Hoşgeldiniz İslami Forum Sayfası

[mürmüdük]

Eli Müslüman kardeşlerinin kanıyla sulanmış birisine çiçek veren başörtülü Müslüman bir üniversite öğrencisi

Burada problem hüsniyetle çiçek veren kardeşimiz değildir. Onu bu denli şuursuz bir kimliğe sokan ılımlı İslam projesinin masalarıdır.

 

[OkanDemir]

DİNLER ARASI DİYALOGUN SONUÇLARI

Dinler arası diyaloğun sonuçları ülkemizde yaşanmaya başlamıştır. Dinler arası diyalog çalışmaları başladığı tarihlerden itibaren, ülkemizdeki misyonerlik faaliyetleri de hızlanmıştır. O gün bu gündür yapılan çalışmalar artık çok korkunç boyutlara gelmiştir. Bugün itibarıyla ülkemizde Hıristiyanlaştırılan vatan evlatlarının sayıları yüz binlerle ifade edilmektedir. Özellikle Doğu ve Güney Doğu'da son beş yıl içinde sayılarının yüz binleri aştığı ifade edilen vatan evladının Hıristiyan olduğu tespit edilmiştir. Bu çok dehşetli ve acı bir durumdur.
Yıllardır manevî eğitim ve öğretimden mahrum kalan insanımız, dinine babadan dededen kalma bir miras misali baktığından, şuursuzca bir inanç içinde bulunuyordu. Bu şuursuzca inanç, zaman içinde sosyal ve ekonomik sorunların artmasından dolayı iyice zayıfladı. Zayıfladıkça, inanıp inanmama noktasına gelindi. Işte tam bu noktada Misyonerlik faaliyetleri ortaya çıktı. Sıkıntı ve problemleri ile uğraşan, bir arayışta olan insanlara bir yenilik ve cazibe içinde Hıristiyanlık sunulmaya başlandı.
Dinler arası diyalog bu duruma zemin hazırladı. Öyle ki, ilmi olmayan, şuursuz Müslümanlar üzerinde Misyonerler, dinlerinin meşruluğu inancını oluşturdular. Insanlar şunu demeye başladılar: "Evet, üç ilâhî din var. Mademki, dinler arası diyalog kuruluyor, mademki bu dinler de meşrudur ve onlar birbirleriyle aralarında diyalog kuruyorlar, o hâlde babamın, dedemin dininden olmama gerek yok. Bir değişiklik olsun, biraz da diğer ilâhî dinlere bağlanayım."
Bu düşüncenin oluşmasının temelinde dinler arası diyalog yatmaktadır.

Ben bu kadar büyük rakamlarla ifade edilen din değiştiren bir çoğunluk olduğuna inanmıyorum.Eğer elinizde matematiksel veya istatiksel bir araştırma sonucu varsa bizi bilgilendirirseniz sevinirim.

Asıl sormak istediğim şu; farzedelim bu doğru bu kadar büyük sayıda insan dinini inkar edip başka dinlere geçmiş bunun suçlusu kim Diyalogcular mı ?
Yoksa suçu başkalarının üzerine mi yıkıyoruz ?

Şüphesiz ki taklitler aslını yaşatır.Asıl her zaman taklitlerinden üstündür.Biz üstün olduğumuza göre bu korku ve çekince neden ?

 

[arifyavuz]

ALLAH Razı Olsun. Selam ve dua ile din kardeşlerim.

 

[gurbette]

DİNLER ARASI DİYALOG

Ilk insan ve ilk peygamberle başlayan din olayı bugünlere kadar gelmiş, günümüzden dünyanın son gününe kadar da devam edecektir. Ilk anında nasıl başladı ise, son anına kadar aynı ölçüde ilkelerle devam edecektir. Neydi ALLAH tarafından ilk insana verilen dinin özü?
Bir olan Allah'a iman etmek.. Her türlü noksan sıfattan beri olan, hiçbir şeye muhtaç olmayan, her şeyin O'na muhtaç olduğu Allah'ın, kullarına gönderdiği ve muhteviyatında her iki cihan mutluluğu bulunan ve daha çok ebedî hayatı kazanmak için konulmuş olan birçok emir ve yasağın bulunduğu kurallar bütünü, bir kurum, din.
Ilk insan Âdem Aleyhisselâm ile başlayan insanlık tarihi boyunca, ALLAH tarafından gönderilen din, ilke ve prensip olarak tektir. Âdem Aleyhisselâm'a gönderilen din ile Hz. Muhammed Sallallahu Aleyhi ve Sellem'e gönderilen din aynı dindir. Ilk ve son peygamberin arasında gelip geçen peygamberlerin dini de aynıdır. Nitekim Rabbimiz şöyle buyurmaktadır:
"ALLAH nezdinde hak din Islâm'dır..."
"Göklerde ve yerlerdekiler, ister istemez O'na teslim olduğu hâlde onlar (Ehl-i kitap), Allah'ın dininden başkasını mı arıyorlar? Halbuki O'na döndürüleceklerdir."
"De ki: Biz, Allah'a, bize indirilene, Ibrahim, Ismail, Ishak, Yakub ve Yakub'un oğullarına indirilenlere, Musa, Isa ve (diğer) peygamberlere Rableri tarafından verilenlere iman ettik. Onları birbirinden ayırdetmeyiz. Biz ancak O'na teslim oluruz."
"Kim, Islâm'dan başka bir din ararsa, bilsin ki, kendisinden (böyle bir din) asla kabul edilmeyecek ve o, âhirette ziyan edenlerden olacaktır."

