Birilerinin peygamberin hayatı diye ortaya koyduğu ölçüye baktığınız zaman, hiç gülmeyen, hep somurtan, insanlarla hiç şakalaşmayan bir peygamber ortaya çıkar. İlk bakışta böylesi bir kanaatin oluşması da normaldir. Zira öyle büyük bir şahsın gülmesi, eğlenmesi, insanlarla şakalaşması, espri yapması mümkün mü? Mümkün, hem de bal gibi mümkün! Hz. Mevlana’ya ait bu konuda çok veciz bir sözden bahsedilir: “Bir insanın urucu/miracı ne kadar yüce ise inişi de o nispette büyük olur.” Yani bir insan manen ne kadar yüce ise, madden; yani insanlar arasına karışması da o ölçüde yüce ve kuşatıcı olur. Sahip olduğu manevi makam ona rol yapma ihtiyacını hissettirmez. Rol yapma gereğini duymaz. “İnsanlar bana gereğince hürmet ve saygı göstermezlerse ben ne yaparım, bunun için de rolümü çok iyi yapmam lazım” gibi bir derdi olmaz.
Birçoklarımız gibi ben de merak ederdim acaba Hz. Peygamber şakalaşır mıydı?
Şunu öncelikle ifade edelim ki, Cenabı peygamber (as)’in hayatında şakaya bolca yer vardır. Bu düşünceyi teyid babından Hz. Enes (ra) şöyle buyurur:
“Resulüllah, çocuklarla şakalaşmada insanların en önde olanı idi.”
Hz. Peygamber (as) şaka/latife yaparken belli ölçülere riayet ederdi.
a– Şaka bile olsa sadece doğruyu söylerdi.
b– Şaka da olsa gereksiz yerde münakaşa etmezdi.
c– İnsanları korkutmazdı.
d– Alay ederek şakalaşmazdı.
Hz. Peygamber gibi O’nun engin müsamahasından olsagerek, sahabe de şaka yapardı.
Bunun bir çok misalinden en dikkat çekenlerden bir de Hz. Nuayman (ra)’dır.
Bu sahabe Resulüllah ile bile şakalaşmıştı: Medine’ye iyi veya yeni bir şey geldiği zaman onu veresiye satın alır ve Resulüllah (as)’a hediye ederdi. Borcunu ödeme zamanı gelince ödeyemezdi. Alacaklıyı alıp Hz. Peygambere götürür ve “Ya Resulellah ben bir vakit sana bir şey hediye etmiştim onun parasını bu adama öde” derdi. Resulüllah da: “Sen onu bana hediye etmiştin ama” deyince şöyle derdi: “Bu güzel şeyi sana laik görmüştüm, ama param yok ne yapayım.” Resulüllah alacaklının parasını öderdi ama Nuayman’a hiç kızmazdı. Hatta bu sahabeyi ne zaman görse kendisini gülmekten alamazdı. Bu sahabenin, bir sefer esnasında kendisini kızdıran sahabe “Süveybit”i kölem diye satması da O’nun meşhur şakalarındandır.
*Hz. Enes (ra)’dan: Bir adam Resulüllah’a: “Ey Allah’ın resulü beni bir deveye bindir” deyince, Resulüllah da ona: “Seni bir devenin yavrusuna bindireceğim” dedi. Adam: “Ey Allah’ın resulü ben deve yavrusunu ne yapayım? (ona binilmez ki) deyince” Resulüllah (bütün develerin bir başka devenin yavrusu olduğunu kastederek.): “Yoksa deveyi bir başka şey mi doğurdu” buyurdu.
*Enes (ra)’dan: Resulüllah (as) kendisine “Ya Zü’l Üzüneyn” yani “ey iki kulaklı” diye hitap ederek, kedisiyle şakalaşırdı.
