Blue
Red
Green
Orange
Voilet
Slate
Dark
VAV ŞEKLİNDE DOĞAR İNSAN (1 Kullanıcı)
- Konuyu başlatan aliye_aliye
- Başlangıç tarihi
Rahman c.c razı olsun Can kardeşim..
Güzel yüreğine sağlık.. Cuma'mız mübarek olsun gül damlam..
Dualarımdasın inşallah.. Baki Dua ve muhabbetimizle, En Güzel'e emanetimsin.B)
Güzel yüreğine sağlık.. Cuma'mız mübarek olsun gül damlam..
Dualarımdasın inşallah.. Baki Dua ve muhabbetimizle, En Güzel'e emanetimsin.B)
Rahman razı olsun, sizin de daim yar ve yardımcınız olsun inşallah değerli abimiz.
Cuma'nız mübarek olsun. Selam ve Dua ile.
Cuma'nız mübarek olsun. Selam ve Dua ile.
selamünaleyküm Aliye kardeşimiz...
Allah C.C razı olsun bu güzel şiiri bizlerle paylaştığınız ve tekrar okumamıza vesile olduğunuz için.
Şiirin kime ait olduğunu bilmediğinizi yazmışsınız.
Şiir HAKAN TÜRKYILMAZ ' a aittir.Rabbimiz O 'nun da gönlünün güzelliğini ve emeklerini zayi etmesin.
Allah C.C ' e emanet olunuz.
Allah C.C razı olsun bu güzel şiiri bizlerle paylaştığınız ve tekrar okumamıza vesile olduğunuz için.
Şiirin kime ait olduğunu bilmediğinizi yazmışsınız.
Şiir HAKAN TÜRKYILMAZ ' a aittir.Rabbimiz O 'nun da gönlünün güzelliğini ve emeklerini zayi etmesin.
Allah C.C ' e emanet olunuz.
Ve Aleyküm Selam GEVHER kardeşim..
Rahman sizden de razı olsun.. Tekrar okuduğunuz için ve eserin sahibini belirttiğiniz için ben teşekkür ederim.. İnsana dair güzel teşbihlerin, tanımlamaların olduğu bir paylaşımdı; zihninden tefekkürle geçirip, gönül emeğiyle bizlere sunandan da Rabbimiz razı olsun..
Selam ve Dua ile kalın.
Rahman sizden de razı olsun.. Tekrar okuduğunuz için ve eserin sahibini belirttiğiniz için ben teşekkür ederim.. İnsana dair güzel teşbihlerin, tanımlamaların olduğu bir paylaşımdı; zihninden tefekkürle geçirip, gönül emeğiyle bizlere sunandan da Rabbimiz razı olsun..
Selam ve Dua ile kalın.
Vav Halinde Uçan Kuş
Dünyaya eşref-i mahlûkat olarak gönderilen insanoğlunun secde anında Rabbine karşı sükût içerisinde halini arz etmesi* boyun bükmüşlüğünün tezahürü.
Kulluğun manasının sırrındadır vav hâli. İnsanın cenin halinde vav şeklini andıran bir şekilde doğması* ilerleyen süreçte elif gibi doğrularak kâinata meydan okumasında kalbin en iç yerinde saklıdır vav.
Mütevazılığın* boyun bükmüşlüğün ifadesidir vav.
Özgürlüğe açılan yelkenlerin sırrında saklıdır vavın manası. İki büklüm olup tefekkür edince anlar insanoğlu. Anlamaya başladıkça; aranılanı aramaya koyuldukça; aradığının kanatları altında kanat çırptıkça; çaresizce kalana kadar dağları delme şevkiyle Ferhat olup dağa kazmayı vurdukça* yoksunluğun aslında aranılanın yokluğu olduğunu idrak eder insan
Ten kafesinden uçup aşkın vav halini aramak…
Varlık içinde yokluk çekerek* korkulana karşı korkulanın azametinden* güçlü oluşundan değil* korkulanın sevgisini kaybetmekten korkmak. Dünyevî ne kadar duygu ve arzusu varsa hepsini ten kafesine hapsedip Hıraya çekilerek* aşkın kaynağı olan El Vedud’a yaklaşabilmek…
Tepeden tırnağa aşk kesilip sırılsıklam sarılmaktır toprağa. “Benim sadık yârim kara topraktır” diyen Aşık Veysel gibi kara toprağı dost eyleyip* nefsin kefeninden sıyrılarak vav olup kanat çırpmaktır.
