Atamın huzurunda...
Yirmi yıldan fazla olmuştur Yavuz Bülent Bakiler’in “Üsküp’ten Kosova’ya” isimli kitabını okuyuşum. Bu kitabı birkaç kez okudum ve çok kişiye de hediye ettim. Bizim Balkanlar’da kalan parçamızı nefis bir Türkçeyle anlatıyordu. Anadolu coğrafyasına sıkıştırılmak istenen ufkumuzun acilen hürriyetine kavuşması için, bu kitabı herkesin okumasını istiyordum ve sevdiklerime hediye ediyordum... Annemin babasının Bosnalı oluşu, o taraflara karşı muhabbet ve merakımı hep artırdı. Ve yıllar sonra kara yoluyla Avrupa’ya gitme imkânı, içimde birikmiş hasreti dindirmek ve merakımı gidermek için müthiş bir fırsattı.
İpsala’dan Batı Trakya’ya girince çokça merak ettiğim Selanik gecenin karanlığına gömülmüştü ve zaman gündüzü beklemeye müsaade etmiyordu... Makedonya’ya girdik gecenin ilerlemiş vakitlerinde ve Kosova’ya doğru devam ettik. Prizren’de bizi dost bir sima bekliyordu. Kararlaştırdığımız vakitte Halil Lika ile buluşup, bu coğrafyanın manevi sahibi Şehit Sultan Murad-ı Hüdavendigâr’ın eşiğine yüz sürmeye niyetlendik... Kosova Savaşının gerçekleştiği meydana yakın bir mesafede, Sultan Murad’ın kabri ve bahçesi, aydınlığıyla, mehabetiyle görür görmez kendine çağırıyordu insanı.
Heyecanlandım... Atam ve adaşım Sultan Hazretlerine yaklaşırken, O’nun savaş sırasında şehadet için duasını düşündüm... Ve “Saltanat” diye Osmanlıyı küçümseyen cahillerin hâlini. Acaba bu cehalet miydi yoksa ihanet mi? Osmanlı “devlet”ti ve sadece kendi vatandaşlarına değil, tesir sahasındaki bütün dünyaya “adalet” nimetini bahşetmişti huzurun ve bolluğun yanı sıra... Dağdaki aç kurtları beslemek için vakıf kurulması Osmanlı’nın yüz akıdır, bugünün medeniyeti aç insanları doyuramazken... Köşe başlarındaki sadaka taşları yine Osmanlının yüz akıdır, bugünün yardım kamyonlarının yağma manzaraları yürek burkarken... Osmanlının adaletidir, padişahı mahkemenin kapısına çağıran ve suçlu bulan... Ve Osmanlının faziletidir, Padişaha, külliyenin tamamının banisi iken, medresede bir oda vermeyen ve öncelikle “talebe”liğe davet eden... Saltanat ha!.. Dokuz yıllık sultanlığının bir yılını bile tahtına oturmadan geçiren Yavuz’un evladı olabilir misiniz siz?
Şimdi ben, atam ve adaşım olan Sultan Hazretlerinin eşiğinde başım eğik duruyorum. Sanki o heybetli sandukasından ayağa kalkıp yüzüme tükürecek ve hesap soracak... Fakat korkum çabuk geçiyor. Çünkü ben de mazlumum. Ve halim, bu Velî ve Şehid Sultan’ın malumudur elbet. Sandukanın dibine kadar gidip diz çöküp oturuyorum. Sultan İkinci Murad’ın, dedesi Birinci Murad gibi şehadet için ettiği dua gelip konuyor dudaklarıma: “Ya İlahi... Benim adım da Murad... Ben de O Murad’ın torunuyum...”
http://www.turkiyegazetesi.com/makaledetay.aspx?ID=440631
Murat Başaran
Yirmi yıldan fazla olmuştur Yavuz Bülent Bakiler’in “Üsküp’ten Kosova’ya” isimli kitabını okuyuşum. Bu kitabı birkaç kez okudum ve çok kişiye de hediye ettim. Bizim Balkanlar’da kalan parçamızı nefis bir Türkçeyle anlatıyordu. Anadolu coğrafyasına sıkıştırılmak istenen ufkumuzun acilen hürriyetine kavuşması için, bu kitabı herkesin okumasını istiyordum ve sevdiklerime hediye ediyordum... Annemin babasının Bosnalı oluşu, o taraflara karşı muhabbet ve merakımı hep artırdı. Ve yıllar sonra kara yoluyla Avrupa’ya gitme imkânı, içimde birikmiş hasreti dindirmek ve merakımı gidermek için müthiş bir fırsattı.
İpsala’dan Batı Trakya’ya girince çokça merak ettiğim Selanik gecenin karanlığına gömülmüştü ve zaman gündüzü beklemeye müsaade etmiyordu... Makedonya’ya girdik gecenin ilerlemiş vakitlerinde ve Kosova’ya doğru devam ettik. Prizren’de bizi dost bir sima bekliyordu. Kararlaştırdığımız vakitte Halil Lika ile buluşup, bu coğrafyanın manevi sahibi Şehit Sultan Murad-ı Hüdavendigâr’ın eşiğine yüz sürmeye niyetlendik... Kosova Savaşının gerçekleştiği meydana yakın bir mesafede, Sultan Murad’ın kabri ve bahçesi, aydınlığıyla, mehabetiyle görür görmez kendine çağırıyordu insanı.
Heyecanlandım... Atam ve adaşım Sultan Hazretlerine yaklaşırken, O’nun savaş sırasında şehadet için duasını düşündüm... Ve “Saltanat” diye Osmanlıyı küçümseyen cahillerin hâlini. Acaba bu cehalet miydi yoksa ihanet mi? Osmanlı “devlet”ti ve sadece kendi vatandaşlarına değil, tesir sahasındaki bütün dünyaya “adalet” nimetini bahşetmişti huzurun ve bolluğun yanı sıra... Dağdaki aç kurtları beslemek için vakıf kurulması Osmanlı’nın yüz akıdır, bugünün medeniyeti aç insanları doyuramazken... Köşe başlarındaki sadaka taşları yine Osmanlının yüz akıdır, bugünün yardım kamyonlarının yağma manzaraları yürek burkarken... Osmanlının adaletidir, padişahı mahkemenin kapısına çağıran ve suçlu bulan... Ve Osmanlının faziletidir, Padişaha, külliyenin tamamının banisi iken, medresede bir oda vermeyen ve öncelikle “talebe”liğe davet eden... Saltanat ha!.. Dokuz yıllık sultanlığının bir yılını bile tahtına oturmadan geçiren Yavuz’un evladı olabilir misiniz siz?
Şimdi ben, atam ve adaşım olan Sultan Hazretlerinin eşiğinde başım eğik duruyorum. Sanki o heybetli sandukasından ayağa kalkıp yüzüme tükürecek ve hesap soracak... Fakat korkum çabuk geçiyor. Çünkü ben de mazlumum. Ve halim, bu Velî ve Şehid Sultan’ın malumudur elbet. Sandukanın dibine kadar gidip diz çöküp oturuyorum. Sultan İkinci Murad’ın, dedesi Birinci Murad gibi şehadet için ettiği dua gelip konuyor dudaklarıma: “Ya İlahi... Benim adım da Murad... Ben de O Murad’ın torunuyum...”
http://www.turkiyegazetesi.com/makaledetay.aspx?ID=440631
Murat Başaran