Annem ve babam beni anlamıyor!
HAKAN METAN / Fatih Fen Lisesi Psikolo
Çocukta olumlu davranış geliştirebilmenin ilk basamağı onunla kaliteli iletişimi kurabilmekten geçiyor. İletişimde kalitenin yakalanabilmesi için anlama eşiklerinin alt düzeylerde tutulması, iletişimde ‘ben’ dilinin kullanılması ve çocukla empatik anlayış içinde konuşurken fiziksel duruşa ve göz temasına dikkat edilmesi gerekir.
Anne-baba (söyledikleri) Çocuk/genç (düşündükleri)
Bu çocuk beni anlamıyor…
Yerine:
Çocuğum beni anlıyor… Annem beni anlamıyor…
Annem beni anlıyor…
Buna bi haller oldu…
Yerine:
Son zamanlarda farklı davranıyorsun. Ne yapsam kusur buluyorlar…
Evet bazı sıkıntılarım var ben de sizle paylaşacaktım…
Dayısı da böyleydi…
Yerine:
Böyle davranman hoşuma gitmiyor… Başkalarına benzetilmekten nefret ediyorum…
Özür dilerim, bundan sonra dikkat edeceğim…
Bak bi daha yaparsan…
Yerine:
Bu davranışının neyi gerektirdiğini sanıyorum biliyorsun? Hep aynı tehditler…
Hatamı biliyorum. Cezama razıyım…
Kızım ders çalışsana…
Yerine:
Ders çalışma vaktin geldi mi? Tam çalışacaktım bütün hevesim kaçtı…
Evet anne birazdan kalkıyorum.
Anlat bakalım ne derdin var?..
Yerine:
Seni sıkıntılı görüyorum benimle paylaşmak ister misin? Beni anlamıyorsun ki ne anlatayım…
Evet bazı sıkıntılarım var…
Bana güvenebilirsin...
Yerine:
Bana güvenebileceğini biliyorsun… Külahıma anlat daha geçen sefer güvendim de ne oldu?..
Evet biliyorum.
Okul nasıldı?..
Yerine:
Nasılsın yavrum?.. (biraz sonra) Okulda bugün neler yaptın bakalım? İyi… (bi kere de benim nasıl olduğumu sorsan…) İyiyim.
Okulda mı? Ohooo neler yapmadık ki!
Bak sana demedim mi gördün işte...
Yerine:
Böyle bir duruma düşmene üzüldüm. Ama şimdi bırakalım bunları, ne yapabileceğimize bakalım… Sağ ol çok yardımcı oldun!..
Hatamı yüzüme vurmadığın için teşekkür ederim.
HAKAN METAN / Fatih Fen Lisesi Psikolo
Çocukta olumlu davranış geliştirebilmenin ilk basamağı onunla kaliteli iletişimi kurabilmekten geçiyor. İletişimde kalitenin yakalanabilmesi için anlama eşiklerinin alt düzeylerde tutulması, iletişimde ‘ben’ dilinin kullanılması ve çocukla empatik anlayış içinde konuşurken fiziksel duruşa ve göz temasına dikkat edilmesi gerekir.
Anne-baba (söyledikleri) Çocuk/genç (düşündükleri)
Bu çocuk beni anlamıyor…
Yerine:
Çocuğum beni anlıyor… Annem beni anlamıyor…
Annem beni anlıyor…
Buna bi haller oldu…
Yerine:
Son zamanlarda farklı davranıyorsun. Ne yapsam kusur buluyorlar…
Evet bazı sıkıntılarım var ben de sizle paylaşacaktım…
Dayısı da böyleydi…
Yerine:
Böyle davranman hoşuma gitmiyor… Başkalarına benzetilmekten nefret ediyorum…
Özür dilerim, bundan sonra dikkat edeceğim…
Bak bi daha yaparsan…
Yerine:
Bu davranışının neyi gerektirdiğini sanıyorum biliyorsun? Hep aynı tehditler…
Hatamı biliyorum. Cezama razıyım…
Kızım ders çalışsana…
Yerine:
Ders çalışma vaktin geldi mi? Tam çalışacaktım bütün hevesim kaçtı…
Evet anne birazdan kalkıyorum.
Anlat bakalım ne derdin var?..
Yerine:
Seni sıkıntılı görüyorum benimle paylaşmak ister misin? Beni anlamıyorsun ki ne anlatayım…
Evet bazı sıkıntılarım var…
Bana güvenebilirsin...
Yerine:
Bana güvenebileceğini biliyorsun… Külahıma anlat daha geçen sefer güvendim de ne oldu?..
Evet biliyorum.
Okul nasıldı?..
Yerine:
Nasılsın yavrum?.. (biraz sonra) Okulda bugün neler yaptın bakalım? İyi… (bi kere de benim nasıl olduğumu sorsan…) İyiyim.
Okulda mı? Ohooo neler yapmadık ki!
Bak sana demedim mi gördün işte...
Yerine:
Böyle bir duruma düşmene üzüldüm. Ama şimdi bırakalım bunları, ne yapabileceğimize bakalım… Sağ ol çok yardımcı oldun!..
Hatamı yüzüme vurmadığın için teşekkür ederim.