İslam'ın ilk dönemlerinde Müslümanlığı kabul edenler imanlarını gizlerlerdi. Kâfirler onlara eziyet etmesin diye Peygamberimiz de imanlarını gizlemelerini tavsiye ederdi.
Müslümanların sayısı otuz dokuza ulaşınca Hz. Ebu Bekir (ra) İslami davetin artık açık yapılması gerektiğini ve imanın açıklamasının daha iyi olacağını söyledi. Pey-gamberimiz bunu kabul etmedi. Lakin Hz. Ebu Bekir'in bu konuda çok ısrar göstermesi üzerine kabul buyurdu ve top-lanarak beraberce Kâbe'ye gittiler. Hz. Ebu Bekir (ra) teb-liğ hutbesini okumaya başladı. Bu İslam da okunan ilk hutbedir. Rasûlullah'ın amcası Hz. Hamza o gün Müslü-man oldu. Ondan üç gün sonra Hz. Ömer İslam'la şeref-lendi.
Hz. Ebu Bekir hutbe okumaya başlar başlamaz her ta-raftan müşrikler Müslümanların üzerine üşüştüler. Mekke-liler arasında şeref ve haysiyetiyle kendini kabul ettirmiş olan Hz. Ebu Bekir'e bile o kadar vurdular ki, eli yüzü kan içinde kaldı. Her tarafından kan akmaya başladı. Tanın-maz hale gelmişti. Ayakları altında çiğnediler, yapılmama-sı gereken her şeyi yaptılar. Hz. Ebu Bekir kendini kaybe-dip komaya girdi.
Hz. Ebu Bekir'in kabilesi olan Teym oğullarının adam-ları durumu duyunca kalkıp hemen geldiler. Hiç kimse Hz. Ebu Bekir'in bu vahşi ve adi saldırıdan sağ çıkacağını tahmin etmiyordu. Teym oğullarının adamları Kabe'ye ge-lerek şöyle meydan okudular: "Eğer Ebu Bekir bu saldırı sonucu ölürse karşılığında intikam için Utbe b. Rabia'yı öldüreceğiz." Zira Utbe b. Rabia Hz. Ebu Bekir'e en mer-hametsiz davranan, ona en çok vuran olmuştu. Akşama kadar Ebu Bekir komadan çıkamadı. Kendine gelmesini sağlamaya çalışmalarına rağmen bir kelime söylemiyor, ağzından bir fısıltı çıkmıyordu. Nihayet akşam olmuştu ki kendine gelmeye başladı ve ağzından ilk çıkan kelime "Hz. Peygamber ne durumda?" oldu. Bunun üzerine yanındakiler onu azarladılar, çok ağır sözler söylediler; "Başına bu felaket onun yüzünden geldi. Sabahtan beri ö-lümle burun buruna bulunmana rağmen sonunda kıl payı kurtuluyorsun da ağzından ilk çıkan onun adı!" dediler ve yanından kalkıp gittiler. Giderken annesi Ümmü Hayr'a; "Ona yiyecek içecek bir şeyler verin" dediler. O bir şeyler hazırlayarak getirip yemesi için ısrar edince Hz. Ebu Bekir (ra) yine aynı sözü tekrarladı. Hz. Peygamber ne durumda, ona ne oldu." Annesi: "nasıl olduğunu bilmiyorum" deyin-ce ona şöyle dedi: "Ümmü Cemile'ye git, nasıl olduğunu öğren." Nihayet biçare kadın oğlunun isteğini yerine ge-tirmek için Ümmü Cemile'ye gitti. Hz. Muhammed (as) in halini sordu. O da genel prensibe uygun olarak Müslüman olduğunu gizliyordu. Bundan dolayı: "Ben ne bilirim Mu-hammed kimdir, Ebu Bekir neyin nesi?" Oğlunun