Blue
Red
Green
Orange
Voilet
Slate
Dark
İçinden geçeni paylaş... (1 Kullanıcı)
- Konuyu başlatan _YUSUF_
- Başlangıç tarihi
ALLAH! dan acil şifalar vermesini ve sevenlerine kavuşmasını nasip etmesini dilerim....
Rabbim acil şifalar versin inşaAllah..
Peygamber Efendimiz (asm.) "Dünya ahiretin tarlasıdır." buyuruyor. Bu dünya tarlasında kim ne ekerse Allah ona o cinsten mahsul veriyor. İnsanlar bu dünyada imanlarıyla, salih amelleriyle, güzel ahlaklarıyla manevi çiçekler ektikleri gibi, küfürleriyle, isyanlarıyla, kötü ahlaklarıyla da yine manevi dikenler ekmiş oluyorlar. Her iki tür ekimin de mahsulleri ahirette kendini gösterecek. Bu mahsullerin kârı da, zararı da insanlar için.
Bir sohbette şöyle bir örnek verilmişti:
Bütün insanlar gözlerini açsa ve gündüz nimetinden faydalansalar güneşin ışığında bir artma olmayacağı gibi, bütün insanlar güneşe göz kapasalar onun ışığında bir azalma olmaz.
Bu örnek, "İslamiyet güneş gibidir, üflemekle sönmez. Gündüz gibidir, göz yummakla gece olmaz." cümlelerinin açıklaması yapılırken söylenmişti.
İman, irfan, ibadet, takva, güzel ahlak da öyle değil mi? Onlara kavuşan kişiler bir şeref kazanırlar, üstün insan olurlar. Bütün insanlar bunlardan mahrum olarak yaşasalar bu manevi değerler aslî kıymetlerinden hiçbir şey kaybetmezler.
Bir ilim dalını bütün insanlar takdir etseler, yahut inkâr etseler, o ilmin aslî değerinde ne bir artma olur ne de azalma.
İnsan ilme muhtaçtır; ilmin ise insana ihtiyacı yoktur. Herkes cahil de kalsa ilmin üstün mertebesinde bir değişme olmaz; onun aydınlığı cehaletin karanlığından daima üstündür.
İlim tahsil eden kişi böylece bir mertebe kazanır. Bu, öncelikle ruh ve kalb dairesinde gerçekleşir. Alim insan, üstün insan olur. "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?" (Zümer, 9) ayetinde bu gerçek net biçimde ders verilir.
Bilgili olmanın dünya işlerinde de faydası görülür. Bir konuda bilgisi ve ihtisası olan kişi hak ettiği makama getirilir; diğer insanlardan daha fazla ücret alabilir.
İbadet de bir yönüyle ilim gibidir. İbadete kul muhtaçtır. İbadet edilsin veya edilmesin onun değeri ne ise odur. Bunda bir artma veya azalma düşünülemez.
İbadet bir manasıyla itaat demektir, bir diğer manasıyla şükür.
İbadet insanın yaratılışı gereğidir ve ibadeti emreden ayetler bir bakıma "insanı fıtratına uymaya" bir davettir.
Gözün yaratılışında görme vardır, ona görmenin emredilmesi ne ise, insana ibadetin emredilmesi de onun gibidir. Şu farkla ki, bu ikincisinde insan iradesi devreye girer. Dünya imtihanının bir gereği olarak, insanoğlu kendi fıtratına uygun hareket edip etmemekte serbest bırakılmıştır.
İnsan fıtratı ibadeti nasıl emrediyor? Bu noktada Nur Risalelerinden şu tespiti aktarmak isterim.
"Fıtrat-ı beşeriyede cemale karşı bir muhabbet ve kemale karşı perestiş etmek ve ihsana karşı sevmek." Lem'alar
Güzelliği sevmek insanın yaratılışında var. Gördüğümüz güzel bir manzarayı sevmemiz için aklımızı yorup, sonra karar vererek sevmeye başlamamız gerekmiyor, kalbimiz hemen sevgi ile ona meyleder.
Mükemmel bir esere hayranlık duymak da böyledir. O da yaratılışın bir gereğidir. Eseri kimin yaptığını dahi sormadan öncelikle ona hayran olur, daha sonra sanatkârı hakkında bilgi ediniriz.
Yapılan bir ikrama, bir insana karşı teşekkür etmek, minnet duygusu beslemek de yine fıtratın bir gereğidir.
O halde, bütün sıfatları sonsuz kemalde, bütün isimleri güzel ve bütün icraatları nimet ve ihsan dolu olan Rabbimize ibadet etmemiz yaratılışımızda var.
Gözün yaratılışında görme vardır, demiştik. Göz bu görevi yaptığında hemen karşılığını görür; baktığı eşyanın görüntüsü onda tecelli eder. Dağa bakmışsa onun görüntüsünü içine alır, güneşe bakmışsa güneşe kavuşur.
O halde, ibadet görevini yerine getiren insan da bir şeyler kazanacaktır. İşte bu kazanç Allah kelamında şöylece nazara verilir:
"Ey insanlar! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize ibadet ediniz ki, takva mertebesine vasıl olasınız (erersiniz)." (Bakarai, 21)
Ayetin başında, ibadetin illeti, yani "Niçin ibadet ediyoruz?" sorusunun cevabı şöyle verilmiş oluyor:
"O sizin Rabbiniz olduğu için."
Kulluk, kulun görevidir. İnsan, kendisini bir damla sudan bugünkü mükemmel hale getiren, gözünü görecek, kulağını işitecek, ağzını konuşacak… şekilde terbiye eden Rabbine şükürle, ibadetle mükelleftir.
Ayetin devamında bu fıtri görevi yerine getirenlerin mükâfatı,"takva mertebesine nail olmak" şeklinde belirlenir.
Takva üçe ayrılıyor:
-Şirkten takva: Allah'a ortak koşmaktan sakınmak.
-Masiyetten takva: Günahlardan kaçınmak.
-Masivadan takva: Allah'tan gayrı her şeyi kalbinden uzak tutmak. (Sevgisini de korkusunu da Allah'a has kılmak. Mahlukları ancak O'nun namına sevmek.)
Takva konusu Fatiha'yı hemen takip eden Bakara Suresinin ikinci ayetinde şöyle nazara verilir:
"Kendisinde hiçbir şekilde şüphe olmayan o kitap (Kur'an), muttakiler (takva sahipleri) için bir hidayet kaynağı ve yol göstericidir."
Bir sonraki ayette takva sahiplerinin sıfatları şöylece sıralanır:
-Onlar gabya inanırlar,
-Namaz kılarlar,
-Kendilerine verdiğimiz mallardan zekât verirler.
Takva mertebesine ermek, imanın kuvvetlenmesini, namaz ve zekât gibi ibadetlerin daha mükemmel şekilde yerine getirilmesini netice veriyor. Böyle bir mümin, "Allah'ın kendisinden razı olduğu kul" olma mertebesine erişir. Rıza mertebesi ise bütün derecelerin üstündedir.
Bu şerefe nail olmak, başlı başına bir mükâfattır. Ama iş bununla kalmaz. Allah, razı olduğu bu kullarını ebedî saadet diyarında, sonsuz nimetlerine kavuşturur.
Takva sahipleriyle ilgili bir başka ayet-i kerimede bu bahtiyar zatların sıfatları şöylece sıralanır:
-Onlar bollukta da darlıkta da Allah için harcarlar,
-(Kızdıkları zaman) öfkelerini tutarlar ve insanları affederler….
-Bir kötülük işlediklerinde, yahut nefislerine zulmettiklerinde hemen Allah'ı hatırlarlar ve günahlarına tövbe ederler….
-İşledikleri kötülüklerinde bilerek ısrar etmezler. (Âl-i İmrân, 134-5)
Bütün bunlar kâmil müminin vasıflarıdır. Demek oluyor ki, ibadetin meyvesi takva, takvanın karşılığı da böyle üstün bir mertebeye erişmektir.
Bir kulun takva ile manen yükselmesi ve yücelmesi Rabbini razı eder. Ancak şu da unutulmamalıdır ki, Allah her şeyden müstağnidir, hiç bir şeye ihtiyacı yoktur. İnsanın bu yükselişi kendisi için bir kemaldir, bir menfaattir. Allah, onun yükselmesine muhtaç olmadığı gibi alçalmasından da, (hâşâ), bir zarar görecek değildir. Her iki halde de sonuç kula aittir; zarar da menfaat de onun içindir.
"Herkesin kazandığı ya kendi lehine, yahut kendi aleyhinedir." (Bakara, 286)
Bu nokta üzerinde biraz durmak gerekiyor. Bir hadis-i kutsîde şöyle buyrulur:
"Ben gizli bir hazine idim. Bilinmeye muhabbet ettim (bilinmek istedim) ve mahlukatı yarattım." (Acluni, II, 132)
Allah vardı ve hiçbir şey yoktu. Allah'ın bir ismi Samed, yani her şey O'na muhtaç, O ise hiçbir şeye muhtaç değil.
Bugün gördüğümüz her şey, yıldızından güneşine, dağından denizine kadar hep yoklukta idiler. Onları Allah var etti.
Ve Allah, onların var olmalarına muhtaç değil.
Daha sonra canlıları yarattı. Onlara göz verdi, kulak verdi.
Ve Allah, onların görmelerine ve işitmelerine muhtaç değil.
Sonra insanları yarattı, onlara akıl verdi, kalp verdi. Bu varlık alemindeki harikaları düşünme ve onları yaratana iman etme kabiliyeti lütfetti.
Ve Allah, aklın anlamasına da kalbin inanmasına da muhtaç değil.
Kısacası, Allah, yarattığı mahlukların ne kendilerine ne de yaptıkları işlere muhtaç değildir. Çünkü, onları da yaratan O, işlerini de.
Konuyu bazı örneklerle biraz daha açalım:
Güneşi o yarattığı gibi ışığı da O yaratmıştır. O halde, Allah ne güneşe muhtaçtır, ne de onun ışık vermesine.
Ağacı o yarattığı gibi meyveyi de O yaratmıştır. O halde, Allah ne ağaca muhtaçtır, ne de onun meyvesine.
Mideyi O yarattığı gibi ondaki hazım faaliyetini de O yaratmıştır. O halde, Allah ne mideye muhtaçtır, ne de onun hazmetmesine.
Madde alemindeki bu üç örneği, ruh ve mana iklimine de taşıyabiliriz.
Aklı Allah yarattığı gibi anlamayı da o yaratmıştır. O halde, Allah ne aklın varlığına muhtaçtır, ne de onun anlamasına.
Kalbi Allah yarattığı gibi ondaki inanma kabiliyetini de O yaratmıştır. O halde, Allah ne kalbin varlığına muhtaçtır, ne de onun inanmasına.
Allah kalbin inanmasına muhtaç olmadığı gibi o inancın amel alemine dökülmesi demek olan ibadete de muhtaç değildir.
Allah'ın kemali sonsuzdur. Sonsuz için ne artış düşünülebilir, ne de azalış. Bütün insanlar kâmil müminler olsalar Allah'ın kemalinde bir artış olmayacağı gibi, bütün insanlar birer Firavun kesilseler Onun kemalinde bir azalma düşünülemez.
Kazanan da insandır, kaybeden de. Allah hakkında bu kelimeler konuşulamaz.
Düşünme ve iman etme, insan ruhunun en büyük ihtiyaçlarıdır. İnsan, bunlarla gerçek insan oluyor ve kemalini buluyor. Aksi halde, bitkiler ve hayvanlarla ortak bir hayat sürüyor. O büyük sermayesini bu küçük işlere harcamakla nefsine zulmediyor, zarar ediyor, küçülüyor ve Kur'anın ifadesiyle "hayvan gibi, hatta ondan daha aşağı" bir dereceye iniyor.
Allah, onun bu düşüşünden bir zarar görmediği gibi, onun yükselişine de muhtaç değil; her ikisi de kulun kendisi için.
Bir sohbette şöyle bir örnek verilmişti:
Bütün insanlar gözlerini açsa ve gündüz nimetinden faydalansalar güneşin ışığında bir artma olmayacağı gibi, bütün insanlar güneşe göz kapasalar onun ışığında bir azalma olmaz.
