Peki İslam’dan nasibinizi almanız nasıl olacak? İslam’dan nasibimizi almamız imanımızın nispetindedir. Ne derece inanıyorsunuz, o Kur’an deryasından o nispette etkilenirsiniz. Şimdi yarasanın güneşi görmesi mümkün değil. Güneşin ne kabahati var?.., dışarıda dünya yanıyor, her taraf aydınlık, o diyor ki, “Ben karanlıkta kaldım.” Evet! Doğru! Sen karanlıkta kaldın. Ama kainat karanlıkta değil. Bir oda içerisinde kalan insanın güneşten şikayet etmesi mümkün değil. Ama ediyoruz, biz.
Biz, eğer imanımızı takviye eder, güçlendirirsek, arif–i billah olanların en azından sohbetlerinde bulunursak, bakış tarzımız çok değişir. Olayları yorum tarzımız çok değişir.
Kamilin birine talebesi soruyor. “Efendim! Kur’an’da olmayan bir şey yok. Ama ben müminin ruhunun bedeninden çıkışının yağdan kıl çeker gibi çıktığını bulamadım. Hadiste var. Kur’an’da yok” diyor. “Öyle mi?” diyor. “Sen git, Yusuf Suresi’ni oku. Öyle gel” diyor. Gidiyor, okuyor. “Buldun mu?” diyor.
“Hayır!” diyor. “İkinci defa git, oku!” diyor. Gidiyor, okuyor. “Buldun mu?” Yine, “Hayır!” diyor. Üçüncü defa “Git oku!” diyor. Neticede, “Efendim, buldum” diyor. “Neyi buldun?” diyor. “Hz. Yusuf, kadınlar topluluğuna girdiği zaman onun cemalini müşahede eden kadınlar parmaklarını kestiler de o güzelliği müşahede acılarını onlara hissettirmedi, duyurmadı. Anladım ki son nefeste mü’min Allah’ın cemalini müşahede ederse ruhunun bedenden çıkışını duymaz. O’nunla meşgul olur” diyor. “Şimdi okudun. Şimdi buldun” diyor. Tabii olayın esprisi Kur’an’ı okumak. Ama nasıl? Bu gözle, bu sevda ile...
Askerken biz, annelerimizden, babalarımızdan, aile efradından mektup alırdık. Çoluk çocuk sahibisin. Ne yapıyorlar, ne ediyorlar diye haberdar olmak istiyorsun. Mesela hanımın yazıyor: “Nasılsın? İyi misin? Çocuklar da çok iyi. Atlıyor, zıplıyorlar. Hiç merak etme!” Dediği bu. Sen okuyorsun, duygulanıyorsun. Hiç bir şikayet yok ortada. Bir mektup da sen yazıyorsun.
İşte, “Anneciğim ben şöyleyim. Hiç merak etme. Sabahtan şunu yaptık. Öğlede bunu yaptık. Akşam şunu yaptık. Arkadaşlarla eğleniyoruz” diyorsun. Annen okuyor onu ve ağlıyor. Ağlayacak ne var? Ortada bir iletişim var. Ne iletişimi? Anne ile evlat veya koca ile karı o iletişimi satırlar üzerinde kurduğu için duygu alışverişine girmişler. Bir kağıt ona vesile oluyor. Bir mektup ona vesile oluyor. Şimdi insan inandığı Allah’a, Kur’an’ı okurken bu ilgiyi kurarsa, alış veriş başladığı zaman o Kur’an’dan anladığın çok farklı olur. Onun feyzi, onun muhabbeti çok daha başka bir aleme, bir lahuti aleme seni taşır. O zaman Kur’an–ı Kerim’i okuduğunun farkında olursun. Bizim mesleğimiz de mâlum Kur’an’la ilgili olduğu için her zaman dinlediğimiz mübarek kelam; ama babam rahmetlinin kabri başında okunan Kur’an’ı ben çok farklı yaşadım. Allah gani gani rahmet eylesin! Bizim memleketimizde meşhur Ali Haydar Hafız vardı. Büyük bir zattı. Babamı da çok severdi. Cenazeye geldi.
“Elif Lam Mim. Zalike’l kitabü lareybe fih...” okuyor. Allah, Allah! Ben sanki ilk defa duyuyorum. Aslında hoca her zaman aynı okuyuşu yapıyor. Ama ben o duygu dünyasını ilk defa o zaman yakaladım. Tabir–i caizse o dünyaya ilk defa o anda girdim. Rahmetli annemde de bu hali yaşadım. Evladım Fatıma’yı defnederken de bu hali yaşadım. Şimdi insanın kalp alemi açılıp da imanının güçlendiği, Cenab–ı Hakk’ın ezkarını yaşadığı anda bakıyorsun Kur’an başka Kur’an sanki. Başka değil ama, sen başka olmuşsun. O zaman diyeceğiz ki ölçü olarak, herkes imanı ve yakınlığı nispetinde ne alır ondan; feyz alır, muhabbet alır. Allah imanımızı güçlendirsin! Aynel yakin, hakkel yakin mertebesinde bizlere anlamayı nasip etsin!
