Sevince, yalnızca sevdiğin için yaşamak istersin!. Yalnızca yanında olmak, yalnızca onun olmak, yalnızca onun zevk aldığıyla zevk alıp, sevmediğinden kaçmak istersin! Sevdiğin öylesine sarmıştır aklını, fikrini, ruhunu ki, her şey sana, onu hatırlatır; yanında iken bile onun içinde olmak istersin!… Yakınlık bile uzak gelir sana!… Sen kaybolursun, sende; sevdiğin kalır yalnızca, beyninde!.. Onun bakışıyla bakar, onun değerlendirmesiyle değerlendirir, onun diliyle konuşmaya başlarsın!. Gözün ondan başkasını görmez, kulağın ondan başkasını duymaz, elin ondan başkasına uzanmaz olur!.
Sevgi, fıtratın müsait ise, sevdiğinde yok edesiye yakar seni; ve gün gelir kaşında-gözünde, yüzünde-dilinde sevdiğini görürler de, “sen o olmuşun” derler!
Seven sevdiğinde yok olur; feda eder her şeyi sevdiği uğruna!.Seven, karşılıksız sever!…bıkmadan pişman olmadan...
Sevgi sonunda yanmayı getirir!..
“sevgi” delilikten bir türdür!.. herşeye rağmen,vazgeçmezler...
Sevgi bir ömür boyudur!… Bitmez, tükenmez, bazen durulur, bazen coşar ama hiç bitmez...
sevgi yürek ister...emek ister,yeri geldiğinde arkana bakmadan gelebilmek,yeri geldiğinde dağları aşmak ister.sevgi fedakarlık ister...vefa ister...