Bu örnek, "İslamiyet güneş gibidir, üflemekle sönmez. Gündüz gibidir, göz yummakla gece olmaz." cümlelerinin açıklaması yapılırken söylenmişti.
İman, irfan, ibadet, takva, güzel ahlak da öyle değil mi? Onlara kavuşan kişiler bir şeref kazanırlar, üstün insan olurlar. Bütün insanlar bunlardan mahrum olarak yaşasalar bu manevi değerler aslî kıymetlerinden hiçbir şey kaybetmezler.
Bir ilim dalını bütün insanlar takdir etseler, yahut inkâr etseler, o ilmin aslî değerinde ne bir artma olur ne de azalma.
İnsan ilme muhtaçtır; ilmin ise insana ihtiyacı yoktur. Herkes cahil de kalsa ilmin üstün mertebesinde bir değişme olmaz; onun aydınlığı cehaletin karanlığından daima üstündür.
İlim tahsil eden kişi böylece bir mertebe kazanır. Bu, öncelikle ruh ve kalb dairesinde gerçekleşir. Alim insan, üstün insan olur. "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?" (Zümer, 9) ayetinde bu gerçek net biçimde ders verilir.
Bilgili olmanın dünya işlerinde de faydası görülür. Bir konuda bilgisi ve ihtisası olan kişi hak ettiği makama getirilir; diğer insanlardan daha fazla ücret alabilir.
İbadet de bir yönüyle ilim gibidir. İbadete kul muhtaçtır. İbadet edilsin veya edilmesin onun değeri ne ise odur. Bunda bir artma veya azalma düşünülemez.
İbadet bir manasıyla itaat demektir, bir diğer manasıyla şükür.
İbadet insanın yaratılışı gereğidir ve ibadeti emreden ayetler bir bakıma "insanı fıtratına uymaya" bir davettir.
Gözün yaratılışında görme vardır, ona görmenin emredilmesi ne ise, insana ibadetin emredilmesi de onun gibidir. Şu farkla ki, bu ikincisinde insan iradesi devreye girer. Dünya imtihanının bir gereği olarak, insanoğlu kendi fıtratına uygun hareket edip etmemekte serbest bırakılmıştır.
İnsan fıtratı ibadeti nasıl emrediyor? Bu noktada Nur Risalelerinden şu tespiti aktarmak isterim.
"Fıtrat-ı beşeriyede cemale karşı bir muhabbet ve kemale karşı perestiş etmek ve ihsana karşı sevmek." Lem'alar
Güzelliği sevmek insanın yaratılışında var. Gördüğümüz güzel bir manzarayı sevmemiz için aklımızı yorup, sonra karar vererek sevmeye başlamamız gerekmiyor, kalbimiz hemen sevgi ile ona meyleder.
Mükemmel bir esere hayranlık duymak da böyledir. O da yaratılışın bir gereğidir. Eseri kimin yaptığını dahi sormadan öncelikle ona hayran olur, daha sonra sanatkârı hakkında bilgi ediniriz.
Yapılan bir ikrama, bir insana karşı teşekkür etmek, minnet duygusu beslemek de yine fıtratın bir gereğidir.
O halde, bütün sıfatları sonsuz kemalde, bütün isimleri güzel ve bütün icraatları nimet ve ihsan dolu olan Rabbimize ibadet etmemiz yaratılışımızda var.
Gözün yaratılışında görme vardır, demiştik. Göz bu görevi yaptığında hemen karşılığını görür; baktığı eşyanın görüntüsü onda tecelli eder. Dağa bakmışsa onun görüntüsünü içine alır, güneşe bakmışsa güneşe kavuşur.
O halde, ibadet görevini yerine getiren insan da bir şeyler kazanacaktır. İşte bu kazanç Allah kelamında şöylece nazara verilir:
"Ey insanlar! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize ibadet ediniz ki, takva mertebesine vasıl olasınız (erersiniz)." (Bakarai, 21)
Ayetin başında, ibadetin illeti, yani "Niçin ibadet ediyoruz?" sorusunun cevabı şöyle verilmiş oluyor:
"O sizin Rabbiniz olduğu için."
Kulluk, kulun görevidir. İnsan, kendisini bir damla sudan bugünkü mükemmel hale getiren, gözünü görecek, kulağını işitecek, ağzını konuşacak… şekilde terbiye eden Rabbine şükürle, ibadetle mükelleftir.
Ayetin devamında bu fıtri görevi yerine getirenlerin mükâfatı,"takva mertebesine nail olmak" şeklinde belirlenir.
Takva üçe ayrılıyor:
-Şirkten takva: Allah'a ortak koşmaktan sakınmak.
-Masiyetten takva: Günahlardan kaçınmak.
-Masivadan takva: Allah'tan gayrı her şeyi kalbinden uzak tutmak. (Sevgisini de korkusunu da Allah'a has kılmak. Mahlukları ancak O'nun namına sevmek.)
Takva konusu Fatiha'yı hemen takip eden Bakara Suresinin ikinci ayetinde şöyle nazara verilir:
"Kendisinde hiçbir şekilde şüphe olmayan o kitap (Kur'an), muttakiler (takva sahipleri) için bir hidayet kaynağı ve yol göstericidir."
Bir sonraki ayette takva sahiplerinin sıfatları şöylece sıralanır:
-Onlar gabya inanırlar,
-Namaz kılarlar,
-Kendilerine verdiğimiz mallardan zekât verirler.
Takva mertebesine ermek, imanın kuvvetlenmesini, namaz ve zekât gibi ibadetlerin daha mükemmel şekilde yerine getirilmesini netice veriyor. Böyle bir mümin, "Allah'ın kendisinden razı olduğu kul" olma mertebesine erişir. Rıza mertebesi ise bütün derecelerin üstündedir.
Bu şerefe nail olmak, başlı başına bir mükâfattır. Ama iş bununla kalmaz. Allah, razı olduğu bu kullarını ebedî saadet diyarında, sonsuz nimetlerine kavuşturur.
Takva sahipleriyle ilgili bir başka ayet-i kerimede bu bahtiyar zatların sıfatları şöylece sıralanır:
-Onlar bollukta da darlıkta da Allah için harcarlar,
-(Kızdıkları zaman) öfkelerini tutarlar ve insanları affederler….
-Bir kötülük işlediklerinde, yahut nefislerine zulmettiklerinde hemen Allah'ı hatırlarlar ve günahlarına tövbe ederler….
-İşledikleri kötülüklerinde bilerek ısrar etmezler. (Âl-i İmrân, 134-5)
Bütün bunlar kâmil müminin vasıflarıdır. Demek oluyor ki, ibadetin meyvesi takva, takvanın karşılığı da böyle üstün bir mertebeye erişmektir.
Bir kulun takva ile manen yükselmesi ve yücelmesi Rabbini razı eder. Ancak şu da unutulmamalıdır ki, Allah her şeyden müstağnidir, hiç bir şeye ihtiyacı yoktur. İnsanın bu yükselişi kendisi için bir kemaldir, bir menfaattir. Allah, onun yükselmesine muhtaç olmadığı gibi alçalmasından da, (hâşâ), bir zarar görecek değildir. Her iki halde de sonuç kula aittir; zarar da menfaat de onun içindir.
"Herkesin kazandığı ya kendi lehine, yahut kendi aleyhinedir." (Bakara, 286)
Bu nokta üzerinde biraz durmak gerekiyor. Bir hadis-i kutsîde şöyle buyrulur:
"Ben gizli bir hazine idim. Bilinmeye muhabbet ettim (bilinmek istedim) ve mahlukatı yarattım." (Acluni, II, 132)
Allah vardı ve hiçbir şey yoktu. Allah'ın bir ismi Samed, yani her şey O'na muhtaç, O ise hiçbir şeye muhtaç değil.
Bugün gördüğümüz her şey, yıldızından güneşine, dağından denizine kadar hep yoklukta idiler. Onları Allah var etti.
Ve Allah, onların var olmalarına muhtaç değil.
Daha sonra canlıları yarattı. Onlara göz verdi, kulak verdi.
Ve Allah, onların görmelerine ve işitmelerine muhtaç değil.
Sonra insanları yarattı, onlara akıl verdi, kalp verdi. Bu varlık alemindeki harikaları düşünme ve onları yaratana iman etme kabiliyeti lütfetti.
Ve Allah, aklın anlamasına da kalbin inanmasına da muhtaç değil.
Kısacası, Allah, yarattığı mahlukların ne kendilerine ne de yaptıkları işlere muhtaç değildir. Çünkü, onları da yaratan O, işlerini de.
Konuyu bazı örneklerle biraz daha açalım:
Güneşi o yarattığı gibi ışığı da O yaratmıştır. O halde, Allah ne güneşe muhtaçtır, ne de onun ışık vermesine.
Ağacı o yarattığı gibi meyveyi de O yaratmıştır. O halde, Allah ne ağaca muhtaçtır, ne de onun meyvesine.
Mideyi O yarattığı gibi ondaki hazım faaliyetini de O yaratmıştır. O halde, Allah ne mideye muhtaçtır, ne de onun hazmetmesine.
Madde alemindeki bu üç örneği, ruh ve mana iklimine de taşıyabiliriz.
Aklı Allah yarattığı gibi anlamayı da o yaratmıştır. O halde, Allah ne aklın varlığına muhtaçtır, ne de onun anlamasına.
Kalbi Allah yarattığı gibi ondaki inanma kabiliyetini de O yaratmıştır. O halde, Allah ne kalbin varlığına muhtaçtır, ne de onun inanmasına.
Allah kalbin inanmasına muhtaç olmadığı gibi o inancın amel alemine dökülmesi demek olan ibadete de muhtaç değildir.
Allah'ın kemali sonsuzdur. Sonsuz için ne artış düşünülebilir, ne de azalış. Bütün insanlar kâmil müminler olsalar Allah'ın kemalinde bir artış olmayacağı gibi, bütün insanlar birer Firavun kesilseler Onun kemalinde bir azalma düşünülemez.
Kazanan da insandır, kaybeden de. Allah hakkında bu kelimeler konuşulamaz.
Düşünme ve iman etme, insan ruhunun en büyük ihtiyaçlarıdır. İnsan, bunlarla gerçek insan oluyor ve kemalini buluyor. Aksi halde, bitkiler ve hayvanlarla ortak bir hayat sürüyor. O büyük sermayesini bu küçük işlere harcamakla nefsine zulmediyor, zarar ediyor, küçülüyor ve Kur'anın ifadesiyle "hayvan gibi, hatta ondan daha aşağı" bir dereceye iniyor.
Allah, onun bu düşüşünden bir zarar görmediği gibi, onun yükselişine de muhtaç değil; her ikisi de kulun kendisi için.
İkindi vakti öncesi abdest almak için avluya çıkan şeyh, dervişin tekinden bir ibrik su ister.Derviş getirir.Yere çömelmiş abdest almaya başlayan şeyh, bir yandan da bahçedeki dervişleri gözlemek için sağa sola bakmakla meşguldür. Su döken derviş bakar ki; şeyh elini yıkarken bazı yerleri kurudur;içinden,
-Bir de bize mürşit olacak, doğru dürüst abdest almayı bile beceremiyor diye geçirir. Bakışları alaycı ve suizancıdır.Şeyh kafasını dervişe doğru kaldırır, dervişin bakışlarını yakalar, aklından geçenleri okur.
-Evlat, sen bize yaramazsın.Akşama kalmadan dergahımızı terk et der.
Derviş bin pişmandır ama nafile kovulmuştur artık.Ne ailesi ne de gidecek bir yeri vardır.Deli divane dağ tepe yürür.Yorulmuştur artık.Havada kararmıştır.Yolda bir çoban görür.Allah misafirine verecek ekmeğin var mı deyince, çoban buyur eder ve dervişten olanı biteni dinler.Çoban bu duruma üzülür ve
-şu karşıdaki dağın ardında bir şehir var.Oraya git.İsmi Eyvallah şehridir.Ne alırsan al eyvallah dedikten sonra, ücretsiz bedavadır orda, der.
-nasıl yani para pul istemiyorlar mı?
-eyvallah diyene her şey bedava.