Müslim Karabacak
http://www.yenimesaj.com.tr/index.php?haberno=3001258&tarih=2003-01-31
Biz, eğer imanımızı takviye eder, güçlendirirsek, arif–i billah olanların en azından sohbetlerinde bulunursak, bakış tarzımız çok değişir. Olayları yorum tarzımız çok değişir.
Kamilin birine talebesi soruyor. “Efendim! Kur’an’da olmayan bir şey yok. Ama ben müminin ruhunun bedeninden çıkışının yağdan kıl çeker gibi çıktığını bulamadım. Hadiste var. Kur’an’da yok” diyor. “Öyle mi?” diyor. “Sen git, Yusuf Suresi’ni oku. Öyle gel” diyor. Gidiyor, okuyor. “Buldun mu?” diyor.
“Hayır!” diyor. “İkinci defa git, oku!” diyor. Gidiyor, okuyor. “Buldun mu?” Yine, “Hayır!” diyor. Üçüncü defa “Git oku!” diyor. Neticede, “Efendim, buldum” diyor. “Neyi buldun?” diyor. “Hz. Yusuf, kadınlar topluluğuna girdiği zaman onun cemalini müşahede eden kadınlar parmaklarını kestiler de o güzelliği müşahede acılarını onlara hissettirmedi, duyurmadı. Anladım ki son nefeste mü’min Allah’ın cemalini müşahede ederse ruhunun bedenden çıkışını duymaz. O’nunla meşgul olur” diyor. “Şimdi okudun. Şimdi buldun” diyor. Tabii olayın esprisi Kur’an’ı okumak. Ama nasıl? Bu gözle, bu sevda ile...
Askerken biz, annelerimizden, babalarımızdan, aile efradından mektup alırdık. Çoluk çocuk sahibisin. Ne yapıyorlar, ne ediyorlar diye haberdar olmak istiyorsun. Mesela hanımın yazıyor: “Nasılsın? İyi misin? Çocuklar da çok iyi. Atlıyor, zıplıyorlar. Hiç merak etme!” Dediği bu. Sen okuyorsun, duygulanıyorsun. Hiç bir şikayet yok ortada. Bir mektup da sen yazıyorsun.
İşte, “Anneciğim ben şöyleyim. Hiç merak etme. Sabahtan şunu yaptık. Öğlede bunu yaptık. Akşam şunu yaptık. Arkadaşlarla eğleniyoruz” diyorsun. Annen okuyor onu ve ağlıyor. Ağlayacak ne var? Ortada bir iletişim var. Ne iletişimi? Anne ile evlat veya koca ile karı o iletişimi satırlar üzerinde kurduğu için duygu alışverişine girmişler. Bir kağıt ona vesile oluyor. Bir mektup ona vesile oluyor. Şimdi insan inandığı Allah’a, Kur’an’ı okurken bu ilgiyi kurarsa, alış veriş başladığı zaman o Kur’an’dan anladığın çok farklı olur. Onun feyzi, onun muhabbeti çok daha başka bir aleme, bir lahuti aleme seni taşır. O zaman Kur’an–ı Kerim’i okuduğunun farkında olursun. Bizim mesleğimiz de mâlum Kur’an’la ilgili olduğu için her zaman dinlediğimiz mübarek kelam; ama babam rahmetlinin kabri başında okunan Kur’an’ı ben çok farklı yaşadım. Allah gani gani rahmet eylesin! Bizim memleketimizde meşhur Ali Haydar Hafız vardı. Büyük bir zattı. Babamı da çok severdi. Cenazeye geldi.
“Elif Lam Mim. Zalike’l kitabü lareybe fih...” okuyor. Allah, Allah! Ben sanki ilk defa duyuyorum. Aslında hoca her zaman aynı okuyuşu yapıyor. Ama ben o duygu dünyasını ilk defa o zaman yakaladım. Tabir–i caizse o dünyaya ilk defa o anda girdim. Rahmetli annemde de bu hali yaşadım. Evladım Fatıma’yı defnederken de bu hali yaşadım. Şimdi insanın kalp alemi açılıp da imanının güçlendiği, Cenab–ı Hakk’ın ezkarını yaşadığı anda bakıyorsun Kur’an başka Kur’an sanki. Başka değil ama, sen başka olmuşsun. O zaman diyeceğiz ki ölçü olarak, herkes imanı ve yakınlığı nispetinde ne alır ondan; feyz alır, muhabbet alır. Allah imanımızı güçlendirsin! Aynel yakin, hakkel yakin mertebesinde bizlere anlamayı nasip etsin!
Müslim Karabacak
http://www.yenimesaj.com.tr/index.php?haberno=3001258&tarih=2003-01-31