Tasavvufi neşeden bahsedelim bu yazıda. Sahi tasavvuf kendisi ile yeniden doğmakta olan insana neşe verir mi? Mesela bir derviş her ne kadar dışından belli etmese de aslında neşelidir. Çünkü dünyanın kederinden, bağından kurtulmuştur. Sema edenleri, coşkuyla dönenleri görmez misiniz?
Hazreti Mevlana “Gel, gel ne olursan ol yine gel” demekle aslında içindeki neşeyi dışa vurmuştur. “Burası ümitsizlik dergahı değil”, yani, burada sonsuz bir ümit var. Dışarıdan bakanların belki hemen fark edemeyeceği bir neşe var.
Nasıl olmasın ki; insan tasavvufla kendi öz varlığı ile, belki yokluğu ile buluşmaktadır. Kendinden başlayıp yine kendine varmaktadır. Kendindeki nefha–i ilahiyi müşahade etmektedir. Allah güzeldir, mutlak güzeldir. Bu nedenle O’nun, çamur kalıba üflediği ruhun aslı da güzeldir. Siz şimdi bu ruhu tanımaya başlamışsınız, hani “ruh zenginliği” denir. Ruhun size verebileceklerini artık istemeye başlamışsınız. Dahası, alabileceğiniz umudu var. Nasıl neşeli olmazsınız? Belki dünya hayatınızda sorunlarınız var. Hastasınız, dertlisiniz, işler umduğunuz gibi gitmiyor. Fakat ruhunuz özgürlüğünü, kendisiyle buluşmanın neşesini yaşıyor. Eh daha ne istiyorsunuz?
Tasavvufi neşe tasavvufi hüzün ile beraberdir. Bu ikisi kardeş gibidirler. Sazlıklardan seçilip koparılmış olan ney kendisini üfleyene nasıl hüzünlü bir ezgi sunarsa Bezm–Elest’ten kopup gelmiş olan ruhumuz, dervişin ruhu da bir garip ayrılığın yanık türküsünü okumaktadır. Böyle yüce bir derde sahip olmak herkesin kalbine ya da aklına gelebilecek bir hal değildir. İnsan bazan neden hüzünlendiğini bile kendisine açıklayamaz ki... Ama ayrılık, ah yaman ayrılık öyle bir hüzün hediye eder ki insanın gönlüne, ariflerden okuyanlar bilir ancak hüznün nedenini. Peki arifler nereden bilir? Eh arif olmuşlar ya.... Hakk’a ayna olmuşlar ya, onlar bilmezse kim bilecek?
Bu dünyada arif olmak var, bir de arifleri tanıyıp sevmek var. Bizler onlar kadar anlayışlı olamasak da onları seviyoruz bu nedenle onlarla beraberiz.
Tasavvufi neşe ve hüzün tadılması gereken duygulardır, gerçekten yaşadıklarımıza bir mana vermek istiyorsak...
Hazreti Mevlana “Gel, gel ne olursan ol yine gel” demekle aslında içindeki neşeyi dışa vurmuştur. “Burası ümitsizlik dergahı değil”, yani, burada sonsuz bir ümit var. Dışarıdan bakanların belki hemen fark edemeyeceği bir neşe var.
Nasıl olmasın ki; insan tasavvufla kendi öz varlığı ile, belki yokluğu ile buluşmaktadır. Kendinden başlayıp yine kendine varmaktadır. Kendindeki nefha–i ilahiyi müşahade etmektedir. Allah güzeldir, mutlak güzeldir. Bu nedenle O’nun, çamur kalıba üflediği ruhun aslı da güzeldir. Siz şimdi bu ruhu tanımaya başlamışsınız, hani “ruh zenginliği” denir. Ruhun size verebileceklerini artık istemeye başlamışsınız. Dahası, alabileceğiniz umudu var. Nasıl neşeli olmazsınız? Belki dünya hayatınızda sorunlarınız var. Hastasınız, dertlisiniz, işler umduğunuz gibi gitmiyor. Fakat ruhunuz özgürlüğünü, kendisiyle buluşmanın neşesini yaşıyor. Eh daha ne istiyorsunuz?
Tasavvufi neşe tasavvufi hüzün ile beraberdir. Bu ikisi kardeş gibidirler. Sazlıklardan seçilip koparılmış olan ney kendisini üfleyene nasıl hüzünlü bir ezgi sunarsa Bezm–Elest’ten kopup gelmiş olan ruhumuz, dervişin ruhu da bir garip ayrılığın yanık türküsünü okumaktadır. Böyle yüce bir derde sahip olmak herkesin kalbine ya da aklına gelebilecek bir hal değildir. İnsan bazan neden hüzünlendiğini bile kendisine açıklayamaz ki... Ama ayrılık, ah yaman ayrılık öyle bir hüzün hediye eder ki insanın gönlüne, ariflerden okuyanlar bilir ancak hüznün nedenini. Peki arifler nereden bilir? Eh arif olmuşlar ya.... Hakk’a ayna olmuşlar ya, onlar bilmezse kim bilecek?
Bu dünyada arif olmak var, bir de arifleri tanıyıp sevmek var. Bizler onlar kadar anlayışlı olamasak da onları seviyoruz bu nedenle onlarla beraberiz.
Tasavvufi neşe ve hüzün tadılması gereken duygulardır, gerçekten yaşadıklarımıza bir mana vermek istiyorsak...