Yegane Kurtuluş Çaremiz
TÖVBE
"Ey iman edenler! Allah'a tövbe edin. Muhakkak kurtuluşa erersiniz."(Nur.31)
Allah-u Zülcelal, ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: "Muhakkak Allah, iman eden kimselerin sahibidir. İman edenler Allah'ın muhafazası altındadır. Kafirlerin (ise ne dünyada, ne ahirettte muhafaza edecek) sahipleri yoktur."(Muhammmed,11)
Allah-u Zücelal ayet-i kerimede, müminlere ne güzel müjde veriyor.
Bunun yanında kâfirlere de, kendilerinin neleri beklediğini, dünya ve ahiret hayatlarının nasıl bir perişanlık içinde olduğunu haber veriyor.
Allah-u Zülcelal, iman edenlerin sahibi olduğunu ve onları hem dünyada hem de ahirette muhafaza edeceğini bildirmiştir. Bize düşen görev, bu mü'minlik sıfatını elde edebilmektir. Yeter ki bu sıfatın sahibi olabilmek için az da olsa gayret gösterelim. O zaman, Allah-u Zülcelal bize sahip çıkacak ve bizi muhafaza edecektir.
Tabii ki, her şey Allah-u Zülcelal'e aittir. İnsan, O' nun himayesi, koruması altına girdimi, hiç bir şey ona zarar veremez.
Allah-u Zülcelal'in insanlara sahip çıkmasına vesile olacak sıfatları elde etmek kolaydır.Çünkü Allah-u Zülcelal kullarına çok büyük fırsatlar vermiştir.Mü'minlere hitap ettiği başka bir ayet-i kerimede de şöyle buyurmuştur: "Ey iman edenler! Allah'a tövbe edin. Muhakkak kurtuluşa erersiniz." (Nur, 31) Diğer bir ayet-i kerimede ise: "Kim tövbe etmezse, zalimlerdendir."(Hucurat, 11) buyurmuştur.
İşte aktarmış olduğumuz bu üç ayet-i kerime'de, bizim için büyük işaretler vardır. Bu ayet-i kerimelerden kendi payımıza düşeni almalı ve bunların ışığında yolumuza devam etmeliyiz.
İnsan, yaratılış itibariyle hata ve günahlara karşı meyillidir.Nefsinin buyruklarına uyarak hata ve günahlardan pişman olup, tövbeye sarıldığı zaman, Allah-u Zülcelal onu affederek sahip çıkar ve muhafaza altına alır. Ne yazık o kimselere ki, tövbeden imtina ederek, çekinerek bu muhafazadan mahrum kalmışlardır.
Şunu unutmamak gerekir ki, her insan hata yapar. Hatanın en hayırlısı da, tövbe edendir.
Evliyaullah'tan bir zat şöyle nakletmiştir: "Bir gün, Basra sokaklarında yürürken,bir annenin kapıyı açarak çocuğunu kapının önüne koyup , kapıyı kapatttığını gördüm. Çocuk bir müddet ağladı, dolaştı ve kendi kendine şöyle dedi :'Beni besleyecek ve muhafaza edecek, annemin evinden başka bir ev yok. Bu insanların hepsi yabancıdır. Öyleyse ben nereye gidiyorum?' Bu şekilde pişmanlık içerisinde geri döndü.
Akşam olunca, gelip evin kapısını eşiğine yüzünü koyarak uyudu. Annesi,gece yarısı kalkıp kapıyı açınca, çocuğunun yüzünü eşiğe koymuş bir halde uyuduğunu gördü. Kalbi öyle yandı ki, çocuğunun üzerine kapanarak ağlamaya başladı.Ve ona şöyle dedi:'Benim emirlerime karşı gelip, sana zulüm ve hakaret etmeme sebep olma. Çünkü Allah-u Zülcelal, beni sana karşı çok şefkatli yaratmıştır. Bana asi gelme.' Ve çocuğunu oradan kaldırıp eve aldı." İşte bizim halimizde bu şekildedir.
Allah-u Zülcelal, kullarına karşı, bir anneden daha fazla şefkat ve merhametlidir. Şeytanın yanında ise cehennemden başka bir şey yoktur. Şeytanın hilelerine aldanıp, onun ardına düştüğümüz zaman , aynen annesinin kovduğu o çocuk gibi pişman olup, Rabbimizin kapısının eşiğine yüz sürmemiz, pişman olup O'na yalvarmamız lazımdır.
Bir insan, günah işleyipte bu yaptığından pişman olur ve tövbe ederse , Allah-u Zülcelal şöyle hitap eder:"Kulumu bağişladım. Kulum işlediği günahlardan pişman olduğu müddetçe, onu ona bağışlayacak bir kudretin sahibiyim."
İnsan şunu hiç bir zaman unutmamalıdır ki kurtuluş, Allah-u Zülcelal'in kapısına çöküp yalvarmaktan ve pişman olmaktan geçer. Yoksa, Şeytan'ın memleketinde, pişmanlık ve hezimetten başka bir şey yoktur.
Karşımızda, tövbe gibi büyük bir fırsat kapısı varken, gevşek davranıp, ondan faydalanmamak, çok büyük bir yanlıştır. Ashab-ı Kiram(radıyallahu anhum) şöyle buyrmuşlardır:"Biz,Peygamber Efendimiz (s.a.v)'in huzurunda bulunduğumuz zamanlar; onun , yüz defa 'Estağfirullah'il aliyy'ül azim ve etübû ileyh' dediğine şahit oluyorduk."
