konuya nasıl başlasam... bu konuyu neden açıyorum... benimde hiç bir fikrim yok sadece acılarımı artık birilerne anlatmak istiyorum. annem 17 gün önce vefat etti bu 17 gün bana sanki 17 yıl gibi geliyor. bu kadar zamandır üzüntülerimi hep erteledim sanki. annem her an kapıdan içeri girecekmiş gibi hissediyorum. hastanede vefat ettiği için ölümünden (tedavisinden) şüphe de duyuyorum(kolundaki deri bayağı bi sıyrılmıştı kıpkırmızı eti görünüyordu) ve bu şüphe beni daha da bitiriyor.bu süre iiçinde 2 kez hataya düştüm ve intihar etmeye çalıştım.( ilk önce annemin tansiyon ve psikoloji haplarından 1 avuç içtim ama ne hikmettir ki hiç bir şey olmadı halsizlik bile. ikincide de yine annemin bir kutu hiç açılmamış yüksek şeker için kulandığı hapları içtim yine birşey olmadı ) tabi sonra hatamı anladım ama annemin geri dönmeyeceğini hissetmek onun boş yatağını dolaptaki kıyafetlerini... görmek beni daha da üzüyor ve yine aynı hatalaya düşmekten korkuyorum. keşke diyorum hastaneye yatırmasaydım... o kadar çok şeyden pişmanım ki. keşke bilgisayar başında bu kadar çok durmasaydım da annemle ilgilenseydim onu öpseydim koklasaydım. bazen gece rüyamda annemin yaşadığını görüyorum yine bana döndüğünü uyanıp rüya olduğunu anlayınca içimden hastaneye koşmak geliyor sanki hala ordaymış gibi... acılarımı kimseye anlatamıyorum. çevremdekilere elimden geldiğince bu durumu atlatmışım gibi görünüyorum. ama eve adımımı attığım ve artık o evde tek başıma yaşayacağımı anladığım ilk anda nefesim kesiliyor boğazımı sanki birşey tıkıyor nefes alamıyorum. içimden çığlık atmak anneme koşmak geliyor. ne kadar dua ettsemde acım hiç hafiflemiyor sanki göğsümde birşeyler yanıyor. bunları şimdiye kadar kimseye anlatamadım. ki hep içime attığımdan olsa gerek artık dayanmam daha da zorlaştı. artık birilerine bu halimi anlatmak istedim... forumu meşgül ettiysem özür dilerim...