Halife Harun er-Reşid'e , o zamanın Fransa kralı bir gül fidanı hediye etmişti.
Harun Reşid, o gül fidanına çok itibar göstererek bahçıvana verdi. ve:
-Buna iyi bak. Bahçeye dik. Yetiştiği zaman da ilk çiçeğinden bana getir, dedi.
Bahçıvan gülü bahçeye dikti. Gül çok güzel olmuştu. Aradan zaman geçti, çok
güzel bir gül açtı. Bahçıvan gülü koparmak için o tarafa doğru giderken, gülün dalına konmuş bir bülbülün yanık
yanık öttüğünü görüp onu seyre daldı.
-Nasıl olsa uçar gider. Ben de ondan sonra koparırrım, diyordu. Fakat yazıkki, bülbül bir hayli öttükten sonra gülü
darma- dağın etti. Bahçıvan çok üzülmüştü.
Ne diyecekti şimdi padişaha... Doğru padişahın huzuruna çıkıp meseleyi anlattı ve üzüntüsünü bildirdi.
Halife üzülmemesini söyledikten sonra:
- Bu dünya etme- bulma dünyası derler. Bu dünya bülbüle de kalmaz, canın sağ olsun, dedi ve bahçıvanı affetti.
Aradan zaman geçti. Bahçıvan bir gün o bülbülü bir yılanın yutmakta olduğunu gürüp doğru halifenin huzuruna
çıkıp vaziyeti anlattı.
- Efendim, keramet gösterdiniz. Hakikaten dünya bülbüle kalmadı, dedi.
Padişah yine aynı söyleri tekrarlayarak:
- Bu dünya yılana da kalmaz. O da bir gün belasını bulur, dedi.
Lihikmetin o yılan bahçe sulamakta olan bahçıvanın ayaklarına doğru hücum etti. Bahçıvan yılandan daha çabuk
davranıp elindeki kürekle yılanı ortadan ikiye böldü ve öldürdükten sonra halifenin huzuruna çıkıp meseleyi anlattı.
Halife yine aynı şekilde :
-Bu dünya sana da kalmaz. Sen de bulursun bir gün belanı, dedi.
Olacak ya, bir suçundan dolayı padişah bahçıvana kızıp idamına karar verdi.
Cellatları cağırdı, bahçıvanı ellerine vererek kellesini kesmelerini söyledi. Cellatlar adamı alıp götürdüler. Fakat
hüküm infaz edilmeden önce bir isteği olup olmadığını sordular. Bahçıvan :
-Var bir isteğim ama, onu ancak padişaha söylerim, başkasına söylemem hiçbir mana ifade etmez, deyip padişaha
götürmelerini istedi.
Bahçıvanın bu isteği celladların çok acaibine gitmişti. Durumu halifeye haber verdiler. O da görüşmeyi kabul edip
ne diyeceğini sordu.
Bahçıvan:
-Sultanım, mesele malumunuzdur. Bu dünya bülbüle, yılana ve bana kalmadığı gibi sana da kalmayacak. Sen beni
en ufak bir sebepten cellatlara teslim ettin. Bu yalancı dünyanın sana kalacağını mı sanıyorsun.
Bu dünyaya etme- bulma dünyasıdır, derler diyen sendin, dedi ve söyleyeceğinin bundan ibaret olduğunu bildirdi.
Bu hatırlatma halifeye çok tesir etömişti. Bu adamı öldürüp de elime ne geçecek? diyerek adamı affetti.
Adam da bu şekilde ölümden bir müddet için kurtulmuş oldu
Harun Reşid, o gül fidanına çok itibar göstererek bahçıvana verdi. ve:
-Buna iyi bak. Bahçeye dik. Yetiştiği zaman da ilk çiçeğinden bana getir, dedi.
Bahçıvan gülü bahçeye dikti. Gül çok güzel olmuştu. Aradan zaman geçti, çok
güzel bir gül açtı. Bahçıvan gülü koparmak için o tarafa doğru giderken, gülün dalına konmuş bir bülbülün yanık
yanık öttüğünü görüp onu seyre daldı.
-Nasıl olsa uçar gider. Ben de ondan sonra koparırrım, diyordu. Fakat yazıkki, bülbül bir hayli öttükten sonra gülü
darma- dağın etti. Bahçıvan çok üzülmüştü.
Ne diyecekti şimdi padişaha... Doğru padişahın huzuruna çıkıp meseleyi anlattı ve üzüntüsünü bildirdi.
Halife üzülmemesini söyledikten sonra:
- Bu dünya etme- bulma dünyası derler. Bu dünya bülbüle de kalmaz, canın sağ olsun, dedi ve bahçıvanı affetti.
Aradan zaman geçti. Bahçıvan bir gün o bülbülü bir yılanın yutmakta olduğunu gürüp doğru halifenin huzuruna
çıkıp vaziyeti anlattı.
- Efendim, keramet gösterdiniz. Hakikaten dünya bülbüle kalmadı, dedi.
Padişah yine aynı söyleri tekrarlayarak:
- Bu dünya yılana da kalmaz. O da bir gün belasını bulur, dedi.
Lihikmetin o yılan bahçe sulamakta olan bahçıvanın ayaklarına doğru hücum etti. Bahçıvan yılandan daha çabuk
davranıp elindeki kürekle yılanı ortadan ikiye böldü ve öldürdükten sonra halifenin huzuruna çıkıp meseleyi anlattı.
Halife yine aynı şekilde :
-Bu dünya sana da kalmaz. Sen de bulursun bir gün belanı, dedi.
Olacak ya, bir suçundan dolayı padişah bahçıvana kızıp idamına karar verdi.
Cellatları cağırdı, bahçıvanı ellerine vererek kellesini kesmelerini söyledi. Cellatlar adamı alıp götürdüler. Fakat
hüküm infaz edilmeden önce bir isteği olup olmadığını sordular. Bahçıvan :
-Var bir isteğim ama, onu ancak padişaha söylerim, başkasına söylemem hiçbir mana ifade etmez, deyip padişaha
götürmelerini istedi.
Bahçıvanın bu isteği celladların çok acaibine gitmişti. Durumu halifeye haber verdiler. O da görüşmeyi kabul edip
ne diyeceğini sordu.
Bahçıvan:
-Sultanım, mesele malumunuzdur. Bu dünya bülbüle, yılana ve bana kalmadığı gibi sana da kalmayacak. Sen beni
en ufak bir sebepten cellatlara teslim ettin. Bu yalancı dünyanın sana kalacağını mı sanıyorsun.
Bu dünyaya etme- bulma dünyasıdır, derler diyen sendin, dedi ve söyleyeceğinin bundan ibaret olduğunu bildirdi.
Bu hatırlatma halifeye çok tesir etömişti. Bu adamı öldürüp de elime ne geçecek? diyerek adamı affetti.
Adam da bu şekilde ölümden bir müddet için kurtulmuş oldu