Sevgi; Ruha kurtuluş, Allah’ın varlığını ve birliğine (tevhid), O’na bağlanmanın ve huzur içinde yaşamanın anahtarıdır.
Cenab-ı Hakk; Sevginin âlemin yaratılmasına maya olduğunu şu sözleri ile bildirilmiştir.
“Ben saklı bir hazine idim, bilinmeyi istedim.” Buda: Allah, sevgisini kendi hazinelerinin anahtarı kılmış ve bu anahtarla sonsuz hikmetlerin ve gayb âleminin kapılarını açmış, böylece sırları görmeye vasıta kılmıştır. O halde Allah sevgidir. Cenabı Hakk iki cihanı ve onlar içinde bulunan her şeyi insanlar için yaratmasının sebebide; âlemlerde bulunan ilahi sanatları baksınlar da, eşyada bulunan hikmetleri bilsinler. Eşya da var olanlardan hepsinden bir örneği kendi nefislerinde bulduklarında nefislerini tanısınlar, bundan hareketle Allah’ı bilmenin, büyük bir nimet olduğunun sırrına ersinler.
Cenab-ı Hakk, insanı kendini bilmesi ve tanıması için yaratmış ve burada insanın kendisini tanımasını şart koşmuştur. İnsan önce kendini bilecek, sonrada kendini yoktan var eden Rabbini tanıyacak.
“Kişi nefsini bilirse, kendini bilir.” Denilmektedir. Nefsin bilinmesi de, âlemin bilinmesi denilmektedir.
Öyle ise sevgi; Âlemlerin, kâinatların ve tüm beşeri mahlûkatların yaratılmış sebebidir.
İnsan fıtratında ki sevgiyle, Allah ve peygamberi sevmenin yanında başka şeyleri de sevecektir. Yalnız bu sevgisinde masivayı olan muhabbetin, Yunus’ca “Yaradılanı severiz, yaratandan ötürü” anlayışı içinde olması gerektiğini de bilecektir.
Sevginin temeli ve kabul göreni karşılıksız olandır. Sevginin en makbulü Allah rızası için sevgi, sabır, şükür, hoşgörü ve tevazu içinde olabilmektir.
Sırf O’na kavuşabilmek için her istenilenleri yapmak, yasaklardan da uzak durmak gerekir.
Onun için sevgi önce dilde başlar. Dil tekâmülümüzü ilerleten yahut gerileten en önemli unsurdur. “Dil; imanın, imanda dilin aynasıdır.” İnsan, imanı ölçüsünde konuşur. İmanı zayıfsa dünyasaldır. Haddi aşar, gıybete girer, küfre girer, kolay beddua eder, küfür eder, yalan söyler. Kalp Hakk’tan yanaysa güçlü, dil temizdir. Sürekli bir gidiş-geliş vardır.
Dili muhafaza etmek; her yerde ve her zaman mühim işlerden biridir. Dil, kalpte bulunanların tercümanı olduğu için dilin hatadan uzak kalması kalbe bağlıdır. Dil; âlem ve cahilin ayırıcısıdır. Peygamberimiz “insan dilinin altında gizlidir.” Dil; söyletir, ağlatır, yaralar, kırar döker ama en güzel cümlelerde ondadır. Bu günün insanına hâkim olan, madde ile sarhoş olmuş aklıdır. Dil, o akılla yasaklıdır. Dil; kalp kırar, can yakar. “Dil yarası, yaraların en derinidir.” Merhemi ve ilacı yoktur.
Bizi bu kadar güzel yaratan, kendinle süsleyen, akıl veren Allah’a karşı, insanda bu güzellikler karşısında, dilinden güzellikler çıkarması gereklidir. Konuştuğunda hayır konuşarak, dilini güzelliğine alıştırmalıdır.
Sevgiyle tatlandırılmış dilin, açamayacağı kapı, çözemeyeceği düğüm yoktur. Gönüller onunla fethedilir, böylece Allahın rızasına ve nimetlerine kavuşulur.
Bir Allah dostlu, dil için;
“Ey dil! Sen nelere kadirsin ki? İstersen Kâbe’lere deprem yaşatır, taş taş devirirsin; kıyamet geçirmişe çevirişin. İstersen sesin birer Haceru’l-esved olur, gönül Kâbelerinde Rahman’ın rahmet eli misali Hakkın şahidi kesilirsin.” Demiştir.
İşte insanın dilinden çıkan sözleri, insana yaraşır şekilde olmalıdır. İnsanın dilinden çıkan söyleri, insana yaraşır şekilde ise mertebesini insan kâmil seviyesini çıkarır ki, bu durumda düşünen Hakk olduğunu kadar, söyleyende Hakk’tır.
İnsan Allah sevgisiyle dolu olunca Kuran ahlakı ile ahlaklanır. Kendisi için değil başkaları için yaşar. Riyayı, fitneyi, fesadı terk edip, başkaları ile değil kendi nefsi heva ve hevesi ile cihat eder. Merhametli ve cömert olup, dünya yaşamında kanaatkârdır. Dille ikrar kalbiyle tastik eder. Allah’ı gönlünde arar. Gönlündeki; Allah’ın sevgisi ve zikridir. İç arınmasını tamamlamıştır. Böylece sevgi dilden gönüle yol bulmuş tıpkı bülbülün gülistana kavuştuğu gibi, en güzel şarkıları, türküleri gülü için söylemektedir; O’nun için şakımaktadır. Allah hepimize dilindeki sevgiyi, gönlüne indirenlerden eylesin
Cenab-ı Hakk; Sevginin âlemin yaratılmasına maya olduğunu şu sözleri ile bildirilmiştir.