-yalnız Eyvallah şehrinin üç kuralı var.Bunları ihlal edersen şehirden atılırsın.
-nedir bu kurallar?
-bir; kulun işine karışmayacaksın.
-iki; Allahın işine karışmayacaksın.
-üç; asla yalan konuşmayacaksın.
Kolaymış, der derviş, biz bunları dergahta zaten yapıyorduk.
Sabah çekine çekine şehre girer.Önce hamama gider, yıkanır kasaya yanaşır, eyvallah der,sağ elini sol göğsüne koyarak,kasa başındaki hamamcı, eyvallah diye karşılık verir.
-borcum ne diye sorar?
-eyvallah dedinya kardeş, borcun yok der hamamcı.
Derviş sevinir, iyiki dergahtan kovulmuşum, bu şehirde padişahlar gibi yaşarım der.Aradan bir ay geçer, ben bir aile kurmak istiyorum der,derlerki ; eyvallah de, yarın köle pazarı var, orada her milletten güzel kadınlar var, istediğini seç, evlen.
Derviş denileni yapar, evlenir.Aradan bir hafta geçer, çarşıda dolanıyordur, karşıdan biri genç diğeri yaşlı iki bayan gelmektedir.Genç olanın saçları açık, diğer kadın çarşaflıdır.
-şuna bak diye bağırır; örtünmesi gereken açık, örtünse de olur örtünmese de olur yaşlı kadın çarşaflı.Niye böyle açıksın sen diye sorar genç kadına.
-imdaat, zaptiye..zaptiyeler gelir;
-nevardı?
-bu adam kulun işine karıştı.
Derviş karakola götürülür ve on dayak atılır.Acısından çok, kulun hatasını uyardığı için şikayet edilmesine içerlemiştir.Karakolun dış avlusuna çıkar ellerini açar, yüksek sesle;
-Allahım bu nasıl iş?Kullarını uyardım, dayak yedim, ey Rabbim bu nasıl iş derken, sesler duyulur yine
-zaptiyee zaptiye..gelen zaptiyeler;
-ne oldu?
Şu derviş Allahın işine karıştı, tekrar karakol, tekrar dayak, bu sefer adamakıllı canı yanmaktadır, doğru evine gider, yatağa uzanır.Bu sırada kapı çalınır, arkadaşları gelmiştir, derviş karısına, ev de olmadığımı söyle der.
-zaptiyee zaptiye..
-ne vardı?
-eşim yalan konuşmamı istiyor, yalan söylüyor..
Derviş zaptiyelerce şehirden kovulur.Üstü başı toz toprak içindedir, uzaklaşırken şehre doğru bakar.
-eyvallahın ayarını bilmeyen benim gibi eyvah eyvah diye inler..
"Başkalarına güvenenler, herkesin içten olmadığını göreceklerdir; ancak kendileri içten kalırlar. Başkalarından kuşkulananlar,herkesin kendilerine ihanet etmediğini göreceklerdir ancak kendilerine hep ihanet içinde olacaklardır..
-Bir de bize mürşit olacak, doğru dürüst abdest almayı bile beceremiyor diye geçirir. Bakışları alaycı ve suizancıdır.Şeyh kafasını dervişe doğru kaldırır, dervişin bakışlarını yakalar, aklından geçenleri okur.
-Evlat, sen bize yaramazsın.Akşama kalmadan dergahımızı terk et der.
Derviş bin pişmandır ama nafile kovulmuştur artık.Ne ailesi ne de gidecek bir yeri vardır.Deli divane dağ tepe yürür.Yorulmuştur artık.Havada kararmıştır.Yolda bir çoban görür.Allah misafirine verecek ekmeğin var mı deyince, çoban buyur eder ve dervişten olanı biteni dinler.Çoban bu duruma üzülür ve
-şu karşıdaki dağın ardında bir şehir var.Oraya git.İsmi Eyvallah şehridir.Ne alırsan al eyvallah dedikten sonra, ücretsiz bedavadır orda, der.
-nasıl yani para pul istemiyorlar mı?
-eyvallah diyene her şey bedava.
-yalnız Eyvallah şehrinin üç kuralı var.Bunları ihlal edersen şehirden atılırsın.
-nedir bu kurallar?
-bir; kulun işine karışmayacaksın.
-iki; Allahın işine karışmayacaksın.
-üç; asla yalan konuşmayacaksın.
Kolaymış, der derviş, biz bunları dergahta zaten yapıyorduk.
Sabah çekine çekine şehre girer.Önce hamama gider, yıkanır kasaya yanaşır, eyvallah der,sağ elini sol göğsüne koyarak,kasa başındaki hamamcı, eyvallah diye karşılık verir.
-borcum ne diye sorar?
-eyvallah dedinya kardeş, borcun yok der hamamcı.
Derviş sevinir, iyiki dergahtan kovulmuşum, bu şehirde padişahlar gibi yaşarım der.Aradan bir ay geçer, ben bir aile kurmak istiyorum der,derlerki ; eyvallah de, yarın köle pazarı var, orada her milletten güzel kadınlar var, istediğini seç, evlen.
Derviş denileni yapar, evlenir.Aradan bir hafta geçer, çarşıda dolanıyordur, karşıdan biri genç diğeri yaşlı iki bayan gelmektedir.Genç olanın saçları açık, diğer kadın çarşaflıdır.
-şuna bak diye bağırır; örtünmesi gereken açık, örtünse de olur örtünmese de olur yaşlı kadın çarşaflı.Niye böyle açıksın sen diye sorar genç kadına.
-imdaat, zaptiye..zaptiyeler gelir;
-nevardı?
-bu adam kulun işine karıştı.
Derviş karakola götürülür ve on dayak atılır.Acısından çok, kulun hatasını uyardığı için şikayet edilmesine içerlemiştir.Karakolun dış avlusuna çıkar ellerini açar, yüksek sesle;
-Allahım bu nasıl iş?Kullarını uyardım, dayak yedim, ey Rabbim bu nasıl iş derken, sesler duyulur yine
-zaptiyee zaptiye..gelen zaptiyeler;
-ne oldu?
Şu derviş Allahın işine karıştı, tekrar karakol, tekrar dayak, bu sefer adamakıllı canı yanmaktadır, doğru evine gider, yatağa uzanır.Bu sırada kapı çalınır, arkadaşları gelmiştir, derviş karısına, ev de olmadığımı söyle der.
-zaptiyee zaptiye..
-ne vardı?
-eşim yalan konuşmamı istiyor, yalan söylüyor..
Derviş zaptiyelerce şehirden kovulur.Üstü başı toz toprak içindedir, uzaklaşırken şehre doğru bakar.
-eyvallahın ayarını bilmeyen benim gibi eyvah eyvah diye inler..
"Başkalarına güvenenler, herkesin içten olmadığını göreceklerdir; ancak kendileri içten kalırlar. Başkalarından kuşkulananlar,herkesin kendilerine ihanet etmediğini göreceklerdir ancak kendilerine hep ihanet içinde olacaklardır..
Çok eski devirlerde Kifl adında bir adam vardı. Kifl, ahlakî ve insanî değerlere önem vermeyen, para kazanmak için her yolu meşru gören çok zengin bir adamdı. Zenginliğini de faizden elde etmişti. Dara düşen, ihtiyacı olan kimse kendisine geliyor, o da yüksek bir faizle geri ödenmesi şartıyla onlara para veriyordu. Vadesi geldiği zaman kişi parasını ödeyemezse bu sefer faiz miktarını daha da artıyordu. Şayet yine ödeyemez ise, adamları vasıtasıyla o kimsenin bütün varına yoğuna el koyuyordu.
Bir gün, kapısına borç için bir kadın geldi. Bu kadın yakın zamanda kocasını kaybetmiş namuslu, kendisini çocuklarına adamış bir anneydi. Bir süre, kocasından kalan şeylerle evini idare etmeye çalışmıştı. Ancak artık evde para kalmamıştı. Bunun için çalışması gerekiyordu. Bir yerde iş bulmak istedi ama dışarısı dul bir kadın için çalışmaya müsait değildi. Etraftan rahatsız edilirim korkusunu yaşıyordu.
Neden sonra aklına evde örgü yapıp onları yakın bir arkadaşı vasıtasıyla satmaya karar verdi. Bunun için bir örgü makinesine ihtiyacı olacaktı. Makineyi alabilmek için de borç arayışına girdi. Yakın dost ve akrabalarına gitti ama kimsede para yoktu. Çok üzülmüştü. Çaresiz bir şekilde evine doğru giderken yolda istemeden iki kişi arasında geçen bir diyaloga şahit oldu. Şehirde Kifl adında bir kişinin insanlara borç para verdiğini duydu. Hemen onun yanına gitmeye karar verdi.
Kifl kapıda kadını görünce çok beğendi. Onu elde etmek istedi. Kadın, Kifl’in karşılığını ödemek şartıyla borç para istedi. Kifl, kadının dul olduğunu da anlayınca ona ahlaksız bir teklifte bulundu. Kendisiyle beraber olması şartıyla vereceği parayı istemeyeceğini söyledi. Bu teklifi kadın şiddetle reddetti. Çok üzülmüştü. En çok da kendisine böylesi tekliflerin gelmesinden korkuyordu. “Allah’ım bana yardım et” diye dua etti.
Aradan birkaç gün daha geçmişti. Evde hiçbir şey kalmamıştı. Çocuklar açlıktan ağlıyordu. Onların ağlamasına kendisi de katılıyordu. Çaresiz kalmıştı. Kendisini Kifl’e teslim etmeye mecbur hissetti. Bu sırada da “Allah’ım! Ne olursun beni affet. Bir daha böyle bir günah işlemeyeceğim” diye dua ediyordu.
Kadın, Kifl’in yanına gitti. Kifl’in yüzü gülüyordu. Ancak kadın bir yandan ağlıyor, bir yandan da titriyordu. Kifl, kadına bu halinin sebebi sordu. Kadın,
—Buraya kendi isteğimle gelmedim. Daha önce böyle bir günah işlemedim. Onun için Allah’tan çok utanıyorum ve korkuyorum. Beni bu günaha sürükleyen fakirliğimdir, dedi.
Kifl, duyduklarına çok şaşırmıştı. O kaskatı kalbi bir anda yumuşayıverdi. İçini pişmanlık duyguları sarmıştı. O sırada ağzından şu ifadeler döküldü:
—Sen fakirliğin sebebiyle mecbur kaldığın bir günah işliyor ve bundan dolayı ağlıyorsun. Hâlbuki Allah bana bu kadar servet vermişken, ben günah işlemekten çekinmiyorum. Ben, Allah’tan utanmaya ve korkmaya senden daha layığım.”
Kifl, böylece pişmanlık hisleri içinde, yapacağı kötü işten vazgeçti. Kalbine apayrı bir huzur ve mutluluk geldi. Kadına bir miktar para verip onu gönderdi. Kadıncağız, sevinç ve kendisini harama girmekten koruyan Rabbine şükür içinde evine döndü.
Kifl, artık eski Kifl değildi. O güne kadar yapmış olduğu bütün günahlar için tövbe ediyordu. Erken olmasına rağmen dükkânın kapısını kapattı ve evine doğru yöneldi. Sabaha kadar Rabbine dua edip yalvardı ve affını diledi. O gece Kifl’in ecel vaktiydi. O hal üzere ruhunu Rahman’a teslim eyledi.
Sabah olmuştu. Kifl’in evinden çıkmadığını gören yakınları kapıyı açtıklarında Kifl’i ölü olarak buldular. Bu sırada kapısında herkesin okuyabileceği şekilde şöyle bir yazı vardı: “Allah, Kifl'in günahlarını affetti.”
Halk, bu duruma şaşırdı kaldı. Allah, Kifl’in affedilmesine sebep olan bu olayı, o dönemin peygamberine vahiy yoluyla bildirdi. Böylece herkesin şaşkınlığı gitti ve insanlar bundan büyük bir ders aldılar: Tevbe kapısı her zaman ve her kişi için açıktır. Bir kimse ne kadar günahkâr bir kul olursa olsun büyük bir pişmanlık ve samimiyetle tevbe ederse Allah onun tevbesini kabul eder ve onu bağışlar.
