Şeytan, şetane kelimesinden gelir ki, Allahü teâlânın rızasından saptırıcı demektir. Üç çeşid şeytan vardır: İblis ve sülalesi, insan ve cinnilerin kâfirleri, insanın nefsi. Cinlerin ömürleri bin seneden fazladır. İblis, kıyamete kadar yaşamak için izn istemiş ve izn verilmiş. Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) zemânından beri yaşayan cinler vardır. İmâm-ı Rabbâni hazretleri buyurmuş ki: Cinleri gördüm, her sokakta insanlardan fazla idi. Her birinin başında iki melek onları zincire bağlamış dövüyorlardı. İnsanları bunlardan koruyorlardı. Şeytan insanın damarlarına girer, yalnız kalbe giremez. Kalb, Allahü teâlâya mahsusdur. Kalbin üzerinde siyah bir nokta vardır. Şeytan oraya kadar gelir, kalbe vesvese verir. Eskiden putların içine girip konuşurlardı. Bir gün putun içinden Peygamber efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) karşı sözler söyledi. Eshâb-ı kiram üzüldüler. Hemen bir melek geldi. Onu öldürdü ve “Yâ Resûlullah, ben geldim, onu öldürdüm. Şimdi ne istersen sor, ben cevab vereceğim” dedi. Cinler her şekle girerler, bunu çoğu kişiler tanıyamaz. İki kişi mezarlıkların yanından geçerken dıvarın üstünde keçi görmüşler. Birisi demiş ki, “hem de erkekmiş.” Keçi onlara dönüp, erkeğim tabi ya demiş. Bir gence cin kızı gelmiş. Hiç yanından ayrılmazmış. Birgün bakkala girdiğinde gene arkasından gelmiş, bakkalın bisküvilerini yemeğe başlamış. Genç sormuş: “Sen müslimân değil misin, niye bunları yiyorsun?” O da demiş ki, “Müslimânım, bunlar buraya besmelesiz kondu, besmelesiz konulan şeyler bize halâldir.”