İmam-ı Kuşeyri hazretleri "rahmetullahi aleyh" naklediyor:
Dervişin birisi sürekli, “Yâ Rabbi, senden afiyet istiyorum, Allah' ım senden afiyet istiyorum” diye dua ediyordu. Kendisine niçin sürekli böyle dua ettiğini sorulunca, şöyle anlattı:
“Tasavvuf yoluna ilk girdiğim günlerde hamallık yapıyordum. Birgün ağırca bir çuvalı taşıyordum, dinlenmek için yükü bir yere koydum. Hamallık canıma tak etti. Orada:
“Ya Rabbi, eğer her gün bana yorulmadan iki ekmek versen, onlar bana yeter” diye dua ettim. O sırada önümde iki kişi döğüşmeye başladılar; ben de aralarını bulayım diye yanlarına vardım. Birisi, elindeki şeyi hasmına vurmak isterken başıma vurdu, yüzüm kana bulandı. O sırada zaptiyeler gelip ikisini yakaladı, beni de kana bulanmış görünce, kavgacı zannedip onlarla birlikte hapse attı. Bir müddet hapiste kaldım, her gün iki ekmek veriyorlardı. Bir gece rüya gördüm. Bir ses bana:
“Sen her gün yorulmadan iki ekmek istedin, fakat Allah' tan afiyet (beden, din ve dünya selameti)istemedin. İşte istediğin iki ekmek sana verildi, fakat afiyet verilmedi! dedi.
Rüyadan uyandım, ondan sonra hep
“Ya Rabbi, afiyet ver, Ya Rabbi afiyet ver” diye dua etmeye başladım. Bir ara hücrenin kapısı çalındı, birisi:
“Hamal Ömer nerede?” diye beni sordu. Beni götürdü, ellerimi çözüp serbest bıraktılar”
