Pek çok kimseler balı, arıların dışkısı zanneder ve hatta birbirlerine iltifat olsun diye “Ağzına arı boku” derler. Bu yanlış düşünceyi gidermek için kısaca arıların sindirim organından ve balın nasıl yapıldığından bahsetmek bir fazlalık olmaz zannederim
Arıların sindirim organı (hazım cihazı) da aşağı yukarı insanlarınki gibidir. Ağız, yemek borusu, kursak, mide, ince ve kalın bağırsak ve anus’tur. Bu sırada insanlarınkinden fazla yemek borusu ile mide arasında KURSAK vardır.
İşte arılar, ağızları ile aldıkları besin maddelerini, göğüsleri boyunca uzanan yemek borusu vasıtası ile KURSAK’larına ulaştırırlar.
Arılar vücutlarının ihtiyacı için sarfedecekleri besin maddelerini ise bir müddet daha kursaklarında tutarak, özel salgıları ile onu bala dönüştürürler. Kursakta bala dönüştürdükleri maddeyi (geviş getiren hayvanlar gibi) tekrar ağızlarına getirerek diğer arılara verirler veya petek gözlerine püskürterek orada olgunlaşmaya terk ederler.
Örneğin, arı çiçekten çiçeğe dolaşarak kursağını 100 miligram nektar ile doldurdu ise, bunun (kovana döndüğü mesafenin uzaklık veya yakınlığı ile uygun olarak) 40-70 miligramını kendi enerjisi için sarfeder, yani midesine aktarır. Geri kalan 30-60 miligramını da kursağında saklayarak petek gözlerine istif eder.
Arıların kalın bağırsağının orta kısmı biraz şişkince olduğundan burada gaitalarını uzunca bir müddet muhafaza edebilirler. Bu sayededir ki, kışın uzun zaman dışarı çıkmayan arılar, kovanlarına pis-lemiyerek havaların ısınmasını beklerler.
Nitekim, ilkbaharda arılar ilk uçuşa çıktıklarında, uzaklara gidecek fakat bu fırsatı bulamayanlar kovanların civarına ve hatta o sırada arılıkta gezinen varsa onların üzerine balmumu renk ve kıvamında suluca gaitalarını bırakırlar.
Alıntı
Arıların sindirim organı (hazım cihazı) da aşağı yukarı insanlarınki gibidir. Ağız, yemek borusu, kursak, mide, ince ve kalın bağırsak ve anus’tur. Bu sırada insanlarınkinden fazla yemek borusu ile mide arasında KURSAK vardır.
İşte arılar, ağızları ile aldıkları besin maddelerini, göğüsleri boyunca uzanan yemek borusu vasıtası ile KURSAK’larına ulaştırırlar.
Arılar vücutlarının ihtiyacı için sarfedecekleri besin maddelerini ise bir müddet daha kursaklarında tutarak, özel salgıları ile onu bala dönüştürürler. Kursakta bala dönüştürdükleri maddeyi (geviş getiren hayvanlar gibi) tekrar ağızlarına getirerek diğer arılara verirler veya petek gözlerine püskürterek orada olgunlaşmaya terk ederler.
Örneğin, arı çiçekten çiçeğe dolaşarak kursağını 100 miligram nektar ile doldurdu ise, bunun (kovana döndüğü mesafenin uzaklık veya yakınlığı ile uygun olarak) 40-70 miligramını kendi enerjisi için sarfeder, yani midesine aktarır. Geri kalan 30-60 miligramını da kursağında saklayarak petek gözlerine istif eder.
Arıların kalın bağırsağının orta kısmı biraz şişkince olduğundan burada gaitalarını uzunca bir müddet muhafaza edebilirler. Bu sayededir ki, kışın uzun zaman dışarı çıkmayan arılar, kovanlarına pis-lemiyerek havaların ısınmasını beklerler.
Nitekim, ilkbaharda arılar ilk uçuşa çıktıklarında, uzaklara gidecek fakat bu fırsatı bulamayanlar kovanların civarına ve hatta o sırada arılıkta gezinen varsa onların üzerine balmumu renk ve kıvamında suluca gaitalarını bırakırlar.
Alıntı