Namazda Üc Oksablandi..
Sahabeyi bilen var mı? Bana öyle geliyor ki ilmen bilen olsa da hissen, duygularıyla tanıyan pek yok gibidir. Zira onların hayatlarında yaşadıkları olayları görünce durup düşünüyor, sonra da Bediüzzaman gibi bir mütefekkirin sözlerini hatırlıyoruz:
Bir tek tesbihi bir namaz içinde bir defa sahabe gibi anlamayı bir senelik ibadetten üstün görüyorum...
Hazret-i Cabir anlatıyor;
Hicretin beşinci senesinde yaşanan Zâtürrika gazasından dönüyorduk. Gece olunca yolda istirahate çekildik. Resulüllah Hazretleri, ' Kim bizi düşmandan korumak için nöbetçi kalacak?' diye sorunca biri muhacir, öteki de ensardan iki kişi kalkıp nöbetçi kalmayı kabul ettiler. Resulüllah, ' Şu geçitte ikiniz de bekleyin, bizi koruyun.' buyurdu.
Onlar da oraya gidip beklemeye başladılar. Meğer müşriklerden bir kişi, ' Ben bunlardan bir adam öldürmeden geriye dönmem.
diye yemin ederek bizi takibe çıkmış. Tam nöbetçilerin bekledikleri geçide gelmiş, bakmış ki bir kişi orada dimdik ayakta duruyor.
Nöbetçilerden biri olan Ammâr namaz kılıyormuş, öteki Abbad da yatmış uyuyormuş. Müşrik, namaz kılanı hedef alarak bir ok atmış. Ammâr eliyle saplanan oku çıkarıp namazına devam etmiş. Karanlıkta müşrik okun isabet etmediğini zannederek yine atmış.
Ammâr ikinci oku da çıkarıp ayakta namaza devam etmiş, yine isabet ettiremediği zannıyla üçüncü okunu da atınca Ammâr rükûa eğilmiş, sonra da secdeye inmiş, namazı bitirip uyuyan Abbad' ı uyandırmış, kalkan arkadaşını gören müşrik korkup kaçmış. O sırada yaralarından kanların aktığını anlayan Abbad kızarak arkadaşına çıkışmış:
Neden beni erken uyandırmadın da üç oku yedin, vücudunu parçalattın? demiş. Ammâr da şu karşılığı vermiş:
Vallahi namazda öyle bir sûreye başlamıştım ki, manasının derinliğinden kendimi alıp da yaralanmamı düşünemedim!
Hatta demiş, üçüncü okta da namazı bitiremeyecektim; ama bu oklarla ölür de Resulüllah' ın nöbetini ihmal etmiş olurum diye korktum da onun için namazı bitirip sana haber ettim!
İşte sahabe budur.
İsterseniz sözü burada kesip Bediüzzaman gibi bir büyük mütefekkirin yorumuna kısaca bir göz atalım.
Diyor ki:
Bir zaman kalbime geldi ki, niçin Muhyiddin-i Arabi gibi harika zatlar sahabelere yetişemiyorlar?
Sonra namaz içinde sübhane Rabbiye' l-âlâ derken şu kelimenin manası inkişaf edip açıldı, bir parça hakikati göründü. Dedim ki, keşke bir tek namaza bu kelime gibi muvaffak olsaydım, bir sene ibadetten daha iyi idi. Namazdan sonra anladım ki, sahabelerin ibadetteki derecelerine erişilemediğine bir işarettir bu...
Demek, okudukları ayetin manalarına o kadar nüfuz edip derinleşiyorlar ki o anda vücutlarına saplanan okların verdiği acıyı hissetmiyor, belki de öbür âlemin temaşasına dalıp gidiyorlar.
Bu konuda mühim bir ikaz:
Sakın benim gibi avamdan birinin namazı nere, onların namazı nere demeyesin. Senin namazının içinde de onların kudsiyet ve makbuliyetinden bir öz, çekirdek mevcuttur.
Yeter ki sen bunca zorluklarına rağmen ibadetinde ihmale düşme, tembelliğe yönelme.
Çünkü Allah Resulü senin namazın için de şöyle buyurmaktadır:
Amellerin sevabı zorluğuna göredir. Ne kadar zorlanıyorsan o kadar sevap alıyorsun demektir. Bugün nefis ve şeytan, günün olayları senin önüne bunca engelleri yığıyor, sen ise bütün bu engelleri, zorlukları yine de yeniyor, namazını kılıyorsun, öyle ise senin namazın karşılaştığın zorluklar sebebiyle çok sevap kazandırıyor, makbul olmasını sağlıyor.
Sakın küçümseyip de ihmale düşmeyesin. ' Benim namazım sahabe gibi değildir.' diyerek şeytanın oyununa gelmeyesin....