Kısacık ömrü hayatında* kendisini unutan insanın* kendisini yeniden keşfe çıkarak kendisinin farkına varmasıyla bir zamanlar ayağının kayıp da yolda düştüğü yerden kalkarak yola devam etmesi. Kendisine yabancılaştığı* özünden uzaklaştığı* ölümü hatırlamamak için kendisini dünyaya kaptırdığı her şeyi bırakarak* ölmeden önce ölüme kanat çırpmaktır aşkın vav hali.
Olmak* vav halinin tekrar tekrar oluşuna bir atıfsa* vav halinde her nefes aşka atıftır. Her oluşla varlığın notaları yankılanır kâinatta* yağmurlar can verir susuz topraklara* aşkın vav hali ise kurumuş yürekleri yeşertir…
Derman arıyorsan derdine dön ey yolcu!
Sükûtu kan çanağına dönmüş gecenin yakamozda yakarışındadır hikmet. En kutlu sözün; Kuran’ın yüreğine nazil olmaya başladığı anda /kadir gecesi/ gece yürüyüşünle miracını yaşamaktır aşkın vav hali.
Mütevazılığın* boyun bükmüşlüğün* acziyetin ifadesidir. ’adanmaktır. Meryem gibi.
Diriliş amentüsünün tüttüğü yetim bıraktığın secdegâhının ağıtıdır bu. Rıza-i İlahiye’ye kulak ver* yüreğini dinle* yüreğinin frekansını kâinatın zikrine ayarla;
“Secde et* yaklaş!”
Güncelleme.
BESMELE...SELAM...DUA..
Dünyaya eşref-i mahlûkat olarak gönderilen insanoğlunun secde anında Rabbine karşı sükût içerisinde halini arz etmesi* boyun bükmüşlüğünün tezahürü.
Kulluğun manasının sırrındadır vav hâli. İnsanın cenin halinde vav şeklini andıran bir şekilde doğması* ilerleyen süreçte elif gibi doğrularak kâinata meydan okumasında kalbin en iç yerinde saklıdır vav.
Mütevazılığın* boyun bükmüşlüğün ifadesidir vav.
Özgürlüğe açılan yelkenlerin sırrında saklıdır vavın manası. İki büklüm olup tefekkür edince anlar insanoğlu. Anlamaya başladıkça; aranılanı aramaya koyuldukça; aradığının kanatları altında kanat çırptıkça; çaresizce kalana kadar dağları delme şevkiyle Ferhat olup dağa kazmayı vurdukça* yoksunluğun aslında aranılanın yokluğu olduğunu idrak eder insan
Ten kafesinden uçup aşkın vav halini aramak…
Varlık içinde yokluk çekerek* korkulana karşı korkulanın azametinden* güçlü oluşundan değil* korkulanın sevgisini kaybetmekten korkmak. Dünyevî ne kadar duygu ve arzusu varsa hepsini ten kafesine hapsedip Hıraya çekilerek* aşkın kaynağı olan El Vedud’a yaklaşabilmek…
Tepeden tırnağa aşk kesilip sırılsıklam sarılmaktır toprağa. “Benim sadık yârim kara topraktır” diyen Aşık Veysel gibi kara toprağı dost eyleyip* nefsin kefeninden sıyrılarak vav olup kanat çırpmaktır.
Kısacık ömrü hayatında* kendisini unutan insanın* kendisini yeniden keşfe çıkarak kendisinin farkına varmasıyla bir zamanlar ayağının kayıp da yolda düştüğü yerden kalkarak yola devam etmesi. Kendisine yabancılaştığı* özünden uzaklaştığı* ölümü hatırlamamak için kendisini dünyaya kaptırdığı her şeyi bırakarak* ölmeden önce ölüme kanat çırpmaktır aşkın vav hali.
