Harat şehrinde yoksul bir kişi vardı.Yoksul olduğu kadar da küstah ve kendini bilmez biriydi.Bir gün pazarda dolaşırken bir efendi ile yanındaki kölesini gördü.Kölenin sırtında atlas bir elbise,belinde de altın bir kemer vardı. Başını gökyüzüne kaldırp; "Yarabbi,"dedi,"şu efendinin, kuluna baktığı kadar sen kuluna bakmıyorsun.Kuluna nasıl bakılır,şu efendiden öğren." Günler sonra yine o pazardaydı.Padişahın o atlas elbiseler giyen,altın kemer takan köleleri topladığını gördü.Padişahın adamları onlara olmadık işkenceler ediyor ve "söyleyin efendinizin hazineleri nerede?" diye soruyorlardı. O kölelerin hepsi işkenceden ölecek duruma geldikleri halde hiç biri efendisinin aleyhinde konuşmadı ve sır vermedi. Bu durumu şaşkınlıkla izleyen yoksulun kulağına şöyle bir ses geldi: "Ey kula nasıl bakılır,diyen yoksul! Sende kul nasıl olur gör.Ve bilmiyorsan o efendileri için can veren kölelerden öğren." Yoksul adam çok mahcup oldu, yüzü kızardı.Hiç kulluk etmediği halde Rabbi hakkında su-i zandan ve küstahça sözlerinden dolayı tevbe ve af diledi. (Mevlana'dan seçmeler)