Hoşgeldiniz İslami Forum Sayfası

[uğur21]

``Gülüm`` dedim ben sana, meğer sen ölümmüşsün.
Her romanın sonunda ağlatan bölümmüşsün.
Mutlu olmak ne mümkün? Sen bana zulümmüşsün.

___ Taşıdığım kimlikten artık bezginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Seninki, aç gönlüme çileyi gark edişti.
Vefa dan ihanete umarsız çark edişti.
Hatalar affedilir... Seninki terk edişti!

___ Bağış atım şahlandı, koptu dizginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Vedâ bile etmeden, habersizce kaçan sen,
Mutlulukla aramı arşınlarca açan sen,
Kalp-çekimimi aşıp, nefretime uçan sen!

___ Gözümde bir serçesin, ben se kuzgunum gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Dünden kalan öfkemi yarına taşıyorsam,
Bir bildiğim var elbet, sabrımı kaşıyorsam.
Ölümden korktuğumu düşünme yaşıyorsam!

___ Yoksa... Çoktan hayattan, candan bezginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan a mahsus, üzgünüm gülüm...


Adını anan kalbi hoş görürsem, namerdim!
Sana değmez, bağrıma taş sararsam namerdim!
Acımdan öldüm desen, aş verirsem namerdim!

___ Tahmin etmen imkânsız, öyle kızgınım gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Senin bizzat duyup da dudak büktüğün sözler,
Şimdi birçok kişide ne hatıralar gizler.
Sevenlerim var şükür... Çoğu yolumu gözler!

___ Artık sanal âlemde şair GEZGİN`im gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Ali ERDİNÇ

 

[-Ammar Bin Yasir-]

selamun aleyküm eline sağlık kardeşim

 

[Hatice-tül Kübra]

Temiz bir vicdan kadar yumuşak bir yastık yoktur.
Hedefimiz, gerçekleştirmek istediğimiz her ne olursa olsun bu konuda atacağımız en değerli adım affetmektir. Hem kendimizi hem de geçmişte yaşadığımız bizi üzen deneyimlerimizin kısıtlayıcı duygusal yüklerini özgürleştirmek için affetmektir.

Affetmek Latince bağları çözmek anlamına gelir!

Peki, o zaman affetmediğimizde neye bağlanırız.... Yaşadığımız olay geçmiştir bir anı olmuştur. Tatsız üzüntü veren bir anı.. Bu anıdan bize miras kalan ise hatırladığımız üzücü hayaller ve duygulardır.

o kişilerden ya da olaylardan özgürleşmedikçe zihnimizde sesleri… bedenimizde bizi üzen duyguları yeniden yeniden yeniden canlandırır dururuz.. ve can veririz geçmişte kalması gereken unuttuğumuz bu üzüntülerimize.. hepimizin bildiği gibi artık; beynimiz hayal ile gerçeği birbirinden ayırt etmez..bazılarımız hatırlamaz bile yaşadığı incitici anıları.. gömmüştür çoktan bilinçaltının derinliklerine..

Neden diye sorar o zaman?
Neden her ilişkim üzücü bir şekilde bitiyor?
Neden pek çok şeyim olduğu halde kendimi mutsuz hissediyorum?
Neden hep iyi başlayan iş yaşantım üzüntülü bir şekilde bitiyor?
Neden dostlarım vefasız çıkıyor?

Nedenler bitmez..

Neden mi ?
Mazeret ve neden aradığnız sürece bir çok mazeret ve neden vardır.Çünkü bir konu ya da kişi ile ya da yaşamımızda şu anda olmasını istediğimiz gerçekleşmesini istediğimiz hedeflerimizle ilgili olarak ilk kurduğumuz ilişki nasılsa ve bu konuda duygusal olarak nasıl hissediyorsak devamı da o şekilde gerçekleşir.

İçimizde bastırdığımız, doğru bir şekilde ifade etmediğimiz, incinmişliklerimiz, kırgınlıklarımız, öfkelerimiz bizi sürekli ilk kurduğumuz ilişkiye bağlayan prangalar olur. Biz her ne kadar yeni ilişkilere.. yeni işlere..yeni arkadaşlara, yeniye dair ne istiyorsak ona doğru yol aldığımızı sansak da bağlarımız bizi sıkı sıkı tutar ve olduğumuz yerde boşa adımlar atarız.. bağımızın uzunluğu kadar bir daire etrafında döner dururuz.. Bu bir kısırdöngüdür artık.

Affederek işte bu bağları çözer adımlarımızın bizi gerçekten hedeflerimize, istediklerimize götürmesini sağlarız. ​