Fethullah hocanın Risale-i Nur’la tanışması ve Zübeyir ağabeyle olan irtibatı şöyle olmuştur.
Hocanın Erzurum’da arapça hocası vardı, Osman Hoca diye ...İyi bir alimdi, Allah rahmet eylesin .Fethullah hoca önceleri ondan ders okuyordu. Osman Hocanın bir ara İzmir’e gidip biraz kalması icap etti .Gelene kadar benden, talebelerine ders vermemi rica etti. Ben önce kendi talebelerimi okutur;sonra gidip onları okuturdum. Böylece onlarla derse başladık. Ders bittikten sonra, benim gayem, davam var ya, Üstaddan bazı cümleleri isim vermeden anlatmaya başladım. Talebelerin çok hoşuna gitti. Hatta öyle oldu ki,
Arapça dersini bitirip bir an önce Risalelerden nakillerle yaptığımız sohbete başlamamızı beklediler. Ben dersten çıkınca Hocaefendi de benimle beraber çıkmaya başladı .Ama “Bediüzzaman” demekten çekindin. Çünkü o gün Üstadın ismi bile insanları ürkütüyordu. Öyle bir baskı vardı .Bir gün Hocaefendiyle beraber medresenin kapısına kadar geldik.
Dedi ki : “Hocam, insanın aklına öyle şeyler geliyor ki, söylemekten korkuyorum.!”
“Nedir?”
“Biz her şeyi görüyoruz da Allah’ı niye göremiyoruz?”
“Şiddet-i zuhurundan.” Dedim. Güneşi gösterdim.”Bak şimdi güneşe bakamıyoruz. Büyüyüp büyüyüp bütün semayı kaplasa güneş diye bir şey kalır mı? Kalmaz...İşte öyle de, Allah her yeri kapladığından göremiyoruz.”
Bu misal çok hoşuna gitti. O zaman, dedim:”Fethullah Efendi, bu söz bana ait değildir.”
“Kimindir?”
“Bediüzzaman Said Nursi’ nindir. Sen onun kitaplarını hiç okudun mu?”
“Hocam, hiç okumamışım.”
“O zaman ben sana vereyim de oku. Her çarşamba günü Murat Paşa Medresesinde sadece Risale-i Nur okuyoruz, istersen bir bak, dinle.”
“Bu Çarşamba beni götür.”
O gün hiç unutmam, gittik. On Birinci Lem’ayı okuduk. Muzaffer Ağabey de bizde misafirdi. O da izah etti. Oradan çıktı gitti. Sabahtan derse gittim. Tabii “Acaba nasıl kabul etti?” diye merak ediyorum. Dersten sonra:
“Nasıl buldun dersi?” dedim .
“Hocam her Çarşamba ordayım!” dedi. Öylece bağlandı.
Daha sonra hocası İzmir’den geldi. Durumu öğrendi:
“Dikkat edin:Bu işin sonunda karakol var, hapis var!”dediyse de onu ayıramadı. Öylece 1956’dan 62’ye kadar beraber kaldık.
Baktım birgün hocanın sakalları uzuyor. “Hayrola niye böyle dedim?”.
Dedi ki: “Üstadı rüyamda gördüm; işaret etti ki sakalları koyuver.”
“O kes demektir sakın öyle anlama...”dedim. “Bizim büyük bir davamız var. Bu davaya karşı bazı şeylerden fedakarlık etmemiz lazım. Sen sakal koysan , derler ‘sofi’ bunlar.”
Talebelere seminer veriyordu. Risaleden ezberliyor, İrticalen konuşuyordu. Müthiş bir hafızası vardı...
Sonra Ramazan’a 15 gün vardı. Edirne’ de bir akrabası, “Buraya gel vaaz eyle; buranın ihtiyacı var.” demiş.
“Ne dersin gideyim mi?” dedi.
“Git” dedim.
Bir arkadaşla gittiler .Ramazan dan sonra o arkadaş geldi, Fethullah hoca gelmedi. Meğer müftü, çok beğenmiş ve kendisine yalvarmış, “Sen burada kal, buranın sana ihtiyacı var.” demiş...Böylece iki sene orda kalıp hizmet etmiş.
“Zübeyir Ağabeyi ziyaret et”
Kurban Bayramında gelince, “Sen İstanbul’a gidip Zübeyir Ağabeyi ziyaret et.” dedim. Zübeyir Ağabeye de kendisini anlattım. “Çok kabiliyetli bir kardeşimizdir, ilgilenirseniz iyi olur.” dedim. Ondan sonra Zübeyir ağabeye misafir oldu, gelip gitmeye başladı.
