Buradayım!
Kusursuz düzenlenmiş bir oyundu hayat bizim için. Dert etmezdik ne için Yaşadığımızı, zaten belliydi sonu ve başı, belliydi hatalarımız, mutluluklarımız. Umudumuz olmadı, keşkemiz olmadığı gibi. Hayal bile kuramadık biz. “Pembe panjurlu, bahçeli evimiz olsa” diyemedik. Sorgulayamadık renklerin tonlarını kaygısızca. Hepsini bir tutup sevdik. Arındırılmış duygularımız gibi saygı duyduğumuz şeyler de oldu. Saygı duyduklarımız gibi.
Biz iki kişiyiz. Biz üç veya beş kişiyiz. Belki de milyonlar milyarlarız. Şimdilik buradayız.
Karşı pencerede veya ekrandayız. Otobüsteki yan koltukta, iş yerindeki çay ocağında, evindeki çocuk odasındayız. Yokluğumuz kadar, en az o kadar varız. Biz buradayız, buradayım. Olmaktan sorumlu değiliz, saklanmaktan sorumlu değiliz, Aslında sorumlu olmadığımızdan sorumlu olurken, sorumlu olduğumuzdan sorumlu değiliz. Biz aslında düşündüğün gibi değiliz. Biz herkesiz. Seni sen siz yapan, beni ben biz yaptı. Beni ben bizi biz yapan, bana bize kalp verdi, ruh Verdi. Seni sen sizi siz yapan sana size akıl verdi. Bir dur ve düşün. Aynı olmak mı kolay, farklı olabilmeyi denemek mi cesurca? Denemek bile yeter… Bir dur ve dene. Burada olduğumuzu fark etmeyi bir dene. Salaklar kadar uzun, dahiler kadar anlamlı yaşa. Ama unutma bazı dahiler salak rolü yapacak kadar zeki değildir.
Şimdilik buradayım......