عَنْ هَانِيءٍ، مَوْلَى عُثْمَانَ؛ قَالَ: كَانَ عُثْمَانُ بْنُ عَفَّانَ، إِذَا وَقَفَ عَلَى قَبْرٍ، يَبْكِي. حَتَّى يَبُلَّ لِحْيَتَهُ. فَقِيلَ لَهُ: تَذْكُرُ الْجَنَّةَ وَالنَّارَ، وَلاَ تَبْكِي. وَتَبْكِي مِنْ هذَا؟ قَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ:
إِنَّ الْقَبْرَ أَوَّلُ مَنَازِلِ الآخِرَةِ. فَإِنْ نَجَا مِنْهُ، فَمَا بَعْدَهُ أَيْسَرُ مِنْهُ. وَإِنْ لَمْ يَنْجُ مِنْهُ، فَمَا بَعْدَهُ أَشَدُّ مِنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم مَارَأيْتُ مَنْظَراً قَطُّ إِلاَّ وَالْقَبْرُ أَفْظَعُ مِنْهُ.
Osman radıyallahu anh’ın azadlısı Hâni diyor ki:
Osman İbnu Affan bir kabrin başında bulunduğunda sakalı ıslanacak kadar ağlardı. Ona, cennet ve cehennemi hatırladığında böyle ağlamıyorsun da, burada niye ağlıyorsun, denildiğinde şöyle cevap verdi:
Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdular ki:
“ Kabir ahiret duraklarının ilk durağıdır. Kul orada kurtuldu mu ilerisi daha kolay geçer. Eğer kurtulamazsa, ilerisi daha şiddetli olur. Kabir manzarasının ürkütücülüğünden daha ağır hiçbir manzara görmedim.” Tirmizi
“Zevkleri kesiveren ölümü çokça hatırlayınız.”
Ne yazık ki, yaşadığımız hayatta her şey, ebedi kalınacakmış süsü verilerek yaşanıyor. Fani dünya ebedi kılıflarla süslenmiş bir hilekârdan başkası değil.
Ölüm, çaresiz her canlının sonu. Asıl sıkıntı, ondan sonra ne olacağı değil mi? Oraya girenin ilk gecesi..!
İyi bir son (Hüsn-ü Hatime) işareti sayılabilecek durumlar:
-Ölümden önce Kelime-i Şehadet telaffuz edip gözlerini kapatma.
-Cuma gecesi ölmüş olma.
-Cihad meydanında şehadet.
-Kadere teslimiyette kusur edilmeden, ağır hastalıklardan sonra ve kadının lohusalık günlerinde ölmesi.
-Salih bir ameli yaparken ölmek.
Ölmek üzere olan ve yanındakiler için tavsiyeler:
Sakın Allah’tan umudu kesmeyesin. Hüsn-ü Zan esastır. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem efendimiz, sizden biriniz Allah’a hüsn-ü zan hali dışında bir halde ölmesin, buyurmuştur.
Üzerindeki hakların helalığını almaya çalışsın. Borçlarını ödesin.
Ölmek üzere olana latıf bir şekilde Kelime-i Şehadet telkini yapılır.
Kıbleye yöneltilir.
Ölüm vukuunda istirca’ yapılır: اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنّاَۤ اِلَيْهِ رَاجِعُون
Ölünün arkasından ağlamak yasak değildir. Bağırıp çağırmak, isyan etmek, açılıp savrulmak yasaktır, haramdır.
Ölünün ardından akrabaları sadece üç gün yas tutabilirler. Hanımının yası ise, dört ay on gündür. Bu süre zarfında evini terk etmesi ve evlilikle ilgili görüşme yapması yasaktır.
Kabirde ne var? Orada neler oluyor?
Orası, ya bir cennet bahçesi ya da bir cehennem çukurudur.
Orada iki meleğin sorgusu var.
Ameline göre azap veya nimet var.
Saltanat görüntülü kabirlerin içindekilere yararı yoktur. Bir karıştan yüksek ve masraflı kabir yapmak doğru değildir.
Cenaze kabre götürülürken:
Tekbir bile olsa yüksek sesle bağırmak,
Cenaze kabre konmadan oturmak,
Ateş, mum yakmak, malayani konuşmak,
Kadınların cenazeyi taşıması,
Kabrin üzerine çiçek konması,
Ölünün resminin taşınması,
Kabristanda ve daha sonra taziye anında sigara içilmesi çirkindir. ( Çünkü melekler hoş olmayan kokuların bulunduğu yerde durmazlar. Sigara gibi pis kokular meleklerin uzaklaşmalarına neden olur.)
Kabir ziyareti, ibrete vesile olduğu için kadın ve erkeğe meşrudur.
Ölüye asıl yararlı olan kendi yaptıklarıdır ama, ardından Allah için yapılmış olan halis amellerin de ona yararı olması umulur.
Kabir nasıl bir cennet bahçesi olur?
·Allah’ın farzlarını eda edip haramlarından kaçınarak,
·Çobanlığının hakkını vererek: “Hepiniz çobansınız.”
·Evini, ibadetle mamur ederek: “Evlerinizi kabirlere çevirmeyin. Oralarda nafile namaz kılın.”
·Çokça dua ve istiğfar ederek.
·Allah’ın dini için çalışarak.
Yezid İbnu Temim diyor ki:
“Kur’an ve ölümün sarsmadığı kimsenin önünde dağlar erise etkilenmez.”
Âmir İbnu Abdillah hastalanmış ölüm döşeğinde yatıyordu. Akşam ezanının okunduğunu duydu.
“Beni namaza götürün” dedi. Israr ettiler. “İlla götürün, Ezanı duyduktan sonra burada kalamam,” dedi.
İki kişinin omuzlarında onu mescide götürdüler. Birinci rekâtı imamla kıldı. O rekâtın secdesinde öldü.