Peygamberimizin'in vefatından sonra ayrılık acısına tahammül edemeyerek, bir daha ezan okuyamadı.Resulullah'a olan muhabbetiyle her gün yanıp tutuşuyor, gözyaşı döküyordu.Sonra da Medine'de kalmaya tahammül edemediği için zamanın halifesi olan Hz.Ebubekir'den izin alıp Şam'a gitmeye karar verdi.Böylece Şam'agidip yerleşti.Hz.Ömer'in hilafetine kadar orada kaldı.Hz.Ömer ordusuyla Şam'a gelince, onlara katılıp orduyla beraber Kudüs'e gitti.
Bir gece rüyasında Rasullullah Efendimiz'i gördü.Sevgili Peygamberimiz kendisine sitem ettiler; ''Bunca ayrılık yetmedi mi, Ya Bilal? Hala Kabrimi ziyaret etmeyecek misin?'' Zavallı yüreği, duracak hale geldi.Heyecan ve ter içinde uyandı.Hemen hazırlığa başladı. Biricik Efendisi'ne yaklaştıkça havayı kokluyor, taşları toprakları okşuyor ve gözyaşı döküyordu.Issız çölleri yara yara Medine'ye ulaştı.
O'na rastlayanlar, selam veriyolardı.Sonra da yanındakilere diyorlardı ki; ''İşte Bilal, Bilal-ı Habeşi, işte Hazreti Peygamberin Müezzini.Bu dünyaya O!nun gibi ezan okuyan gelmemiştir.'' Fakat O, hiçbirini duymuyor,
görmüyordu. Sanki çok kuvvetli bir mıknatıs, onu kendisine doğru çekiyordu. Peygember Efendimiz'in mübarek kabirlerine doğru ilerledi. Yüce makama erişirken; Kur'an-ı Kerim okudu.En sonunda sevgilisinin kabrinin yanında bayılarak yıkıldı.
Ayıldığı zaman, başucunda, sevgilisinin sevgili torunları Hasan ve Hüseyin Hazretleri; saçlarını okşuyorlardı. Sanki dünyalar onun oldu. Sarıldılar, kucaklaştılar, ağlaştılar; '' Yavrularım! Ne kadar da Dedeniz Hz. Resullullah gibi kokuyorsunuz! '' dedi.
Hz. Hasan sordu; '' Dedemiz seni çok severdi.Acaba O' nun hatırı için, bie şey istesek yapar mısın?'' Hz. Bilal çok şaşırdı; '' Bu ne biçim söz? Bu kölenizden ne emrederseniz yerine getirim!''. ''Senden, bir defa da olsa ezan dinlemek istiyoruz.Ricamız sadece buydu.'' dedi.
Ertesi sabah Bilal-ı Habeşi son ezanını Mescid-i Nebevi' de okudu. Yanım ve hasret dolu sesiyle ''Allahü Ekber! Allahü Ekber!'' dediği zaman; bütün medine halkı ayağa kalktı. ''Eşhedü en la ilahe illallah! Eşhedü enne Muhammeden Resulullah'' deyince kadın-erkek, genç-ihtiyar, çoluk-çocuk, hatta yataklarındaki hastalar bile, sokaklara döküldüler. Mescid-i Nebevi' ya koştular.Halk o kadar coştuki, Peygamber Efendimiz yaşıyor sandılar.O günden beri dünyada, bir daha böyle bir ezan okunmadı.Bilal-ı Habeşi Hazretleri de başka ezan okumadı. 641 senesinde Şam'da vefat ettiler...
Bir gece rüyasında Rasullullah Efendimiz'i gördü.Sevgili Peygamberimiz kendisine sitem ettiler; ''Bunca ayrılık yetmedi mi, Ya Bilal? Hala Kabrimi ziyaret etmeyecek misin?'' Zavallı yüreği, duracak hale geldi.Heyecan ve ter içinde uyandı.Hemen hazırlığa başladı. Biricik Efendisi'ne yaklaştıkça havayı kokluyor, taşları toprakları okşuyor ve gözyaşı döküyordu.Issız çölleri yara yara Medine'ye ulaştı.
O'na rastlayanlar, selam veriyolardı.Sonra da yanındakilere diyorlardı ki; ''İşte Bilal, Bilal-ı Habeşi, işte Hazreti Peygamberin Müezzini.Bu dünyaya O!nun gibi ezan okuyan gelmemiştir.'' Fakat O, hiçbirini duymuyor,
görmüyordu. Sanki çok kuvvetli bir mıknatıs, onu kendisine doğru çekiyordu. Peygember Efendimiz'in mübarek kabirlerine doğru ilerledi. Yüce makama erişirken; Kur'an-ı Kerim okudu.En sonunda sevgilisinin kabrinin yanında bayılarak yıkıldı.
Ayıldığı zaman, başucunda, sevgilisinin sevgili torunları Hasan ve Hüseyin Hazretleri; saçlarını okşuyorlardı. Sanki dünyalar onun oldu. Sarıldılar, kucaklaştılar, ağlaştılar; '' Yavrularım! Ne kadar da Dedeniz Hz. Resullullah gibi kokuyorsunuz! '' dedi.
Hz. Hasan sordu; '' Dedemiz seni çok severdi.Acaba O' nun hatırı için, bie şey istesek yapar mısın?'' Hz. Bilal çok şaşırdı; '' Bu ne biçim söz? Bu kölenizden ne emrederseniz yerine getirim!''. ''Senden, bir defa da olsa ezan dinlemek istiyoruz.Ricamız sadece buydu.'' dedi.
Ertesi sabah Bilal-ı Habeşi son ezanını Mescid-i Nebevi' de okudu. Yanım ve hasret dolu sesiyle ''Allahü Ekber! Allahü Ekber!'' dediği zaman; bütün medine halkı ayağa kalktı. ''Eşhedü en la ilahe illallah! Eşhedü enne Muhammeden Resulullah'' deyince kadın-erkek, genç-ihtiyar, çoluk-çocuk, hatta yataklarındaki hastalar bile, sokaklara döküldüler. Mescid-i Nebevi' ya koştular.Halk o kadar coştuki, Peygamber Efendimiz yaşıyor sandılar.O günden beri dünyada, bir daha böyle bir ezan okunmadı.Bilal-ı Habeşi Hazretleri de başka ezan okumadı. 641 senesinde Şam'da vefat ettiler...