Olmak* vav halinin tekrar tekrar oluşuna bir atıfsa* vav halinde her nefes aşka atıftır. Her oluşla varlığın notaları yankılanır kâinatta* yağmurlar can verir susuz topraklara* aşkın vav hali ise kurumuş yürekleri yeşertir…
Derman arıyorsan derdine dön ey yolcu!
Sükûtu kan çanağına dönmüş gecenin yakamozda yakarışındadır hikmet. En kutlu sözün; Kuran’ın yüreğine nazil olmaya başladığı anda /kadir gecesi/ gece yürüyüşünle miracını yaşamaktır aşkın vav hali.
Mütevazılığın* boyun bükmüşlüğün* acziyetin ifadesidir. ’adanmaktır. Meryem gibi.
Diriliş amentüsünün tüttüğü yetim bıraktığın secdegâhının ağıtıdır bu. Rıza-i İlahiye’ye kulak ver* yüreğini dinle* yüreğinin frekansını kâinatın zikrine ayarla;
“Secde et* yaklaş!”
BESMELE...SELAM...DUA..
İÇİNDEN ÇIKILMAZ BİR – NOKTA - DAİRE
İÇİNDEN ÇIKILMAZ BİR – NOKTA - DAİRE-KAF-
Hasret. Özlem. Bu dünya sanki hasretler diyarı. Bir şeyi özlüyorum, ona ulaştığımda özlemim sona ermiyor. Doyumsuzluk? İnsanı bütün gayretlerine sevk eden doyumsuzluktur; Türkçesiyle ölümsüzlük!
” Nostaljia, Ruslara göre bir hastalıktır.” Bunu aklıma getiren ‘Yurdundan uzakta bu hastalığa tutulan’ Tarkowsky.
Daima huzursuzluğuma sebep olandır bu! İçinden çıkılmaz bir kördüğümdür. Bir daire! Hep aynı noktanın üzerinde kalakalmak; Vardığın her yerde varacağın bir başka yerin ortaya çıktığını görmendir bu nokta. Her hangi bir şeyi ‘noktalamak’ demek; onu belirtmek manasına geliyorsa, aynı zamanda başka bir şeyin başlangıcı manasına da gelmez mi? O halde nokta bir dairedir.
Nasıl ki, imla’da art-arda üç nokta (mecazen) sözün daha bitmediği, daha anlatılacak birçok şeyin olduğu manasına da geliyor. Üst-üste iki nokta ‘cevap’tır! Söylenen ve söylenecek olan. İki nokta? İkisi de birbirlerine benzerler; çünkü ikisi de bir noktadır. Biri birlerine denktirler. (Hugo)’nun dediği gibi; “İki olup yine bir olmaktır bu!” “Dostunu bulan aşk sonsuz ömürlü” demez mi şair?
Özlem, hasret benim gözümde dönüp-dolaşır ve bir fikir adamının “İçine doğan bir harf hissi” gibi ‘kaf’ harfinde noktalanır. Bir kavisli çizgi ve üzerinde yan yana iki nokta… ‘Üst’te iki nokta.
Kaf bir harftir ve misaldir. Kaf dağının hayali bir dağ olması, onun var olmadığı anlamına gelmez. ‘Hayalde gerçektir’. Kaf, kendisini aşamayanlar için hayali gözüküyordur belki de kim bilir? Kaf Dağı’nın ardındaki Zümrüdü Anka kuşunu bulmak için yola çıkan otuz üç kuş, aylarca yol alır ve sonunda bir de bakarlar ki Kaf Dağı’nın ardında sadece kendileri var. Meğer ’seçilmiş’ olan kendileriymiş!
Aynen bu hikâyede ki gibi acaba bütün bu hasretlerimizin, içimizde duyduğumuz sonsuzluk hissinin cevabı orada mıdır? ‘Kaf’ bir benzetiş değil midir? Mecaz-Benzetme.
O halde Kaf dağı varlığını tam anlamıyla idrak edemediğimizin bir köprüsüdür; ”Mecaz, hakikate ‘köprü’dür” ya!
