Cuma namzalarini, Melek mescidi adi verilen bir yerde kiliyoruz.
Burasi esasen, son derece islek bir kapalicarsi.
Vakit gelip ezam okunmaya baslayinca, alisveris kesilip yerlere halilar seriliyor ve carsi bir anda mescid haline geliveriyor.
Gec kalan ise, carsinin disindaki toptan gida dükkanlarindan büyükce bir mukavva kutu aldiktan sonra, onlari acip namaza duruyor.
Gecen sefer bende aynı seyi yapmak zorunda kaliyorum ve en yakin toptancidan aldigim bir koliyi seccade niyetine kullaniyorum.
Kullandim ama, daha secdeye ilk varisimda gözlerim biber gibi kavrulup sulanmaya basliyor.
Namaz boyu sulanan gözlerime birde burnum eslik ediyor.
Selam verir vermez hemen namaz kildigim kutunun üzerindeki yaziyi okuyorum: ismi cismi duyulmamis bir deterjan kolisi!
Kutunun üzerine sinen deterjen kokusu, nefes borumun nekadar uzun oldugunu bana tarif edercesine cigerlerime ulasirken, nefesim daraliyor, hapsiracak gibi olurken yüzüm sekilden sekile giriyor ve hapsirmayi beceremeyincede daha cok yaslar bosaliyor gözlerimden.
Hemen yanimda duran nur yüzlü bir ihtiyar, saginda oturan genclere beni gösterip.
-Bu adam mutlaka büyük bir evliyadir, diyor. Ben bu yasima kadar böyle ihlasla aglayan bir insan görmedim.
Ben: "Estagfirullah efendim, evliyalik benim ne haddime" falan diyecek oluyorum ama, yasli adama dönüp agzimi her acisimda, bogazimdan iniltiye benzeyen bir hickirik cikiyor, o berbat deterjan kokusu yüzünden.
Hutbe den sonra namazin farzini kilip hemen kacmayi planliyorum. Ama ne mümkün?
Arka saflarda dolu oldugu icin ister istemez namazi tamamlayacagim.
Daha namazin yarisina gelmeden üzerinde namaz kildigim karton siril siklam oluyor, ve her secdeye vardigimda o deterjan kokusu hickiriklara boguyor beni.
Sekizinci rekati kilpta selam verdigimde, herkesin namazi falan birakip büyük bir hürmetle bana baktiklarini farkediyorum.
aceleyle iki rekatida kilip yerimden firladigimda, cevremdekilerde saygiyla firliyorlar ayaga.
Biri ayakabimi giydirirken, digeri de o deterjan kutusunu yerden kaldiriyor.
Iclerinden yesil takkeli birisi bana gelip:
-Ben hayatta hic gözyasi dökemedim, bu bir hastaliktir diyorlar, bana bir dua buyursanizda ben de bu serefe nail olsam.
Isi uzatmayip bir an önce kacabilmek icin "olur" der gibi kafami sallar sallamaz adamin gözlerinden yaslar bosaliyor.
Gercekten evliya miyim nedir?
Adamla birlikte cevremi saran insanlar da kendilerinden gecmis vaziyette.
-Mubarek evliya, daha dua eder etmez adam aglamaya basladi. diyorlar
Ben biraz olsun acilmaya baslayan gözlerimi zorlukla aralayip adama baktigimda, onun deterjan kutusunu yerden kaldrip, kutsal bir emanet gibi bagrina basmis oldugunu görüyorum.
Adam simdiye kadar aglamamis simdide gözyaslarini kökünden kurutacak.
Tertemiz insanlar bunlar. Asil mubarek onlar ama haberleri bile yok.
Tekrar islanmaya baslayan deterjan kutusunu nazikce adamin elinden alip, "müridlerimle" helallasip ayriliyorum.
Buraya en az bir kac ay ugrayamayacagim belli.
Ama yandaki toptancida o deterjan kutulari hala duruyorsa, daha bircok "deterjan evliyasi" cikabilir.
