Ve ben sustum...
Gökyüzü sustu
Toprak sustu
Gece sustu
Bir koca dünya sustu karanlikta
Kara zindanlar sustu
Vakit sustu
Sabir sustu
Ümit sustu
Olanca gücüyle hayat sustu...
Ah Efendim, nicedir düstüm gül ormanina
Bir yanda kervanlar yürüdü, diger yanda ben..
Mavilere sürerek dilimin kandilini
Daldim isiltisina güzelliklerin
Yani susmalarin..
Yani hayatin...
Yenilmisligime ver sessizligimi
Bir rüzgara bile sözüm gecmiyor..
Efendim!
Ölüm, soluklaniyor gecelerimde..
Yüzyildir soguk bir düste yatiyorum besbelli
Varligim orda, varsin olsun, hissetmiyorum..
Birakip gidiyor ya, asil direncim
Nerde oldugu önemli degil kuvvetin!
Düslerimde kabartma sureti Sevgilinin
Beni dinlemeden mi gidiyorsun Efendim?
Yalniz odalarda kalmisim veya kalabalik..
Sehrin caddelerinde kendimi bulamam ki ben!
Gözlerimi örter kirgin deniz, pasli su
Ve kiyameti cöllerin...
Ah Efendim, gül koklarim yoklugunda cagir beni
Yeter ki, sefaat üfle omurgasina ruhumun
O gün, susma günü yattigim keskin bicakta
Ask yine.. hasret yine.. Senin yolunda adimlarim
Bir kiyama sahlanir, askinda durulur...
Yitirdigim düsleri buldur bana Efendim
Cikmaz sokaklarinda sasirdim hayatimin!
Simdi susma zamani...
Sözü,
Sesi
Ve düsü.....
Özcan Ünlü