Birisini düşünüyorum. Daha onun yanına gitmeden, onu görmeden ayrılacağımız anın hüznünü duyarım. Bir başka deyişle ve tecrit edilmiş bir halde söylersem ’sonra’yı düşünmek korkutur beni. Ama düşünmekten geri kalmam da mümkün değildir. “Beş dakika sonra ne olacak?” diye sorarım ve bu ‘beş dakikalar’ uzayıp gider. Bir an öncesi ve bir an sonrası. Bir ‘an’ da kalabilmekte mümkün değil. O halde ne yapmalı? Bütün sıkıntım bu anın kendini hissettirmesinde. Tutulamaz olunca da huzursuzluğuma sebep. Müzik dinlemeyi onun için önemsiyorum. Melodilerin o ana takılmayıp bir zincir şeklinde art-arda dizilmesi, o akış, o geçiş bana “huzur” dan bir pay veriyor.
‘An’ korkunç! Ve ‘an’ da yaşıyoruz. Bir film seyrediyorum; ismi Deja - vu. Karakterlerden birisi şöyle diyor:
“Aynaya bakarken, ışığın yansımasını da hesaba katarak düşünün; geçmişi seyrediyorsun!”
İrkiliyorum! Aynen öyle… Nokta.
Fatih Turplu
İÇİNDEN ÇIKILMAZ BİR – NOKTA - DAİRE-KAF-
Hasret. Özlem. Bu dünya sanki hasretler diyarı. Bir şeyi özlüyorum, ona ulaştığımda özlemim sona ermiyor. Doyumsuzluk? İnsanı bütün gayretlerine sevk eden doyumsuzluktur; Türkçesiyle ölümsüzlük!
” Nostaljia, Ruslara göre bir hastalıktır.” Bunu aklıma getiren ‘Yurdundan uzakta bu hastalığa tutulan’ Tarkowsky.
Daima huzursuzluğuma sebep olandır bu! İçinden çıkılmaz bir kördüğümdür. Bir daire! Hep aynı noktanın üzerinde kalakalmak; Vardığın her yerde varacağın bir başka yerin ortaya çıktığını görmendir bu nokta. Her hangi bir şeyi ‘noktalamak’ demek; onu belirtmek manasına geliyorsa, aynı zamanda başka bir şeyin başlangıcı manasına da gelmez mi? O halde nokta bir dairedir.
Nasıl ki, imla’da art-arda üç nokta (mecazen) sözün daha bitmediği, daha anlatılacak birçok şeyin olduğu manasına da geliyor. Üst-üste iki nokta ‘cevap’tır! Söylenen ve söylenecek olan. İki nokta? İkisi de birbirlerine benzerler; çünkü ikisi de bir noktadır. Biri birlerine denktirler. (Hugo)’nun dediği gibi; “İki olup yine bir olmaktır bu!” “Dostunu bulan aşk sonsuz ömürlü” demez mi şair?
Özlem, hasret benim gözümde dönüp-dolaşır ve bir fikir adamının “İçine doğan bir harf hissi” gibi ‘kaf’ harfinde noktalanır. Bir kavisli çizgi ve üzerinde yan yana iki nokta… ‘Üst’te iki nokta.
Kaf bir harftir ve misaldir. Kaf dağının hayali bir dağ olması, onun var olmadığı anlamına gelmez. ‘Hayalde gerçektir’. Kaf, kendisini aşamayanlar için hayali gözüküyordur belki de kim bilir? Kaf Dağı’nın ardındaki Zümrüdü Anka kuşunu bulmak için yola çıkan otuz üç kuş, aylarca yol alır ve sonunda bir de bakarlar ki Kaf Dağı’nın ardında sadece kendileri var. Meğer ’seçilmiş’ olan kendileriymiş!
Aynen bu hikâyede ki gibi acaba bütün bu hasretlerimizin, içimizde duyduğumuz sonsuzluk hissinin cevabı orada mıdır? ‘Kaf’ bir benzetiş değil midir? Mecaz-Benzetme.
O halde Kaf dağı varlığını tam anlamıyla idrak edemediğimizin bir köprüsüdür; ”Mecaz, hakikate ‘köprü’dür” ya!