Petgamber Efendimiz (s.a.v) günahtan masum, tertemiz olduğu halde Allah-u Zülcelal'e daima bu şekilde tövbe etmekteydi. Peygemberlerin kalpleri,daima Arş-ı Alânın etrafında, Allah-u Zülcelal'in Zat'ının nurlarının çevresinde dolaştığı için, onların tövbeleri,bir an bile olsa Allah-u Zülcelal'dengafil kalmamak içindi. Aynen, ateş böceklerinin, geceleri ışığın etrafında dönmesi gibi, onların kapleri de daima Allah-u Zülcelal'in nurunun çevresinde dönmektedir.
Bizim ise çok çeşit günahlarımız vardır. Kalbimiz, dünyaya meylettiğinde,yöneldiğinde, başka insanların kalbini kırdığımızda, ibadetlerimizden geri kaldığımızda, her an Allah-u Zülcelal'e karşı yaptığımız kusurlardan dolayı tövbe etmemiz, pişmanlığımızı dile getirmemiz lazımdır.
Peygamber Efendimiz(s.a.v), günde 100 defa tövbe ediyordu.Bizde hiç olmazsa günde bir sefer tövbe edelim; ayda bir sefer tövbe edelim. Allah-u Zülcelal, denizden bir damla da olsa,Peygamberine mutabaat etmeyi, sünnetine uymayı bizlare nasip etsin, inşaalah.
Sohbetimizin başında da söylediğimiz gibi, mü'min sıfatını elde edebilmek için biraz gayret göstermemiz lazımdır.Bu mü'minlik sıfatını kazandığımız zaman, Allah-u Zilcelal'e kendimizi teslim etmiş oluruz ki, o zaman bizi hata ve günahlardan, dünyada başımıza gelecek zararlardan muhafaza eder.
Allah-u Zülcelal'in sahip çıkmasının ve muhafaza etmesinin, ne kadar kıymetli ve kuvvetli oldğunu hepimiz biliyoruz.
'Yardım Et, Ya Rahman!'
Zeyd bin Sabit (r.a) yanında bir arkadaşı ile beraber,Mekke'den Taif'e gitmek için yola çıkmıştı. Zeyd bin Sabit (r.a)'ın arkadaşının münafık olduğundan haberi yoktu. Bir mevkiye geldiklerinde, israhata çekildiler.
Zeyd bin Sabit (r.a) uyuyunca, bu münafık, onu öldürmek için ayaklarını ve ellerini bağladı.
(Peygamber Efendimizin zamanında,dil ile şehadet getirdikleri halde, kalben ve ruhen kafir olan, 300 kadar münafık vardı.)
Zeyd bin Sabit (r.a) kendine gelince, el ve ayaklarının bağlı olduğunu gördü, ve arkadaşınında o kimselerden olduğunu anladı.
Zeyd binSabit (r.a) durumuna bakınca, kendisini bu halden, ancak Allah-u Zülcelal'in kurtarabilieceğini idrak etti ve şöyle dedi:
-"Ya Rahman! E'inni."(Bana yardım et, Ya Rahman!)
Böyle söylediği anda, bir duvarın arkasından, sert bir şekilede "Öldürme!" diye bir ses geldi. O anda, münafık 'Ben bunu öldürürsem , o da beni öldürecek'diye heyecanlandı.Dışarı çıkıp baktı, ancak kimseyi göremedi.Tekrar Zeyd bin Sabit (r.a)'I öldürmek için içeri girince, yine aynı sesi duydu.bu hal üç defa tekrar etti. Ü çüncü sefer dışarı çıktığında at binmiş, elinde kılıçla bir zat geldi, o münafığı öldürdü Zeyd bin Sabit'in el ve ayalarını çözdü.
Ona şöyle dedi:
"Sen 'Ya Rahman! E'inni' dediğin zaman, ben göklerin yedinci katında indim. Allah-u Zülcelal bana, 'Ben mü'minlerin velisiyim(sahibiyim) ' dedi ve seni kurtarmak için gönderdi."
İnsan, Allah-u Zülcelal'E hakiki iman sahibi olursa, Allah-u Zülcelal de onu işte böyle muhafaza eder.
Sonuç olarak, daima Allah-u Zülcelal'e karşı tövbe etmek ve O'nun merhametine sığınmak, tek çıkar yoldur. Allah-u Zülcelal o kadar merhametlidir ki, kullarının tövbe edip kendisine yönelmesini istemektedir.
Hatta, her gün bir melek,günah işleyen insanlara "Yeter!" ,hayır yapan insanlara da"Allah-u Zülcelal'e doğru gelin" diye nida etmektedir.
Yeter ki biz, günahlarımızdan yüz çevirmeye çalışıp Allah-u Zülcelal'e yönelelim.
O zaman, Allah-u Zülcelal bize sahip çıkacak, çok şeyleri bize nasip edecektir.Allah-u Zülcelal, hepimize razı olacağı salih ameller nasip etsin ve kendi fazl-ı keremi ile bizleri af ve mağrifet etsin.(Amin.)
Sallallahu ala Seyyidina Muhammedin Nebiyyü'l Ümmiyyi ve ala Alihi ve Sahbihi ve sellem.
Gülistan dergisi
2005
