımızda
İlik ilik işlenmeli karşı duvarlara.
Adımız geçtiğinde işte bu demeli sessizlikler…
İşte o yüreklerimizi fethetti …
Hep iyi hatırlanmak duasıyla…
Beyza ALİOĞLU
_________________