Duaile..
Sahabeyi bilen var mı? Bana öyle geliyor ki ilmen bilen olsa da hissen, duygularıyla tanıyan pek yok gibidir. Zira onların hayatlarında yaşadıkları olayları görünce durup düşünüyor, sonra da Bediüzzaman gibi bir mütefekkirin sözlerini hatırlıyoruz:
Bir tek tesbihi bir namaz içinde bir defa sahabe gibi anlamayı bir senelik ibadetten üstün görüyorum...
Hazret-i Cabir anlatıyor;
Hicretin beşinci senesinde yaşanan Zâtürrika gazasından dönüyorduk. Gece olunca yolda istirahate çekildik. Resulüllah Hazretleri, ' Kim bizi düşmandan korumak için nöbetçi kalacak?' diye sorunca biri muhacir, öteki de ensardan iki kişi kalkıp nöbetçi kalmayı kabul ettiler. Resulüllah, ' Şu geçitte ikiniz de bekleyin, bizi koruyun.' buyurdu.
Onlar da oraya gidip beklemeye başladılar. Meğer müşriklerden bir kişi, ' Ben bunlardan bir adam öldürmeden geriye dönmem.
diye yemin ederek bizi takibe çıkmış. Tam nöbetçilerin bekledikleri geçide gelmiş, bakmış ki bir kişi orada dimdik ayakta duruyor.
Nöbetçilerden biri olan Ammâr namaz kılıyormuş, öteki Abbad da yatmış uyuyormuş. Müşrik, namaz kılanı hedef alarak bir ok atmış. Ammâr eliyle saplanan oku çıkarıp namazına devam etmiş. Karanlıkta müşrik okun isabet etmediğini zannederek yine atmış.
Ammâr ikinci oku da çıkarıp ayakta namaza devam etmiş, yine isabet ettiremediği zannıyla üçüncü okunu da atınca Ammâr rükûa eğilmiş, sonra da secdeye inmiş, namazı bitirip uyuyan Abbad' ı uyandırmış, kalkan arkadaşını gören müşrik korkup kaçmış. O sırada yaralarından kanların aktığını anlayan Abbad kızarak arkadaşına çıkışmış:
Neden beni erken uyandırmadın da üç oku yedin, vücudunu parçalattın? demiş. Ammâr da şu karşılığı vermiş:
Vallahi namazda öyle bir sûreye başlamıştım ki, manasının derinliğinden kendimi alıp da yaralanmamı düşünemedim!
Hatta demiş, üçüncü okta da namazı bitiremeyecektim; ama bu oklarla ölür de Resulüllah' ın nöbetini ihmal etmiş olurum diye korktum da onun için namazı bitirip sana haber ettim!
İşte sahabe budur.
İsterseniz sözü burada kesip Bediüzzaman gibi bir büyük mütefekkirin yorumuna kısaca bir göz atalım.
Diyor ki:
Bir zaman kalbime geldi ki, niçin Muhyiddin-i Arabi gibi harika zatlar sahabelere yetişemiyorlar?
Sonra namaz içinde sübhane Rabbiye' l-âlâ derken şu kelimenin manası inkişaf edip açıldı, bir parça hakikati göründü. Dedim ki, keşke bir tek namaza bu kelime gibi muvaffak olsaydım, bir sene ibadetten daha iyi idi. Namazdan sonra anladım ki, sahabelerin ibadetteki derecelerine erişilemediğine bir işarettir bu...
Demek, okudukları ayetin manalarına o kadar nüfuz edip derinleşiyorlar ki o anda vücutlarına saplanan okların verdiği acıyı hissetmiyor, belki de öbür âlemin temaşasına dalıp gidiyorlar.
Bu konuda mühim bir ikaz:
Sakın benim gibi avamdan birinin namazı nere, onların namazı nere demeyesin. Senin namazının içinde de onların kudsiyet ve makbuliyetinden bir öz, çekirdek mevcuttur.
Yeter ki sen bunca zorluklarına rağmen ibadetinde ihmale düşme, tembelliğe yönelme.
Çünkü Allah Resulü senin namazın için de şöyle buyurmaktadır:
Amellerin sevabı zorluğuna göredir. Ne kadar zorlanıyorsan o kadar sevap alıyorsun demektir. Bugün nefis ve şeytan, günün olayları senin önüne bunca engelleri yığıyor, sen ise bütün bu engelleri, zorlukları yine de yeniyor, namazını kılıyorsun, öyle ise senin namazın karşılaştığın zorluklar sebebiyle çok sevap kazandırıyor, makbul olmasını sağlıyor.
Sakın küçümseyip de ihmale düşmeyesin. ' Benim namazım sahabe gibi değildir.' diyerek şeytanın oyununa gelmeyesin....
Duaile..