Ilâhî dinler - semavî
dinler yanılgısı

Günümüzde sıkça kullanılan ve büyük çoğunluğun inanıp söylem hâline getirdiği bir husus var ki, bilinçle ve şuurla söylendiğinde Müslümanın dinden çıkmasına sebep olacak türdendir. Ilâhî dinler ya da üç semavî din. "Üç ilâhî din", "üç semavî din" demek, ALLAH tarafından gönderilen üç çeşit, üç değişik din demektir ki, bu bir noktada küfürdür. ALLAH Kur'an-ı Kerîm'de şöyle buyuruyor:
"ALLAH nezdinde hak din Islâm'dır." ALLAH kendi katında tek din olduğunu ve bu tek dinin de Islâm dini olduğunu açıkça beyan ediyor. Bu beyan karşısında, üç ilâhî dinden bahsetmenin ne anlama geleceğini akıl sahiplerine havale ediyoruz.
Müslümanların bu cümleleri kullanmaktan kaçınmaları gerekir. Islâm dininden başka bir din arayan ya da Islâm dininden başka bir dine meşruluk kazandırmaya çalışanlara, bakın Rabbimiz nasıl sesleniyor:
"Kim, Islâm'dan başka bir din ararsa, bilsin ki, kendisinden (böyle bir din) asla kabul edilmeyecek ve o, âhirette ziyan edenlerden olacaktır."
Tek gerçek ve hak din Islâm'dır. Onun dışındaki dinlerin tamamı batıldır, sahtedir, uydurmadır. Bu durum son derece açık ve nettir.

Dinler arası diyalog

Dinler arası diyalog kavramı son derece yanlış, hatalı ve tehlikeli bir sözdür. Bu sözün perde arkasında, arka planında hangi samimi niyet, hangi haklı gerçek saklı olursa olsun, "dinler arası diyalog" kavramını meşru kılmaya gerekçe olamaz.
Yukarıda açıkladığımız üzere birkaç sebepten dolayı dinler arası diyalog olamaz.
Birinci sebep: ALLAH "Islâm'dan başka din yok" buyuruyor. Allah'ın kabul etmediği, reddettiği, sahte, uydurma dinleri, meşru kılarak, muhatap almak, Islâm dinine uygun bir hareket değildir.

Ikinci sebep: Hiçbir haklı gerekçe, bir asılın, sahtesini muhatap almasını gerektirmez. Bir asıl, bir gerçek, kendisinin sahtesini muhatap aldığında kendi varlığını kendi gerçekliğini tartışma konusu yapmış olur. Bugün itibarıyla baktığımızda dinler arası diyalog çalışmalarının sonucu, bu tezimizin haklılığını ortaya çıkarmıştır.

Üçüncü sebep: Bir asıl, bir gerçek, bir hakikat, kendisinin sahtesini muhatap aldığında, sahtesine meşruluk kazandırmış olur. Tek hak din olan Islâm, bâtılı muhatap aldığında, bâtıl dinlere meşruluk kazandırmış olur. Bugün özelikle ülkemizde bu durumu yaşamaktayız.