Bir gün, kapısına borç için bir kadın geldi. Bu kadın yakın zamanda kocasını kaybetmiş namuslu, kendisini çocuklarına adamış bir anneydi. Bir süre, kocasından kalan şeylerle evini idare etmeye çalışmıştı. Ancak artık evde para kalmamıştı. Bunun için çalışması gerekiyordu. Bir yerde iş bulmak istedi ama dışarısı dul bir kadın için çalışmaya müsait değildi. Etraftan rahatsız edilirim korkusunu yaşıyordu.
Neden sonra aklına evde örgü yapıp onları yakın bir arkadaşı vasıtasıyla satmaya karar verdi. Bunun için bir örgü makinesine ihtiyacı olacaktı. Makineyi alabilmek için de borç arayışına girdi. Yakın dost ve akrabalarına gitti ama kimsede para yoktu. Çok üzülmüştü. Çaresiz bir şekilde evine doğru giderken yolda istemeden iki kişi arasında geçen bir diyaloga şahit oldu. Şehirde Kifl adında bir kişinin insanlara borç para verdiğini duydu. Hemen onun yanına gitmeye karar verdi.
Kifl kapıda kadını görünce çok beğendi. Onu elde etmek istedi. Kadın, Kifl’in karşılığını ödemek şartıyla borç para istedi. Kifl, kadının dul olduğunu da anlayınca ona ahlaksız bir teklifte bulundu. Kendisiyle beraber olması şartıyla vereceği parayı istemeyeceğini söyledi. Bu teklifi kadın şiddetle reddetti. Çok üzülmüştü. En çok da kendisine böylesi tekliflerin gelmesinden korkuyordu. “Allah’ım bana yardım et” diye dua etti.
Aradan birkaç gün daha geçmişti. Evde hiçbir şey kalmamıştı. Çocuklar açlıktan ağlıyordu. Onların ağlamasına kendisi de katılıyordu. Çaresiz kalmıştı. Kendisini Kifl’e teslim etmeye mecbur hissetti. Bu sırada da “Allah’ım! Ne olursun beni affet. Bir daha böyle bir günah işlemeyeceğim” diye dua ediyordu.
Kadın, Kifl’in yanına gitti. Kifl’in yüzü gülüyordu. Ancak kadın bir yandan ağlıyor, bir yandan da titriyordu. Kifl, kadına bu halinin sebebi sordu. Kadın,
—Buraya kendi isteğimle gelmedim. Daha önce böyle bir günah işlemedim. Onun için Allah’tan çok utanıyorum ve korkuyorum. Beni bu günaha sürükleyen fakirliğimdir, dedi.
Kifl, duyduklarına çok şaşırmıştı. O kaskatı kalbi bir anda yumuşayıverdi. İçini pişmanlık duyguları sarmıştı. O sırada ağzından şu ifadeler döküldü:
—Sen fakirliğin sebebiyle mecbur kaldığın bir günah işliyor ve bundan dolayı ağlıyorsun. Hâlbuki Allah bana bu kadar servet vermişken, ben günah işlemekten çekinmiyorum. Ben, Allah’tan utanmaya ve korkmaya senden daha layığım.”
Kifl, böylece pişmanlık hisleri içinde, yapacağı kötü işten vazgeçti. Kalbine apayrı bir huzur ve mutluluk geldi. Kadına bir miktar para verip onu gönderdi. Kadıncağız, sevinç ve kendisini harama girmekten koruyan Rabbine şükür içinde evine döndü.
Kifl, artık eski Kifl değildi. O güne kadar yapmış olduğu bütün günahlar için tövbe ediyordu. Erken olmasına rağmen dükkânın kapısını kapattı ve evine doğru yöneldi. Sabaha kadar Rabbine dua edip yalvardı ve affını diledi. O gece Kifl’in ecel vaktiydi. O hal üzere ruhunu Rahman’a teslim eyledi.
Sabah olmuştu. Kifl’in evinden çıkmadığını gören yakınları kapıyı açtıklarında Kifl’i ölü olarak buldular. Bu sırada kapısında herkesin okuyabileceği şekilde şöyle bir yazı vardı: “Allah, Kifl'in günahlarını affetti.”
Halk, bu duruma şaşırdı kaldı. Allah, Kifl’in affedilmesine sebep olan bu olayı, o dönemin peygamberine vahiy yoluyla bildirdi. Böylece herkesin şaşkınlığı gitti ve insanlar bundan büyük bir ders aldılar: Tevbe kapısı her zaman ve her kişi için açıktır. Bir kimse ne kadar günahkâr bir kul olursa olsun büyük bir pişmanlık ve samimiyetle tevbe ederse Allah onun tevbesini kabul eder ve onu bağışlar.
nisan ayında benım için önemli bir gün vardı..
ama sonuç için zamanı vardı...
ve sonuçu paylaşacağımıda eklemiştim şükürler olsunkii sonuç çok iyii
ama sonuç için zamanı vardı...
ve sonuçu paylaşacağımıda eklemiştim şükürler olsunkii sonuç çok iyii
nisan ayında benım için önemli bir gün vardı..
ama sonuç için zamanı vardı...
ve sonuçu paylaşacağımıda eklemiştim şükürler olsunkii sonuç çok iyii
Sonuçu güzel olan şeyin adını bilsek ona göre yorum yazcam
ıııı kem kum
herşeyy geçti/mi acaba
Kalp kırmaya en büyük neden, insanları küçük görmektir. Gıybet de bu yüzden kaynaklanır. İnsan nefsi dışında kimseyi küçük görmemelidir.
Gıybetle ilgili şu soruya çok maruz kalıyorum: ‘Tamam, gıybet günahtır. Allah onu ölü kardeşinin etini yemeye benzetmiştir. Ama gıybet edeceğim hususları o arkadaşın yüzüne söylersem ne olur?’ O zaman da kalp kırma riskine girersin. Niyetin o kişiyi incitmekse kalbini mutlaka kırarsın. Kaçışın yok. Merak etme. Şayet niyetin o kişiye samimi olarak Allah rızası için yardımsa yine kalp kırabilirsin. İhtimal var. Yani bu iş çok tehlikelidir. Doktorlar her hastayı ameliyata almıyorlar. Riskleri önce bir ölçüyorlar. Bu iş de böyle ihtimam ister. Kaş yapayım derken göz çıkarmak ağır bir mesuliyeti getirir. Kalp kırmadan yanlışı düzeltmek büyük bir ustalık ve beceri ister. Herkesin harcı değildir. En iyisi böyle durumlarda genel konuşmak daha doğrudur. Tabii imalı olmamak da gerekir. Yoksa yine kalp kırılabilir. Gıybette ölü kardeşin eti bir zehirdir. Maddi ve manevi dünyada neleri götürdüğünü Allah bilir. Kalp kırma ise zehri bizzat şırınga ile o kişiden vücudumuza zerk etme gibi daha tehlikelidir. Sakınmak gerekir. Bizlere büyük zararlar verir.
İnsanın en başta anne ve babasının dualarını, gönüllerini alması üzerine farzdır. Anne ve babasından böyle bir nasip alamamış kişiler hem dünyada hem ahrette bahtsızdırlar. Böylelerine karşı dikkatli olmak gerekir. Anne ve babasına hayrı olmayanın başkasına ancak zararı olur. Onlardan kimseye fayda gelmez. Anne ve baba duası hem yaşarken hem de onlar öldükten sonra da alınabilir. Allah rahmet kapısını kolay kolay kapatmaz. İmtihan dünyasında her zaman kapı açık tutular. Anne babaları yaşarken dualarını alamayanlar onların arkasından yapacakları ve onlara hediye edecekleri hayırlarla, salih amellerle bu nimete kavuşabilirler. Kişi iyi bir insan olursa anne ve babası bundan büyük istifade eder. Tabii bu da bir nasip meselesidir. Anne ve babaları hayatta iken bu duayı alamayanlara peygamberimizin cuma namazında bir hutbede iken Cebrail’le birlikte yaptığı ‘Burnu sürtünsün!’ bedduası meşhurdur. Kendisine Cebrail ve peygamber bedduası yapılan kişilerden uzak durmak ise çok akıllıca bir iştir. Tabii burada uzak durmak ile kastettiğimiz şey ortak ilişkilere girmemektir. Yoksa insan ve Müslüman olarak yardım etmek, iyiliği emir ve kötülükten sakındırmak üzerimize her tür insan için farzdır.
İş hayatında gönlü alınması gerekenler en başta orada çalışan kişiler olmalıdır. Bunların gönülleri alınmadan o işten hayır gelmez. Sonra o işin hizmetinden ya da ürününden yararlanan insanlar gelir. Onların da gönüllerinin alınması hedeflenmelidir.
İnsanların gönüllerini almak kolay değildir. Bunun için bazen ciddi fedakârlıklar yapmak gerekir.
İşlerini gerçekten büyüten ve geliştiren insanlar bu altın kuralın gölgesinde, bu sünnetullahın ışığında hareket etmişlerdir. Yoksa aldatma, çalma çırpma, hak yeme ile kimse onmaz. Atalar onun için ah alan onmaz, demişlerdir. Bu yolla kazanan paralar hiçbir zaman kalıcı mal ve mülke, büyük sektörlere dönüşemez. Parlayanları saman alevi gibi hemen sönerler.
İnsanlar genellikle ya birbirlerinin gönüllerini alırlar ya da kalp kırarlar. Orta yolda gidenler de vardır elbette.
Kalp kıranların bu dünyada kalpleri kırılabilir, yaptıkları yanlarına kalmayabilir. Çünkü bu dünyada imtihan olma yanında bazen hikmet de ders olarak verilmektedir. Bu nedenle ‘etme bulma dünyası’ diye bir söz şöhret bulmuştur. Başa gelen bela ve musibetler kimsenin yaptığının yanına kalmadığı, herkesin ektiğini biçtiği bir özellik de taşıyabilir. Gerçi dünya bir ceza yurdu değildir ama Allah yüce merhameti ile insanları günahlardan vazgeçirmek, tövbe etmelerini sağlamak için dünyanın, hayatın kanunları arasına işlenen günahların kısmi de olsa cezalarını bu dünyada da aksettirebilmektedir. Tabii Allah’ın hikmetini kimse mutlak olarak bu tür kanunlarla sınırlandıramaz da, anlamlandırmaz da. O’nun hikmetini akıllar kavrayamaz. Hadis-i şeriflerde bazı insanlara tövbenin nasip olamaması için Allah’ın bu dünyada onlara her istediğini verdiği ve başlarına en küçük bir bela ve musibeti dahi vermediği de belirtilmektedir. Bundan her zaman Allah’a (c.c.) sığınmak gerekir.
Her türlü bela ve musibet sabırla karşılanıp tövbeye ve Allah’a (c.c.) dönmeye vesile olursa geçmiş günahları sevaba çevireceği gibi bela ve musibetlerle yaşanan acı ve kayıpları da büyük birer ibadete dönüştürür. Allah gübreden güzel kokan çiçekler bitirendir. Yeter ki insan bela ve musibetten ders almasını bilsin. “Ancak şu var ki tövbe edip iman edenler ve güzel işler yapanlar, bundan müstesnadır. Allah onların kötülüklerini iyiliklere, günahlarını sevaplara dönüştürecektir. Çünkü Allah Gafûr (günahları affeden), Rahîm’dir (müminleri esirgeyendir). Kim tövbe edip güzel işler yaparsa gereğince tövbe eden odur işte (Furkan suresi, 70-71).”
Gönül almak sosyal hayatımızda da temel amaç olmalıdır. İnsanlarla ilişkilerdeki amacımız bu olursa Allah (c.c.) uygun fırsatları yaratır.
Hediye vermek, insanların gönüllerinin çok kolay alınmasını sağlar. Her Müslüman diğer bir Müslüman’a zahmetsizce de hediye verebilir. Bunu o kişinin bilmesine de gerek yoktur. Okunan ayetleri, sureleri hediye etmek bu cinstendir. Kendisine hediye sunulan kişi de farkına varmadan gönlünün alınması ile mukabelede bulunur. Özellikle Allah’ın peygamberlerine ve veli kullarına bu türden hediyeleri çokça sunmak onlardan gelecek manevi hediyelere de zemin hazırlayacaktır.
