Ben FİLİSTİNLİ Çocuk!
Ben,gözü yaşlı, ağzına kilit vurmuş gibi suskun, kalbinin sevgi dolu atışları elinden alınmaya çalışılan Filistinli çocuk. Ben, koskoca adamların bile yüklenemediği imanı yüreğinin baş köşesine oturtmuş, yüreğinin çocukluğunu, saflını bırakmamış olan, içi hala sevgi dolu Filistinli çocuk! Her şeyi,annesi,babası,kundaktaki kardeşi,hayalleri,umutları elinden alınan ama imanını almaya kimsenin gücü yetmeyen Filistinli çocuk!Evet imanını almaya kimsenin gücü yetmeyen Filistinli çocuk! İmanı almaya kimsenin gücü yetmezdi çünkü o annem-babamdan bana kalan tek varlıktı.O öyle bir varlıktı ki görülmeyen,onsuz olunamayan ve eğer o varsa başka hiçbir şeye gerek olmayan bir varlıktı…
Rabbime şükürler olsun ki o imanım sayesinde kalbim hala yerinde, yüreğim hala sevgiyle atıyor.Çocukken tanklardaki o amcaları(!) kötü olmaya yakıştıramayan,gerçekten iyi olduklarını düşünen ben gibiyim hala.
Babasına; “ Baba bu ellerinde silah olan amcalar kötü değiller değil mi? Onlar kimsenin canını acıtmak istemezler, onlar yalnızca oyun oynayıp,eğlenmek istiyorlar. Eğlenmek herkesin hakkı tabi.baba biliyor musun?geçen gün arkadaşlar taş toplamış amcalara atacaklardı,arkalarında saklıyorlardı taşı ama ben çok üzüldüm. O taş bi amcaya değse canı kim bilir ne kadar acır?Ben kimseye taş filan atmayı sevmiyorum,istemiyorum. Hem sen söylemiştin ya Yüce RABBİMİZ de zaten kimsenin canını acıtmamızı istemez , demiştin…
Bir de baba o amcalar elindeki silaha basınca karşıdakiler gerçekten ölmüyolar değil mi,kanlar da gerçek olamaz. Çünkü o amcalar bu kadar kötü oyunları sevmezler hem zaten gerçekten zarar verirse oyun olmaz. O amcalar kötü değil baba, OLAMAZLAR… herkes kötü diyor ama ben inanmıyorum baba çünkü sen bana ALLAH’ın bütün insanları iyi olarak yarattığını, insanların masum olarak doğduklarını öğretmiştin.Hem sen ve annem çok iyiydiniz, siz nasıl iyiyseniz onlar da iyilerdir…” demiştim… bunları söylerken o kadar emindim ki kendimden… en doğruyu ben biliyordum.Ama baba ben hala insanların kötü olduğuna inanmıyorum, kötü olanlarınsa insan olduğuna da… İşte o amcaların iyi olduğuna dair kalbime o gün şüphe düşmüştü baba… o gün ki annem beyazlar içinde farklı bir haldeydi. Kundaktaki sümeyyem bembeyaz melekler gibiydi tam da… o gün kokusunu doya doya içime çekmiştim, sanki ayrılacağımızı hissetmiş gibi ayrılmak,kokusunu bırakmak istememiştim… o gün melek annem de sanki hissetmişti de bir şeyleri bembeyaz giyinmişti. Bana çok farklı bakıyordu, bana bakarken buram buram özlem kokuyordu gözlerinde. Annemin o bakışları hala gitmiyor gözümün önünden… o kadar dolu dolu bakmıştı ki… Ve en sonunda dayanamamış, basmıştı bağrına daha fazla hıçkırıklarını tutamamıştı… çocuktum ama o çocuksu yüreğim o gün çok farklıydı…sanki her şeyin farkındaydı da inanmak istemiyormuş gibiydi. Annem hıçkırıklara boğulunca ben de ağlamak istedim ama biliyordum ki ağlasaydım annem daha kötü olacaktı.içimden ağlamak geçtiği halde annem daha fazla üzülmesin diye ağlayamıyordum….Ve annem göndermişti beni gönderirken de:
“ Her şeyini kaybedebilirsin ,bizleri bile ama Sakın haa imanını kaybetme.Bizi bizden daha iyi bilen Rabbim zalimlere ve zulme karşı sessiz kalanlara hadlerini bildirecek, üzülme…Ve tekrar söylüyorum ki ASLA AMA ASLA İMANINI KAYBETME.” Demişti. O zaman zulmü, zalimi anlayamamıştım. Ama annem beni öyle bi göndermişti ki sanki bir güvercin uçurur gibi…
Ve işte o gün anlamıştım ki o amca dediklerim iyi olamazlardı. Daha doğrusu İnsan olamazlardı…
Ama sen merak etme baba! Annemin dediği gibi her şeyimi aldılar ama İmanımı ve İmanımın bana verdiği umudu alamadılar. Alamayacaklar da. Şimdi ise sizler gibi Allah yolunda öleceğim günü bekliyorum. Davamın artık yerden kaldırılması, zulme ve zalime baş kaldırılması insanların artık zulmü terk etmesi tek derdim… Zulüm derken yalnızca toprak işçin,ezanların susturulması için yapılanlardan bahsetmiyorum…Onların yanı sıra insanların kendilerine zulmetmesi…Kendilerini yaratan Rabbi unutup,Hayat denilen şeyi anlamsızlaştırarak,Ne olacaklarını bilmedikleri halde hep geçici şeyler için koşturarak ve özlerinden ayrılarak kendilerine zulmediyorlar….
ANNE! Vallahi insanların bu zulmü bana Filistin’deki zulümden daha da ağır geliyor.Zulme karşı çıkılmayışı yüreğime dokunuyor annem!!! Yüreğim anlayamadığım bir ateşle kavruluyor,Bunun gitmesini istemiyorum ama yüreğime biraz su serpilsin istiyorum ve aklıma sen geliyorsun.Rabbimizden hiçbir zaman umut kesmeyişin aklıma geliyor…” vekil olarak Allah yeter…Allah’tan başka ne bir dost ne de bir yardımcı vardır.” ayetlerini söyleyişin geliyor Anne! Rabbimiz bizi ne kadar da güzel teselli etmiş öyle değil mi annem!
Ve ANNem biliyorum ki RAbbim yardım edecek … Ve ben yapamasam bile benim ardımdan gelenler davamızı kaldıracaklar….
BİZE RABBİMİZ VEKİL OLARAK YETER. Annem!
MERVE ŞEKER