Üç beş papaz
müslüman olacak
diye yüz binlerce
insan hıristiyan oldu

Dinler arası diyalog iki gerekçe ile yapılabilir. Bu iki gerekçenin zahirî ve bâtınî boyutları olabilir. Arka plandaki gerekçesi, Hıristiyan ve Yahudî âlemi ile yakınlık kurarak, onların Müslüman olmalarını sağlamak olabilir. Kalpleri ve niyetleri bilen Allah'tır. Niyetlerin hâlis ve samimi olduğunu düşünerek, dinler arası diyaloga öncülük edenlere şu soruyu sormaya mecburuz: Üç beş papaz, haham Müslüman olacak diye (!) yüz binlerce Müslümanın Islâm dininden uzaklaşmasına zemin hazırladığınızın farkında mısınız? Muhatapları bu sorunun cevabını vermek durumundadır.
Görünüşte hangi haklı sebebe dayandırmaya çalışılırsa çalışılsın, dinler arası diyalogun haklılığını hiçbir tez ortaya koyamaz.

Resûlullah dinler
arası diyalog yapmadı

Her mü'minin beşerî noktada tek gerçek lideri, önderi ve ışığı olan Kâinatın Efendisi bu konuda ne yaptı? Bize neyi miras bıraktı? Resûlullah Sallallahu Aleyhi ve Sellem Efendimizin, dinler arası diyalog noktasında hiçbir faaliyeti olmadığı gibi, bu hareketi önerecek bir söz de ondan sadır olmamıştır. Bu konuda Resûlullah'a atfedilen ve dinler arası diyaloga zemin teşkil ettirmeye çalışılan mübarek mektuplar vardır.
Onun yazdığı mektuplar vardır. Ama bu mektuplar, bir diyalog çağrısı değil; davet mektuplarıdır. Dinler arası diyalog yerine, "dinlere tebliğ", "dinlere davet" sözleri kullanılsa ve bu sözlerin de içerikleri doldurulsa, amaç hâsıl olur. Fakat ne yazık, görünen o ki, dinler arası diyalog faaliyetlerinde Hıristiyan ve Yahudî din âlimlerinin ve dinlerinin reklam ve tanıtımları yapılarak, Islâm topraklarında onlara meşrutiyet sağlanmaktadır. Resûlullah Sallallahu Aleyhi ve Sellem Efendimiz, hayatının hiçbir döneminde böyle bir diyaloga girmiş değildir. Bırakın diyalogu, ALLAH ve Resûlü, Yahudî ve Hıristiyanları dost edinmeyi bile yasaklamıştır.

DİNLER ARASI DİYALOGUN SONUÇLARI

Dinler arası diyaloğun sonuçları ülkemizde yaşanmaya başlamıştır. Dinler arası diyalog çalışmaları başladığı tarihlerden itibaren, ülkemizdeki misyonerlik faaliyetleri de hızlanmıştır. O gün bu gündür yapılan çalışmalar artık çok korkunç boyutlara gelmiştir. Bugün itibarıyla ülkemizde Hıristiyanlaştırılan vatan evlatlarının sayıları yüz binlerle ifade edilmektedir. Özellikle Doğu ve Güney Doğu'da son beş yıl içinde sayılarının yüz binleri aştığı ifade edilen vatan evladının Hıristiyan olduğu tespit edilmiştir. Bu çok dehşetli ve acı bir durumdur.
Yıllardır manevî eğitim ve öğretimden mahrum kalan insanımız, dinine babadan dededen kalma bir miras misali baktığından, şuursuzca bir inanç içinde bulunuyordu. Bu şuursuzca inanç, zaman içinde sosyal ve ekonomik sorunların artmasından dolayı iyice zayıfladı. Zayıfladıkça, inanıp inanmama noktasına gelindi. Işte tam bu noktada Misyonerlik faaliyetleri ortaya çıktı. Sıkıntı ve problemleri ile uğraşan, bir arayışta olan insanlara bir yenilik ve cazibe içinde Hıristiyanlık sunulmaya başlandı.
Dinler arası diyalog bu duruma zemin hazırladı. Öyle ki, ilmi olmayan, şuursuz Müslümanlar üzerinde Misyonerler, dinlerinin meşruluğu inancını oluşturdular. Insanlar şunu demeye başladılar: "Evet, üç ilâhî din var. Mademki, dinler arası diyalog kuruluyor, mademki bu dinler de meşrudur ve onlar birbirleriyle aralarında diyalog kuruyorlar, o hâlde babamın, dedemin dininden olmama gerek yok. Bir değişiklik olsun, biraz da diğer ilâhî dinlere bağlanayım."
Bu düşüncenin oluşmasının temelinde dinler arası diyalog yatmaktadır.

