selamün aleyküm..ben bu konuyu yeni gördüm okumak yeni nasip oldu..
....
Hayata dair bi umudum daha bitti işte.
Yine yenildim anne...
Yenildim ama küsmedim hayata, insanlara... Diğer umutlarımı kaybetmedim daha.
Hayallerim var anne...
Gerçekleşmesede içimde yaşattığım o güzel hayallerim var.
Belki bu olur dedim. Olucak dedim ama olmadı anne.
Seni kıramadım, gözünden akan yaşa kıyamadım.
Senin o asi inatçı dik başlı kızının yüreği parçalanıyor bazen.
Kimse bilmiyor hissettiklerimi...
Kızın içinde bi savaş veriyo hayata karşı anne.
Bazen büyük yaralar alıyo ama düşmüyo hemen.
Hayata inat ayaklanıyo ve kendinden daha emin adımlarla yürüyo geleceğe doğru...
Büyüdükçe daha bi benzetiyorum kendimi sana anne.
Bana değiştiremeyeceklerimi kabullenmemi, içim kan ağlasa da gülmeyi öğretiyosun.
Her ne kadar gülüşünle saklasan da acılarını, ben hissediyorum yüreğimde senin de duygularını.
Çünkü ben aynı sana benziyorum anne...
Nasıl da zalim bir çark bu değil mi?
Doğuyor, doğuruyor ve günün birinde
yuvadan uçacağını bile bile
koca bir ömrü karşılıksız veriyorsun...
Ve hayat birden ıssız bir adaya dönüşüveriyor.
Sonrası kah bir kapı zili beklentisi,
kah bir mektup, kah bir telefon sesi...
Fotoğraflar sarardıkça solan bir yaşam ve uzaklaştıkça
yakınlaştığımız bir mazinin geri dönmez anıları...
Yazılarla konuştuk öyle zamanlarda...Bakışlarla anlaştık.
Ağlaştık birbirimizden gizleyerek acılarımızı...
Bir mimikle özleştik, bir gülüşle kavuştuk.
Ben büyürken seni de büyüttüm...
annem yanında olamamak , aglarken başımı omzuna yaslayamamak okadar zor geliyorki ...
kızın büyüyor annem seninle ve sana her gecen gün daha fazla benzeyerek büyüyor ...
her gecen gün seni ne kadar cok sevdigini hissederek büyüyor annem ...
öncelikle çok güzel ve duygu yüklü sade bir paylaşım.ellerine sağlık...
diğer arkadaşların da yorumunu da okuyunca
Rabbim senin vediğer kardeşilerimin yar ve yardımcısı olsun..
Allah razı olsun senden kardeşim.
selam ve dua ile.