Birisini düşünüyorum. Daha onun yanına gitmeden, onu görmeden ayrılacağımız anın hüznünü duyarım. Bir başka deyişle ve tecrit edilmiş bir halde söylersem ’sonra’yı düşünmek korkutur beni. Ama düşünmekten geri kalmam da mümkün değildir. “Beş dakika sonra ne olacak?” diye sorarım ve bu ‘beş dakikalar’ uzayıp gider. Bir an öncesi ve bir an sonrası. Bir ‘an’ da kalabilmekte mümkün değil. O halde ne yapmalı? Bütün sıkıntım bu anın kendini hissettirmesinde. Tutulamaz olunca da huzursuzluğuma sebep. Müzik dinlemeyi onun için önemsiyorum. Melodilerin o ana takılmayıp bir zincir şeklinde art-arda dizilmesi, o akış, o geçiş bana “huzur” dan bir pay veriyor.
‘An’ korkunç! Ve ‘an’ da yaşıyoruz. Bir film seyrediyorum; ismi Deja - vu. Karakterlerden birisi şöyle diyor:
“Aynaya bakarken, ışığın yansımasını da hesaba katarak düşünün; geçmişi seyrediyorsun!”
İrkiliyorum! Aynen öyle… Nokta.
Fatih Turplu
Kaf bir harftir ve misaldir. Kaf dağının hayali bir dağ olması, onun var olmadığı anlamına gelmez. ‘Hayalde gerçektir’. Kaf, kendisini aşamayanlar için hayali gözüküyordur belki de kim bilir? Kaf Dağı’nın ardındaki Zümrüdü Anka kuşunu bulmak için yola çıkan otuz üç kuş, aylarca yol alır ve sonunda bir de bakarlar ki Kaf Dağı’nın ardında sadece kendileri var. Meğer ’seçilmiş’ olan kendileriymiş!
Dostum, şimdilerde “elif” der susarım "elif" olmak zordur
cünkü "elif" olmak
yuvarlak bir dünyada dik durmanın
dik ve önde
belki acıyla
ama vazgeçmeden durmanın
dünya ne kadar dönerse dönsün
olduğu yerde kalmanın adıdır “elif” olmak
……….
zordur “elif” olmak
“elif” olmak hep vurulmaktır
“elif” olmak yalnızca “elif” olmaktır
……..
”elif” demeden hiçbir şey denilemez
ben “elif” dedim
artık her şeyi söyleyebilirim*
/ Dostum, “elif” olmayı dilemişim sanırım bir vakt-i seherde, bir cesaretle… Zor(luğunu) bilmemişim o zamanlarda; dilemişim.. Yar’ın huzurunda bir “elif” misali durabilmeyi dilemişim; oysa şimdilerde dizlerimin bağı çözülür; diz çökerim.. be’ye meylederim; “başlasın bu cümle artık!” derken yine “elif” misali kalıveririm bir Bir’in huzurunda.. Yine zorlukla, yalnızca, yalın-ca…/
“elif” olmak zor imiş!
ama her elif’in yanında akvâ olan’ın yardımı, yar’lığı var imiş!!
Dostum, bilir misin “elif “ olmaya talip olmak nedir, bilir misin insan nasıl “elif” olur? Dilersin O’ndan sadece O’nun yar-lığını, dilenirsin…O’nun kucağından başka mekanlar sana soğuk gelir, üşürsün bir ağustos sıcağında.. Yürüdüğün yollar sana yabancı gelir; bildik mekanlar sıkar seni.. Tanımadığın sîmalar sana âşina gelir, tanımadığın kişiler senin niyazına girer; tanıdıkların ise yabancı nazarlarla bakarlar sana. Hikmetine eremediğin hallerle örülür hayatın; susmayı seversin; sükûtu seversin; sükûtu hal edinenleri seversin…
Dostum, bilir misin, “elif” bağlanmaz kendisinden sonraki harfe…Sadece kendinden önceki harfe bağlanır; en önceki’ne belki de.. Sen, dünyana sonradan girenlere sıkıca bağlandığın vakit “elif” olmaz adın.. Sanırsın ki o zaman üzerindeki zorluklar kalkacak; ama herkes yüklenir üzerine.. Yardımsız yar’lar doluşur dünyana.. ”Yardımıyla gelen yar” gitti diye…
Aklımın al(a)madığı hallerin eteğinde gezinir dururum; belki aklım acziyetiyle susabilmeyi öğrenir diye.. Başımı tâ yüreğime kadar eğer, dinlerim o kısık fısıltıyı şimdilerde…
Dostum, şimdilerde “elif” der susarım; elimi bileğime koyar dinlerim nabzımı.. Atışları, dünyadaki hiç kimsenin isminde artmaz… Yüreğim dünyadaki kimsenin isminde titremez; bu belki de lütuftur, yar’dandır …Bu, belki de “elif “olmanın gereğidir.