“Ben saklı bir hazine idim, bilinmeyi istedim.” Buda: Allah, sevgisini kendi hazinelerinin anahtarı kılmış ve bu anahtarla sonsuz hikmetlerin ve gayb âleminin kapılarını açmış, böylece sırları görmeye vasıta kılmıştır. O halde Allah sevgidir. Cenabı Hakk iki cihanı ve onlar içinde bulunan her şeyi insanlar için yaratmasının sebebide; âlemlerde bulunan ilahi sanatları baksınlar da, eşyada bulunan hikmetleri bilsinler. Eşya da var olanlardan hepsinden bir örneği kendi nefislerinde bulduklarında nefislerini tanısınlar, bundan hareketle Allah’ı bilmenin, büyük bir nimet olduğunun sırrına ersinler.
Cenab-ı Hakk, insanı kendini bilmesi ve tanıması için yaratmış ve burada insanın kendisini tanımasını şart koşmuştur. İnsan önce kendini bilecek, sonrada kendini yoktan var eden Rabbini tanıyacak.
“Kişi nefsini bilirse, kendini bilir.” Denilmektedir. Nefsin bilinmesi de, âlemin bilinmesi denilmektedir.
Öyle ise sevgi; Âlemlerin, kâinatların ve tüm beşeri mahlûkatların yaratılmış sebebidir.
İnsan fıtratında ki sevgiyle, Allah ve peygamberi sevmenin yanında başka şeyleri de sevecektir. Yalnız bu sevgisinde masivayı olan muhabbetin, Yunus’ca “Yaradılanı severiz, yaratandan ötürü” anlayışı içinde olması gerektiğini de bilecektir.
Sevginin temeli ve kabul göreni karşılıksız olandır. Sevginin en makbulü Allah rızası için sevgi, sabır, şükür, hoşgörü ve tevazu içinde olabilmektir.
Sırf O’na kavuşabilmek için her istenilenleri yapmak, yasaklardan da uzak durmak gerekir.
Onun için sevgi önce dilde başlar. Dil tekâmülümüzü ilerleten yahut gerileten en önemli unsurdur. “Dil; imanın, imanda dilin aynasıdır.” İnsan, imanı ölçüsünde konuşur. İmanı zayıfsa dünyasaldır. Haddi aşar, gıybete girer, küfre girer, kolay beddua eder, küfür eder, yalan söyler. Kalp Hakk’tan yanaysa güçlü, dil temizdir. Sürekli bir gidiş-geliş vardır.
Dili muhafaza etmek; her yerde ve her zaman mühim işlerden biridir. Dil, kalpte bulunanların tercümanı olduğu için dilin hatadan uzak kalması kalbe bağlıdır. Dil; âlem ve cahilin ayırıcısıdır. Peygamberimiz “insan dilinin altında gizlidir.” Dil; söyletir, ağlatır, yaralar, kırar döker ama en güzel cümlelerde ondadır. Bu günün insanına hâkim olan, madde ile sarhoş olmuş aklıdır. Dil, o akılla yasaklıdır. Dil; kalp kırar, can yakar. “Dil yarası, yaraların en derinidir.” Merhemi ve ilacı yoktur.
Bizi bu kadar güzel yaratan, kendinle süsleyen, akıl veren Allah’a karşı, insanda bu güzellikler karşısında, dilinden güzellikler çıkarması gereklidir. Konuştuğunda hayır konuşarak, dilini güzelliğine alıştırmalıdır.
Sevgiyle tatlandırılmış dilin, açamayacağı kapı, çözemeyeceği düğüm yoktur. Gönüller onunla fethedilir, böylece Allahın rızasına ve nimetlerine kavuşulur.
Bir Allah dostlu, dil için;
“Ey dil! Sen nelere kadirsin ki? İstersen Kâbe’lere deprem yaşatır, taş taş devirirsin; kıyamet geçirmişe çevirişin. İstersen sesin birer Haceru’l-esved olur, gönül Kâbelerinde Rahman’ın rahmet eli misali Hakkın şahidi kesilirsin.” Demiştir.
İşte insanın dilinden çıkan sözleri, insana yaraşır şekilde olmalıdır. İnsanın dilinden çıkan söyleri, insana yaraşır şekilde ise mertebesini insan kâmil seviyesini çıkarır ki, bu durumda düşünen Hakk olduğunu kadar, söyleyende Hakk’tır.
İnsan Allah sevgisiyle dolu olunca Kuran ahlakı ile ahlaklanır. Kendisi için değil başkaları için yaşar. Riyayı, fitneyi, fesadı terk edip, başkaları ile değil kendi nefsi heva ve hevesi ile cihat eder. Merhametli ve cömert olup, dünya yaşamında kanaatkârdır. Dille ikrar kalbiyle tastik eder. Allah’ı gönlünde arar. Gönlündeki; Allah’ın sevgisi ve zikridir. İç arınmasını tamamlamıştır. Böylece sevgi dilden gönüle yol bulmuş tıpkı bülbülün gülistana kavuştuğu gibi, en güzel şarkıları, türküleri gülü için söylemektedir; O’nun için şakımaktadır. Allah hepimize dilindeki sevgiyi, gönlüne indirenlerden eylesin