İnsanlar genellikle ölülere dua ederler ve onlara sure ve ayet okuyarak hediyelerde bulunurlar. Hâlbuki bunlara asıl muhtaç olanlar hayattakilerdir. Bu tür umumi hediye vermelerde ahrete intikal eden mümin ve Müslümanlar yanında şimdi dünyada yaşayan mümin ve Müslümanları da zikretmek hatta kıyamete kadar gelecek tüm mümin ve Müslümanları da kapsamak gerekir. Sevap parçalanarak değil herkese aynı şekilde ilk haliyle verildiği için Allah’ın rahmetini geniş tutmakta her zaman bizler için de büyük yararlar vardır. Bunun yanında duada ve bu tür hediyelerde cinler sınıfındaki mümin ve Müslüman kardeşlerimizi de ilave etmede bir sakınca yoktur. Hatta okunan şeylerin yüzü suyu hürmetine davet ümmetinin de (Müslüman olmayanların, kâfirlerin) hidayeti için dua etmek çok yerinde bir tutumdur. Bilindiği gibi onlara ibadetin sevabı hediye edilmez ama onların hidayete kavuşmaları için sure ve ayetlerle tevessül (dua) edilebilir. Çünkü onlar da peygamberimizin ümmetidirler. Peygamberimizin ümmet-i icabetini Müslümanlar oluştururken ümmet-i davetini gayri Müslimler meydana getirmektedir.
Bedduadan, beddua gerektirecek işlerden kaçınmak, beddua yapabilecek kişilerden de uzak durmak gerekir. Bunların hepsi büyük bela ve musibetleri davet eder. Hadisle sabittir ki mutlaka da birilerine isabet eder. Beddua eden haksızsa yaptığı beddua mutlaka kendisini bulur. Tövbe etme ve helalleşme dışında da bunu engelleyecek bir güç yoktur.
Peygamberimiz evinden dışarıya çıktığı zaman şu duayı yaptığı hadislerde geçmektedir: ‘Ya-Rabbim zulmetmekten ve zulme uğramaktan sana sığınırım.’ Öyle ya, her ne kadar insanların duasını almak, beddualarından uzak durmak gibi bir amacımız olsa da kader Allah’ın (c.c.) elindedir. Bizleri ağır şeylerle imtihan edebilir. Bu duaya da sığınmak akıl karıdır.
Allah fazl u ikramıyla bizlere sunduğu salih amellerle her birimize rızasını nasip eylesin. Âmin.
Gıybetle ilgili şu soruya çok maruz kalıyorum: ‘Tamam, gıybet günahtır. Allah onu ölü kardeşinin etini yemeye benzetmiştir. Ama gıybet edeceğim hususları o arkadaşın yüzüne söylersem ne olur?’ O zaman da kalp kırma riskine girersin. Niyetin o kişiyi incitmekse kalbini mutlaka kırarsın. Kaçışın yok. Merak etme. Şayet niyetin o kişiye samimi olarak Allah rızası için yardımsa yine kalp kırabilirsin. İhtimal var. Yani bu iş çok tehlikelidir. Doktorlar her hastayı ameliyata almıyorlar. Riskleri önce bir ölçüyorlar. Bu iş de böyle ihtimam ister. Kaş yapayım derken göz çıkarmak ağır bir mesuliyeti getirir. Kalp kırmadan yanlışı düzeltmek büyük bir ustalık ve beceri ister. Herkesin harcı değildir. En iyisi böyle durumlarda genel konuşmak daha doğrudur. Tabii imalı olmamak da gerekir. Yoksa yine kalp kırılabilir. Gıybette ölü kardeşin eti bir zehirdir. Maddi ve manevi dünyada neleri götürdüğünü Allah bilir. Kalp kırma ise zehri bizzat şırınga ile o kişiden vücudumuza zerk etme gibi daha tehlikelidir. Sakınmak gerekir. Bizlere büyük zararlar verir.
İnsanın en başta anne ve babasının dualarını, gönüllerini alması üzerine farzdır. Anne ve babasından böyle bir nasip alamamış kişiler hem dünyada hem ahrette bahtsızdırlar. Böylelerine karşı dikkatli olmak gerekir. Anne ve babasına hayrı olmayanın başkasına ancak zararı olur. Onlardan kimseye fayda gelmez. Anne ve baba duası hem yaşarken hem de onlar öldükten sonra da alınabilir. Allah rahmet kapısını kolay kolay kapatmaz. İmtihan dünyasında her zaman kapı açık tutular. Anne babaları yaşarken dualarını alamayanlar onların arkasından yapacakları ve onlara hediye edecekleri hayırlarla, salih amellerle bu nimete kavuşabilirler. Kişi iyi bir insan olursa anne ve babası bundan büyük istifade eder. Tabii bu da bir nasip meselesidir. Anne ve babaları hayatta iken bu duayı alamayanlara peygamberimizin cuma namazında bir hutbede iken Cebrail’le birlikte yaptığı ‘Burnu sürtünsün!’ bedduası meşhurdur. Kendisine Cebrail ve peygamber bedduası yapılan kişilerden uzak durmak ise çok akıllıca bir iştir. Tabii burada uzak durmak ile kastettiğimiz şey ortak ilişkilere girmemektir. Yoksa insan ve Müslüman olarak yardım etmek, iyiliği emir ve kötülükten sakındırmak üzerimize her tür insan için farzdır.
İş hayatında gönlü alınması gerekenler en başta orada çalışan kişiler olmalıdır. Bunların gönülleri alınmadan o işten hayır gelmez. Sonra o işin hizmetinden ya da ürününden yararlanan insanlar gelir. Onların da gönüllerinin alınması hedeflenmelidir.
İnsanların gönüllerini almak kolay değildir. Bunun için bazen ciddi fedakârlıklar yapmak gerekir.
İşlerini gerçekten büyüten ve geliştiren insanlar bu altın kuralın gölgesinde, bu sünnetullahın ışığında hareket etmişlerdir. Yoksa aldatma, çalma çırpma, hak yeme ile kimse onmaz. Atalar onun için ah alan onmaz, demişlerdir. Bu yolla kazanan paralar hiçbir zaman kalıcı mal ve mülke, büyük sektörlere dönüşemez. Parlayanları saman alevi gibi hemen sönerler.
İnsanlar genellikle ya birbirlerinin gönüllerini alırlar ya da kalp kırarlar. Orta yolda gidenler de vardır elbette.
Kalp kıranların bu dünyada kalpleri kırılabilir, yaptıkları yanlarına kalmayabilir. Çünkü bu dünyada imtihan olma yanında bazen hikmet de ders olarak verilmektedir. Bu nedenle ‘etme bulma dünyası’ diye bir söz şöhret bulmuştur. Başa gelen bela ve musibetler kimsenin yaptığının yanına kalmadığı, herkesin ektiğini biçtiği bir özellik de taşıyabilir. Gerçi dünya bir ceza yurdu değildir ama Allah yüce merhameti ile insanları günahlardan vazgeçirmek, tövbe etmelerini sağlamak için dünyanın, hayatın kanunları arasına işlenen günahların kısmi de olsa cezalarını bu dünyada da aksettirebilmektedir. Tabii Allah’ın hikmetini kimse mutlak olarak bu tür kanunlarla sınırlandıramaz da, anlamlandırmaz da. O’nun hikmetini akıllar kavrayamaz. Hadis-i şeriflerde bazı insanlara tövbenin nasip olamaması için Allah’ın bu dünyada onlara her istediğini verdiği ve başlarına en küçük bir bela ve musibeti dahi vermediği de belirtilmektedir. Bundan her zaman Allah’a (c.c.) sığınmak gerekir.
Her türlü bela ve musibet sabırla karşılanıp tövbeye ve Allah’a (c.c.) dönmeye vesile olursa geçmiş günahları sevaba çevireceği gibi bela ve musibetlerle yaşanan acı ve kayıpları da büyük birer ibadete dönüştürür. Allah gübreden güzel kokan çiçekler bitirendir. Yeter ki insan bela ve musibetten ders almasını bilsin. “Ancak şu var ki tövbe edip iman edenler ve güzel işler yapanlar, bundan müstesnadır. Allah onların kötülüklerini iyiliklere, günahlarını sevaplara dönüştürecektir. Çünkü Allah Gafûr (günahları affeden), Rahîm’dir (müminleri esirgeyendir). Kim tövbe edip güzel işler yaparsa gereğince tövbe eden odur işte (Furkan suresi, 70-71).”
Gönül almak sosyal hayatımızda da temel amaç olmalıdır. İnsanlarla ilişkilerdeki amacımız bu olursa Allah (c.c.) uygun fırsatları yaratır.
Hediye vermek, insanların gönüllerinin çok kolay alınmasını sağlar. Her Müslüman diğer bir Müslüman’a zahmetsizce de hediye verebilir. Bunu o kişinin bilmesine de gerek yoktur. Okunan ayetleri, sureleri hediye etmek bu cinstendir. Kendisine hediye sunulan kişi de farkına varmadan gönlünün alınması ile mukabelede bulunur. Özellikle Allah’ın peygamberlerine ve veli kullarına bu türden hediyeleri çokça sunmak onlardan gelecek manevi hediyelere de zemin hazırlayacaktır.
İnsanlar genellikle ölülere dua ederler ve onlara sure ve ayet okuyarak hediyelerde bulunurlar. Hâlbuki bunlara asıl muhtaç olanlar hayattakilerdir. Bu tür umumi hediye vermelerde ahrete intikal eden mümin ve Müslümanlar yanında şimdi dünyada yaşayan mümin ve Müslümanları da zikretmek hatta kıyamete kadar gelecek tüm mümin ve Müslümanları da kapsamak gerekir. Sevap parçalanarak değil herkese aynı şekilde ilk haliyle verildiği için Allah’ın rahmetini geniş tutmakta her zaman bizler için de büyük yararlar vardır. Bunun yanında duada ve bu tür hediyelerde cinler sınıfındaki mümin ve Müslüman kardeşlerimizi de ilave etmede bir sakınca yoktur. Hatta okunan şeylerin yüzü suyu hürmetine davet ümmetinin de (Müslüman olmayanların, kâfirlerin) hidayeti için dua etmek çok yerinde bir tutumdur. Bilindiği gibi onlara ibadetin sevabı hediye edilmez ama onların hidayete kavuşmaları için sure ve ayetlerle tevessül (dua) edilebilir. Çünkü onlar da peygamberimizin ümmetidirler. Peygamberimizin ümmet-i icabetini Müslümanlar oluştururken ümmet-i davetini gayri Müslimler meydana getirmektedir.
Bedduadan, beddua gerektirecek işlerden kaçınmak, beddua yapabilecek kişilerden de uzak durmak gerekir. Bunların hepsi büyük bela ve musibetleri davet eder. Hadisle sabittir ki mutlaka da birilerine isabet eder. Beddua eden haksızsa yaptığı beddua mutlaka kendisini bulur. Tövbe etme ve helalleşme dışında da bunu engelleyecek bir güç yoktur.
Peygamberimiz evinden dışarıya çıktığı zaman şu duayı yaptığı hadislerde geçmektedir: ‘Ya-Rabbim zulmetmekten ve zulme uğramaktan sana sığınırım.’ Öyle ya, her ne kadar insanların duasını almak, beddualarından uzak durmak gibi bir amacımız olsa da kader Allah’ın (c.c.) elindedir. Bizleri ağır şeylerle imtihan edebilir. Bu duaya da sığınmak akıl karıdır.
Allah fazl u ikramıyla bizlere sunduğu salih amellerle her birimize rızasını nasip eylesin. Âmin.
" Bir hayatki, sonu cennettir, sıkıntıdan ne çıkar ? "
" Bir hayat ki, sonu cehennemdir, rahatından ne çıkar ? "
" Bir hayat ki, sonu cehennemdir, rahatından ne çıkar ? "
Hakiki dostu arayıp duranlardan mısınız?