* Ensar’dan mizahçı bir zat vardı. (Bir gün yanındakilerle şakalaşırken) Resulüllah elindeki çubuğu şaka yollu böğrüne dürttü. Bunun üzerine adam: “Ya Resulellah canımı acıttın, kısas istiyorum” dedi. Resulüllah bunun üzerine: “Haydi kısasını yap” buyurdu. Adam: “Sizin üzerinizde gömlek var, oysa benim üzerimde gömlek yoktu. Gömleğinizi çıkarın” dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber gömleğini çıkarıp böğrünü açtı. Adam Resulüllah (as)’ı kucaklayıp böğrünü öpmeye başladı ve: “Ben bunu arzu etmiştim ey Allah’ın resulü” dedi.
Bu misalleri çoğalmak mümkün. Salat ve selamların binlercesi O yüce peygambere olsun.
Birçoklarımız gibi ben de merak ederdim acaba Hz. Peygamber şakalaşır mıydı?
Şunu öncelikle ifade edelim ki, Cenabı peygamber (as)’in hayatında şakaya bolca yer vardır. Bu düşünceyi teyid babından Hz. Enes (ra) şöyle buyurur:
“Resulüllah, çocuklarla şakalaşmada insanların en önde olanı idi.”
Hz. Peygamber (as) şaka/latife yaparken belli ölçülere riayet ederdi.
a– Şaka bile olsa sadece doğruyu söylerdi.
b– Şaka da olsa gereksiz yerde münakaşa etmezdi.
c– İnsanları korkutmazdı.
d– Alay ederek şakalaşmazdı.
Hz. Peygamber gibi O’nun engin müsamahasından olsagerek, sahabe de şaka yapardı.
Bunun bir çok misalinden en dikkat çekenlerden bir de Hz. Nuayman (ra)’dır.
Bu sahabe Resulüllah ile bile şakalaşmıştı: Medine’ye iyi veya yeni bir şey geldiği zaman onu veresiye satın alır ve Resulüllah (as)’a hediye ederdi. Borcunu ödeme zamanı gelince ödeyemezdi. Alacaklıyı alıp Hz. Peygambere götürür ve “Ya Resulellah ben bir vakit sana bir şey hediye etmiştim onun parasını bu adama öde” derdi. Resulüllah da: “Sen onu bana hediye etmiştin ama” deyince şöyle derdi: “Bu güzel şeyi sana laik görmüştüm, ama param yok ne yapayım.” Resulüllah alacaklının parasını öderdi ama Nuayman’a hiç kızmazdı. Hatta bu sahabeyi ne zaman görse kendisini gülmekten alamazdı. Bu sahabenin, bir sefer esnasında kendisini kızdıran sahabe “Süveybit”i kölem diye satması da O’nun meşhur şakalarındandır.
*Hz. Enes (ra)’dan: Bir adam Resulüllah’a: “Ey Allah’ın resulü beni bir deveye bindir” deyince, Resulüllah da ona: “Seni bir devenin yavrusuna bindireceğim” dedi. Adam: “Ey Allah’ın resulü ben deve yavrusunu ne yapayım? (ona binilmez ki) deyince” Resulüllah (bütün develerin bir başka devenin yavrusu olduğunu kastederek.): “Yoksa deveyi bir başka şey mi doğurdu” buyurdu.
*Enes (ra)’dan: Resulüllah (as) kendisine “Ya Zü’l Üzüneyn” yani “ey iki kulaklı” diye hitap ederek, kedisiyle şakalaşırdı.
* Ensar’dan mizahçı bir zat vardı. (Bir gün yanındakilerle şakalaşırken) Resulüllah elindeki çubuğu şaka yollu böğrüne dürttü. Bunun üzerine adam: “Ya Resulellah canımı acıttın, kısas istiyorum” dedi. Resulüllah bunun üzerine: “Haydi kısasını yap” buyurdu. Adam: “Sizin üzerinizde gömlek var, oysa benim üzerimde gömlek yoktu. Gömleğinizi çıkarın” dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber gömleğini çıkarıp böğrünü açtı. Adam Resulüllah (as)’ı kucaklayıp böğrünü öpmeye başladı ve: “Ben bunu arzu etmiştim ey Allah’ın resulü” dedi.
Bu misalleri çoğalmak mümkün. Salat ve selamların binlercesi O yüce peygambere olsun.