Allah (Celle Celaluh) razi olsun
elinize emeginize saglik....
Rabbim bizleri din-i mubin islamin dusmanlarindan ve onlarin sinsi düsüncelerinden muhafaza buyursun. Amin
Allah'a emanet olunuz

 

[gurbette]

Ebû Hüreyre (r.a.) anlatıyor:

ALLAH Resûlü (s.a.v.) şöyle buyurdu:

“Kişi dostunun dini üzeredir. Öyleyse herbiriniz kiminle dostluk yaptığına dikkat etsin.”Müslim ve Ebû Davud

 

[mavci]

Esselamünaleykum...

Esselamünaleykum...

Dinler arası diyalogu ilk defa kim ortaya atmış?
Bu güne kadar bunu savunanlar kimler olmuş?

Bu işi başlatanların gerçek gayeleri ne olabilir?

Bu yolda şimdiye kadar neler yapılmış?

Bütün bu ve benzeri soruları bir an için bir tarafa bırakıp, böyle bir fikirle ilk defa karşılaştığımızı düşünelim ve diyaloga karşı tavrımızın nasıl olması gerektiğini belirlemeye çalışalım.

Hemen ifade edeyim ki bu soruya, hemen çala kalem, müspet yahut menfi cevap vermek doğru değildir. Yer yüzündeki tek hak dinin mensupları olarak böyle bir diyaloga, öncelikle, "Evet" dememiz beklenir; ancak, burada önemli olan söz konusu diyalogu kimlerin kimlerle yapacağıdır.

Bu görüşmelerde Müslümanları temsil edecek kişilerin İslâm'ın temel hükümlerini harfiyen yaşamaları, bu dinin güzellikleriyle kalplerini, akıllarını, bütün duygu ve latifelerini kemale erdirmeleri, muhtaçların karşısına böylece çıkmakla onlara fiilen ve hal diliyle ders vermeleri icap eder.. Bunu başarılabilirlerse, Üstad Bediüzzaman'ın şu şartlı müjdesi gerçekleşecek demektir:

"Eğer biz ahlâk-ı İslâmiyenin ve hakaik-i imaniyenin kemalâtını ef'alimizle izhar etsek, sair dinlerin tâbileri, elbette cemaatlerle İslâmiyete girecekler. Belki, Küre-i Arzın bazı kıt'aları ve devletleri de İslâmiyete dehalet edecekler." (Tarihçe-i Hayat, 90)

İşte diyalog bu noktaya gelindikten sonra başlarsa faydalı olur. Gerçeği arayan, fakat ideal inanç sistemini ve onu sergileyen örnek insanları bulamadığından içine kapanıp kalan ve çareyi sefahatte ve inançsızlıkta bulan günümüz batı toplumu ancak böyle bir diyalog sonunda gerçeklerle tanıştırılabilir. Bütün ins ve cinin irşadı için nazil olan Kur'an-ı Kerim'e kavuşabilir; bütün alemlere Rahmet olarak gönderilen Hz. Muhammed’e (asm.) ümmet olma şerefine erişebilir.

O halde, yeterli bilgi birikimine sahip olunduğu halde bu diyaloga karşı çıkmak, müslümanları "sadece kendi aralarında görüşen, başkalarına bir şeyler verme ihtiyacı duymayan, komşusu aç iken kendisi olasıya doyan ve muhtaçları aç bırakmayı sevap sanacak kadar egoist ve bir o kadar da İslâm’ın ruhuna ters düşen birer olumsuz tip" olarak sunmak demektir.Bunun vebali de oldukça büyüktür.

Allah Resulüne (asm.) yapılan şu İlâhî hitap, günümüzde de aynen geçerliğini korumaktadır. .

"De ki, "Ey ehl-i kitap! Sizinle bizim aramızda ortak bir kelimeye gelin: Allah'tan başka bir mâbut tanımayalım. Ona hiçbir şeyi ortak koşmayalım. Allah'ı bırakıp da bazımız bazımızı Rab edinmesin." (Âl-i İmran, 64)

Şimdi şöyle bir düşünelim:

Teslis inancı, günümüzde de Hıristiyan aleminde hâlâ hüküm sürmüyor mu? Bu inanç, "Allah'tan başkalarını mabud tanımak, Ona ortak koşmak" manasına gelmiyor mu? Hastalık devam ettiğine göre, Peygamber Efendimize yapılan bu davet emri, günümüz Müslümanlarını da ehl-i kitapla görüşmeler yapmaya çağırmış olmuyor mu?