Cüneyt Suadi
Burasi esasen, son derece islek bir kapalicarsi.
Vakit gelip ezam okunmaya baslayinca, alisveris kesilip yerlere halilar seriliyor ve carsi bir anda mescid haline geliveriyor.
Gec kalan ise, carsinin disindaki toptan gida dükkanlarindan büyükce bir mukavva kutu aldiktan sonra, onlari acip namaza duruyor.
Gecen sefer bende aynı seyi yapmak zorunda kaliyorum ve en yakin toptancidan aldigim bir koliyi seccade niyetine kullaniyorum.
Kullandim ama, daha secdeye ilk varisimda gözlerim biber gibi kavrulup sulanmaya basliyor.
Namaz boyu sulanan gözlerime birde burnum eslik ediyor.
Selam verir vermez hemen namaz kildigim kutunun üzerindeki yaziyi okuyorum: ismi cismi duyulmamis bir deterjan kolisi!
Kutunun üzerine sinen deterjen kokusu, nefes borumun nekadar uzun oldugunu bana tarif edercesine cigerlerime ulasirken, nefesim daraliyor, hapsiracak gibi olurken yüzüm sekilden sekile giriyor ve hapsirmayi beceremeyincede daha cok yaslar bosaliyor gözlerimden.
Hemen yanimda duran nur yüzlü bir ihtiyar, saginda oturan genclere beni gösterip.
-Bu adam mutlaka büyük bir evliyadir, diyor. Ben bu yasima kadar böyle ihlasla aglayan bir insan görmedim.
Ben: "Estagfirullah efendim, evliyalik benim ne haddime" falan diyecek oluyorum ama, yasli adama dönüp agzimi her acisimda, bogazimdan iniltiye benzeyen bir hickirik cikiyor, o berbat deterjan kokusu yüzünden.
Hutbe den sonra namazin farzini kilip hemen kacmayi planliyorum. Ama ne mümkün?
Arka saflarda dolu oldugu icin ister istemez namazi tamamlayacagim.
Daha namazin yarisina gelmeden üzerinde namaz kildigim karton siril siklam oluyor, ve her secdeye vardigimda o deterjan kokusu hickiriklara boguyor beni.
Sekizinci rekati kilpta selam verdigimde, herkesin namazi falan birakip büyük bir hürmetle bana baktiklarini farkediyorum.
aceleyle iki rekatida kilip yerimden firladigimda, cevremdekilerde saygiyla firliyorlar ayaga.
Biri ayakabimi giydirirken, digeri de o deterjan kutusunu yerden kaldiriyor.
Iclerinden yesil takkeli birisi bana gelip:
-Ben hayatta hic gözyasi dökemedim, bu bir hastaliktir diyorlar, bana bir dua buyursanizda ben de bu serefe nail olsam.
Isi uzatmayip bir an önce kacabilmek icin "olur" der gibi kafami sallar sallamaz adamin gözlerinden yaslar bosaliyor.
Gercekten evliya miyim nedir?
Adamla birlikte cevremi saran insanlar da kendilerinden gecmis vaziyette.
-Mubarek evliya, daha dua eder etmez adam aglamaya basladi. diyorlar
Ben biraz olsun acilmaya baslayan gözlerimi zorlukla aralayip adama baktigimda, onun deterjan kutusunu yerden kaldrip, kutsal bir emanet gibi bagrina basmis oldugunu görüyorum.
Adam simdiye kadar aglamamis simdide gözyaslarini kökünden kurutacak.
Tertemiz insanlar bunlar. Asil mubarek onlar ama haberleri bile yok.
Tekrar islanmaya baslayan deterjan kutusunu nazikce adamin elinden alip, "müridlerimle" helallasip ayriliyorum.
Buraya en az bir kac ay ugrayamayacagim belli.
Ama yandaki toptancida o deterjan kutulari hala duruyorsa, daha bircok "deterjan evliyasi" cikabilir.
Cüneyt Suadi