Sevginin Tarifi...
''.. Sevdiğin şeyler ya seni tanımıyor, ya seni tahkir ediyor, ya sana refakat etmiyor. Senin rağmına müfarakat ediyor.
Madem öyledir, bu havf ve muhabbeti öyle birisine tevcih et ki, senin havfın lezzetli bir tezellül olsun.
Muhabbetin, zilletsiz bir saadet olsun.
Evet Hâlık-ı Zülcelâl'inden havf etmek, O'nun rahmetinin şefkatine yol bulup iltica etmek demektir.
Havf, bir kamçıdır; O'nun rahmetinin kucağına atar. '' (Sözler, 24. Söz)
Nasıl ki acıkma duygusunu Allah içimize yerleştirmişse, sevmek duygusunu da öyle içimize yerleştirmiştir.
İnsan mutlaka sevecektir.
Sevmemek olmaz.
Acıkmamak oluyor mu?
Sevmemek de olamaz.
İnsan, sevmeli.
Ama neyi?
Müslüman olarak Allah'ı seveceğiz.
Allah'ın sevdiklerini seveceğiz.
Allah'ı sevenleri seveceğiz.
Sevmenin alâmeti, sevdiğine hizmet etmektir.
Allah'ı seviyorsak, Allah'a hizmet edeceğiz.
Hizmetimiz, Allah'ı sevdiğimizi gösterir.
Bu esaslar dairesinde sevmek duygusu çok önemlidir.
Sevmek duygusuyla aile bireyleri birbirine bağlanır.
İnsan, vatanına bağlanır, işine bağlanır.
Sevmek duygusu olmasa, her şey birbirinden kopar.
Her şeyde bir sevgi var.
Toprak buluta âşık.
Bulut bitkilere âşık.
Bitkiler toprağa âşık.
Dal yaprağa âşık.
Kâinattaki her şey, birbiriyle alakalı olduğuna göre kâinatın mayası sevgidir, aşktır.
Her canlı bir diğerine muhtaçtır.
İşte bu muhtaçlık alakaya dönüşüyor.
Alaka, aşktır.
Muhabbet, kâinattaki her şeyi birbirine bağlar.
İnsan kâinat ağacının meyvesidir.
Koyunu severiz, meyveleri severiz, kırları severiz.
Amma sevgiyi böyle dağıtırsak, Allah'a bir şey kalmaz.
Biz, öncelikli sevgimizi Allah'a ve Peygamberimize (sas) yöneltmeliyiz.
Güneş doğar, toprak yeşillenir.
Susuz kalan bitkiler yaprak yaprak el açar, Allah'tan su ister.
Rüzgâr, su dolu bulutları bitkilerin üstüne getirir ve yağmur rahmet olarak yağar.
Su gibi bir şeyden her şeyi yaratan Allah, yağmurla dünyanın yüzünü güldürür. Buharlar denizlerden yükselir.
Dağlara derelere yağar.
Deredeki sular durmadan koşar.
Çünkü onu bekleyenler var.
Gidecek bahçeleri, bağları, tarlaları sulayacak.
Mideleri yaratan Allah, midelerin ihtiyacını da yaratmış.
Sevgi, yardımlaşmadır.
Kainattaki her şey birbiriyle yardımlaşırken bazı kimseler "hayat kavgadır" diyorlar.
Hayat kavga değil, yardımlaşmadır.
Sevgi görünmeyen iptir.
Elementleri birbirine bağlar.
Maddenin en küçüğü atomdan maddenin en büyüğü güneş sistemine kadar her şeyde sevginin izlerine, çekim kanunuyla rastlıyoruz.
Topraktaki kökler toprağın ne olduğunu anlamaz; fakat toprağın içindedir. Sevgi de toprak gibidir.
Herkes o sevginin içindedir; fakat sevginin ne olduğunu bilen azdır.
Alıntı: Hekimoğlı İSMAİL
" Birimiz şarkta, birimiz garpta, birimiz mazide, birimiz müstakbelde, birimiz dünyada, birimiz ahirette olsak biz birbirimizle beraberiz"
''.. Sevdiğin şeyler ya seni tanımıyor, ya seni tahkir ediyor, ya sana refakat etmiyor. Senin rağmına müfarakat ediyor.
