Öncelikle herkese Selamun Aleyküm. Hepinize sevgilerimi, saygılarımı iletirim...
Hayatımı anlatsam "roman" olur hesabı. Gerçekten yaşadıklarımdan dolayı hiç Allah'a isyan falan etmedim. Fakat saçma bir düşünceye kapılsam da, hep tövbe ettim. Ama gerçekten dayanacak gücüm kalmadı.
Aslında bu foruma kayıt olurken bile çok düşündüm. Düşünmemin sebebi yazdıklarımdan dolayı belki bana tepki gösterirsiniz diye. Gelelim asıl konuya. Sanki ailemin üzerinde bir kara bulut gibi bir şey var. Sürekli işlerimiz rast gitmiyor, mutlu olduğumuz an hemen bir kötü haber ile yıkılıyoruz. Gerçekten şu yazdıklarımı kimseyle paylaşamadım, sizlerle paylaşıyorum. Şimdi aslında yaşım küçük, yani belki "Yaşından dolayı böyle düşünüyorsun" diye bilirsiniz. Fakat kendimi övmek gibi olmasın yaşımın üstünde yani olgun düşünüyorum. Bu arada yaşım 16. Örnek veriyim;
Annem, anneannem, teyzemler falan evde toplandılar gün gibi bir şey yapıyorlar, sohbet falan ediyorlar. Bende okuldan yeni gelmiştim, üstümü falan değiştirdim, canınız çekmesin günde yapılan yemekleri yedim. Annem falan sohbet ediyorlar, bende yanlarında oturuyorum. Sonra tam böyle yavaş yavaş mutlu olmaya başlıyorlardı ki ve telefon çaldı. Annem telefonu açtı, arayan babamdı. Biraz konuştular ve annemin yüzünün ifadesinin değiştiğini ve bir korku ifadesinin aldığını ben dahil herkes anladı. Telefonu kapattığında hepimiz birden "Hayırdır ne oldu ?" dedik. Babamı, işindeki patron dövmüş, işçilerin yanındayken azarlamış. Babamın da hayatı gerçekten çok berbat. Ne babasından yani dedemden, ne de kardeşlerinden bir hayır gördü. Hatta zararlarını gördü (bunlardan bahsetmek istemiyorum). Babam eve geldi. Hepimiz evdekilerin o güzel gülüşleri, mutlu halleri tabi ki de sona erdi. Babamda pek fazla bir şey yoktu, sadece kolunda falan çizikler vardı ama yüzündeki ifadeyi gördükten sonra çok üzüldüm. Hepimiz üzüldük.
Bu yaşadığım olay yaklaşık 3 ay önce falandı. İnanın ki her gün ayrı bir kötülük ayrı bir üzüntü. Bunlar derslerimi de etkiliyor...
Dün ablam bize sürpriz yaptı ve bize geldi (üniversitede başka şehirde okuyor). Bizde tabi ki çok mutlu olduk. Fakat bugün tekrardan bir kötü haber... Hayattan bıktım ve çok bezdim. Şu kelimeleri yazarken bile ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Tamam biliyorum, Allah herkesi farklı bir şekilde sınar. Ama artık ne tahammülüm kaldı ne de sabrım. Babam artık intihar etmeyi bile düşündüğünü söylüyor. Sürekli ölsemde kurtulsam düşünceleri evdeki herkesden çıkıyor... Ne yapsam bilemiyorum...
Hayatımı anlatsam "roman" olur hesabı. Gerçekten yaşadıklarımdan dolayı hiç Allah'a isyan falan etmedim. Fakat saçma bir düşünceye kapılsam da, hep tövbe ettim. Ama gerçekten dayanacak gücüm kalmadı.
Aslında bu foruma kayıt olurken bile çok düşündüm. Düşünmemin sebebi yazdıklarımdan dolayı belki bana tepki gösterirsiniz diye. Gelelim asıl konuya. Sanki ailemin üzerinde bir kara bulut gibi bir şey var. Sürekli işlerimiz rast gitmiyor, mutlu olduğumuz an hemen bir kötü haber ile yıkılıyoruz. Gerçekten şu yazdıklarımı kimseyle paylaşamadım, sizlerle paylaşıyorum. Şimdi aslında yaşım küçük, yani belki "Yaşından dolayı böyle düşünüyorsun" diye bilirsiniz. Fakat kendimi övmek gibi olmasın yaşımın üstünde yani olgun düşünüyorum. Bu arada yaşım 16. Örnek veriyim;
Annem, anneannem, teyzemler falan evde toplandılar gün gibi bir şey yapıyorlar, sohbet falan ediyorlar. Bende okuldan yeni gelmiştim, üstümü falan değiştirdim, canınız çekmesin günde yapılan yemekleri yedim. Annem falan sohbet ediyorlar, bende yanlarında oturuyorum. Sonra tam böyle yavaş yavaş mutlu olmaya başlıyorlardı ki ve telefon çaldı. Annem telefonu açtı, arayan babamdı. Biraz konuştular ve annemin yüzünün ifadesinin değiştiğini ve bir korku ifadesinin aldığını ben dahil herkes anladı. Telefonu kapattığında hepimiz birden "Hayırdır ne oldu ?" dedik. Babamı, işindeki patron dövmüş, işçilerin yanındayken azarlamış. Babamın da hayatı gerçekten çok berbat. Ne babasından yani dedemden, ne de kardeşlerinden bir hayır gördü. Hatta zararlarını gördü (bunlardan bahsetmek istemiyorum). Babam eve geldi. Hepimiz evdekilerin o güzel gülüşleri, mutlu halleri tabi ki de sona erdi. Babamda pek fazla bir şey yoktu, sadece kolunda falan çizikler vardı ama yüzündeki ifadeyi gördükten sonra çok üzüldüm. Hepimiz üzüldük.
Bu yaşadığım olay yaklaşık 3 ay önce falandı. İnanın ki her gün ayrı bir kötülük ayrı bir üzüntü. Bunlar derslerimi de etkiliyor...
Dün ablam bize sürpriz yaptı ve bize geldi (üniversitede başka şehirde okuyor). Bizde tabi ki çok mutlu olduk. Fakat bugün tekrardan bir kötü haber... Hayattan bıktım ve çok bezdim. Şu kelimeleri yazarken bile ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Tamam biliyorum, Allah herkesi farklı bir şekilde sınar. Ama artık ne tahammülüm kaldı ne de sabrım. Babam artık intihar etmeyi bile düşündüğünü söylüyor. Sürekli ölsemde kurtulsam düşünceleri evdeki herkesden çıkıyor... Ne yapsam bilemiyorum...