Müslüman'a her konuda olduğu gibi bu konuda da büyük görevler düşüyor. Nitekim, dinî ilimlerde gerekli bilgi birikimine sahip, hamiyetli, gayretli ve şefkatli insanlar, İslâm'ın nurunu bütün muhtaç gönüllere ulaştırmak için çaba gösteriyorlar ve her fırsatı en güzel şekilde değerlendirmeye çalışıyorlar. Dinler arası diyalog da bu fırsatlardan birisi olarak görülebilir.

Şu da var ki, muhataplarımız da bizi kendi gizli emellerine alet etmek için aynı aracı kullanmak isteyebilirler. Burada Müslüman’ın basiretli olması büyük önem taşır.

Tarafların hepsinde ortak gaye, "gerçeği bulmak ve müşterek düşmanlarına karşı işbirliği yapmak" olursa, sonunda hak üstün gelecek ve böyle bir diyalogdan zaferle çıkan taraf , Müslümanlar olacaktır.

Müslümanlar, diyalogdan kaçan taraf olmamalı, diyalogun bütün bir insanlığın ortak menfaati için yürütülmesini savunmalıdırlar. Ancak, karşı taraf konuyu dinî olmaktan çıkarıp, Hıristiyan aleminin siyasî ve ekonomik menfaatleri namına bir alet olarak kullanmaya kalkıştığı taktirde, onlarla fazla zaman kaybetmek yerine mesailerini ateizme kaymış gençlikte yoğunlaştırmalıdırlar. Yani, diyaloglarını gençlerle yapmalıdırlar.

Bu açıklamalardan sonra konuyu ana hatlarıyla ve ön yargılardan uzak olarak ele almaya çalışalım:

İyi niyetle yapılacak böyle bir diyalogun birkaç boyutu vardır.

Bunlardan birisi bütün dinlerin müşterek düşmanı olan menfiliklere karşı iş birliği yapmaktır.

Nedir bu olumsuzluklar?

Hemen akla gelenlerden bir kaçını sıralayalım:

- Ateizmin özellikle Avrupa'da büyük boyutlara ulaşması.

-Ahlak buhranı sonucu namus mefhumunun ortadan kalkması, aile hayatının sönmesi.

-Ahiret inancının zayıflamasıyla dünya menfaati için her türlü yolsuzluğun, zulmün, ihanetin rahatlıkla işlenmesi.

-Kalp ve ruhların gıdasız kalmasının bir göstergesi olarak içki ve uyuşturucu alışkanlığının gittikçe yayılması.

- İnanç boşluğunu "şeytana tapma" gibi bir takım sapık görüşlerin doldurma çalışmaları.

- Ve herkesi rahatsız eden anarşi. Kimi niçin öldürdüğünü bilmeyen robot insanların döktükleri oluk oluk kan. İnsanlığın huzur ve refahına gideceğine silah şebekelerine akan paralar.

Bu son madde bana, Risale-i Nur müellifinin, çok istismar edilen bir konuya getirdiği açıklamayı hatırlattı. Kısaca değinmek isterim:

"Yahudi ve Nasara ile muhabbetten Kur'anda nehiy vardır...Bununla beraber nasıl dost olunuz dersiniz?" sorusuna verdiği öz, fakat çok doyurucu cevabında şöyle diyordu:

"Bu nehiy, Yahudi ve Nasara ile Yahudiyet ve Nasraniyet olan ayineleri hasebiyledir."

Buna göre Kur'anda yasaklanan muhabbet, Hak din olan İslâm'a kavuştuktan sonra Yahudiliğe yahut Hıristiyanlığa meyletmek ve sevgi beslemektir. Bu yasaktan kaçınmak şartıyla, bir Hıristiyan'la iyi komşuluk ilişkileri kurulabilir, ticaret yapılabilir, ortak düşmanlara karşı birlikte hareket edilebilir. Bütün bunlar Hıristiyanlığı sevmek demek değildir.

Konunun devamında bu noktaya şöyle açıklık getiriliyordu:

"Bir adam zatı için sevilmez. Belki muhabbet, sıfat ve san'atı içindir... Binaenaleyh, Müslüman bir sıfatı veya san’atı istihsan etmekle iktibas etmek neden câiz olmasın? Ehl-i kitaptan bir haremin olsa elbette seveceksin!" (Münâzarât, 40)

Son cümle gerçekten çok harika ve konuya son noktayı koyuyor. Ehl-i kitaptan bir kadınla evlenen Müslüman, hanımını elbete sevecektir, ama bu sevgi onun dinini sevmesi manasına gelmez.

Bu ince ölçüden uzak kalmak bize bazen çok pahalıya mal oluyor.

Konunun devamında, ehl-i kitapla dost olmanın gerekçesi, şu cümlelerde net olarak ortaya konuluyor:

"Onlarla dost olmamız, medeniyet ve terakkilerini istihsan ile iktibas etmektir. Ve her saadet-i dünyeviyenin esası olan âsâyişi muhafazadır. İşte bu dostluk kat'iyen nehy-i Kur'ânî de dahil değildir." (Münâzarât, 41)

Bu cümleler, dinler arası diyalogun da iki önemli yönünü nazara vermiş oluyor: Birisi, birbirlerinden medeniyet ve terakki dersi almak, bu sahadaki gelişmeleri paylaşmak. Diğeri ise, asayişi yani dünya barışını korumak. Bu ikinci maddenin dünya saadetinin de esası olduğu özellikle vurgulanıyor.

Şimdi şöyle bir düşünelim: Yukarıda bir kısmını sıraladığımız müşterek düşmanlara ve dertlere karşı, farklı dinlere mensup insanların bir araya gelip ortak bir strateji belirlemelerine niçin karşı çıkılsın? Böyle bir işbirliğine Müslümanların değil, ancak sözünü ettiğimiz menfi fikirleri taşıyanların karşı çıkmaları gerekmez mi?.

Bu soru sürekli olarak zihnimi kurcalar durur ve "İslam dininin cihanşümul oluşu" gerçeğiyle, böyle bir anlayışı bir türlü bağdaştıramam.

Bu konuda iki ayet-i kerime:

"Şüphesiz ki, Allah katında (hak) din İslâm'dır." Âl-i İmran Suresi, 19

"İşte bu gün sizin dininizi kemâle edirdim ve üzerinizdeki nimetimi tamamladım. Sizin için din olarak İslâm'ı seçtim." Maide Sûresi, 3

Peygamberimiz (asm.) ahir zaman peygamberidir ve İslâm, bütün inanlığın kıyamete kadar tek rehberidir. O halde, bu dinin esaslarını bütün insanlığa ulaştırmak bizim görevimiz değil mi? Sözünü ettiğimiz diyalog, toplumun yaralarını sarmak için bir araya gelen çeşitli din mensuplarına İslam'ı anlatmamıza bir vesile olamaz mı?

Örnek alarak Hıristiyanlık üzerinde konuşalım: Böyle bir diyalog ile ya onlar bizden tevhid inancını alacaklar, yahut biz onların teslis görüşüne kayacağız. Bu ikinci şıktan bir endişemiz mi var ki diyalogdan kaçınalım. Kaldı ki, bugün birçok Hıristiyan din adamının teslisi bırakıp tevhide döndüğü bir gerçek iken, böyle bir diyalogdan karşı kesimin korkması daha makul değil mi?

Geliniz tahminleri, yanlış teorileri bir yana bırakıp realiteye bir göz atalım:

İşsizliğin büyük boyutlara ulaştığı, geri kalmışlığın olabildiğine hüküm sürdüğü dönemlerde ülkemizden Avrupa'ya, özellikle de Almanya'ya çok sayıda işçi göç etti. Bunlardan acaba kaçı İslam'ı terk edip Hıristiyan oldu? Birkaç aşk macerası dışında, bir Müslüman'ın din değiştirmesi vakasına istatistiklerde rastlamıyoruz. Avrupa'ya ilk defa gelen bir kısım gurbetçilerimiz, batı kültürüne kapılmış, o aşırı serbesti ortamında içkiye, sefahate düşmüştür, ama bunlar yine de imanlarını korumayı başarmışlardır. Bir sonraki nesil ise işin vahametini anlayıp yeniden kendi öz benliklerine dönme savaşı vermeye başlamışlardır. Şimdi ise durum oldukça iç açıcı ve ümit vericidir.

O gün Avrupa'ya göç etmiş vatandaşlarımızı batının dini değil, hayat düzeni etkilemiş, kiliseleri değil meyhaneleri kendine çekmişti. Burada gurbetçi vatandaşlarımızın kabahatleri ve zaafları bir tarafa, şu gerçek de açıkça ortaya çıkıyordu: Avrupa'da Hıristiyanlık değil sefahat hakimdi.

Bugünün Avrupa'sında Hıristiyanlık açısından müspet denebilecek bir gelişme olmamıştır. Gençlik, bazı üniversitelerde, yüzde doksanlara varan vahim bir oranla ateist olmaktadır. Avrupa'da yeni kilise yapmak bir yana eskiler, özellikle tarihi değeri olmayanlar bir bir yıkılmakta ve işyeri yapılmakta, bir kısmı da cami haline getirilmektedir. Artık, içkinin yerini uyuşturucunun süratle almağa başladığı bir Avrupa ile karşı karşıyayız. Böyle bir ortamda bizim dinler arası diyalogdan İslam dini adına bir tehlike vehmetmemiz gerçeklere ters düşmektedir. Dinimiz açısından değil de, milletimizin ve devletimizin menfaatleri açısından bir zarar görüyor, bir gizli oyun hissediyorsak, bunu da göz ardı etmemek ve gerekli tedbirleri almak aklın gereğidir. Bu ayrı bir konudur.

Nur Külliyatından diyalog çalışmalarına ışık tutacak iki önemli mesajı aktarmak istiyorum:

Birisi bizzat Peygamber Efendimizin bir haberini bize ulaştıran şu ifadeler: "Hadis-i sahihle, âhir zamanda Îsevîlerin hakiki dindarları ehl-i Kur'an ile ittifak edip müşterek düşmanları olan zındıkaya karşı dayanacakları gibi..." ( Lem'alar, 151)

Bir ittifaktan söz ediliyor; Îsevîlerin hakiki dindarları ile Müslümanlar arasında gerçekleşecek bir işbirliği haber veriliyor. "Hakiki dindar" ifadesi çok önemlidir ve siyasi oyunlar sergilemek, maddi menfaat temin etmek için değil, doğrudan din namına yapılacak bir ittifak söz konusu. Düşman olarak da zındıka gösteriliyor. Bütün dinsizlik cereyanları ve her türlü ahlaksızlık şebekeleri bu terimin içine girer.

Üstadın şu ifadelerini de aynı mantık içinde değerlendirebiliriz:

"Şimdi bu acib zamanda, îmanı bulunan ve hatta fırak-ı dâlleden bile olsa onlarla uğraşmamak; ve Allah'ı tanıyan ve âhireti tasdik eden, hırıstiyan bile olsa onlarla medar-ı niza noktaları medar-ı münakaşa etmemeyi hem bu acib zaman, hem mesleğimiz, hem kudsî hizmetimiz iktiza ediyor." Kastamonu Lahikası, 247

Bu mesajın, diyalog olmaksızın uygulama sahasına gireceğini bekleyebilir miyiz?

İkinci mesaj:

"Nasraniyet, ya intifa ya ıstıfa bulacak. İslam'a karşı teslim olup terk-i silah edecek." ( Sözler, 703)

Hıristiyanlığın ya tamamen söneceği, yahut teslis ve benzeri yanlışlıklardan temizlenerek İslam’a teslim olacağı haber veriliyor.

Bunun tahakkuku için de diyalog şart değil mi?

Îsâ aleyhisselamın yer yüzüne ineceğini haber veren hadis-i şerif konusunda, yine Nur Külliyatında yapılan şu açıklamalar da sözünü ettiğimiz ikinci mesajı desteklemektedir:

"Tabiiyyun, maddiyun felsefesinden tevellüd eden bir cereyan-ı Nemrudane, gittikçe âhirzamanda felsefe-i maddiyye vasıtasiyle intişar ederek kuvvet bulup, Ulûhiyeti inkâr edecek bir dereceye gelir.

İşte böyle bir sırada, o cereyan pek kuvvetli göründüğü bir zamanda, Hazret-i Îsâ Aleyhisselâmın şahsiyet-i maneviyesinden ibaret olan Îsevîlik dîni zuhur edecek, yâni rahmet-i İlâhiyyenin semasından nüzûl edecek; hâl-i hâzır Hıristiyanlık dîni o hakikate karşı tasaffi edecek, hurâfattan ve tahrifattan sıyrılacak, hakaik-i İslâmiye ile birleşecek; mânen Hıristiyanlık bir nevi İslâmiyete inkılâb edecektir… Ve Kur'ana iktida ederek, o Îsevîlik şahs-ı manevisi, tâbi; İslamiyet, metbû' makamında kalacak. Dîn-i Hak, bu iltihak neticesinde azîm bir kuvvet bulacaktır." (Mektûbât, 57)

[/b]

Allah CC. razı olsun...
Bir konu ancak bu şekilde mükemmel olarak anlatılabilir...
Her bir cümlesi özen ve dikkatle kurulmuş...
Altına imzamı atıyorum inşallah...
Paylaşım için teşekkürler kardeşim...​

 

[mavci]

Devamı...

Devamı...

