Selamun Aleyküm
Psikolojim çok bozuldu, gece saat 5 gibi uyuyorum akşam 6'da uyanıyorum. Bana hiç gün doğmuyor. Geceleride bilgisayar ve televizyondan başka hiçbir iş yapmıyorum. Daha 17 yaşımdayım ama annem ve babam 50 yaşına geldiler. Üstüne günde iki paket sigara içiyorlar. Beslenme konusuna gelirsek belkide Türkiyenin en kötü beslenen aileleri arasındayızdır. Annemin bir sürü hastalığı var, babamada sağlam denemez. Günler benim için o kadar çabuk geçiyorki adeta uyanıp tekrardan uyuyorum. Diyeceksiniz ki uyku düzenini yerine sok diye, bu seferde evde en erken ben uyanıyorum. Her sabah uyurlarken herkesin bir gün öleceğini o gün nasıl olurda bu acıya dayanıcağım diye sorup duruyorum kendime. Okula gitmiyorum, çalışmıyorum. Çalış diyeceksiniz bende çok istiyorum ama ailem çok sorumsuz annem deseniz odasına geçer tüm gün elinde sigara bulmaca çözer, televizyon izler. Babamda kahveden, televizyona... Nasıl bir imtihanın içerisindeyim bilemiyorum eğer biz sadece Allah'a kulluk etmek için yaratılmışsak ne biçim bir imtihandayım ben? Haşa Allah'ın işine karışmak değil niyetim ama 5 yaşımda trafik kazası geçirmişim ve doktorlar ümit yok derken gelmişim tekrardan bu yalan, boş, saçma, iğrenç, adaletsiz v.s. dünyaya. Hergün diyorum keşke ölseydim keşke hiç olmasaydım 5 yaşımda ölseydim ne güzel çocuk olarak cennete gidecektim şimdi ise bir sürü sorumluluk altına girdim. Artık yükümü kaldıramıyorum bu yaşımda. Psikoloji öyle bir şeyki ruh sağlığını kaybeden bir insan her türlü hatayı yapabilir. Çok uzattım galiba arkadaş çevrem SIFIR (0) benide anlamaya çalışın içimdekileri bir yerlere dökmek istiyorum. Ben anne acısı baba acısı yaşamak istemiyorum. Zaten anlayamıyorum inanan bir insan cennet cehennem var diyor, inanmayan bir insan hiçlik var diyor. Aklım çok karıştı sevdiklerimi kaybedersem ben yaşayamam.
Psikolojim çok bozuldu, gece saat 5 gibi uyuyorum akşam 6'da uyanıyorum. Bana hiç gün doğmuyor. Geceleride bilgisayar ve televizyondan başka hiçbir iş yapmıyorum. Daha 17 yaşımdayım ama annem ve babam 50 yaşına geldiler. Üstüne günde iki paket sigara içiyorlar. Beslenme konusuna gelirsek belkide Türkiyenin en kötü beslenen aileleri arasındayızdır. Annemin bir sürü hastalığı var, babamada sağlam denemez. Günler benim için o kadar çabuk geçiyorki adeta uyanıp tekrardan uyuyorum. Diyeceksiniz ki uyku düzenini yerine sok diye, bu seferde evde en erken ben uyanıyorum. Her sabah uyurlarken herkesin bir gün öleceğini o gün nasıl olurda bu acıya dayanıcağım diye sorup duruyorum kendime. Okula gitmiyorum, çalışmıyorum. Çalış diyeceksiniz bende çok istiyorum ama ailem çok sorumsuz annem deseniz odasına geçer tüm gün elinde sigara bulmaca çözer, televizyon izler. Babamda kahveden, televizyona... Nasıl bir imtihanın içerisindeyim bilemiyorum eğer biz sadece Allah'a kulluk etmek için yaratılmışsak ne biçim bir imtihandayım ben? Haşa Allah'ın işine karışmak değil niyetim ama 5 yaşımda trafik kazası geçirmişim ve doktorlar ümit yok derken gelmişim tekrardan bu yalan, boş, saçma, iğrenç, adaletsiz v.s. dünyaya. Hergün diyorum keşke ölseydim keşke hiç olmasaydım 5 yaşımda ölseydim ne güzel çocuk olarak cennete gidecektim şimdi ise bir sürü sorumluluk altına girdim. Artık yükümü kaldıramıyorum bu yaşımda. Psikoloji öyle bir şeyki ruh sağlığını kaybeden bir insan her türlü hatayı yapabilir. Çok uzattım galiba arkadaş çevrem SIFIR (0) benide anlamaya çalışın içimdekileri bir yerlere dökmek istiyorum. Ben anne acısı baba acısı yaşamak istemiyorum. Zaten anlayamıyorum inanan bir insan cennet cehennem var diyor, inanmayan bir insan hiçlik var diyor. Aklım çok karıştı sevdiklerimi kaybedersem ben yaşayamam.