Edirne’de önce Suat bey müftü idi. Ondan sonra Yaşar Tunagür oldu. Yaşar Bey iyice sarıldı buna. Sonra askere İzmir’e gitti.Orada da bir yüzbaşı denk geldi: “Sen” demiş, “askerliği bırak, millete dinini anlat.” Öylece İzmir ona sahip çıktı. Zübeyir Ağabeyle ondan sonra da teması devam etti.
Bazen Cuma günü vaaz için bazı camilere götürüyorduk. “Hocam nereyi ezberleyeyim?” diyordu. Gösterdiğim yeri hemen ezberliyor, kekelemeden konuşuyordu. Millet “Şu çocuğa bakın nasıl ilham geliyor!” diyordu.Kimse membaını bilmiyordu...
Yıllar sonra annesinin vefatı üzerine Osman Hoca ve Ahmet Şahin’le birlikte taziye için gittik. Üç-dört saat yanında kaldık. Çok güzel sohbetler oldu. Birkaç gün önce bir rüya görmüştüm. Rüyada geniş bir bina, ucu bucağı görünmüyor, zemini de halı gibi döşenmiş. Hoca efendi birden yanımda durdu ve binayı bana anlatmaya başladı.
Dedim: “Buraya gelmeden önce böyle bir rüya gördüm. Tabiri nedir?”
Dedi: “Estağfurullah, siz daha iyi bilirsiniz.”
Ben de “Sizin hizmetinizden çok gelişeceğine işarettir.” Dedim.
Hocaefendi: “Bu sizin hizmetiniz , sizin , sizin...”diye ağlamaya başladı.
İzmir’de hapisteyken Nazım Gökçek, Necmettin Bey ziyaretine gideceğiz. Gitmeden öncede bir rüya gördüm. Rüyada Cebrail elinde bir masa saati ...Bana “Al bunu Fethullah Hocaya ver.” Ziyaretine gittiğimizde bu rüyayı anlattım. “Hocam, bunu işittikten sonra 10 sene hapiste kalsam hiç aldırmam.” Dedi.
Yüz yetmiş ülkede okul yapmak ne demek?Cebrail’in rüyadaki saati bu işte...
Ben, “Cenabı-ı Hak, Bediüzzaman’ı kendisini anlatmak için yaratmış, Fethullah Hocayı da hizmet için yaratmış.” diyorum. Benim inancım bu
Hocanın Erzurum’da arapça hocası vardı, Osman Hoca diye ...İyi bir alimdi, Allah rahmet eylesin .Fethullah hoca önceleri ondan ders okuyordu. Osman Hocanın bir ara İzmir’e gidip biraz kalması icap etti .Gelene kadar benden, talebelerine ders vermemi rica etti. Ben önce kendi talebelerimi okutur;sonra gidip onları okuturdum. Böylece onlarla derse başladık. Ders bittikten sonra, benim gayem, davam var ya, Üstaddan bazı cümleleri isim vermeden anlatmaya başladım. Talebelerin çok hoşuna gitti. Hatta öyle oldu ki,
Arapça dersini bitirip bir an önce Risalelerden nakillerle yaptığımız sohbete başlamamızı beklediler. Ben dersten çıkınca Hocaefendi de benimle beraber çıkmaya başladı .Ama “Bediüzzaman” demekten çekindin. Çünkü o gün Üstadın ismi bile insanları ürkütüyordu. Öyle bir baskı vardı .Bir gün Hocaefendiyle beraber medresenin kapısına kadar geldik.
Dedi ki : “Hocam, insanın aklına öyle şeyler geliyor ki, söylemekten korkuyorum.!”
“Nedir?”
“Biz her şeyi görüyoruz da Allah’ı niye göremiyoruz?”
“Şiddet-i zuhurundan.” Dedim. Güneşi gösterdim.”Bak şimdi güneşe bakamıyoruz. Büyüyüp büyüyüp bütün semayı kaplasa güneş diye bir şey kalır mı? Kalmaz...İşte öyle de, Allah her yeri kapladığından göremiyoruz.”
Bu misal çok hoşuna gitti. O zaman, dedim:”Fethullah Efendi, bu söz bana ait değildir.”
“Kimindir?”
“Bediüzzaman Said Nursi’ nindir. Sen onun kitaplarını hiç okudun mu?”
“Hocam, hiç okumamışım.”
“O zaman ben sana vereyim de oku. Her çarşamba günü Murat Paşa Medresesinde sadece Risale-i Nur okuyoruz, istersen bir bak, dinle.”
“Bu Çarşamba beni götür.”
