BİR VEDA MEKTUBU…
Öğretmenim!size 16 ağustosun yakıcı sıcagına yenik düşmüş Yalova’daki evimden yaziyorum.
Saat gece yarısını henüz geçti.İçimde tuhaf bir his var.Sanki size şimdi yazmasam bir daha
Hiç yazamayacakmışım gibi geliyor.Haytatla hesaplaşmak için bu son fırsatımmış gibi
hissediorum.
Hatırlar mısınız,yurttan kaçtığımız akşam,bizi bilardo salonunda yakalamış ve yurda
döndüğümüzde bana,’Fatih,bilir misin ki,dünyanın en mutlu cimrisi edindiği gerçek
dostlarını muhafaza edebilendir?Biz gerçekten dostsak,arkadaşlığımızı bilardoya
değişemezsin.’demiştiniz.
Sonra uyuyor numarası yaptığım o gece,’Allah’ım örgencilerimi çok seviyorum’Bana
Onların yüreklerine tesir edecek sözleri söyleyebilme gücü ver!Bilmiyorlar,bilseler böyle
davranırlarmıydı?’diye dua edişinizi,battaniyemin altından akıttığım gözyaşlarımla
dinlemiştim.
Ah öğtermenim!’Bu adamın bizimle ilgilenmesinin çıkarı ne?’diye için için bir öfke
duydum,ilk zamanlar.O zamana kadar ya bir karşılık beklenen ‘eğer’ türü sevgiyle
veya bir şeylere sahip olmanın sonucu olan ‘çünkü’ türü sevgiyle karşılaşmıştım:
‘eğer iyi bir çocuk olursan,ailen seni sever’,’Seni seviyorum çünkü o kadar zengin ve
ünlüsünki…’Hep düşündüm;karşılıksız veya mevcut bir duruma bağlı olmayan gerçek sevgi
yok mu,diye.
Taki sizin bizimle paylaştığınız ‘her seye rağmen sevmek’ duygusuyla karşılaşıncaya kadar…
Düşünsenize öğretmenim;sigara içmeme,size defalarca yalan söylememe veya birçok
kötü alışkalığıma rağmen sevdiniz beni.Ne güzel bir insanı kusurlarına,cahilliğine,
kötü huylarına rağmen sevebilmek!Eb çok ihtiyacımız olan sevgi bu değimlidir?Kalbinin
derinliklerinde dünyada kimsenin size aldırmadığını ve sizi gerçektan sevmediğini düşünseydiniz,edindiğiniz mal ve şöhretin,başarı veya ünvanlaın sizin için bir anlamı kalır mıydı?Dünya başınızın üstüne çökvermez miydi?Günün birinde,gerçek ve doyurucu bir sevgiye ulaşabileceğiniz umudu olmasa,hayatınızın geri kalanını nasıl yaşayabilirdiniz?
Ne olur öğretmenim,hep böyle kalın!İnanın üniversiteyi kazanamasam veya son dakikalarımı
yaşıyor olsam da;bunu bize tattırmanızın verdiği mutluluk,her seye bedeldi.Bundan sonra öğrenciniz olma mutluluğunu yaşayabilecek öğrencilerinize de,şu dileklerimi aktara bilirmisiniz?
‘’Arkadaşlarım,kardeşlerim,ağabeylerim!..Sizce bu yılınızı iyi geçirdiniz mi?Sağlıklı olduğunuz için hiç sevindiniz mi?Bu yıl kaç defa gün işiğıyla uyandınız?Kaç kişiye sırf içinizden geldiği için bir hediye aldınız?En son ne zaman mektup yazdınız veya eski bir arkadaşınızı aradınız?Bunlar,aslında önemsiz gibi görünen küçük ayrıntılar değimli?İyi bir hayatın bunlar gibi birçok küçük şeye bağlı olduğunu hiç düşündünüz mü?Öyleyse,bundan sonra bir düşünün.Yayılın çimenlerin üzerine.Acele edin.Er veya geç,çimenler yayılacak üzerinize!’’
Canım öğretmenim!
Bilseniz,şu an o kadar rahatımki!Saat 03.00’e geliyor.Artık uyuyabilirim,hem de bir daha uyanmamacasına…Hoşçakalın!Sizin ‘her şeye rağmen’ sevginize layık olamayan ama,sizi her zaman sevecek olan yaramaz öğrenciniz.
BU MEKTUP 17 AĞUSTOS 1999 DEPREMİNDE VEFAT EDEN MESUT FATİH ÇELİK’İN,DEPREMDEN KISA BİR SÜRE ÖNCE ÖĞRETMENİNE YAZDIĞI MEKTUBUDUR.Fatih,üniversite sınavında Bilkent Üniversitesi,İşletme(burslu) bölümünü kazandığını öğrenemedi.Mektubu Fatih’in annesi,enkazın altından bulup Fatih’in öğretmenine getirmiştir.(SIZINTI,Ağustos 2003):a09:
Öğretmenim!size 16 ağustosun yakıcı sıcagına yenik düşmüş Yalova’daki evimden yaziyorum.