halini duyunca üzüldüm, istersen seninle geleyim de onun ne halde olduğunu göreyim" dedi. Ümmü Hayr kabul etti. Beraber geri geldiler. Hz. Ebu Bekir'in halini gördü. Ta-hammül edemeyip "Zalimler ne yapmış böyle?" Allah on-ların cezasını versin!" diyerek ağlamaya başladı. Hz. Ebu Bekir tekrar "Peygamberimize ne oldu" diye sordu. Ümmü Cemil, Ebu Bekir'in annesini göstererek "O işitiyor" de-yince Ebu Bekir: "Ondan korkma" diye cevap verdi. Bu-nun üzerine Ümmü Cemile de: "Erkam'ın evinde" dedi. Hz. Ebu Bekir: "Allah'a yemin ederim ki, onu görme-den hiçbir şey ne yerim ne de içerim" dedi. Hâlbuki an-nesi sabırsızlıkla onun bir şeyler yemesini bekliyordu. Baktı ki olmayacak, tekrar eziyet etmesinler diye, gelip gidenlerin, sokaktan geçenlerin ayak seslerinin dinmesini bekledi. Gecenin büyük bir bölümü geçtikten sonra Ebu Bekir'i alarak Erkam'ın evine peygamberimizin yanına gö-türdü. Hz. Ebu Bekir Rasûlullah'a sarıldı. Hz. Ebu Bekir'in yaralı durumunu gören oradaki Müslümanlar ağlamaya başladılar. Daha sonra Hz. Ebu Bekir, Rasûlullah'a annesi-ni göstererek "Bu benim anamdır, ne olur ona dua buyurun ve İslam'ı ona anlatın" dedi. Peygamberimizde dua buyur-du ve onu İslam'a davet etti. O da orada İslâm'a girip Müs-lüman oldu.
Bolluk ve rahat zamanında, güçlü, kuvvetli, sıhhatli iken sevgi gösterisi yapanlar çok olur. Asıl sevgi ise musi-bet ve felaket anında da devam edendir.
Enes rivayet ediyor:
Hz. Ebû Bekir'in babası Ebû Kuhafe biat etmek için Rasûlullah'a elini uzattığı zaman Hz. Ebu Bekir ağladı. Rasûlullah:
- 'Niçin ağlıyorsun?' diye sorunca:
- O'nun elinin yerine amcan Ebû Talib'in eli olup Müslüman olması ve bunun neticesinde senin sevinmen beni bu olaydan daha çok sevindirirdi dedi.
Müslümanların sayısı otuz dokuza ulaşınca Hz. Ebu Bekir (ra) İslami davetin artık açık yapılması gerektiğini ve imanın açıklamasının daha iyi olacağını söyledi. Pey-gamberimiz bunu kabul etmedi. Lakin Hz. Ebu Bekir'in bu konuda çok ısrar göstermesi üzerine kabul buyurdu ve top-lanarak beraberce Kâbe'ye gittiler. Hz. Ebu Bekir (ra) teb-liğ hutbesini okumaya başladı. Bu İslam da okunan ilk hutbedir. Rasûlullah'ın amcası Hz. Hamza o gün Müslü-man oldu. Ondan üç gün sonra Hz. Ömer İslam'la şeref-lendi.
Hz. Ebu Bekir hutbe okumaya başlar başlamaz her ta-raftan müşrikler Müslümanların üzerine üşüştüler. Mekke-liler arasında şeref ve haysiyetiyle kendini kabul ettirmiş olan Hz. Ebu Bekir'e bile o kadar vurdular ki, eli yüzü kan içinde kaldı. Her tarafından kan akmaya başladı. Tanın-maz hale gelmişti. Ayakları altında çiğnediler, yapılmama-sı gereken her şeyi yaptılar. Hz. Ebu Bekir kendini kaybe-dip komaya girdi.
Hz. Ebu Bekir'in kabilesi olan Teym oğullarının adam-ları durumu duyunca kalkıp hemen geldiler. Hiç kimse Hz. Ebu Bekir'in bu vahşi ve adi saldırıdan sağ çıkacağını tahmin etmiyordu. Teym oğullarının adamları Kabe'ye ge-lerek şöyle meydan okudular: "Eğer Ebu Bekir bu saldırı sonucu ölürse karşılığında intikam için Utbe b. Rabia'yı öldüreceğiz." Zira Utbe b. Rabia Hz. Ebu Bekir'e en mer-hametsiz davranan, ona en çok vuran olmuştu. Akşama kadar Ebu Bekir komadan çıkamadı. Kendine gelmesini sağlamaya çalışmalarına rağmen bir kelime söylemiyor, ağzından bir fısıltı çıkmıyordu. Nihayet akşam olmuştu ki kendine gelmeye başladı ve ağzından ilk çıkan kelime "Hz. Peygamber ne durumda?" oldu. Bunun üzerine yanındakiler onu azarladılar, çok ağır sözler söylediler; "Başına bu felaket onun yüzünden geldi. Sabahtan beri ö-lümle burun buruna bulunmana rağmen sonunda kıl payı kurtuluyorsun da ağzından ilk çıkan onun adı!" dediler ve yanından kalkıp gittiler. Giderken annesi Ümmü Hayr'a; "Ona yiyecek içecek bir şeyler verin" dediler. O bir şeyler hazırlayarak getirip yemesi için ısrar edince Hz. Ebu Bekir (ra) yine aynı sözü tekrarladı. Hz. Peygamber ne durumda, ona ne oldu." Annesi: "nasıl olduğunu bilmiyorum" deyin-ce ona şöyle dedi: "Ümmü Cemile'ye git, nasıl olduğunu öğren." Nihayet biçare kadın oğlunun isteğini yerine ge-tirmek için Ümmü Cemile'ye gitti. Hz. Muhammed (as) in halini sordu. O da genel prensibe uygun olarak Müslüman olduğunu gizliyordu. Bundan dolayı: "Ben ne bilirim Mu-hammed kimdir, Ebu Bekir neyin nesi?" Oğlunun halini duyunca üzüldüm, istersen seninle geleyim de onun ne halde olduğunu göreyim" dedi. Ümmü Hayr kabul etti. Beraber geri geldiler. Hz. Ebu Bekir'in halini gördü. Ta-hammül edemeyip "Zalimler ne yapmış böyle?" Allah on-ların cezasını versin!" diyerek ağlamaya başladı. Hz. Ebu Bekir tekrar "Peygamberimize ne oldu" diye sordu. Ümmü Cemil, Ebu Bekir'in annesini göstererek "O işitiyor" de-yince Ebu Bekir: "Ondan korkma" diye cevap verdi. Bu-nun üzerine Ümmü Cemile de: "Erkam'ın evinde" dedi. Hz. Ebu Bekir: "Allah'a yemin ederim ki, onu görme-den hiçbir şey ne yerim ne de içerim" dedi. Hâlbuki an-nesi sabırsızlıkla onun bir şeyler yemesini bekliyordu. Baktı ki olmayacak, tekrar eziyet etmesinler diye, gelip gidenlerin, sokaktan geçenlerin ayak seslerinin dinmesini bekledi. Gecenin büyük bir bölümü geçtikten sonra Ebu Bekir'i alarak Erkam'ın evine peygamberimizin yanına gö-türdü. Hz. Ebu Bekir Rasûlullah'a sarıldı. Hz. Ebu Bekir'in yaralı durumunu gören oradaki Müslümanlar ağlamaya başladılar. Daha sonra Hz. Ebu Bekir, Rasûlullah'a annesi-ni göstererek "Bu benim anamdır, ne olur ona dua buyurun ve İslam'ı ona anlatın" dedi. Peygamberimizde dua buyur-du ve onu İslam'a davet etti. O da orada İslâm'a girip Müs-lüman oldu.
Bolluk ve rahat zamanında, güçlü, kuvvetli, sıhhatli iken sevgi gösterisi yapanlar çok olur. Asıl sevgi ise musi-bet ve felaket anında da devam edendir.
Enes rivayet ediyor:
Hz. Ebû Bekir'in babası Ebû Kuhafe biat etmek için Rasûlullah'a elini uzattığı zaman Hz. Ebu Bekir ağladı. Rasûlullah:
- 'Niçin ağlıyorsun?' diye sorunca:
- O'nun elinin yerine amcan Ebû Talib'in eli olup Müslüman olması ve bunun neticesinde senin sevinmen beni bu olaydan daha çok sevindirirdi dedi.