Konunun bir başka boyutuna da kısaca değinmek istiyorum:

Bir Müslüman olarak, bizim gibi düşünmeyen din kardeşlerimiz hakkında "su-i zan, tecessüs, gıybet, iftira ve tekfir"den hassasiyetle sakınmamız gerekir. Şahsî kanaatimiz, dinler arası diyalogun Müslümanlara zarar vereceği istikametinde olabilir. Bunu fikir hürriyeti içinde değerlendirir ve hürmetle karşılarız. Ancak, aksini düşünen bir Müslüman'ı hemen tenkit ve itham etmek yerine, kendisiyle bizzat görüşüp gerekçelerini dinlememiz gerekir. Bu karşı fikrin gerekçesinde, "İslâm dininin intişarı ve Müslümanların bütün dünyada daha bir rahat ortamda dinlerini yaşamaları ve başkalarına da tebliğ etme imkanı bulmaları" gibi ulvî gayeler varsa, kendilerini itham etmeye hiç hakkımız yok demektir. Bir kişi söz konusu diyalogu, "İslâm'a ve Müslümanlara zarar verme" niyetiyle desteklemiş olacak ki, kendisine karşı çıkalım ve onunla gerekli fikir mücadelesine girişelim.

Bazılarının bu hususta çok aşırı giderek kendileri gibi düşünmeyenleri tekfir ettiklerini, küfürlerine hükmettiklerini işitiyoruz. Tekfir konusunda, alimlerimiz şöyle bir kural ortaya koymuşlardır:

"İman, kalbin kabulü ve dilin ikrarıyla sabit olduğu gibi, küfür de kalbin reddi ve dilin bunu ifade etmesiyle tahakkuk eder."

Buna göre, bir mümin, İslâm'ın ruhuna ters düşen bir takım davranışların içine girmişse onun küfrüne hemen hükmedemeyiz. Çünkü ne kalbine nüfuz edebilmiş, ne de dilinden İslâm'ı reddeden bir söz işitmişizdir.

Ehl-i sünnet itikadına göre, "Bir kişinin küfrüne doksan dokuz delil bulunsa, imanına ise bir tek delil olsa, müftü bu tek delile göre hükmeder."

Bu konuda Allah Resulünün (asm.) şu hadis-i şerifi tüyler ürperticidir ve hepimizi azami dikkate davet eder:

"Bir kişi diğerine kâfir dediğinde, o söz havada kalmaz. Eğer karşısındaki gerçekten kâfir ise söz ona ulaşır. Eğer değilse geri döner ve o sözü söyleyeni kâfir yapar."

Son söz:

Müslüman, içine kapalı bir tip değildir. Kur'an-ı Kerim'de "en hayırlı ümmet" olduğumuz haber verilirken, bunun gerekçesi de "doğruyu ve güzeli başkalarına anlatmamız ve onları yanlışlardan ve yasaklardan men etmemiz" şeklinde ortaya konulmuştur. Bütün peygamberlerin ortak yolu, Allah'ın kullarını irşat etmek, onları küfürden, şirkten ve isyandan kurtarmağa çalışmaktır.

O halde, kendimizi, batıl yolda gidenleri öldüren bir katil tip olarak değil, onları doğruya ulaştırmaya çalışan bir ıslahçı olarak takdim etmeli ve bunu yaşayışımızla da sergilemeliyiz.

Şimdi iç alemimize dönelim ve kendimizle şöyle bir hesaplaşalım:

"Ben İslâm'ın nurundan mahrum kalan insanlara acıyıp onları kurtarmaya mı çalışıyorum; yoksa onları hayatlarına son vererek cehenneme göndermek için fırsat mı kolluyorum? Eğer nefsim bu ikinciden yana ise ben "Peygamberlerin ortak çizgisinden sapma gösteriyorum." demektir. Kendime gelmeli, görevimi iyi belirleyip ona göre çalışmalıyım.

Bir doktorun hastaya değil hastalığa düşman olması gibi, Peygamberimiz de şirke düşmandı, ama müşrike acıyor ve onu kurtarmaya çalışıyordu. Ben sevgili peygamberimin bu sünnetine ne ölçüde uyum gösteriyorum?

Böyle bir iç diyalog bizi diyalog konusunda da en isabetli kararı vermeğe götürecektir.


Kaynak: Alaaddin Başar (Prof.Dr.)[/SIZE][/FONT]

Allah CC. razı olsun...
Bir konu ancak bu şekilde mükemmel olarak anlatılabilir...
Her bir cümlesi özen ve dikkatle kurulmuş...
Altına imzamı atıyorum inşallah...
Paylaşım için teşekkürler kardeşim...​