Saat gece yarısını henüz geçti.İçimde tuhaf bir his var.Sanki size şimdi yazmasam bir daha
Hiç yazamayacakmışım gibi geliyor.Haytatla hesaplaşmak için bu son fırsatımmış gibi
hissediorum.
Hatırlar mısınız,yurttan kaçtığımız akşam,bizi bilardo salonunda yakalamış ve yurda
döndüğümüzde bana,’Fatih,bilir misin ki,dünyanın en mutlu cimrisi edindiği gerçek
dostlarını muhafaza edebilendir?Biz gerçekten dostsak,arkadaşlığımızı bilardoya
değişemezsin.’demiştiniz.
Sonra uyuyor numarası yaptığım o gece,’Allah’ım örgencilerimi çok seviyorum’Bana
Onların yüreklerine tesir edecek sözleri söyleyebilme gücü ver!Bilmiyorlar,bilseler böyle
davranırlarmıydı?’diye dua edişinizi,battaniyemin altından akıttığım gözyaşlarımla
dinlemiştim.
Ah öğtermenim!’Bu adamın bizimle ilgilenmesinin çıkarı ne?’diye için için bir öfke
duydum,ilk zamanlar.O zamana kadar ya bir karşılık beklenen ‘eğer’ türü sevgiyle
veya bir şeylere sahip olmanın sonucu olan ‘çünkü’ türü sevgiyle karşılaşmıştım:
‘eğer iyi bir çocuk olursan,ailen seni sever’,’Seni seviyorum çünkü o kadar zengin ve
ünlüsünki…’Hep düşündüm;karşılıksız veya mevcut bir duruma bağlı olmayan gerçek sevgi
yok mu,diye.
Taki sizin bizimle paylaştığınız ‘her seye rağmen sevmek’ duygusuyla karşılaşıncaya kadar…
Düşünsenize öğretmenim;sigara içmeme,size defalarca yalan söylememe veya birçok
kötü alışkalığıma rağmen sevdiniz beni.Ne güzel bir insanı kusurlarına,cahilliğine,
kötü huylarına rağmen sevebilmek!Eb çok ihtiyacımız olan sevgi bu değimlidir?Kalbinin
derinliklerinde dünyada kimsenin size aldırmadığını ve sizi gerçektan sevmediğini düşünseydiniz,edindiğiniz mal ve şöhretin,başarı veya ünvanlaın sizin için bir anlamı kalır mıydı?Dünya başınızın üstüne çökvermez miydi?Günün birinde,gerçek ve doyurucu bir sevgiye ulaşabileceğiniz umudu olmasa,hayatınızın geri kalanını nasıl yaşayabilirdiniz?
Ne olur öğretmenim,hep böyle kalın!İnanın üniversiteyi kazanamasam veya son dakikalarımı
yaşıyor olsam da;bunu bize tattırmanızın verdiği mutluluk,her seye bedeldi.Bundan sonra öğrenciniz olma mutluluğunu yaşayabilecek öğrencilerinize de,şu dileklerimi aktara bilirmisiniz?
‘’Arkadaşlarım,kardeşlerim,ağabeylerim!..Sizce bu yılınızı iyi geçirdiniz mi?Sağlıklı olduğunuz için hiç sevindiniz mi?Bu yıl kaç defa gün işiğıyla uyandınız?Kaç kişiye sırf içinizden geldiği için bir hediye aldınız?En son ne zaman mektup yazdınız veya eski bir arkadaşınızı aradınız?Bunlar,aslında önemsiz gibi görünen küçük ayrıntılar değimli?İyi bir hayatın bunlar gibi birçok küçük şeye bağlı olduğunu hiç düşündünüz mü?Öyleyse,bundan sonra bir düşünün.Yayılın çimenlerin üzerine.Acele edin.Er veya geç,çimenler yayılacak üzerinize!’’
Canım öğretmenim!
Bilseniz,şu an o kadar rahatımki!Saat 03.00’e geliyor.Artık uyuyabilirim,hem de bir daha uyanmamacasına…Hoşçakalın!Sizin ‘her şeye rağmen’ sevginize layık olamayan ama,sizi her zaman sevecek olan yaramaz öğrenciniz.
BU MEKTUP 17 AĞUSTOS 1999 DEPREMİNDE VEFAT EDEN MESUT FATİH ÇELİK’İN,DEPREMDEN KISA BİR SÜRE ÖNCE ÖĞRETMENİNE YAZDIĞI MEKTUBUDUR.Fatih,üniversite sınavında Bilkent Üniversitesi,İşletme(burslu) bölümünü kazandığını öğrenemedi.Mektubu Fatih’in annesi,enkazın altından bulup Fatih’in öğretmenine getirmiştir.(SIZINTI,Ağustos 2003):a09: