Kainatın Efendisi’nin etrafında toplananlar, O’na, gönül verip, tebliğe başladığı tevhid inancına dört elle sarılanlar arttıkça, onlara uygulanan işkencenin de dozu artıyordu. İşkenceler arttıkça, şirki terk edip Tevhide koşanların sayısı çoğalıyordu.
Şirkin liderleri gidişatın kendi aleyhlerine olduğunu teshiş edip buna bir çare aradılar ve akıllarınca da buldular. Bugünkü moda tabiri ile diyalog teklif edeceklerdi. Akıllarınca, kendilerinin şiddet uygulayarak gerdikleri ortamı yumuşatacaklar ve de son derece rahatsız oldukları “Lailahe illallah Muhammedür–resulüllah” ışığını söndüreceklerdi.
Mesele çok ciddi idi, dolayısıyla kendi mantıklarınca öylesine yüksek, erişilmez tekliflerle gelmeliydiler ki; Ebu Talib’in yeğeni Muhammed Mustafa (s.a.v.) hiçbir şekilde reddetmemeliydi.
Diyalog teklifleri sıralanıyor:
–Mekke’nin reisi yapalım, bir anda Mekke’nin bir numaralı adamı olsun. Servetlerimizi bir araya toplayıp O’na devredelim, bir anda Mekke’nin en zengini olsun. En zengin, en soylu ve en güzel kadınlardan kimi, kimleri arzu ederse, derhal O’nun olacak.
–Peki, ey müşriklerin ileri gelenleri! Bu bonkörlüğünüze karşı ne istiyorsunuz?
“Lailahe illallah Muhammedür–resulüllah” iddiasından vazgeçsin.
Şu benzerlik, hatta aynilik ne kadar şaşırtıcı bakar mısınız?
Bugünkü Amerika’nın, diyalog vazifesini verdiği çevrelerden isteği nedir?
“Muhammedür–resulüllah” demeyenlere de merhamet nazarı ile bakırmalıdır deyin, Kelime–i Tevhidin ikinci kısmına inanmak şart değil, kemal mertebesidir, deyin, sonra dileyin bizden ne dilerseniz. Amerika’da dönüm dönüm çiftlikte oturmak mı? Çin’de, Maçin’de, hatta Telaviv’de kolejler mi açmak istersiniz? Binalar, dayalı–döşeli sizi bekliyor...
Demek ki, Ebu Cehil’in, Ebu Leheb’in teklifleri her dönemde tekrarlanmış ve tekrarlanacaktır ama Son Elçi’nin cevabı önemlidir bizim için:
“Güneşi sağ elime; Ay’ı da sol elime verseler, Ben yine bu davadan dönmem. Ya Allah bu dini hakim kılar, yahut Ben bu uğurda canımı veririm.”
Peygamber Efendimizin, en güzel kadınlar, emirlik ve servet tekif edildiği halde, hem de bu kadar eza ve cefaya uğratıldığı halde davasından dönmemesi, O’nun peygamberliğinden şüphe duyanlar için hak Peygamber olduğuna en güzel bir delil olmaktadır
Demek ki, hizmetlerin devamı için ana esaslardan asla taviz verilmez imiş. Zaten siz, Kelime–i Tevhidi paramparça ettikten sonra hangi hizmetten söz edebilirsiniz ki?
Şirkin liderleri gidişatın kendi aleyhlerine olduğunu teshiş edip buna bir çare aradılar ve akıllarınca da buldular. Bugünkü moda tabiri ile diyalog teklif edeceklerdi. Akıllarınca, kendilerinin şiddet uygulayarak gerdikleri ortamı yumuşatacaklar ve de son derece rahatsız oldukları “Lailahe illallah Muhammedür–resulüllah” ışığını söndüreceklerdi.
Mesele çok ciddi idi, dolayısıyla kendi mantıklarınca öylesine yüksek, erişilmez tekliflerle gelmeliydiler ki; Ebu Talib’in yeğeni Muhammed Mustafa (s.a.v.) hiçbir şekilde reddetmemeliydi.
Diyalog teklifleri sıralanıyor:
–Mekke’nin reisi yapalım, bir anda Mekke’nin bir numaralı adamı olsun. Servetlerimizi bir araya toplayıp O’na devredelim, bir anda Mekke’nin en zengini olsun. En zengin, en soylu ve en güzel kadınlardan kimi, kimleri arzu ederse, derhal O’nun olacak.
–Peki, ey müşriklerin ileri gelenleri! Bu bonkörlüğünüze karşı ne istiyorsunuz?
“Lailahe illallah Muhammedür–resulüllah” iddiasından vazgeçsin.
Şu benzerlik, hatta aynilik ne kadar şaşırtıcı bakar mısınız?
Bugünkü Amerika’nın, diyalog vazifesini verdiği çevrelerden isteği nedir?
“Muhammedür–resulüllah” demeyenlere de merhamet nazarı ile bakırmalıdır deyin, Kelime–i Tevhidin ikinci kısmına inanmak şart değil, kemal mertebesidir, deyin, sonra dileyin bizden ne dilerseniz. Amerika’da dönüm dönüm çiftlikte oturmak mı? Çin’de, Maçin’de, hatta Telaviv’de kolejler mi açmak istersiniz? Binalar, dayalı–döşeli sizi bekliyor...
Demek ki, Ebu Cehil’in, Ebu Leheb’in teklifleri her dönemde tekrarlanmış ve tekrarlanacaktır ama Son Elçi’nin cevabı önemlidir bizim için:
“Güneşi sağ elime; Ay’ı da sol elime verseler, Ben yine bu davadan dönmem. Ya Allah bu dini hakim kılar, yahut Ben bu uğurda canımı veririm.”
Peygamber Efendimizin, en güzel kadınlar, emirlik ve servet tekif edildiği halde, hem de bu kadar eza ve cefaya uğratıldığı halde davasından dönmemesi, O’nun peygamberliğinden şüphe duyanlar için hak Peygamber olduğuna en güzel bir delil olmaktadır
Demek ki, hizmetlerin devamı için ana esaslardan asla taviz verilmez imiş. Zaten siz, Kelime–i Tevhidi paramparça ettikten sonra hangi hizmetten söz edebilirsiniz ki?