Öyle birini dost edinme fırsatınız var ki, ideolünüzün de üstünde vasıflarla donatılmış…
•Düşünün ki, sizin ona her zaman ihtiyacınız oluyor Fakat O, size hiç ihtiyacı olmadığı halde, sizi dost kabul edip, size tenezzül buyurup, size iltifat ediyor
• Siz ona 1 adım yöneldiğinizde; O size 10, bilemedin 1000 adımla yöneliyor
•Önünüzdeki engelleri ortadan kaldırıp, darda kaldığınızda imdadınıza yetişiyor ve hayatınızdaki zorlukları kolaylaştırıyor Hem de bunu, hiçbir çıkar beklemeksizin yapıyor
• Size her seferinde çokça ikram ettiği gibi, cömertliğini de hiç terketmiyor
• Çok zengin Öyleki hiçbir şeye muhtaç olmuyor
• Tüm yaradılmışlara çok merhametle ve şefkatle muamele ediyor Merhameti, gazabına galip geliyor
• Verdiği sözü tutuyor Her ne pahasına olursa olsun sözünden asla dönmüyor
• Özür dilediğiniz vakit, hatanızı görmezden geliyor ve sizi affediyor
• Her yaptığı işi yerli yerince ve kusursuzca yapıyor
• Kendisine güvenip, vekil edinenlerin işlerini, mükemmelce yerine getiriyor
• Hayırlı işlerinizde sizi destekleyip, size yardım ediyor
• Kendisini memnun eden işleriniz için, size ikramlarda bulunup, kat kat
fazlasıyla karşılığını veriyor
• Her zaman sabırla ve merhametle muamele ediyor
• Kendisinden bir şey talep ettiğinizde, isteklerinize muhakkak karşılık
veriyor Ya istediğinizi misliyle veriyor, ya isteğinizin daha iyisini veriyor, veyahut iyi olan şeyi sonraya saklayarak sizi kötülüklerden sakındırıyor
• Asla mağlup edilemiyor ve her şeye gücü, kuvveti yetiyor
• Hakemlik yaptığında, en adaletli hükmü veriyor Asla adaletsiz davranmıyor
• Kendisine itimat edip güvendiğinizde, umudunuzu ve güveninizi boşa çıkarmıyor
• Kendisini sevip itaat ettiğinizde, sizi sevip koruyor ve sevdiklerine de sevdirtiyor
• Her şeyde ve her hadisede büyüklüğünü gösteriyor
• Dilediği şeyi mutlaka yapıyor Hiçbirşey, karşısında duramıyor ve engel olamıyor
• Arayış içinde olduğunuzu görünce, sizin için faydalı olanı ve doğru yolu tavsiye ediyor
• Mazlumun hakkını, zalimden zerresine kadar alıyor ve zalimi zelil ediyor
• Kendisine sığınanları himaye edip, emniyete kavuşturuyor
• Sevdiklerinin mertebelerini yükseltip, güzel makamlar veriyor
• Hiç beklemediğiniz bir anda, ümitlerinizin tükendiği vakit, sizi birdenbire sevindiriyor
• Bütün icraatlarında; hakkı, adaleti ve dengeyi gözetiyor
• Cezalandırmaya gücü yettiği halde, cezalandırmada acele etmiyor Muhatabı, kendini düzeltir diye mühlet veriyor Çok merhametli ve şefkatli
davranıyor
• İdaresi altında bulunanların bütün ihtiyaçlarını, karşılıksız temin ediyor
• Siz öldükten sonra, yüzyıllar geçse de sizi unutmuyor ve sizinle ilgileniyor
O, size hiç de uzak olmayan, şah damarınızdan daha yakın olan Allah‘tır (cc)
Bu dostluğun tek bir şartı var : “ Yaşamınız ve Ölümünüz ” O’nun için ve O’nun yolunda olmalı
Düşünün bir kere…
O‘na (cc) dost olunca , O’nun dostlarına da dost oluyorsunuz
En başta Hz Muhammed (sav) olmak üzere Hz İbrahim, Hz Musa, Hz İsa ve diğer peygamberlere…
Resulullah‘ın yakın arkadaşlarına: Hz Ebubekir, Hz Ömer, Hz Osman, Hz Ali ve diğerlerlerine, sair peygamberlerin arkadaşlarına…
Ve ismini sayamayacağımız nice âlimlere, mü‘minlere …
O’nunla (cc) ve Onlar’la dostluk kurmak sizce zor mu?
Bu, çok zor değil aslında Unutmamalıyız ki;
"Kişi, sevdiği ile beraberdir"
Öyle birini dost edinme fırsatınız var ki, ideolünüzün de üstünde vasıflarla donatılmış…
•Düşünün ki, sizin ona her zaman ihtiyacınız oluyor Fakat O, size hiç ihtiyacı olmadığı halde, sizi dost kabul edip, size tenezzül buyurup, size iltifat ediyor
• Siz ona 1 adım yöneldiğinizde; O size 10, bilemedin 1000 adımla yöneliyor
•Önünüzdeki engelleri ortadan kaldırıp, darda kaldığınızda imdadınıza yetişiyor ve hayatınızdaki zorlukları kolaylaştırıyor Hem de bunu, hiçbir çıkar beklemeksizin yapıyor
• Size her seferinde çokça ikram ettiği gibi, cömertliğini de hiç terketmiyor
• Çok zengin Öyleki hiçbir şeye muhtaç olmuyor
• Tüm yaradılmışlara çok merhametle ve şefkatle muamele ediyor Merhameti, gazabına galip geliyor
• Verdiği sözü tutuyor Her ne pahasına olursa olsun sözünden asla dönmüyor
• Özür dilediğiniz vakit, hatanızı görmezden geliyor ve sizi affediyor
• Her yaptığı işi yerli yerince ve kusursuzca yapıyor
• Kendisine güvenip, vekil edinenlerin işlerini, mükemmelce yerine getiriyor
• Hayırlı işlerinizde sizi destekleyip, size yardım ediyor
• Kendisini memnun eden işleriniz için, size ikramlarda bulunup, kat kat
fazlasıyla karşılığını veriyor
• Her zaman sabırla ve merhametle muamele ediyor
• Kendisinden bir şey talep ettiğinizde, isteklerinize muhakkak karşılık
veriyor Ya istediğinizi misliyle veriyor, ya isteğinizin daha iyisini veriyor, veyahut iyi olan şeyi sonraya saklayarak sizi kötülüklerden sakındırıyor
• Asla mağlup edilemiyor ve her şeye gücü, kuvveti yetiyor
• Hakemlik yaptığında, en adaletli hükmü veriyor Asla adaletsiz davranmıyor
• Kendisine itimat edip güvendiğinizde, umudunuzu ve güveninizi boşa çıkarmıyor
• Kendisini sevip itaat ettiğinizde, sizi sevip koruyor ve sevdiklerine de sevdirtiyor
• Her şeyde ve her hadisede büyüklüğünü gösteriyor
• Dilediği şeyi mutlaka yapıyor Hiçbirşey, karşısında duramıyor ve engel olamıyor
• Arayış içinde olduğunuzu görünce, sizin için faydalı olanı ve doğru yolu tavsiye ediyor
• Mazlumun hakkını, zalimden zerresine kadar alıyor ve zalimi zelil ediyor
• Kendisine sığınanları himaye edip, emniyete kavuşturuyor
• Sevdiklerinin mertebelerini yükseltip, güzel makamlar veriyor
• Hiç beklemediğiniz bir anda, ümitlerinizin tükendiği vakit, sizi birdenbire sevindiriyor
• Bütün icraatlarında; hakkı, adaleti ve dengeyi gözetiyor
• Cezalandırmaya gücü yettiği halde, cezalandırmada acele etmiyor Muhatabı, kendini düzeltir diye mühlet veriyor Çok merhametli ve şefkatli
davranıyor
• İdaresi altında bulunanların bütün ihtiyaçlarını, karşılıksız temin ediyor
• Siz öldükten sonra, yüzyıllar geçse de sizi unutmuyor ve sizinle ilgileniyor
O, size hiç de uzak olmayan, şah damarınızdan daha yakın olan Allah‘tır (cc)
Bu dostluğun tek bir şartı var : “ Yaşamınız ve Ölümünüz ” O’nun için ve O’nun yolunda olmalı
Düşünün bir kere…
O‘na (cc) dost olunca , O’nun dostlarına da dost oluyorsunuz
En başta Hz Muhammed (sav) olmak üzere Hz İbrahim, Hz Musa, Hz İsa ve diğer peygamberlere…
Resulullah‘ın yakın arkadaşlarına: Hz Ebubekir, Hz Ömer, Hz Osman, Hz Ali ve diğerlerlerine, sair peygamberlerin arkadaşlarına…
Ve ismini sayamayacağımız nice âlimlere, mü‘minlere …
O’nunla (cc) ve Onlar’la dostluk kurmak sizce zor mu?
Bu, çok zor değil aslında Unutmamalıyız ki;
"Kişi, sevdiği ile beraberdir"
Uzun ama muhteşem bir yazı.Okunmaya değer.)
Yazamam ki… Çünkü ben, Sen’i yaşamadım ki… Her yazdığım, “yaşadığım” değil, ama belki…
Zaten, taklit edemiyorum… Öyle tahlile de gücüm yok Sen’i… Sadece hayal benimkisi… Sen gibi yaşamaktan, Sen’i anlamaktan uzaklarda… Sadece hayal…
Uzaklarda dediysem, öyle çok da uzak değil aslında… Hatta pek ilginçtir, ama birçok sözüme ve görüşüme delil yapmışımdır Sen’i… Örnek diye Sen’i vermişimdir… İdeal diye Sen’i sunmuşumdur… Bunca ayrılığıma karşın, apayrı kalmamışımdır Sen’den… Bunu, Sen’in beni sevişine bağlıyorum, zira “Kişi, sevdiğiyle beraberdir.” buyuran Sen’sin.
Madem, ben taklit edecek kadar bile sevememişken, Sen bunca dilimdesin; o halde, beni seviyor olmalısın. Ve bu beraberlik de, Sen’in beni sevişin hürmetine olmalı. Yani ben Sen’inle değilim evet, ama Sen, benimle berabersin.
Bu aynı, “…Ben, kuluma şah damarımdan daha yakınım!” (Kâf, 16) buyuran Rabbimin hâli gibi… Şöyle ki: O bana şah damarımdan daha yakınken, ben çoğu zaman O’ndan gâfil kalırım… Ve O’nunla bunca yakın oluşumuz, benim O’na duyduğum sevginin değil, O’nun bana duyduğu şefkatin neticesidir.
“Ümmetim, ümmetim!” feryâdıyla, en zor zamanında bile beni duânın içine katışın da gösterir ki, Sen beni seversin. Hatta bana “Kardeşim!..” hitabıyla, asırlar öncesinden seslenişin de bundan. Ve işte Sen’i, bu yazı vesîlesiyle hayal etmeye durmam da, yine O’nun bir lütfudur ki, pek âlâ başka bir durumda bulunuyor da olabilirdim.
Yazamam ki… Çünkü ben, Sen’i yaşamadım ki… Her yazdığım, “yaşadığım” değil, ama belki…
Zaten, taklit edemiyorum… Öyle tahlile de gücüm yok Sen’i… Sadece hayal benimkisi… Sen gibi yaşamaktan, Sen’i anlamaktan uzaklarda… Sadece hayal…
Uzaklarda dediysem, öyle çok da uzak değil aslında… Hatta pek ilginçtir, ama birçok sözüme ve görüşüme delil yapmışımdır Sen’i… Örnek diye Sen’i vermişimdir… İdeal diye Sen’i sunmuşumdur… Bunca ayrılığıma karşın, apayrı kalmamışımdır Sen’den… Bunu, Sen’in beni sevişine bağlıyorum, zira “Kişi, sevdiğiyle beraberdir.” buyuran Sen’sin.
Madem, ben taklit edecek kadar bile sevememişken, Sen bunca dilimdesin; o halde, beni seviyor olmalısın. Ve bu beraberlik de, Sen’in beni sevişin hürmetine olmalı. Yani ben Sen’inle değilim evet, ama Sen, benimle berabersin.
