Süslü Bebek Odalarına Elveda!
Efendim biz bilimi o kadar severiz ki, kendi hissiyatlarımızdan, çocuğumuzun söylediklerinden, kocamızın bildiklerinden çok bilime güveniriz. Bilimin tarafsız ve deneysel yolla doğruyu araması bunda bir etken olabilir. Öyle ya nerden bilelim kocamız bizi kafaya almıyor? Ya bu çocuklar! Kereta nasıl da kurnaz! Hislerimize de nasıl güvenelim ki bizi çoğu kez yarı yolda bırakmış… Aslında hislerimize güvenememizin bir sebebi de kalbimiz… Kalbi gerçekten temiz olanın hisleri de o aranda isabetli oluyor sanki ya neyse… Konuyu dağıtmayayım.
Benim hislerim şu şekilde idi: O süslü püslü çocuk odaları, mobilyaları, oyuncakları biraz sıkıcı, iç daraltıcı gelirdi bana. Koskoca bir odayı parmak kadar çocuğun mobilyaları işgal ediyor! Üstelik öyle süslü püslü öyle şaşalı ki, bir yerine bir şey oluverecek diye insanın ödü kopuyor. Orada rahat rahat çocuk mu uyutulur? Ya bu çocuk ayaklanmaya başlayınca, o cânım duvar kağıtlarına boya kalemleri ile yazınca, ya da metal aksamlı arabasını, inadına inadına yatağa çarpınca ne olacak? Eşyanın keyfiyeti için çocuğumuza bağırıp, çağıracağız. Sonra diyeceğiz ki on beş sene sonra, ben bu çocuğa ne imkanlar sundum da, şimdi bak sözümü dinlediği mi var!
Bilimsel olarak artık kanıtlanmış. Öyle süslü tepe oyuncakları, rengarenk duvar kağıtları vs çocuklarda dikkat dağınıklığı yapıyormuş. Artık yeni trend pembe-mavi bile değil, siyah-beyaz gibi en basit, sade renkler üzerinden oda döşemekmiş. Daha dün okuduğum bir haber de kızlara pembe, erkeklere mavi renk yönlendirmelerinin ayrımcılık olarak görüldüğünü söylüyordu. Hasılı kelam, süslü odalara, pahalı mobilyalara elveda. Zaten el kadar çocuk, tek kişilik koltukta bile uyur, gerçekçi olalım.
Bilim böyle yeni araştırma sonuçlarına ulaştıkça, insanlar şehir hayatından sıkılıp, köylere kaçtıkça, her halükarda sadelik prim yaptıkça, nasıl mutlu oluyorum bilemezsiniz. Sanki nar gibi kızarmış ekmeğimin üzerindeki köy tereyağı erirken, biraz da bal sürüyorum üzerine…
Esra Rana
Efendim biz bilimi o kadar severiz ki, kendi hissiyatlarımızdan, çocuğumuzun söylediklerinden, kocamızın bildiklerinden çok bilime güveniriz. Bilimin tarafsız ve deneysel yolla doğruyu araması bunda bir etken olabilir. Öyle ya nerden bilelim kocamız bizi kafaya almıyor? Ya bu çocuklar! Kereta nasıl da kurnaz! Hislerimize de nasıl güvenelim ki bizi çoğu kez yarı yolda bırakmış… Aslında hislerimize güvenememizin bir sebebi de kalbimiz… Kalbi gerçekten temiz olanın hisleri de o aranda isabetli oluyor sanki ya neyse… Konuyu dağıtmayayım.
Benim hislerim şu şekilde idi: O süslü püslü çocuk odaları, mobilyaları, oyuncakları biraz sıkıcı, iç daraltıcı gelirdi bana. Koskoca bir odayı parmak kadar çocuğun mobilyaları işgal ediyor! Üstelik öyle süslü püslü öyle şaşalı ki, bir yerine bir şey oluverecek diye insanın ödü kopuyor. Orada rahat rahat çocuk mu uyutulur? Ya bu çocuk ayaklanmaya başlayınca, o cânım duvar kağıtlarına boya kalemleri ile yazınca, ya da metal aksamlı arabasını, inadına inadına yatağa çarpınca ne olacak? Eşyanın keyfiyeti için çocuğumuza bağırıp, çağıracağız. Sonra diyeceğiz ki on beş sene sonra, ben bu çocuğa ne imkanlar sundum da, şimdi bak sözümü dinlediği mi var!
Bilimsel olarak artık kanıtlanmış. Öyle süslü tepe oyuncakları, rengarenk duvar kağıtları vs çocuklarda dikkat dağınıklığı yapıyormuş. Artık yeni trend pembe-mavi bile değil, siyah-beyaz gibi en basit, sade renkler üzerinden oda döşemekmiş. Daha dün okuduğum bir haber de kızlara pembe, erkeklere mavi renk yönlendirmelerinin ayrımcılık olarak görüldüğünü söylüyordu. Hasılı kelam, süslü odalara, pahalı mobilyalara elveda. Zaten el kadar çocuk, tek kişilik koltukta bile uyur, gerçekçi olalım.
Bilim böyle yeni araştırma sonuçlarına ulaştıkça, insanlar şehir hayatından sıkılıp, köylere kaçtıkça, her halükarda sadelik prim yaptıkça, nasıl mutlu oluyorum bilemezsiniz. Sanki nar gibi kızarmış ekmeğimin üzerindeki köy tereyağı erirken, biraz da bal sürüyorum üzerine…
Esra Rana