/Allahu a’lem…/
“elif” olmayı dileten de “var”imiş dostum;
“yar” olmayı dileyen imiş…
[*Mevlana İdris] ..::
cünkü "elif" olmak
yuvarlak bir dünyada dik durmanın
dik ve önde
belki acıyla
ama vazgeçmeden durmanın
dünya ne kadar dönerse dönsün
olduğu yerde kalmanın adıdır “elif” olmak
……….
zordur “elif” olmak
“elif” olmak hep vurulmaktır
“elif” olmak yalnızca “elif” olmaktır
……..
”elif” demeden hiçbir şey denilemez
ben “elif” dedim
artık her şeyi söyleyebilirim*
/ Dostum, “elif” olmayı dilemişim sanırım bir vakt-i seherde, bir cesaretle… Zor(luğunu) bilmemişim o zamanlarda; dilemişim.. Yar’ın huzurunda bir “elif” misali durabilmeyi dilemişim; oysa şimdilerde dizlerimin bağı çözülür; diz çökerim.. be’ye meylederim; “başlasın bu cümle artık!” derken yine “elif” misali kalıveririm bir Bir’in huzurunda.. Yine zorlukla, yalnızca, yalın-ca…/
“elif” olmak zor imiş!
ama her elif’in yanında akvâ olan’ın yardımı, yar’lığı var imiş!!
Dostum, bilir misin “elif “ olmaya talip olmak nedir, bilir misin insan nasıl “elif” olur? Dilersin O’ndan sadece O’nun yar-lığını, dilenirsin…O’nun kucağından başka mekanlar sana soğuk gelir, üşürsün bir ağustos sıcağında.. Yürüdüğün yollar sana yabancı gelir; bildik mekanlar sıkar seni.. Tanımadığın sîmalar sana âşina gelir, tanımadığın kişiler senin niyazına girer; tanıdıkların ise yabancı nazarlarla bakarlar sana. Hikmetine eremediğin hallerle örülür hayatın; susmayı seversin; sükûtu seversin; sükûtu hal edinenleri seversin…
Dostum, bilir misin, “elif” bağlanmaz kendisinden sonraki harfe…Sadece kendinden önceki harfe bağlanır; en önceki’ne belki de.. Sen, dünyana sonradan girenlere sıkıca bağlandığın vakit “elif” olmaz adın.. Sanırsın ki o zaman üzerindeki zorluklar kalkacak; ama herkes yüklenir üzerine.. Yardımsız yar’lar doluşur dünyana.. ”Yardımıyla gelen yar” gitti diye…
Aklımın al(a)madığı hallerin eteğinde gezinir dururum; belki aklım acziyetiyle susabilmeyi öğrenir diye.. Başımı tâ yüreğime kadar eğer, dinlerim o kısık fısıltıyı şimdilerde…
Dostum, şimdilerde “elif” der susarım; elimi bileğime koyar dinlerim nabzımı.. Atışları, dünyadaki hiç kimsenin isminde artmaz… Yüreğim dünyadaki kimsenin isminde titremez; bu belki de lütuftur, yar’dandır …Bu, belki de “elif “olmanın gereğidir.
/Allahu a’lem…/
“elif” olmayı dileten de “var”imiş dostum;
“yar” olmayı dileyen imiş…
[*Mevlana İdris] ..::
ALLAH Razı olsun.