Bu aynı, “…Ben, kuluma şah damarımdan daha yakınım!” (Kâf, 16) buyuran Rabbimin hâli gibi… Şöyle ki: O bana şah damarımdan daha yakınken, ben çoğu zaman O’ndan gâfil kalırım… Ve O’nunla bunca yakın oluşumuz, benim O’na duyduğum sevginin değil, O’nun bana duyduğu şefkatin neticesidir.
“Ümmetim, ümmetim!” feryâdıyla, en zor zamanında bile beni duânın içine katışın da gösterir ki, Sen beni seversin. Hatta bana “Kardeşim!..” hitabıyla, asırlar öncesinden seslenişin de bundan. Ve işte Sen’i, bu yazı vesîlesiyle hayal etmeye durmam da, yine O’nun bir lütfudur ki, pek âlâ başka bir durumda bulunuyor da olabilirdim.
Şimdi, mahzun bir çocuk canlanıyor hayalimde… Hani, babasını daha doğmadan yitirmiş; anasını ise, o kucaklanıp sevilmeye pek de muhtaç yaşında kaybedince, yalnız ve mahzun kalmış bir çocuğun bakışı... Bu bakış, öylesine yakıcı geliyor ki bana, üstelik ne öksüz, ne de yetim değilken; bu iki hâlin ne anlama geldiğini hiç bilmemiş biriyken, gözlerim doluveriyor…
O mahzun çocuğun, bir Nisan ayında doğuşu geliyor sonra aklıma… Seninle aynı ayda doğan arkadaşlarım, sanki Sen’in “sıkıntı çekme” sünnetini pek yoğun yaşıyor gibiler… Aklıma pek imtihanlı geçmekte olan bir ömür geliveriyor, biri “Nisan’da doğdum.” deyince… Bu ayın başında doğanlara “Koç” diyorlar. O çileli arkadaşlarıma, “Koçum benim!” deyip, espriyle karışık tesellî vermeye çalışırken, hep bir kolaylık ve kavîlik duâsı ediyorum gizlice… Bir yandan, Sen’deki kavîlikten eser taşıdıklarını seyredip, saygı duyuyorum onlara…
Babasız olduğun için sütanne bulmakta zorlanışın, dedeciğine sığınışın, düşmanların daha çocukluğunda kıymetini fark edip peşine düşmüşken, amcan Ebû Leheb tarafından horlanışın geliyor sonra aklıma… Sen’i fark etmiş olmak, düşmanlarına hayır getirmemişti… Sen’i fark etmemiş olmak da amcana… İşte o vakit, uyanıklığın da, uykunun da hayırlısını diliyorum tekrar tekrar...
Pek genç yaşında, onca emîn bir kişi olarak Hatice’ye tavsiye edilişin, ardından, aynı Hatice’ye, zevc olarak lutfedilişin… İlk vahyin titretişiyle evine koşman ve:
“– Beni örtün!” diyerek seslenişin canlanıyor gözümde… “Heybet” ve “korkuyla titreyiş” aynı bedende kendisine bu kadar yakışan ikinci bir insan gelmiş midir diye düşünüyorum…
Huzurunda, heybetinden titreyen birine:
“– Korkma, ben Kureyş’ten, kuru et ve ekmek yiyen bir kadının oğluyum!..” diyen o rahatlatıcı tavrını… Vazgeçmeni isteyen amcana:
“– Bir elime hilâli, diğerine de güneşi verseniz, yine de dâvâmdan dönücü değilim, ya bu dâva muzaffer olur, ya da ben bu yolda ölür giderim!..” diyen kararlılığını…
Mescide pisleyen bedevîye gösterdiğin, ana şefkatinden kat kat öte merhametini… Sırtına işkembe yükleyen gâfile gösterdiğin eşi bulunmaz sabrını… Ve gözbebeği kızın Fatıma’ya, onca sevmene karşın, dünyalık hususlarda tâviz vermeyişini hatırlayıveriyorum işte…
Nedense, sevdiklerini toprağa verirken ağlayışından ziyâde, geride bırakıp gittiklerinin hâli geliyor gözlerimin önüne…. Nedense, ağlayışından ziyâde, sana ağlayanların hâli acıtıyor içimi… Belki, Sen’den geriye kalmışlardan biri olduğum içindir, Sen’den ayrılmayı yaşamışların hâlini az-çok hissedivermem…
Seni, hiç görmeden; sadece yaptıklarını ve yaşadıklarını duyarak tanımaya çalışmak tuhaf… Seni bizzat görüp, dokunup, kokunu duyup, sözlerini senin meclisinde, senin sohbet halkanda dinleyip de senden ayrılmış olanlar, şüphesiz pek çetin bir imtihan, pek ağır bir acı yaşamışlardır. Fakat bu ağırlık, elbet Sen’inle birlikte bulunmanın hazzına ait bir külfettir. Kendimi, hem o hazdan, hem de o külfetten uzakta hissediyorum. Hani biraz, Medine’ye, Sen’i ziyarete gidip gelen hacıların yüzünde oluyor sanki o acı… Ve ben bunu da anlayamıyorum, çünkü oralara gelmişliğim hiç yok…
Zaten, öyle aman aman bir özlem de yok içimde, yanına gelmeye dair… Ben, Sen’i özlemeyi pek bilmiyorum… Sadece, özlemlerim arasına zaman zaman giren bir düşünce gibisin… Sadece bir-iki sefer, Medine’ye, yanına gelmeyi, oralarda sırf sana hürmet duygusuyla yalınayak yürümeyi ve topraklarının sıcağıyla ayaklarımın yanmasını… Sonra bir duânla o yanıkların geçivermesini hayal etmiştim, o kadar… Sonra, Sana dair yanıklık ya da özlem adına her ne varsa geçti gitti… Ben hasret denince, sevda denince Sen’i hatırlamıyorum ki… Sana yanmıyorum ki ben… Ve içinde bir yanık sızısı bile yokken mektup yazmak Sana, öyle zor ki…
Ben Sana tâbi de değilim hem… Tâbi olmak sevmekle olur... Ben Sen’i sevemiyorum ki… Âişe’ninki gibi bir kıskançlık var içimde… Ama kıskandığım Sen değilsin. Sen değilsin, ismi anılınca içimi titreten… Sen değilsin, ayrılığıyla burnumun direkleri sızlayan. Ve Sana karşı böylesi donukken, yazmak Sen’i, öyle zor ki…
Hani, hayal ediyorum ara sıra ama, diğer tüm hayallerimden vakit kalırsa… Öyle, arada bir yerlerde… Öyle, boşluk doldururcasına… Esas hayalim, biricik özlemim değilsin… Özlemek denince, aklıma gelen Sen değilsin…
İşte bak gör, nerelerde geziniyorum ki, yolum da yurdum da uzak görünüyor Sana.… Yazdığım şu yazı da belki, uzaklığımı ve yabancılığımı îtiraftan ibaret… Hani tevâzulu tavır, kişiyi güzelleştirir ya… Hatta belki tüm bu dediklerim, birilerinin gözünde güzelleşmek arzusundandır, bilmiyorum. Hani, ben Sana uzaklığımı haykırdıkça, insanların beni Sana yakın sandıklarını fark etmişimdir de belki, bundan yapıyorumdur bunca lakırdıyı... Ne fenayım değil mi!? Ama yine de, hiç değilse, Sana yakınlığın iyi bir şey olduğunu fark etmişim….
Yoksa, kime ne yakınlığımdan ya da uzaklığımdan! Kime ne faydası var, Sana sevdalanmamın... Ve kime ne zararı var, Sana el gibi kalmamın… İşte şu, hissettiği ve hissetmediği her şeyi, gevezelik ederek ortaya dökme huyumun bir neticesidir belki bu da… Böylece, herkese, her hâlimle âyân olmanın bir devamını yaşıyorumdur belki...
Günlerdir Sen’inle ilgili bir yazı yazmam gerekiyordu ve ben ne yazacağımı bilmeden, bekliyordum. Sen’den bahseden bir yazı yazmak mecbûriyetinden ötürü pek ağırlaşmıştım. Zira, konu Sen olunca, öyle bir hadsizlik, öyle bir boşluk, öyle bir seviyesizlik çarpıyor ki, benden bana, yazmak bile istemiyordum. Ne yazabilirdim ki, Sana dair, uzaklığımdan başka… Zaten bak, şimdi, ellerim kendiliğinden yazıyor sanki… Sen’i değil, Sen’den ayrılığımı yazmaya başlayınca işim kolaylaşıyor…
Oysa, az çok tadını tatmışımdır sevmenin… Sevince nasıl da dökülür kelimeler kağıda, az çok bilirim… Ve bilirim ki, Seni sevemediğimi yazmaktan başka çıkarım yok, bu noktada… Sana methiyeler ve şiirler döktüren âşıkların neler hisseder, nasıl bir ateşle yanar, hiç bilmem ben. Sen hiç, “Ne yana baksam gördüğüm, biricik güzel!..” olmadın benim için... Sen hiç, gözümün biricik perdesi olmadın. Her baktığımda gördüğüm “yegâne sevgilim” olmadın ki hiç…
Hem, karnı açlıktan hiç sırtına yapışmamış, karşısına çıkan densizlere karşı Sen’in gösterdiğin sabrın zerresini bile, neredeyse hiç göstermemiş… Bir hurmayla doymasını bilmemiş… Bir “söz taşı”na, başka bir “söz taşı”yla karşılık vermekten geçmemiş biri olarak ben, Sen’den aşkla bahsetmeye kalksam ne çıkar!?
Tâif’te taşlanışın ve buna rağmen sadece ellerini açıp, o kişiler için hayırlı bir nesil dileyişin, benim için çok uzaklarda bir hâl iken, Sana dâir sevgi cümleleri kursam ne çıkar?!
Sevmek, benzeşmek değil midir?
Kara gözlerinden, ay parlaklığını kıskandıran teninden, gül kokundan, inci dişlerinden, o hafif dalgalı saçlarından, hasır izi çıkmış gül yanağından hangi yüzle bahsedeyim ki!? Yumuşacık yastıklarda gömülüp kalmış, uykulu yüzümle mi?!
Geceleri namaz kılarken şişen ayaklarını hangi yüzle anayım… Ayaklarım namaz kılmaya gitmekten bile bunca âciz kalırken, üstelik “namaz kılmaktan yorulmak” nedir, hiç bilmez ki... Bunca bilmezlikle, Sen’i yine de dilime dolasam ne çıkar!? Bu, gevezelikten başka bir şey mi olur?!
Yediği önünde, yemediği dolaplarda bekleyen biri olarak ben, nereden bilebilirim ki, yarının rızkı için endişelenmemeyi ve kapısına her kim gelirse gelsin boş çevirmemeyi… Kendi açlığı pahasına, bir başkasını doyurmayı ben ne bilirim. Böylesine bilmezken, şimdi, sırf yazılması gerekiyor diye yazıyorsam Sen’i, ne çıkar?!
Evet, konu Sen olunca yazmak, bana çok ağır!.. Ama işte! Sözü uzun etmeye gerek yok! Hâlim, vaktim, vaziyetim budur!..
Alnımda böylesine etiketten ibâret kalmışken «ümmetlik», nasıl olur da:
“– Ya Rasûlallah! Ben senin ümmetindenim! Bana da şefaat et!..” derim?! Ama ben yine de derim ha, pek edepsiz ve pek pişkinim!
Rabbimin Sevgilisi! Ben, Canımı bile işte böyle yarım yamalak, laftan ibaret bir sevgiyle severim. O hâlde, gel, Sen bu kötüyü, sana yakışan rahmetle, pek derin, yine de sev, ki Sen sevmezsen, “Kişi sevdiğiyle beraberdir.” sözünün müjdesine dâhil olmam mümkün değil…
Bunca ayrılık içinde, tek bir şey var; işte, ondan şeksiz şüphesiz eminim: Hâlimin manzarası ne olursa olsun, Sen’i andığım her andan, mutlaka haberdarsın…. Ve selam göndermeye muktedir oluşumun biricik sebebi de ancak, Sen’in hasretle bekleyişindir….