Madem öyledir, bu havf ve muhabbeti öyle birisine tevcih et ki, senin havfın lezzetli bir tezellül olsun.
Muhabbetin, zilletsiz bir saadet olsun.
Evet Hâlık-ı Zülcelâl'inden havf etmek, O'nun rahmetinin şefkatine yol bulup iltica etmek demektir.
Havf, bir kamçıdır; O'nun rahmetinin kucağına atar. '' (Sözler, 24. Söz)
Nasıl ki acıkma duygusunu Allah içimize yerleştirmişse, sevmek duygusunu da öyle içimize yerleştirmiştir.
İnsan mutlaka sevecektir.
Sevmemek olmaz.
Acıkmamak oluyor mu?
Sevmemek de olamaz.
İnsan, sevmeli.
Ama neyi?
Müslüman olarak Allah'ı seveceğiz.
Allah'ın sevdiklerini seveceğiz.
Allah'ı sevenleri seveceğiz.
Sevmenin alâmeti, sevdiğine hizmet etmektir.
Allah'ı seviyorsak, Allah'a hizmet edeceğiz.
Hizmetimiz, Allah'ı sevdiğimizi gösterir.
Bu esaslar dairesinde sevmek duygusu çok önemlidir.
Sevmek duygusuyla aile bireyleri birbirine bağlanır.
İnsan, vatanına bağlanır, işine bağlanır.
Sevmek duygusu olmasa, her şey birbirinden kopar.
Her şeyde bir sevgi var.
Toprak buluta âşık.
Bulut bitkilere âşık.
Bitkiler toprağa âşık.
Dal yaprağa âşık.
Kâinattaki her şey, birbiriyle alakalı olduğuna göre kâinatın mayası sevgidir, aşktır.
Her canlı bir diğerine muhtaçtır.
İşte bu muhtaçlık alakaya dönüşüyor.
Alaka, aşktır.
Muhabbet, kâinattaki her şeyi birbirine bağlar.
İnsan kâinat ağacının meyvesidir.
Koyunu severiz, meyveleri severiz, kırları severiz.
Amma sevgiyi böyle dağıtırsak, Allah'a bir şey kalmaz.
Biz, öncelikli sevgimizi Allah'a ve Peygamberimize (sas) yöneltmeliyiz.
Güneş doğar, toprak yeşillenir.
Susuz kalan bitkiler yaprak yaprak el açar, Allah'tan su ister.
Rüzgâr, su dolu bulutları bitkilerin üstüne getirir ve yağmur rahmet olarak yağar.
Su gibi bir şeyden her şeyi yaratan Allah, yağmurla dünyanın yüzünü güldürür. Buharlar denizlerden yükselir.
Dağlara derelere yağar.
Deredeki sular durmadan koşar.
Çünkü onu bekleyenler var.
Gidecek bahçeleri, bağları, tarlaları sulayacak.
Mideleri yaratan Allah, midelerin ihtiyacını da yaratmış.
Sevgi, yardımlaşmadır.
Kainattaki her şey birbiriyle yardımlaşırken bazı kimseler "hayat kavgadır" diyorlar.
Hayat kavga değil, yardımlaşmadır.
Sevgi görünmeyen iptir.
Elementleri birbirine bağlar.
Maddenin en küçüğü atomdan maddenin en büyüğü güneş sistemine kadar her şeyde sevginin izlerine, çekim kanunuyla rastlıyoruz.
Topraktaki kökler toprağın ne olduğunu anlamaz; fakat toprağın içindedir. Sevgi de toprak gibidir.
Herkes o sevginin içindedir; fakat sevginin ne olduğunu bilen azdır.
Alıntı: Hekimoğlı İSMAİL
" Birimiz şarkta, birimiz garpta, birimiz mazide, birimiz müstakbelde, birimiz dünyada, birimiz ahirette olsak biz birbirimizle beraberiz"
