Yalnızlık diyerek feryad eden onca kişinin sesleri benim hiç hep anlamsız birer nağme olarak kalmıştır. Çünki en güzeli yalnızlıktır. Bu sözlerimden yalnızlığı asla “tek” lik olarak algılamayın. Yalnızlık! Kendi içinde kendi başına kalmak, Kendinde kendini bulmaktır. Yalnızlıkdan korkmak kendinden, gerçeklerinden korkmaktır. Deneyin derim… Bir gece herkes uyurken kalkın yatağınızdan ve hiç bir ışık yakmadan dizlerinizin üzerine çökün ve yalnızca kendiniz ile hasbihâl edin.. O gece muhakkak ve şüphesiz sizi Allah’ın dinlediğine gönülden inanın ve ona ne derdiniz var ise ne kadar hata etti iseniz açık ca anlatın. Ve af dileyin… Bu yalnızlık anı size öyle huzur verecek ki siz bile inanamayacaksınız. O yalnızlık dediğimiz gece karanlığında dizleri üzerinde çöküp kendini Ruh’un dan ayırmak aslında yalnızlık değil o an da tüm kâinata bedel olacak İnsan olmaktır. O anda orada sizden başka kimse olmadan o söyledikleriniz aslında dilinizden değil kalbinizden dökülenlerdir.
Ve yalnızlık kimileri için öyle korkunçtur ki!
Ve bu kimseler bütün hayatları boyunca Tebessüm den mahrum edilmiş kişilerdir. Evet Yalnızlık dediğimiz o kendimizle buluşma anı herkese nasip değildir. Tüm dünyayı arkaya alıp yalnızca Hâk’ka yönelmek her İnsan’a nasip bir cevher değildir. Ya da her İnsan’a nasip tir de biz İnsanlar nasibimizi bilemeyiz…
Ve buradada sizi yalnız bırakıyorum.
Lütfen biraz ehemmiyetli bakalım hayata!
Herşey, herkes bu dünya da aslında Yalnızdır.
Ve yalnızlık şüphesiz Hâk’da son bulur.