O mahzun çocuğun, bir Nisan ayında doğuşu geliyor sonra aklıma… Seninle aynı ayda doğan arkadaşlarım, sanki Sen’in “sıkıntı çekme” sünnetini pek yoğun yaşıyor gibiler… Aklıma pek imtihanlı geçmekte olan bir ömür geliveriyor, biri “Nisan’da doğdum.” deyince… Bu ayın başında doğanlara “Koç” diyorlar. O çileli arkadaşlarıma, “Koçum benim!” deyip, espriyle karışık tesellî vermeye çalışırken, hep bir kolaylık ve kavîlik duâsı ediyorum gizlice… Bir yandan, Sen’deki kavîlikten eser taşıdıklarını seyredip, saygı duyuyorum onlara…
Babasız olduğun için sütanne bulmakta zorlanışın, dedeciğine sığınışın, düşmanların daha çocukluğunda kıymetini fark edip peşine düşmüşken, amcan Ebû Leheb tarafından horlanışın geliyor sonra aklıma… Sen’i fark etmiş olmak, düşmanlarına hayır getirmemişti… Sen’i fark etmemiş olmak da amcana… İşte o vakit, uyanıklığın da, uykunun da hayırlısını diliyorum tekrar tekrar...
Pek genç yaşında, onca emîn bir kişi olarak Hatice’ye tavsiye edilişin, ardından, aynı Hatice’ye, zevc olarak lutfedilişin… İlk vahyin titretişiyle evine koşman ve:
“– Beni örtün!” diyerek seslenişin canlanıyor gözümde… “Heybet” ve “korkuyla titreyiş” aynı bedende kendisine bu kadar yakışan ikinci bir insan gelmiş midir diye düşünüyorum…
Huzurunda, heybetinden titreyen birine:
“– Korkma, ben Kureyş’ten, kuru et ve ekmek yiyen bir kadının oğluyum!..” diyen o rahatlatıcı tavrını… Vazgeçmeni isteyen amcana:
“– Bir elime hilâli, diğerine de güneşi verseniz, yine de dâvâmdan dönücü değilim, ya bu dâva muzaffer olur, ya da ben bu yolda ölür giderim!..” diyen kararlılığını…
Mescide pisleyen bedevîye gösterdiğin, ana şefkatinden kat kat öte merhametini… Sırtına işkembe yükleyen gâfile gösterdiğin eşi bulunmaz sabrını… Ve gözbebeği kızın Fatıma’ya, onca sevmene karşın, dünyalık hususlarda tâviz vermeyişini hatırlayıveriyorum işte…
Nedense, sevdiklerini toprağa verirken ağlayışından ziyâde, geride bırakıp gittiklerinin hâli geliyor gözlerimin önüne…. Nedense, ağlayışından ziyâde, sana ağlayanların hâli acıtıyor içimi… Belki, Sen’den geriye kalmışlardan biri olduğum içindir, Sen’den ayrılmayı yaşamışların hâlini az-çok hissedivermem…
Seni, hiç görmeden; sadece yaptıklarını ve yaşadıklarını duyarak tanımaya çalışmak tuhaf… Seni bizzat görüp, dokunup, kokunu duyup, sözlerini senin meclisinde, senin sohbet halkanda dinleyip de senden ayrılmış olanlar, şüphesiz pek çetin bir imtihan, pek ağır bir acı yaşamışlardır. Fakat bu ağırlık, elbet Sen’inle birlikte bulunmanın hazzına ait bir külfettir. Kendimi, hem o hazdan, hem de o külfetten uzakta hissediyorum. Hani biraz, Medine’ye, Sen’i ziyarete gidip gelen hacıların yüzünde oluyor sanki o acı… Ve ben bunu da anlayamıyorum, çünkü oralara gelmişliğim hiç yok…
Zaten, öyle aman aman bir özlem de yok içimde, yanına gelmeye dair… Ben, Sen’i özlemeyi pek bilmiyorum… Sadece, özlemlerim arasına zaman zaman giren bir düşünce gibisin… Sadece bir-iki sefer, Medine’ye, yanına gelmeyi, oralarda sırf sana hürmet duygusuyla yalınayak yürümeyi ve topraklarının sıcağıyla ayaklarımın yanmasını… Sonra bir duânla o yanıkların geçivermesini hayal etmiştim, o kadar… Sonra, Sana dair yanıklık ya da özlem adına her ne varsa geçti gitti… Ben hasret denince, sevda denince Sen’i hatırlamıyorum ki… Sana yanmıyorum ki ben… Ve içinde bir yanık sızısı bile yokken mektup yazmak Sana, öyle zor ki…
Ben Sana tâbi de değilim hem… Tâbi olmak sevmekle olur... Ben Sen’i sevemiyorum ki… Âişe’ninki gibi bir kıskançlık var içimde… Ama kıskandığım Sen değilsin. Sen değilsin, ismi anılınca içimi titreten… Sen değilsin, ayrılığıyla burnumun direkleri sızlayan. Ve Sana karşı böylesi donukken, yazmak Sen’i, öyle zor ki…
Hani, hayal ediyorum ara sıra ama, diğer tüm hayallerimden vakit kalırsa… Öyle, arada bir yerlerde… Öyle, boşluk doldururcasına… Esas hayalim, biricik özlemim değilsin… Özlemek denince, aklıma gelen Sen değilsin…
İşte bak gör, nerelerde geziniyorum ki, yolum da yurdum da uzak görünüyor Sana.… Yazdığım şu yazı da belki, uzaklığımı ve yabancılığımı îtiraftan ibaret… Hani tevâzulu tavır, kişiyi güzelleştirir ya… Hatta belki tüm bu dediklerim, birilerinin gözünde güzelleşmek arzusundandır, bilmiyorum. Hani, ben Sana uzaklığımı haykırdıkça, insanların beni Sana yakın sandıklarını fark etmişimdir de belki, bundan yapıyorumdur bunca lakırdıyı... Ne fenayım değil mi!? Ama yine de, hiç değilse, Sana yakınlığın iyi bir şey olduğunu fark etmişim….
Yoksa, kime ne yakınlığımdan ya da uzaklığımdan! Kime ne faydası var, Sana sevdalanmamın... Ve kime ne zararı var, Sana el gibi kalmamın… İşte şu, hissettiği ve hissetmediği her şeyi, gevezelik ederek ortaya dökme huyumun bir neticesidir belki bu da… Böylece, herkese, her hâlimle âyân olmanın bir devamını yaşıyorumdur belki...
Günlerdir Sen’inle ilgili bir yazı yazmam gerekiyordu ve ben ne yazacağımı bilmeden, bekliyordum. Sen’den bahseden bir yazı yazmak mecbûriyetinden ötürü pek ağırlaşmıştım. Zira, konu Sen olunca, öyle bir hadsizlik, öyle bir boşluk, öyle bir seviyesizlik çarpıyor ki, benden bana, yazmak bile istemiyordum. Ne yazabilirdim ki, Sana dair, uzaklığımdan başka… Zaten bak, şimdi, ellerim kendiliğinden yazıyor sanki… Sen’i değil, Sen’den ayrılığımı yazmaya başlayınca işim kolaylaşıyor…
Oysa, az çok tadını tatmışımdır sevmenin… Sevince nasıl da dökülür kelimeler kağıda, az çok bilirim… Ve bilirim ki, Seni sevemediğimi yazmaktan başka çıkarım yok, bu noktada… Sana methiyeler ve şiirler döktüren âşıkların neler hisseder, nasıl bir ateşle yanar, hiç bilmem ben. Sen hiç, “Ne yana baksam gördüğüm, biricik güzel!..” olmadın benim için... Sen hiç, gözümün biricik perdesi olmadın. Her baktığımda gördüğüm “yegâne sevgilim” olmadın ki hiç…
Hem, karnı açlıktan hiç sırtına yapışmamış, karşısına çıkan densizlere karşı Sen’in gösterdiğin sabrın zerresini bile, neredeyse hiç göstermemiş… Bir hurmayla doymasını bilmemiş… Bir “söz taşı”na, başka bir “söz taşı”yla karşılık vermekten geçmemiş biri olarak ben, Sen’den aşkla bahsetmeye kalksam ne çıkar!?
Tâif’te taşlanışın ve buna rağmen sadece ellerini açıp, o kişiler için hayırlı bir nesil dileyişin, benim için çok uzaklarda bir hâl iken, Sana dâir sevgi cümleleri kursam ne çıkar?!
Sevmek, benzeşmek değil midir?
Kara gözlerinden, ay parlaklığını kıskandıran teninden, gül kokundan, inci dişlerinden, o hafif dalgalı saçlarından, hasır izi çıkmış gül yanağından hangi yüzle bahsedeyim ki!? Yumuşacık yastıklarda gömülüp kalmış, uykulu yüzümle mi?!
Geceleri namaz kılarken şişen ayaklarını hangi yüzle anayım… Ayaklarım namaz kılmaya gitmekten bile bunca âciz kalırken, üstelik “namaz kılmaktan yorulmak” nedir, hiç bilmez ki... Bunca bilmezlikle, Sen’i yine de dilime dolasam ne çıkar!? Bu, gevezelikten başka bir şey mi olur?!
Yediği önünde, yemediği dolaplarda bekleyen biri olarak ben, nereden bilebilirim ki, yarının rızkı için endişelenmemeyi ve kapısına her kim gelirse gelsin boş çevirmemeyi… Kendi açlığı pahasına, bir başkasını doyurmayı ben ne bilirim. Böylesine bilmezken, şimdi, sırf yazılması gerekiyor diye yazıyorsam Sen’i, ne çıkar?!
Evet, konu Sen olunca yazmak, bana çok ağır!.. Ama işte! Sözü uzun etmeye gerek yok! Hâlim, vaktim, vaziyetim budur!..
Alnımda böylesine etiketten ibâret kalmışken «ümmetlik», nasıl olur da:
“– Ya Rasûlallah! Ben senin ümmetindenim! Bana da şefaat et!..” derim?! Ama ben yine de derim ha, pek edepsiz ve pek pişkinim!
Rabbimin Sevgilisi! Ben, Canımı bile işte böyle yarım yamalak, laftan ibaret bir sevgiyle severim. O hâlde, gel, Sen bu kötüyü, sana yakışan rahmetle, pek derin, yine de sev, ki Sen sevmezsen, “Kişi sevdiğiyle beraberdir.” sözünün müjdesine dâhil olmam mümkün değil…
Bunca ayrılık içinde, tek bir şey var; işte, ondan şeksiz şüphesiz eminim: Hâlimin manzarası ne olursa olsun, Sen’i andığım her andan, mutlaka haberdarsın…. Ve selam göndermeye muktedir oluşumun biricik sebebi de ancak, Sen’in hasretle bekleyişindir….
* * *
O hâlde, ey vazifeli melek! Hadi, her zaman yaptığın gibi, götür selâmımı, o kadrini bilmekten âciz kaldığım Rasûller Efendisi’ne!.. O saf kula, o arş nuruna götür! De ki:
“– Ey Allah’ın sevdiği! Ümmetinden Neslihan Nur’un selamı var… Seni sevmekten âciz kalmış… Mahzunmuş, ama masum değilmiş; paklığını, saflığını yitirmiş… Hem ilmi, hem ameli, hem ibadeti eksikmiş… Kendisi de bıkmış bu hâlinden ama… Öyle-böyle, yine de arkandaymış… Yine de dilinde adın varmış… İşte, yine dilendi, yüzsüzlüğüne yüzsüzlük ekleyip, hem utanmadan, bir de şefaat diledi…
Salat ve selam Sana olsun!..” dedi, “Ey Allah’ın habibi! Salât ve selâm sana olsun….”
“– Ey Allah’ın sevdiği! Ümmetinden Neslihan Nur’un selamı var… Seni sevmekten âciz kalmış… Mahzunmuş, ama masum değilmiş; paklığını, saflığını yitirmiş… Hem ilmi, hem ameli, hem ibadeti eksikmiş… Kendisi de bıkmış bu hâlinden ama… Öyle-böyle, yine de arkandaymış… Yine de dilinde adın varmış… İşte, yine dilendi, yüzsüzlüğüne yüzsüzlük ekleyip, hem utanmadan, bir de şefaat diledi…
Salat ve selam Sana olsun!..” dedi, “Ey Allah’ın habibi! Salât ve selâm sana olsun….”