O gün hiç unutmam, gittik. On Birinci Lem’ayı okuduk. Muzaffer Ağabey de bizde misafirdi. O da izah etti. Oradan çıktı gitti. Sabahtan derse gittim. Tabii “Acaba nasıl kabul etti?” diye merak ediyorum. Dersten sonra:
“Nasıl buldun dersi?” dedim .
“Hocam her Çarşamba ordayım!” dedi. Öylece bağlandı.
Daha sonra hocası İzmir’den geldi. Durumu öğrendi:
“Dikkat edin:Bu işin sonunda karakol var, hapis var!”dediyse de onu ayıramadı. Öylece 1956’dan 62’ye kadar beraber kaldık.
Baktım birgün hocanın sakalları uzuyor. “Hayrola niye böyle dedim?”.
Dedi ki: “Üstadı rüyamda gördüm; işaret etti ki sakalları koyuver.”
“O kes demektir sakın öyle anlama...”dedim. “Bizim büyük bir davamız var. Bu davaya karşı bazı şeylerden fedakarlık etmemiz lazım. Sen sakal koysan , derler ‘sofi’ bunlar.”
Talebelere seminer veriyordu. Risaleden ezberliyor, İrticalen konuşuyordu. Müthiş bir hafızası vardı...
Sonra Ramazan’a 15 gün vardı. Edirne’ de bir akrabası, “Buraya gel vaaz eyle; buranın ihtiyacı var.” demiş.
“Ne dersin gideyim mi?” dedi.
“Git” dedim.
Bir arkadaşla gittiler .Ramazan dan sonra o arkadaş geldi, Fethullah hoca gelmedi. Meğer müftü, çok beğenmiş ve kendisine yalvarmış, “Sen burada kal, buranın sana ihtiyacı var.” demiş...Böylece iki sene orda kalıp hizmet etmiş.
“Zübeyir Ağabeyi ziyaret et”
Kurban Bayramında gelince, “Sen İstanbul’a gidip Zübeyir Ağabeyi ziyaret et.” dedim. Zübeyir Ağabeye de kendisini anlattım. “Çok kabiliyetli bir kardeşimizdir, ilgilenirseniz iyi olur.” dedim. Ondan sonra Zübeyir ağabeye misafir oldu, gelip gitmeye başladı.
Edirne’de önce Suat bey müftü idi. Ondan sonra Yaşar Tunagür oldu. Yaşar Bey iyice sarıldı buna. Sonra askere İzmir’e gitti.Orada da bir yüzbaşı denk geldi: “Sen” demiş, “askerliği bırak, millete dinini anlat.” Öylece İzmir ona sahip çıktı. Zübeyir Ağabeyle ondan sonra da teması devam etti.
Bazen Cuma günü vaaz için bazı camilere götürüyorduk. “Hocam nereyi ezberleyeyim?” diyordu. Gösterdiğim yeri hemen ezberliyor, kekelemeden konuşuyordu. Millet “Şu çocuğa bakın nasıl ilham geliyor!” diyordu.Kimse membaını bilmiyordu...
Yıllar sonra annesinin vefatı üzerine Osman Hoca ve Ahmet Şahin’le birlikte taziye için gittik. Üç-dört saat yanında kaldık. Çok güzel sohbetler oldu. Birkaç gün önce bir rüya görmüştüm. Rüyada geniş bir bina, ucu bucağı görünmüyor, zemini de halı gibi döşenmiş. Hoca efendi birden yanımda durdu ve binayı bana anlatmaya başladı.
Dedim: “Buraya gelmeden önce böyle bir rüya gördüm. Tabiri nedir?”
Dedi: “Estağfurullah, siz daha iyi bilirsiniz.”
Ben de “Sizin hizmetinizden çok gelişeceğine işarettir.” Dedim.
Hocaefendi: “Bu sizin hizmetiniz , sizin , sizin...”diye ağlamaya başladı.
İzmir’de hapisteyken Nazım Gökçek, Necmettin Bey ziyaretine gideceğiz. Gitmeden öncede bir rüya gördüm. Rüyada Cebrail elinde bir masa saati ...Bana “Al bunu Fethullah Hocaya ver.” Ziyaretine gittiğimizde bu rüyayı anlattım. “Hocam, bunu işittikten sonra 10 sene hapiste kalsam hiç aldırmam.” Dedi.
Yüz yetmiş ülkede okul yapmak ne demek?Cebrail’in rüyadaki saati bu işte...
Ben, “Cenabı-ı Hak, Bediüzzaman’ı kendisini anlatmak için yaratmış, Fethullah Hocayı da hizmet için yaratmış.” diyorum. Benim inancım bu