Rükû, Allah’ın yüceliği karşısında saygıyla eğiliş, tevazuyla yüceliştir
Rükû, insanın ancak Allah’ın önünde eğilerek izzet bulacağını, başka nesnelerin önünde boyun bükmenin esaret ve zillet olacağını göstermektedir.
Rükû, Allah’a saygının, O’nun büyüklüğünü itiraf etmenin fiilî bir şeklidir. İnsan, izzet sahibi değerli bir varlıktır. Başka fani varlıklar karşısında eğilmek O’na yakışmaz. Allah’ın huzurunda eğilip, kulluğun sadece O’na ait olması gerektiğini bilenler, başkalarının önünde eğilmezler. Bir tek kapıya, yani yalnızca Allah’a kul olmasını bilenler başka kulluklardan; insana, paraya, mevkiye, şöhrete kul olmaktan yakalarını kurtarmış olacaklardır.
Namazda rükunun farz oluşu ayet ve hadislere dayanır. “Ey iman edenler, rükû edin” (Hac 22/77) ayeti rükunun, namaz için bağlayıcı bir fiil olduğunu gösterir. Ayrıca Hz. Peygamber’in rükû yaparken “ellerini dizleri üzerine koyduğunun” rivayet edilmesi rükunun hadisler yönünden de bağlayıcı olduğunu bize göstermektedir.
Huşu ile namaz kılan bir kişi, rükuya eğildiği zaman kalbi derin bir saygı ile dolar; O’nun gönlünde Allah’tan daha yüce hiçbir şey bulunmaz. Rükûdan doğrulduğu zaman hamdin ancak Allah’a mahsus olduğunu müşahede eder, kalbi huzurla dolar.
Rükû bireyin kendi zelilliğini, Rabbi’nin de izzet ve yüceliğini benliğinde hissetmesi ve bunun göstergesi olarak başını öne eğmesidir. Zira bütün insanlarda ve hayvanlarda başın yukarı dikilmesi, fıtri olarak azgınlık ve büyüklenme belirtisi, boyun bükülmesi de huşu ve teslimiyetin göstergesidir. Allah’a tevazu ile boyun eğişi ve O’nun huzurunda eğilişi ifade eden rükû ile namaz kılan kişi, Allah’ın yüceliğini idrak etmesi sonucu Allah’ın mükemmel isim ve sıfatlarına yönelir; manevi bir huzur duyar; emel ve amaçları en doğru istikamete yücelir; kendisi ile yüce yaratıcısı arasına giren engellerden uzaklaşır.
ALINTI
Rükû, insanın ancak Allah’ın önünde eğilerek izzet bulacağını, başka nesnelerin önünde boyun bükmenin esaret ve zillet olacağını göstermektedir.
Rükû, Allah’a saygının, O’nun büyüklüğünü itiraf etmenin fiilî bir şeklidir. İnsan, izzet sahibi değerli bir varlıktır. Başka fani varlıklar karşısında eğilmek O’na yakışmaz. Allah’ın huzurunda eğilip, kulluğun sadece O’na ait olması gerektiğini bilenler, başkalarının önünde eğilmezler. Bir tek kapıya, yani yalnızca Allah’a kul olmasını bilenler başka kulluklardan; insana, paraya, mevkiye, şöhrete kul olmaktan yakalarını kurtarmış olacaklardır.
Namazda rükunun farz oluşu ayet ve hadislere dayanır. “Ey iman edenler, rükû edin” (Hac 22/77) ayeti rükunun, namaz için bağlayıcı bir fiil olduğunu gösterir. Ayrıca Hz. Peygamber’in rükû yaparken “ellerini dizleri üzerine koyduğunun” rivayet edilmesi rükunun hadisler yönünden de bağlayıcı olduğunu bize göstermektedir.
Huşu ile namaz kılan bir kişi, rükuya eğildiği zaman kalbi derin bir saygı ile dolar; O’nun gönlünde Allah’tan daha yüce hiçbir şey bulunmaz. Rükûdan doğrulduğu zaman hamdin ancak Allah’a mahsus olduğunu müşahede eder, kalbi huzurla dolar.
Rükû bireyin kendi zelilliğini, Rabbi’nin de izzet ve yüceliğini benliğinde hissetmesi ve bunun göstergesi olarak başını öne eğmesidir. Zira bütün insanlarda ve hayvanlarda başın yukarı dikilmesi, fıtri olarak azgınlık ve büyüklenme belirtisi, boyun bükülmesi de huşu ve teslimiyetin göstergesidir. Allah’a tevazu ile boyun eğişi ve O’nun huzurunda eğilişi ifade eden rükû ile namaz kılan kişi, Allah’ın yüceliğini idrak etmesi sonucu Allah’ın mükemmel isim ve sıfatlarına yönelir; manevi bir huzur duyar; emel ve amaçları en doğru istikamete yücelir; kendisi ile yüce yaratıcısı arasına giren engellerden uzaklaşır.
ALINTI
